Yan na lang ang nasabi ko nang bigla akong i frost-JT-FB ng isang agre na wizard sa Byalan 4.
"bad3p ampepe... bibili na nga ako ng insu bukas. Kainis!"
Ako si Jaube. Isang lvl 59 na Knight at mu~g hindi na uusad. Andito ako ngayon sa right kaf ng prontera, naghihintay na merong mag online sa mga tropa ko... nang biglang may lumapit.
"kua palimos po PLZ!" sabi ng isang novice na babae.
"bakit?" lang ang sinabi ko. balak ko cyang kausapin pa ng konti dahil wala naman akong ginagawa.
"palimos poh!"
"ng ano?"
"pera po"
"para san?"
"pambili po ng red potion"
"hindi mo ba kaya mag isa?"
"hindi po eh. kasi po mag a-acolyte ako so lahat ng stats ko po e nasa int. kaya po mahirap"
"edi ayus un! marami kang SP pang first aid!"
" cge na po.."
Biglang nag online ang tropa kong low level na high priest, kaka trancend nya lang.
"o tingnan mo yan. kasabay ko noon yang high priest na yan pero nauna pa sakin. lahat ng stats nya nasa int din noon pero nagawa nya pa ring maging high priest. kaya mo naman yan eh. iniisip mo lang kasi na magiging madali ang buhay mo dahil meron ka nang mahihingan. pki tandaan lang, lahat kami dito ay nag simula sa wala pero nagawa pa rin naming makamit ang level namin na to. hindi naman gagawin ng gravity na imposibleng makaalis na sa sitwasyon mo eh. konting tyaga lang at makakamit mo rin ang level na tulad namiN!"
"bakit kuya, level mo na po ba?"
"95 na ako! manual yan! walang bot bot!
"waw lakas! sige na kuya pam potion lang po PLZ!" sabay deal sakin. ~*mae*~ requests a deal.
Sa hindi ko alam na dahilan e na "ok" ko ung deal nya. Namutla ako bigla.
"waaaaaaaaa! lvl 59 ka pa alng pala eh! kung ako magiging acolyte ngaun e kaya kong abutin yang level na yan ng less than 1 week!"
"yabang mu ah! ikaw na nga lang tong nanlilimos e ikaw pa yang ganyan! bahala ka!"
"andame mo pa kasing sinasabi. e kung binigyan mo kanina pa yan e kanina pa sana lumayas yan" sabi ng tropa kong high priest na nakalimutan ko na andyan lang pala.
"kung gusto mo eh pustahan pa eh! pag level 59 na ako next monday e akin na lang yang headgear mo!" ang tinutukoy nya e ang soot kong Neko Mimi na nakuha ko sa LU! live. Yan lang ang tangi kong kayamanan.
"e pano pag natalo ka?" sabi ko.
"bibigyan kita ng kahit anong headgear sa hypermart na gusto mo!"
TIME SPACE WARP!
Biglang bumagal ang paligid ko. Isa lang ang bagay na pumasok sa isip ko nun.
YES! MAG KAKA FAW NA AKO! Ang pinapangarap kong headgear ay makakamit ko na! Sobrang exited ko pero hindi ko pinahalata dahil baka bawiin pa nito.
"kahit anong headgear?"
"kahit anong headgear"
"kahit FLYING ANGEL WING!?"
"kahit flying angel wing"
Tuwang tuwa ako noon. Akala mo bang sinagot na ako ng matagal ko nang nililigawan. Pero hindi ko pa rin ipinahalata.
"aba confident na confident ka ah. sige, magkita tayo dito pagkatapos ng isang linggo. gantong oras din. alas sais ng gabi. i add na rin kita sa friends ko para ma PM kita kung sakaling hindi ka dumating"
"baliw ka ba? alam mo bang nasa valkyrie server tayo? uso ba ang PM dito?"
"ay oo nga noh"
"add na lang kita sa friendster at YM para pm kita pag kukunin ko na yang neko mimi KO. "
"aba! sige! iaaprove ko na lang ngayon din para ippm kita pag kukunin ko na yang flying angel wing KO!"
"asa ka naman! tingnan na lang natin"
"sige umalis ka na. dalian mong mag pa level baka hindi mo makuha tong neko mimi KO"
"e toyo ka pala eh. i tank mo kaya muna ako para maging acolyte ako. un ang usapan diba? pag acolyte ako ngayon tsaka mag tatake effect ung deal"
"**** naman. parang nautakan mo ko dun ah"
"ayaw mo ba ng flywing angel wing KO?"
"sige na sige na. level mo na ba?"
"level 1"
"ampf... bat d ka nag training grounds muna?"
"walang tanker dun eh. dalian mo naman. may gagawin pa ako mamaya"
**malakipas ang isang oras at bente minutos**
"yes sa wakas acolyte na ako!"
"bweset ka. hindi ko naman alam na may choco dun! na deds 2loy ako ng apat na beses amp!"
"ang weak mo po"
"AMPF!!"
"sige na, papa level na ako para makuha ko yang neko mimi KO sa monday. at paki approve na lang ung sa frendster at YM ha. msg ko na rin sau ung number ko pra kung hindi man online eh ma memesage pa rin kita"
"talagang seryoso ka sa neko mimi ko ha?"
"wala ka nang pakealam dun. basta mapapa sakin yan. sige pa level na ako"
Nag log out na rin ako makalipas ang ilang minuto. Kinikilig pa rin ako apg iniisip ko na sa isang linggo e magkakaron ako ng FLYWING ANGEL WING! Nilalamig ako. Nanginginig ang tuhod ko. Sumasakit ang tyan ko. Natatae pala ako. Umuwi muna ako para mag pahinga.
Kinabukasan, pagkatapos ng skul, 4:00 pm
"hmm... parang nawawalan ako ng pera. teka nga. bilangin ko ulit. 6 php x 2 = 12 pesos na pamasahe papunta at pabalik ng skul. 10 pesos, isang basong orange juice para sa recess. 5 pesos na pinambili ko ng extrajoss para sa lunch... 12+10+5 = 27... 100-27= 73.
..
...
....
WAAAAAAAA! **** nawawalan ako ng bente. malas naman!"
Isa lang akong 3rd year highschool student. Ang baon ko sa isang araw ay 100 pesos. Malaking halaga nito ang napupunta sa pag raragnarok. May pagkain naman sa bahay eh.
"... potsa nagugutom ako."
Nakaramdam ako ng gutom. Sino ba naman ang hindi? Ikaw ba naman, ang kainin mo lang buong araw ay orange juice at extra joss. Tiningnan ko kung anu anu ang mga pagkain na mabibili sa labas ng skul. Chicken Sandwich 12 php. Cheese Waffle 10 php. 4 Pcs Siomai 20 php. Fish ball .50 php. Sa ngayon meron akong 59 pesos. Dapat 79 kaso nawawala ang bente ko. Ang anim na piso dyan ay naka laan na para sa pamasahe ko pauwi kaya ang pwede ko lang gastusin ay 53 pesos. Kung hindi sana nawala ang bente ko ay ganto ang breakdown ng expenses ko after class. 45 php pang rent ng pc (15 php isang oras at 3 hours lang ako mag lalaro) + 20 php idadagdag ko sa ipon ko (pambili ko ng whisper card) + 6 pesos pamasahe pauwi + 8 pesos na nilalagay ko sa alkansya = 79 pesos. Pero ngayon, ang perang pwede kong gastusin ay 53 pesos (nakatabi na ang pamasahe). Hmm... Nakapagdesisyon na ako.
"manong, tatlong pisong pish bol nga ho
Tatlong pisong fish ball (anim na piraso) ang aking naging panawid gutom sa araw na yon. 45 php ay nakalaan sa aking pang laro at ang 5 php ay idadagdag ko na sa ipon ko. Ayos. Pumasok na lang ulit ako ng skul upang uminom sa drinking fountain at pagkatapos ay dumiretso na ako sa computer shop.
"ate, palaro d2. number 4."
Nag log in ako sa isinumpang Valkyrie server, ayus, madali lang mag log in. Wala na akong pakealam kung delay, hindi naman ako nakiki party eh.
Nakapasok na ako sa mundo ng Midgard. Narito pa rin ako sa right Kafra kung saan ko iniwan ang character ko. Tutungo na sana ulit ako sa Byalan 4 upang mag pa level pero may napansin akong kakaiba..."
"kuya... knina pa kita hinihintay dito"
Ang laking gulat ko sa nakita ko. Isang acolyte na naka Sheep Hat at ELVEN EARS! Si ~*mae*~ pala!
"WAAAAAA!! (IMGAMPF! naka elven ears! LEVEL 70 KA NA!? WAAAAAAA!!"
"ampf... noob tlaga. neo elven ears yan tungakz! kahit anung level pwedeng i soot yan
"ah.. :sigh: buti na lang! so ibig sabihin low level ka pa rin?! nice!"
"hoy anong low level? lvl 41 na ako!"
"sus 41 lang. kaya ko dn un eh. mahirap yan pag dating mo na ng 50+ sa gh!"
"sige tingnan na lang natin. nga pala, ndi mo pa ako naaprove sa friendster at yung YM mo hindi ka naman nag oonline"
"sige teka approve ko na frendster. brb alt tab lang"
"mae-mae name ko dun ah"
Nag open na ako ng friendster. Napakatagal ko na nga palang hindi ito na bubuksan, masyado akong naging busy sa ragnarok. Andameng friend request pero hinanap ko agad ang sa kanya, "mae-mae" daw. Tsk, nakakahiya. walang ka laman laman ang profile ko pati ang pictures ko. Isa nga lang ang picture ko dun eh at yun ang ID picture ko nung 2nd year pa. Pero wala naman akong pakealam dun. . . . Pagka open ko ng profile ni mae-mae, aba! isa agad ang pumasok sa isip ko.
"chixi ampf..."
Pagbalik sa ragnarok...
"yan na approve ko na, ang GANDA mo naman sa PICS mo
"ampf. flirt amp. bata ka pa. magpa circumcise ka muna
"anu ka! tuli na ako nung grade 6 pa!"
"sus. watever. sige na. aalis na ako at kailangan ko pang mag level 59 sa loob ng anim na araw!"
Hindi ko na nakuhang mag salita dahil habang sinasabi nya un ay nag bukas na rin cya ng warp portal sa isang lugar na hindi ko alam kung saan.
Inupo ko muna ang knight ko sa tabi ng poste sa right Kafra, kung saan ito ay laging naka tambay. Nag alt tab ako dahil susuriin ko kung chixi nga talaga to. Kahit ganito ay alam ko naman kung pano malaman kung pang chixi ba ang isang friendster account. Heto ang mga napansin ko.
Napaka common ng pangalan "Mae Santos". Napakaraming Mae at mas lalong napakarameng Santos. Halatang hindi pinag isipan. Chixi Points +1
Napaka-ganda nung babae sa picture. Mestisang chinita na nag aaral sa isang mataas at kilalang unibersidad. Napaka tipikal na gamitin sa panchichixi. Sa kasong ito, ang "babae" umano ay nag aaral sa De La Salle - College of Saint Benilde sa kursong "CDA" na hindi ko alam ang ibig sabihin. Chixi Points +1
Ang email ad nya. cutie_maemae12@yahoo.com. Masyadong ginawang "pa gurl" ang email na to. Dagdag na rin sa pang akit sa kung sino man ang bibiktimahin nito, sa pagkakataong ito ay ako ang biktima nya. Pasensya na lang siya at hindi ako ganun kadaling mauto. Chixi Points +1
Pero sa kabilang banda ay may mga bagay na makikita sa profile na to nakapagsasabing tunay na babae nga si Mae Mae.
Kung aanalisahin mong mabuti ang profile nya ay mapapansin mo ito: Member Since: Oct 2003. Kung ito ay isang chixi account lang e bakit napakatagal na nyang member? Non-Chixi Points +1
Napaka ganda ng profile nya. Kumpleto. May pa girl-rocker na background at may sounds pati videos din cya ng mga hindi ko kilalang banda o singer tulad na lang ng "Fall-Out Boy". halatang pinag hirapan. Kung chixi account lang ba ito ay pag hihrapan nya ba ng ganto ang profile nya? Non-Chixi Points +1
Kumpleto sa pictures. Napakrameng nyang pictures. Nung huli akong gumamit ng friendster ay ang alam ko ay 50 photos lang ang pwede mong ilagay. Sakanya ay napaka dame at may iba't ibang album pa. Tinyaga kong isa-isahin ang pictures nya. Para bang lahat ng gawin nya ay may picture. talagang kumpleto. At isa pa, kasama din dito ang ilan sa screenshots nya na nagmula sa ragnarok. Siya pala ay galing ng baldur na na hack at ngayon ay lumipat sa Valkyrie. Kung ito ba ay chixi account lang e magagawa ba nitong kunin ang ganoong kadameng larawan ng isang tao nang walang paalam? Non-Chixi Points +1
Nakaka-kumbinsi ang comments nya. Napakarame nyang comments. At hindi lang basta comments! Makikita mo dun ang mga comments tulad ng mga pag congratulate sa kanya, pag sosorry sa kanya at kung ano ano pang may kaugnayan sa buhay nya na base sa mga nakita ko sa pictures nya. Idagdag mo pa ang mga comments na tulad ng "hoy tigilan mo na yang kakaragnarok mo at pumasok ka naman!", "pa boost naman!", at "sigurado ka? sige try natin valkyrie. kaso sabi nila pangit daw eh". Sa bawat comment na may kaugnayan sa ragnarok ang mababasa ko ay tinitingnan ko ang profile ng tao na nag comment nun. Buhay, aktibo at totoo ang kanilang mga accounts. Kung chixi lang to e makakakuha ba to ng nga tunay na tao na tulad nito? Non-Chixi Points +1
Chixi Points = 3
Non-Chixi Points = 4
Mas lamang ang mga patunay na hindi nga cya chixi.
Naubos ang tatlong oras ko sa kaka tingin lang a profile nya. Natagalan ako dahil sa dame ng pics at comments nya. Pag labas ko ng shop ay yun pa rin ang nasa isip ko. Ang nasabi ko na lang ay...
"ah basta, chixi un."
"hmm... parang nawawalan ako ng pera. teka nga. bilangin ko ulit. 6 php x 2 = 12 pesos na pamasahe papunta at pabalik ng skul. 10 pesos, isang basong orange juice para sa recess. 5 pesos na pinambili ko ng extrajoss para sa lunch... 12+10+5 = 27... 100-27= 73.
..
...
....
WAAAAAAAA! **** nawawalan ako ng bente. malas naman!"
Isa lang akong 3rd year highschool student. Ang baon ko sa isang araw ay 100 pesos. Malaking halaga nito ang napupunta sa pag raragnarok. May pagkain naman sa bahay eh.
"... potsa nagugutom ako."
Nakaramdam ako ng gutom. Sino ba naman ang hindi? Ikaw ba naman, ang kainin mo lang buong araw ay orange juice at extra joss. Tiningnan ko kung anu anu ang mga pagkain na mabibili sa labas ng skul. Chicken Sandwich 12 php. Cheese Waffle 10 php. 4 Pcs Siomai 20 php. Fish ball .50 php. Sa ngayon meron akong 59 pesos. Dapat 79 kaso nawawala ang bente ko. Ang anim na piso dyan ay naka laan na para sa pamasahe ko pauwi kaya ang pwede ko lang gastusin ay 53 pesos. Kung hindi sana nawala ang bente ko ay ganto ang breakdown ng expenses ko after class. 45 php pang rent ng pc (15 php isang oras at 3 hours lang ako mag lalaro) + 20 php idadagdag ko sa ipon ko (pambili ko ng whisper card) + 6 pesos pamasahe pauwi + 8 pesos na nilalagay ko sa alkansya = 79 pesos. Pero ngayon, ang perang pwede kong gastusin ay 53 pesos (nakatabi na ang pamasahe). Hmm... Nakapagdesisyon na ako.
"manong, tatlong pisong pish bol nga ho
Tatlong pisong fish ball (anim na piraso) ang aking naging panawid gutom sa araw na yon. 45 php ay nakalaan sa aking pang laro at ang 5 php ay idadagdag ko na sa ipon ko. Ayos. Pumasok na lang ulit ako ng skul upang uminom sa drinking fountain at pagkatapos ay dumiretso na ako sa computer shop.
"ate, palaro d2. number 4."
Nag log in ako sa isinumpang Valkyrie server, ayus, madali lang mag log in. Wala na akong pakealam kung delay, hindi naman ako nakiki party eh.
Nakapasok na ako sa mundo ng Midgard. Narito pa rin ako sa right Kafra kung saan ko iniwan ang character ko. Tutungo na sana ulit ako sa Byalan 4 upang mag pa level pero may napansin akong kakaiba..."
"kuya... knina pa kita hinihintay dito"
Ang laking gulat ko sa nakita ko. Isang acolyte na naka Sheep Hat at ELVEN EARS! Si ~*mae*~ pala!
"WAAAAAA!! (IMGAMPF! naka elven ears! LEVEL 70 KA NA!? WAAAAAAA!!"
"ampf... noob tlaga. neo elven ears yan tungakz! kahit anung level pwedeng i soot yan
"ah.. :sigh: buti na lang! so ibig sabihin low level ka pa rin?! nice!"
"hoy anong low level? lvl 41 na ako!"
"sus 41 lang. kaya ko dn un eh. mahirap yan pag dating mo na ng 50+ sa gh!"
"sige tingnan na lang natin. nga pala, ndi mo pa ako naaprove sa friendster at yung YM mo hindi ka naman nag oonline"
"sige teka approve ko na frendster. brb alt tab lang"
"mae-mae name ko dun ah"
Nag open na ako ng friendster. Napakatagal ko na nga palang hindi ito na bubuksan, masyado akong naging busy sa ragnarok. Andameng friend request pero hinanap ko agad ang sa kanya, "mae-mae" daw. Tsk, nakakahiya. walang ka laman laman ang profile ko pati ang pictures ko. Isa nga lang ang picture ko dun eh at yun ang ID picture ko nung 2nd year pa. Pero wala naman akong pakealam dun. . . . Pagka open ko ng profile ni mae-mae, aba! isa agad ang pumasok sa isip ko.
"chixi ampf..."
Pagbalik sa ragnarok...
"yan na approve ko na, ang GANDA mo naman sa PICS mo
"ampf. flirt amp. bata ka pa. magpa circumcise ka muna
"anu ka! tuli na ako nung grade 6 pa!"
"sus. watever. sige na. aalis na ako at kailangan ko pang mag level 59 sa loob ng anim na araw!"
Hindi ko na nakuhang mag salita dahil habang sinasabi nya un ay nag bukas na rin cya ng warp portal sa isang lugar na hindi ko alam kung saan.
Inupo ko muna ang knight ko sa tabi ng poste sa right Kafra, kung saan ito ay laging naka tambay. Nag alt tab ako dahil susuriin ko kung chixi nga talaga to. Kahit ganito ay alam ko naman kung pano malaman kung pang chixi ba ang isang friendster account. Heto ang mga napansin ko.
Napaka common ng pangalan "Mae Santos". Napakaraming Mae at mas lalong napakarameng Santos. Halatang hindi pinag isipan. Chixi Points +1
Napaka-ganda nung babae sa picture. Mestisang chinita na nag aaral sa isang mataas at kilalang unibersidad. Napaka tipikal na gamitin sa panchichixi. Sa kasong ito, ang "babae" umano ay nag aaral sa De La Salle - College of Saint Benilde sa kursong "CDA" na hindi ko alam ang ibig sabihin. Chixi Points +1
Ang email ad nya. cutie_maemae12@yahoo.com. Masyadong ginawang "pa gurl" ang email na to. Dagdag na rin sa pang akit sa kung sino man ang bibiktimahin nito, sa pagkakataong ito ay ako ang biktima nya. Pasensya na lang siya at hindi ako ganun kadaling mauto. Chixi Points +1
Pero sa kabilang banda ay may mga bagay na makikita sa profile na to nakapagsasabing tunay na babae nga si Mae Mae.
Kung aanalisahin mong mabuti ang profile nya ay mapapansin mo ito: Member Since: Oct 2003. Kung ito ay isang chixi account lang e bakit napakatagal na nyang member? Non-Chixi Points +1
Napaka ganda ng profile nya. Kumpleto. May pa girl-rocker na background at may sounds pati videos din cya ng mga hindi ko kilalang banda o singer tulad na lang ng "Fall-Out Boy". halatang pinag hirapan. Kung chixi account lang ba ito ay pag hihrapan nya ba ng ganto ang profile nya? Non-Chixi Points +1
Kumpleto sa pictures. Napakrameng nyang pictures. Nung huli akong gumamit ng friendster ay ang alam ko ay 50 photos lang ang pwede mong ilagay. Sakanya ay napaka dame at may iba't ibang album pa. Tinyaga kong isa-isahin ang pictures nya. Para bang lahat ng gawin nya ay may picture. talagang kumpleto. At isa pa, kasama din dito ang ilan sa screenshots nya na nagmula sa ragnarok. Siya pala ay galing ng baldur na na hack at ngayon ay lumipat sa Valkyrie. Kung ito ba ay chixi account lang e magagawa ba nitong kunin ang ganoong kadameng larawan ng isang tao nang walang paalam? Non-Chixi Points +1
Nakaka-kumbinsi ang comments nya. Napakarame nyang comments. At hindi lang basta comments! Makikita mo dun ang mga comments tulad ng mga pag congratulate sa kanya, pag sosorry sa kanya at kung ano ano pang may kaugnayan sa buhay nya na base sa mga nakita ko sa pictures nya. Idagdag mo pa ang mga comments na tulad ng "hoy tigilan mo na yang kakaragnarok mo at pumasok ka naman!", "pa boost naman!", at "sigurado ka? sige try natin valkyrie. kaso sabi nila pangit daw eh". Sa bawat comment na may kaugnayan sa ragnarok ang mababasa ko ay tinitingnan ko ang profile ng tao na nag comment nun. Buhay, aktibo at totoo ang kanilang mga accounts. Kung chixi lang to e makakakuha ba to ng nga tunay na tao na tulad nito? Non-Chixi Points +1
Chixi Points = 3
Non-Chixi Points = 4
Mas lamang ang mga patunay na hindi nga cya chixi.
Naubos ang tatlong oras ko sa kaka tingin lang a profile nya. Natagalan ako dahil sa dame ng pics at comments nya. Pag labas ko ng shop ay yun pa rin ang nasa isip ko. Ang nasabi ko na lang ay...
"ah basta, chixi un."
Grr... Hindi ako makatulog. May isang bagay na bumabagabag sakin. Alas tres ng madaling araw, bumangon ako upang mag log in sa friendster.
"May kamukha talaga cya eh..."
Muli kong binuksan ang profile ni Mae Mae. Hindi ako talagang mapakali, alam kong may kamukha siya. TInitigan kong mabuti ang primary pic niya at pagkaapos ay pumikit at nag isip.
"SINO!?"
Alam kong kilala ko siya o nakita ko na siya dati pero hindi ko matandaan.
"Bat ko ba pinapahirapan ang sarili ko? Ang kailangan ko lang naman dito sa babaent to ay yung Flying Angel Wing nya at wala nang iba."
Yan ang sinasabi ko sa sarili ko pero iba ang iniisip ko. Natatakot ako. Natatakot akong baka hindi maibigay sakin ang bagay na matagal ko nang inaasam asam kaya't gagawin ko ang lahat makuha lang ito sa tamang paraan. Tama at patas. Naisip kong dapat kong makuha ang lahat ng impormasyon tungkol sa kanya na kaya kong kunin para madali ko siyang matunton kung sakali mang lokohin ako nito.
*click*
1 Message. Oo nga pala, imemesage nya daw ako sa friendster para makuha ko ang number niya. 0926....... OK na save ko na.
Cellphone, para san ba to? Maganda ang cellphone ko dahil si ate ang namili nito at techie si ate. Pero sa totoo lang, hindi ko makita ang silbi nito sa buhay ko. Minsan lang ako maka tanggap ng message, ang mababasa ko pa ay "Huwag mag pahuli! mag register na! just text ....." Letse. Binuksan ko ang inbox ko at ang mga message ay puro galing kay mama.
"wag u papagabi anak"
"san na u"
Etong mga text na to ay mga tatlong bwan nang nakalipas, nung minsang pumunta ako sa birthday ng kaibigan ko.
Babalik na ako sa aking pag tulog nang naisip kong i-text muna si Mae-Mae"
"h0y ako to. anong lvl kna?"
Sent.
Humiga na ako, iniwanan ko ang cellphone ko sa computer table dahil hindi ko naman inaasahan ang reply nya ngaung madaling araw.
Kasabay na kasabay ng pag lapat ng aking likuran sa aking malambot na kama ay may maliwanag na ilaw akong nakita sa harap ko kasabay ng isang nakakagulat na tunog.
"TENENENEN TENENENEN TENENENENEN!"
Paulit ulit itong tumunog. Matagal bago ko naisip na ang cellphone ko pala un. Agad ko itong dinampot at kinulob ko ang ingay sa loob ng aking kumot para wala akong maistorbong tao. Pagtingin ko...
Calling... Mae Mae-RO
Natataranta ako. Sasagutin ko ba o ano? Para bang bumagal ang oras noon para bigyan ako ng oras makapag isip.
Kapag pinindot ko ang berdeng pindutan na ito ay matatapos na ang lahat nge espekulasyon ko. Malalaman ko na ang tunay na kasarian ni Mae-Mae.
Pero bakit siya tumatawag sakin? Anung meron? O baka naman na wrong send ako at nagalit ung may ari ng cellphone kasi madaling araw ako nag text sa kanya! Patay.
Sasagutin ko ba o hindi?
*beep*
Hindi ko sinagot ang tawag. Pinindot ko ang pula imbes na ang berdeng pindutan. Pinag pawisan ako ng malamig. Hiningal ako.
"T@NG!N@! CHIXI TALAGA!" <<--with "gigil" effect ha Itinago ko na ang cellphone ko sa ilalim ng unan ko kasama ang dasal na "Sana wag na po siyang tumawag ulit" "TENENENEN TENENENEN TENENENENEN!" *gigil* *beep!* Pula ulit ang aking pinindot. Hindi ko na pinatagal. Kahit madalang kong marinig ang tinig na yan e tila bang iritang irita ako sa tunog na yan sa pagkakataon na to. Agad ko itong inilagay sa silent mode upang hindi na ako muling magambala. "brrr... brrr... brrr... brrr..." <<-- vibration Anak ng putong malagkit. Tumatawag nanaman. Anu ba ang pwedeng mangyari kung sasagutin ko to? Kung mali man ang tong number na tinext ko at nagalit siya e pwede ko na lang patayin ang cellphone ko at pagparequest ng bagong plan para iba ang number ko(naka line ako). Oo tama. Wala akong dapat ikatakot, wala akong ginagawang mali. Pinindot ko ang berdeng buton at inilapit ko ito sa aking tenga ng dahan dahan. Punong puno ng kaba ang damdamin ko sa ngayon, isamama mo pa ang lamig na nag mumula sa aricon. "heeloo..?" "hello kuya?" Teka, para bang lahat ng inisip ko kanina ay nabalewalang lahat. Ano tong kausap ko? 5 years old? "heeloo..?" "kuya..?" "uhhm.. sino po ito?" "ehh... ikaw po nag text sakin eh..." Anak ng.... Napakatahimik ng bacground. Baka nga galing siya sa tulog. Nako patay. "ahh eh kc..." "HAHAH! UNGAS! C MAE TO!" Biglang nawala ang malambot na boses at napalitan ito ng boses tibo. Hindi ko alam kung maiinis ba ako o matutuwa. "ah. eh.. alam ko naman na ikaw yan eh. HEHE" "anung alam? e bat ayaw mong sagutin kanina? tsaka bat nangangatog yang boses mo? BWAHHAHA!" "anung nangangatog? inaantok pa kaya ako. tingnan mo nga kung anong oras na!" "eh ikaw tong nag teks e." "ah ganun ba. sige, pasensya na kung nagising kita." "anong nagising? hahha! nag papalevel ako" Anak ng tokawng kalabaw... Nagpapalevel siya ng gantong oras? Kung online siya mula alas sais ng gabi hanggang ngayon... angibig sabihin nun ay 9 na oras na siyang ang papalevel!? Put.... "Nagpapa.. Level.. Ka?" "oo bakit? d2 sa gh" "aba. adik ka pala..." "hehe.. adik lang pag may gusto." Sa puntong iyon alam kong ang tinutukoy nya ay ang Neko Mimi ko. Naisip kong parang natatalo na ako kaya sinubukan kong gumawa ng ibang paraan, "teka, sigurado ka ba sa pustahan natin? kasi neko mimi lang ung akin eh tapos sau flying angel... lugeng luge ka.." "ha! anong luge? kung alam mo lang... basta. wala nang bawian. pumayag ka basta sa lunes magkakaalaman na" Sa oras na to, balak ko na talagang magpaalam sa Neko Mimi ko. Napaka tatag ng mga salitang binitiwan niya at para bang siguradong sigurado na siyang makukuha nya ang premyo. "ay sht! teka lang nga!" sabi ni mae mae... Binitawan nya ang cellphone at parang nabagsak pa dahil sa sa narnig kong tunog. Matining anog boses nya sa pagkakasabi nya ng "ay sht!" Si mae nga ba talaga to? Siya nga ba talaga ung babaeng nakita ko sa friendster? Siya nga ba ung babaeng nakipag pustahan sakin? Alam kong babae tong kausap ko ngayon? Pero pano ko malalaman na lahat ba sila ay iisang tao lang. Pano ko ba malalaman? "sorry ah. muntik na akong ma dedz eh. may ang respawn kc na rybio" "ikaw ba talaga yan" "ang alin?" sabi ni mae mae "ikaw ba talaga si Mae-Mae?" "anu? anung ibig mong sabihin?" "i mean, ung nakilala ko ba sa RO, ung nakita ko ba sa friendster, at ung kausap ko ba ngaun ay iisa lang?" "takte naman, ako na nga tong tumawag sau para magkaalam na tayo eh tapos ikaw pa tong nag hihinala? dapat nga ikaw ang pag hinalaan ko kung maibibigay mo ba ang neko mimi KO sakin eh" Ma pride akong tao. Lahat pitikin mo na sakin, wag lang ang pride ko dahil dyan tayo magkakatalo. "kahit kailan hindi ako ako nanloko ng tao at wala akong balak gawin un. I'm a man, may isang salita ako" "hahaha! you're a boy!" "..." Sinasagad ako nitong babaeng to ah. Pagkatapos kong manahimik ay agad siyang bumawi ng salita. Siguro naramdaman nya na nasagi niya ung pinaka iingatan kong pride. "ui joke lang un ah. sige ganto na lang. sa lunes, mag kita tayo sa isang shop. dun natin gawin ang deal. ok lang?" "ok. fine with me" Pag ako ay nag simula nang mag inggles, galit na ako. "ui, ok ka lang? sorry na" "The problem with you is you talk too much. Next time please control yourself." "naman to. nahiya na tuloy ako. Mula sa boses tomboy kanina ay nag iba nanaman ito. Naging malumanay at malambing na boses pero hindi boses bata. "Sige sige ayos na yon. Basta sa lunes. San ka ba nakatira?" "Valenzuela ako. ung sa papuntang fatima pag galing ka ng monumento. "malapit lang kame sa monumento. dun na lang tayo mag kita. san ba may computer shop dun? "meron akong laging nadadaanan pag papasok ako ng skul, may netopia sa may grand. alam mo un? dun na lang tayo magkita. un ung sa may lrt" "ah. sige nakalaro na kame minsan dun. alam ko un." "sige ah, sa araw na un... i'll wear yellow" "ha?" "yellow, dilaw.kulay mangang hinog. yan ang isosoot ko sa araw na magkikita tayo." "ah sige, ako naka skul uniform. puting polo, navy blue na pantalon at ...." "ampf... e andame dameng estudyante dun eh." "makikilala mo naman ako, may picture naman ako sa friendster eh" "sus, picture mo e ID picture na medyo kupas kupas pa. mag dagdag ka naman" Nahiya ako bigla. "Ah, sige. bukas mag dadagdag ako." "ako kumpleto sa pics, makikilala mo agad ako sigurado. islash gee gee" "sige sige." "o sige na. matulog ka na ay may pasok ka pa. hahahha! sige bye!" "teka lang e pano pag-----" "beeep" Bigla na lang niyang ibinaba ang telepono. May sasabihin pa naman sana ako. Nawala na ang takot ko kanina. Pero bakit? Alam kong matatalo pa rin ako sa pustahan. Alam kong mawawala ang tangi kong kayamanan sa RO pero bakit hindi na ako kinakabahan? Posible ba na alam kong may natagpuan akong mas higit na kayamanan kaysa sa Neko Mimi ko o kahit pa anong kayamanan sa RO? Merong kakaiba sa boses niya na hindi ko maipaliwanag. Napakalma ako nito. Isa lang ang bagay na naalala ko nang maisip ko ito. "Ibong adarna..." Isang pikit lang at ako'y agad na nakatulog. Dahil ba sa antok? O baka naman dahil sa awit ng Ibong Adarna.
"May kamukha talaga cya eh..."
Muli kong binuksan ang profile ni Mae Mae. Hindi ako talagang mapakali, alam kong may kamukha siya. TInitigan kong mabuti ang primary pic niya at pagkaapos ay pumikit at nag isip.
"SINO!?"
Alam kong kilala ko siya o nakita ko na siya dati pero hindi ko matandaan.
"Bat ko ba pinapahirapan ang sarili ko? Ang kailangan ko lang naman dito sa babaent to ay yung Flying Angel Wing nya at wala nang iba."
Yan ang sinasabi ko sa sarili ko pero iba ang iniisip ko. Natatakot ako. Natatakot akong baka hindi maibigay sakin ang bagay na matagal ko nang inaasam asam kaya't gagawin ko ang lahat makuha lang ito sa tamang paraan. Tama at patas. Naisip kong dapat kong makuha ang lahat ng impormasyon tungkol sa kanya na kaya kong kunin para madali ko siyang matunton kung sakali mang lokohin ako nito.
*click*
1 Message. Oo nga pala, imemesage nya daw ako sa friendster para makuha ko ang number niya. 0926....... OK na save ko na.
Cellphone, para san ba to? Maganda ang cellphone ko dahil si ate ang namili nito at techie si ate. Pero sa totoo lang, hindi ko makita ang silbi nito sa buhay ko. Minsan lang ako maka tanggap ng message, ang mababasa ko pa ay "Huwag mag pahuli! mag register na! just text ....." Letse. Binuksan ko ang inbox ko at ang mga message ay puro galing kay mama.
"wag u papagabi anak"
"san na u"
Etong mga text na to ay mga tatlong bwan nang nakalipas, nung minsang pumunta ako sa birthday ng kaibigan ko.
Babalik na ako sa aking pag tulog nang naisip kong i-text muna si Mae-Mae"
"h0y ako to. anong lvl kna?"
Sent.
Humiga na ako, iniwanan ko ang cellphone ko sa computer table dahil hindi ko naman inaasahan ang reply nya ngaung madaling araw.
Kasabay na kasabay ng pag lapat ng aking likuran sa aking malambot na kama ay may maliwanag na ilaw akong nakita sa harap ko kasabay ng isang nakakagulat na tunog.
"TENENENEN TENENENEN TENENENENEN!"
Paulit ulit itong tumunog. Matagal bago ko naisip na ang cellphone ko pala un. Agad ko itong dinampot at kinulob ko ang ingay sa loob ng aking kumot para wala akong maistorbong tao. Pagtingin ko...
Calling... Mae Mae-RO
Natataranta ako. Sasagutin ko ba o ano? Para bang bumagal ang oras noon para bigyan ako ng oras makapag isip.
Kapag pinindot ko ang berdeng pindutan na ito ay matatapos na ang lahat nge espekulasyon ko. Malalaman ko na ang tunay na kasarian ni Mae-Mae.
Pero bakit siya tumatawag sakin? Anung meron? O baka naman na wrong send ako at nagalit ung may ari ng cellphone kasi madaling araw ako nag text sa kanya! Patay.
Sasagutin ko ba o hindi?
*beep*
Hindi ko sinagot ang tawag. Pinindot ko ang pula imbes na ang berdeng pindutan. Pinag pawisan ako ng malamig. Hiningal ako.
"T@NG!N@! CHIXI TALAGA!" <<--with "gigil" effect ha Itinago ko na ang cellphone ko sa ilalim ng unan ko kasama ang dasal na "Sana wag na po siyang tumawag ulit" "TENENENEN TENENENEN TENENENENEN!" *gigil* *beep!* Pula ulit ang aking pinindot. Hindi ko na pinatagal. Kahit madalang kong marinig ang tinig na yan e tila bang iritang irita ako sa tunog na yan sa pagkakataon na to. Agad ko itong inilagay sa silent mode upang hindi na ako muling magambala. "brrr... brrr... brrr... brrr..." <<-- vibration Anak ng putong malagkit. Tumatawag nanaman. Anu ba ang pwedeng mangyari kung sasagutin ko to? Kung mali man ang tong number na tinext ko at nagalit siya e pwede ko na lang patayin ang cellphone ko at pagparequest ng bagong plan para iba ang number ko(naka line ako). Oo tama. Wala akong dapat ikatakot, wala akong ginagawang mali. Pinindot ko ang berdeng buton at inilapit ko ito sa aking tenga ng dahan dahan. Punong puno ng kaba ang damdamin ko sa ngayon, isamama mo pa ang lamig na nag mumula sa aricon. "heeloo..?" "hello kuya?" Teka, para bang lahat ng inisip ko kanina ay nabalewalang lahat. Ano tong kausap ko? 5 years old? "heeloo..?" "kuya..?" "uhhm.. sino po ito?" "ehh... ikaw po nag text sakin eh..." Anak ng.... Napakatahimik ng bacground. Baka nga galing siya sa tulog. Nako patay. "ahh eh kc..." "HAHAH! UNGAS! C MAE TO!" Biglang nawala ang malambot na boses at napalitan ito ng boses tibo. Hindi ko alam kung maiinis ba ako o matutuwa. "ah. eh.. alam ko naman na ikaw yan eh. HEHE" "anung alam? e bat ayaw mong sagutin kanina? tsaka bat nangangatog yang boses mo? BWAHHAHA!" "anung nangangatog? inaantok pa kaya ako. tingnan mo nga kung anong oras na!" "eh ikaw tong nag teks e." "ah ganun ba. sige, pasensya na kung nagising kita." "anong nagising? hahha! nag papalevel ako" Anak ng tokawng kalabaw... Nagpapalevel siya ng gantong oras? Kung online siya mula alas sais ng gabi hanggang ngayon... angibig sabihin nun ay 9 na oras na siyang ang papalevel!? Put.... "Nagpapa.. Level.. Ka?" "oo bakit? d2 sa gh" "aba. adik ka pala..." "hehe.. adik lang pag may gusto." Sa puntong iyon alam kong ang tinutukoy nya ay ang Neko Mimi ko. Naisip kong parang natatalo na ako kaya sinubukan kong gumawa ng ibang paraan, "teka, sigurado ka ba sa pustahan natin? kasi neko mimi lang ung akin eh tapos sau flying angel... lugeng luge ka.." "ha! anong luge? kung alam mo lang... basta. wala nang bawian. pumayag ka basta sa lunes magkakaalaman na" Sa oras na to, balak ko na talagang magpaalam sa Neko Mimi ko. Napaka tatag ng mga salitang binitiwan niya at para bang siguradong sigurado na siyang makukuha nya ang premyo. "ay sht! teka lang nga!" sabi ni mae mae... Binitawan nya ang cellphone at parang nabagsak pa dahil sa sa narnig kong tunog. Matining anog boses nya sa pagkakasabi nya ng "ay sht!" Si mae nga ba talaga to? Siya nga ba talaga ung babaeng nakita ko sa friendster? Siya nga ba ung babaeng nakipag pustahan sakin? Alam kong babae tong kausap ko ngayon? Pero pano ko malalaman na lahat ba sila ay iisang tao lang. Pano ko ba malalaman? "sorry ah. muntik na akong ma dedz eh. may ang respawn kc na rybio" "ikaw ba talaga yan" "ang alin?" sabi ni mae mae "ikaw ba talaga si Mae-Mae?" "anu? anung ibig mong sabihin?" "i mean, ung nakilala ko ba sa RO, ung nakita ko ba sa friendster, at ung kausap ko ba ngaun ay iisa lang?" "takte naman, ako na nga tong tumawag sau para magkaalam na tayo eh tapos ikaw pa tong nag hihinala? dapat nga ikaw ang pag hinalaan ko kung maibibigay mo ba ang neko mimi KO sakin eh" Ma pride akong tao. Lahat pitikin mo na sakin, wag lang ang pride ko dahil dyan tayo magkakatalo. "kahit kailan hindi ako ako nanloko ng tao at wala akong balak gawin un. I'm a man, may isang salita ako" "hahaha! you're a boy!" "..." Sinasagad ako nitong babaeng to ah. Pagkatapos kong manahimik ay agad siyang bumawi ng salita. Siguro naramdaman nya na nasagi niya ung pinaka iingatan kong pride. "ui joke lang un ah. sige ganto na lang. sa lunes, mag kita tayo sa isang shop. dun natin gawin ang deal. ok lang?" "ok. fine with me" Pag ako ay nag simula nang mag inggles, galit na ako. "ui, ok ka lang? sorry na" "The problem with you is you talk too much. Next time please control yourself." "naman to. nahiya na tuloy ako. Mula sa boses tomboy kanina ay nag iba nanaman ito. Naging malumanay at malambing na boses pero hindi boses bata. "Sige sige ayos na yon. Basta sa lunes. San ka ba nakatira?" "Valenzuela ako. ung sa papuntang fatima pag galing ka ng monumento. "malapit lang kame sa monumento. dun na lang tayo mag kita. san ba may computer shop dun? "meron akong laging nadadaanan pag papasok ako ng skul, may netopia sa may grand. alam mo un? dun na lang tayo magkita. un ung sa may lrt" "ah. sige nakalaro na kame minsan dun. alam ko un." "sige ah, sa araw na un... i'll wear yellow" "ha?" "yellow, dilaw.kulay mangang hinog. yan ang isosoot ko sa araw na magkikita tayo." "ah sige, ako naka skul uniform. puting polo, navy blue na pantalon at ...." "ampf... e andame dameng estudyante dun eh." "makikilala mo naman ako, may picture naman ako sa friendster eh" "sus, picture mo e ID picture na medyo kupas kupas pa. mag dagdag ka naman" Nahiya ako bigla. "Ah, sige. bukas mag dadagdag ako." "ako kumpleto sa pics, makikilala mo agad ako sigurado. islash gee gee" "sige sige." "o sige na. matulog ka na ay may pasok ka pa. hahahha! sige bye!" "teka lang e pano pag-----" "beeep" Bigla na lang niyang ibinaba ang telepono. May sasabihin pa naman sana ako. Nawala na ang takot ko kanina. Pero bakit? Alam kong matatalo pa rin ako sa pustahan. Alam kong mawawala ang tangi kong kayamanan sa RO pero bakit hindi na ako kinakabahan? Posible ba na alam kong may natagpuan akong mas higit na kayamanan kaysa sa Neko Mimi ko o kahit pa anong kayamanan sa RO? Merong kakaiba sa boses niya na hindi ko maipaliwanag. Napakalma ako nito. Isa lang ang bagay na naalala ko nang maisip ko ito. "Ibong adarna..." Isang pikit lang at ako'y agad na nakatulog. Dahil ba sa antok? O baka naman dahil sa awit ng Ibong Adarna.
"p0taness tol, nag p0rn ka nanaman buong gabi"
Ginising ako ng kaibigan kong si "Papsi" habang naka sandal ang ulo ko sa armrest ng aking desk.
"ul0l. porn ka dyan"
"ampfness naman tol. di ka ba nahihiya kay Camille? ang aga aga e hagard na hagard yang itsura mo."
Tatlong bagay ang hindi ko maintindihan sa taong ito. Una, hindi ko alam kung bakit "Papsi" ang tawag sa kanya pero ang tunay na pangalan niya ay Jason. Nakagisnan ko na lang ang kawag na "Papsi" sa kanya. Pangalawa, hindi ko maintindihan kung bakit napaka-hilig nyang lagyan ng "ness" ang bawat salitang binibigkas nya. At pangatlo, bakit kailangan nyang himas-himasin ang likod ko habang kinakausap niya ako?
"buset! dun ka nga. puyat ako."
"hahah! oi camille! si jon p0rn boy oh! wahahhah!"
"ampf...."
Si Camille Santos, ang isa sa mga dahilan ko kung bakit ako sinisipag pumasok. Maganda, mabait, matalino. Yan naman ang hinahanap ng bawat lalaki sa isang babae hindi ba? Gusto, type, crush, attracted o kung ano man ang gusto nyong itawag dun, iyon ang nararamdaman ko sa kanya.
Kilig.
Tuwa.
Saya.
Ngiti.
Yan ang mga nakukuha ko tuwing nakikita ko siya. Hindi kame "close" pero wala na akong pakealam dun. Kontento na ako sa kung ano man ang kalagayan naming dalawa. Minsan pa lang kameng nag uusap, hindi pa tumagal ng tatlompung segundo. Tinanong niya lang sakin kung akin daw ba ung napaka-laking P.E. short na namamaho na sa likod ng blackboard.
"tol, dotaness mamaya!" Maingay na sinabi ni Papsi sabay himas sa aking likod.
"d pde eh"
"potaness, p0rn mode nanaman"
"..i.."
"ay teka tol, siba crushness mo c camille?"
"bat mo alam?"
"ta e ness! sabi ko na eh. gusto mo lakad kita sa kanya?"
"lakad?"
"oo, ung tipong pag lalapitin ko kaung dalawa? ayaw mo? kiligness un pre!"
"bat mo naman gagawin sakin un? kilala kita eh. d mo gagawin un ng walang kapalit"
"tolness naman! ganun ba ako kasama? gagawin ko to para sau pre, no strings attatched"
"talaga ah? sige call ako dyan. salamat pre"
"sige tol no prob. nowness na ako amg start ah"
"ha?"
Dahan dahan kong nakitang bumuka ang malaki niyang bunganga at alam kong hindi maganda ang lalabas dito. Hindi sapat ang kakayahan ko para pigilan ang ganitong mga pangyayari.
"CA-MIL! I LAB U DAW SABI NI JON! MAGKITA DAW KAU MAMAYANG LUNCH SA TABI NG PUNO NG CHESA!"
Anak ng tokwa't baboy. Sabi na eh. Hindi ko dapat inasahan na gagawan ako ng mabuti ng isang taong apat na beses nang nagpalipat lipat ng high school.
Wala na akong nagawa. Narinig na ng buong klase. Kung sasaktan ko man si Papsi e hindi pa rin nito mababawi ang mga salitang binitawan niya. Wala na akong magagawa kundi harapin ko na lang ang bagay na sinabi niyang iyon. Pero sa totoo lang, hindi ko maintindihan. Naiinis ba ako o natutuwa? Para bang sa pabirong paraan na ginawa nitong si Papsi e nagbukas siya ng pinto sa isang bahay na kahit kailan e hindi ko pa napapasok.
"YIIIHEE!!"
Sa mga oras na iyon, yan lang ang tanging tinig na paulit ulit mong maririnig na bumabatingaw sa loob ng aming silid aralan. Ako ay naka-tungo lang sa aking lamesa at inaantay na lamunin nanaman ako ng antok. Pero bago mangyari iyon ay sinulyapan ko muna c Camille na kasalukuyang kakapasok lang ng silid. Namumula siya. Hindi ko na ito ikinagulat sapagkat makikita mo naman na napaka hinhin ng pagkatao nitong babae na ito at hindi siya sanay sa mga ganitong bagay.
Ang sarap matulog sa classroom. Malamig, tahimik at hindi mo dama ang oras. Nagising ako at nag iinat inat pa, marahil nakalimutan kong nasa eskwelahan pa pala ako.
"Oh, Mr. Madlangtuta, good morning"
"gud morning dn po"
"Seems like you are getting fond of sleeping in class huh. Siguro alam mo na ung lesson natin?"
"hindi naman po sa ganun.. e kasi po..."
"Sige, magaling ka eh. Ngaun i illustrate mo ngaun dito sa board kung pano pwedeng mag intersect ang dalawang planes"
Aba, 2nd class. Geometry. Napaka swerte ko naman. Sa lahat ng subject ay sa geometry ako punaka magaling. Malas mo po sir. Papungas pungas akong lumapit sa blackboard, kumuha ng chalk at nag drawing ng...
Ginising ako ng kaibigan kong si "Papsi" habang naka sandal ang ulo ko sa armrest ng aking desk.
"ul0l. porn ka dyan"
"ampfness naman tol. di ka ba nahihiya kay Camille? ang aga aga e hagard na hagard yang itsura mo."
Tatlong bagay ang hindi ko maintindihan sa taong ito. Una, hindi ko alam kung bakit "Papsi" ang tawag sa kanya pero ang tunay na pangalan niya ay Jason. Nakagisnan ko na lang ang kawag na "Papsi" sa kanya. Pangalawa, hindi ko maintindihan kung bakit napaka-hilig nyang lagyan ng "ness" ang bawat salitang binibigkas nya. At pangatlo, bakit kailangan nyang himas-himasin ang likod ko habang kinakausap niya ako?
"buset! dun ka nga. puyat ako."
"hahah! oi camille! si jon p0rn boy oh! wahahhah!"
"ampf...."
Si Camille Santos, ang isa sa mga dahilan ko kung bakit ako sinisipag pumasok. Maganda, mabait, matalino. Yan naman ang hinahanap ng bawat lalaki sa isang babae hindi ba? Gusto, type, crush, attracted o kung ano man ang gusto nyong itawag dun, iyon ang nararamdaman ko sa kanya.
Kilig.
Tuwa.
Saya.
Ngiti.
Yan ang mga nakukuha ko tuwing nakikita ko siya. Hindi kame "close" pero wala na akong pakealam dun. Kontento na ako sa kung ano man ang kalagayan naming dalawa. Minsan pa lang kameng nag uusap, hindi pa tumagal ng tatlompung segundo. Tinanong niya lang sakin kung akin daw ba ung napaka-laking P.E. short na namamaho na sa likod ng blackboard.
"tol, dotaness mamaya!" Maingay na sinabi ni Papsi sabay himas sa aking likod.
"d pde eh"
"potaness, p0rn mode nanaman"
"..i.."
"ay teka tol, siba crushness mo c camille?"
"bat mo alam?"
"ta e ness! sabi ko na eh. gusto mo lakad kita sa kanya?"
"lakad?"
"oo, ung tipong pag lalapitin ko kaung dalawa? ayaw mo? kiligness un pre!"
"bat mo naman gagawin sakin un? kilala kita eh. d mo gagawin un ng walang kapalit"
"tolness naman! ganun ba ako kasama? gagawin ko to para sau pre, no strings attatched"
"talaga ah? sige call ako dyan. salamat pre"
"sige tol no prob. nowness na ako amg start ah"
"ha?"
Dahan dahan kong nakitang bumuka ang malaki niyang bunganga at alam kong hindi maganda ang lalabas dito. Hindi sapat ang kakayahan ko para pigilan ang ganitong mga pangyayari.
"CA-MIL! I LAB U DAW SABI NI JON! MAGKITA DAW KAU MAMAYANG LUNCH SA TABI NG PUNO NG CHESA!"
Anak ng tokwa't baboy. Sabi na eh. Hindi ko dapat inasahan na gagawan ako ng mabuti ng isang taong apat na beses nang nagpalipat lipat ng high school.
Wala na akong nagawa. Narinig na ng buong klase. Kung sasaktan ko man si Papsi e hindi pa rin nito mababawi ang mga salitang binitawan niya. Wala na akong magagawa kundi harapin ko na lang ang bagay na sinabi niyang iyon. Pero sa totoo lang, hindi ko maintindihan. Naiinis ba ako o natutuwa? Para bang sa pabirong paraan na ginawa nitong si Papsi e nagbukas siya ng pinto sa isang bahay na kahit kailan e hindi ko pa napapasok.
"YIIIHEE!!"
Sa mga oras na iyon, yan lang ang tanging tinig na paulit ulit mong maririnig na bumabatingaw sa loob ng aming silid aralan. Ako ay naka-tungo lang sa aking lamesa at inaantay na lamunin nanaman ako ng antok. Pero bago mangyari iyon ay sinulyapan ko muna c Camille na kasalukuyang kakapasok lang ng silid. Namumula siya. Hindi ko na ito ikinagulat sapagkat makikita mo naman na napaka hinhin ng pagkatao nitong babae na ito at hindi siya sanay sa mga ganitong bagay.
Ang sarap matulog sa classroom. Malamig, tahimik at hindi mo dama ang oras. Nagising ako at nag iinat inat pa, marahil nakalimutan kong nasa eskwelahan pa pala ako.
"Oh, Mr. Madlangtuta, good morning"
"gud morning dn po"
"Seems like you are getting fond of sleeping in class huh. Siguro alam mo na ung lesson natin?"
"hindi naman po sa ganun.. e kasi po..."
"Sige, magaling ka eh. Ngaun i illustrate mo ngaun dito sa board kung pano pwedeng mag intersect ang dalawang planes"
Aba, 2nd class. Geometry. Napaka swerte ko naman. Sa lahat ng subject ay sa geometry ako punaka magaling. Malas mo po sir. Papungas pungas akong lumapit sa blackboard, kumuha ng chalk at nag drawing ng...
"Sir, dyan po sa image na yan eh makikita po natin na..."
"Alright Mr. Madlangtuta, sit down.
Masarap sa pakiramdam na ang taong nais kang pahiyain ang siya ring napahiya sa bandang huli. Para akong naka Orc Lord Card. O Mas bagay siguro ang Maya card. Pagbalik ko sa aking silya ay natulog akong muli.
Ganito lang sana ang nais kong gawin buong araw sa skul, ang matulog. Kaso hindi pwede pag dating ng lunch. Wala akong pwedeng lugaran.
Alam ko na. Sa clinic. Mag papanggap na lang ako na may sakit at papabayaan nila akong matulog doon. Kung suswertehin e bibigyan nila ako ng pahintulot na umuwi na lang. Dahan dahan kong binaybay ang clinic. Papasok na ako ng biglang...
"Jon!"
Hindi ako agad lumingon. Inisip ko muna kung sino ang pwedeng tumawag sakin sa lugar na ito. Walang nakakakilala sakin dito dahil ang clinic ay nasa bandang Grade School area. Sino kaya to?
"Jon!"
Boses babae. Hindi pamilyar. Bagong teacher? Hindi. Kung bagong teacher to e hindi niya ako tatawagin sa aking palayaw lang. Sino kaya ito?
"JON!"
Sa ikatlong pagkakataon ay hindi na ako nag isip. Bigla ko na lang inlingon ang ulo ko kung san nangagaling ang tinig. Sino?
"Oh, Camille bakit?"
Anak ng adobong bakulaw, si Camille na nakatayo sa tabi ng puno ng chesa? Ano ang kailangan sakin nito?
"ehh... Sabi ni papsi makikipag kita ka daw sakin dito ngayong lunch?"
Nakatingin siya sa sahig, halatang nahihiya nang sinabi niya ito.
"ah.. un ba? hehe. joke lang un. loko loko talaga ung c Papsi."
Sabay kamot sa ulo. Tumingin na rin ako sa sahig tulad niya, baka nga may tinitingnan siya.
"ah ganun ba? sige alis na lang ako. pasensya sa abala"
Sabay ng pag sabi niya ng mga katagang iyon ay ang pag ikot na tin ng kanyang ulo at katawan sa direksyong papalayo sakin. Kasabay nito ay naisip ko na sablay na sablay ang sinabi kong iyon. Nasa tamang pagkakataon na ako.
Hinawakan ko siya sa pulso. Nadama ko ang pag lapat ng gintong bracelet niya sa aking palad.
"dito ka muna, may sasabihin talaga ako"
Binigkas ko ito nang mahinang mahina. Nagulat ako nang marinig niya ito. Siguro sa mga gantong pagkakataon ay hindi nyo na kailangan ng salita.
Humarap siya sakin ng dahan-dahan pero naka yuko pa rin. Dahan dahan niyang itiningala ang ulo niya patungo sa mukha ko at sinabing...
"ano un?"
Sa lahat ng engkwentro ko ay ngayon lang ako naka dama ng ganito. Hindi ko na kinailangang mag isip. may mga salitang talagang kumakawala sa damdamin ko. Magmamadali. Nagpupumiglas. Gusto na nilang marinig ng taong gusto kong pag sabihan at hindi ng hangin lang.
Hinawakan ko pa ang isa niyang pulso at dahandahan kong sinabi na...
"AMP. KRAS KITA"
Tumigil ang kampana. Nawala ang musika. Nalanta ang mga bulaklak at bumilis ang oras.
Kinuha niya ang mga kamay niya at ipiniglas ito mula sa pagkakahawak ko sabay sabi ng...
"ano?"
Kasalukuyan akong nakayuko at ang mukha ko ay para bang mukha ng sinumang kumain ng hilaw na sampalok.
"wala"
"may sinabi ka eh. hindi ko lang naintindihan"
"wala un, sige punta muna ako clinic, medyo hindi maganda pakiramdam ko eh.
Dali dali akong tumalikod sa mula sa direksyon na kinatatayuan niya at agad punmasok sa Clinic.
.
..
...
....
"Doctora, pwede pong magpahinga muna ako? Medyo hindi po maganda pakiramdam ko eh.
Nagmamadaling tumayo si doktora mula sa kanyang kinauupuan. lumapits sakin at sinabing...
"naku! namumulta ka at anlalaki ng patak ng pawis mo! anu bang nangyari sau! nanginginig ka oh!"
"wala po, kailangan ko lang po sigurong magpahinga."
"ah ganun ba, sige pasok ka na dito, pupuntahan na lang kita para kunan ka ng temperature at painumin ng gamot"
Ayus. Effective. Libreng pahinga.
Pag higa ko ay wala na akong nagawa. Tulog. Nagising ako ng bandang alas tres, isang klase na lang at uwian na. Medyo ayus na ang pakiramdam ko.
Natapos ang klase. Inabangan ko si Camille sa labas ng pinto. Cleaner siya ngayon kaya medyo amg tatagal siya sa loob ng silid aralan. Pag labas niya ay agad akong lumapit.
"Camille, pauwi ka na?"
"ah. oo eh. ikaw?"
"oo sana, pwedeng makisabay? ehh.. kung ok lang naman. pero kung hindi e ok lang din kasi..."
"ok lang, tara."
Inabot ko ang mga libro niya at ang lagi niyang dala-dalang file case. Dahan dahan kameng bumaba ng hagdan. Walang nag sasalita pero tila nagkakaintindihan kami. Pareho kameng naka ngiti. Hindi namin kailangan ng mga salita sa pagkakataon na ito. Lumabas kame ng school at umupo sa isang bench sa tabi ng halamanan kung saan ay madame ring nakaupo. Karamihan ay mga kapwa naming estudyante na kumakain at nag hihintay ng sundo, ang iba naman e naka tambay lang.
"Camille, gusto mong kumain?"
Nang binanggit ko yan eh mayroon akong humigit kumulang 70+ php sa aking bulsa. Hindi na ako nag dalawang isip na gastusin ko ito ngayon. Hindi muna importante ang ragnarok.
"ah, hinde sige, susunduin ako ni ate dito eh. aalis daw kame."
"ah ganun ba.."
"yeah.. ehh.. pwede favor jon?"
"sige, ano un?"
Anong favor kaya ang hihingin niya? May ipapakuha sa loob ng school? May ipapabigay sa kung kanino man? Magpapagawa ng assignment sa geometry? Ano kaya?
"pwede bang samahan mo ako dito hanggang dumating si ate?"
Hindi ko inaasahan yon. Ano ang ibig sabihin ng pabor na iyon? Hindi ako makapag isip ng matino. Siguro e hindi ko talaga kailangang mag isip ngayon.
"sure, sige. wala rin naman akong ibang gagawin eh."
Sumagot lang siya sa pamamagitan ng isang matamis na ngiti.
Nakaupo lang kame dun, wala kameng ibang ginagawa. walang nag sasalita, walang gumagalaw. Tulad nga ng sinabi ko kanina, baka hindi namin kailangan ng mga salita sa mga gantong pagkakataon.
Makalipas ang nakapabagal na bente minutos ay may itim na Honda Jazz na tumigil sa aming harapan.
"Ay, ayan na si ate. sige jon, alis na ako. salamat sa pag hihintay ah."
"sige. salamat din... sa... dahil... pinayagan mo akong sumabay sayo."
Bumukas ang bintana ng kotse at may malakas na tinig na lumabas.
"camz, tara na!"
Tumayo na si Camille, binigyan ako ng matamis na ngiti ay sabay pumasok sa kotse. dahan dahan na itong umandar.
Teka.
TEKA!
Naiwan ni Camille ang file case niya! Hindi niya pwedeng maiwan ito dahil alam kong dito nakapaloob ang kanyang mga assignments! Hinabol ko ang kotse.
Tumakbo ako. Buti na lang at hindi pa sila nakakalayo. Nag traffic ng konti kaya nagkaroon ako ng pagkakataon na kumatok ako sa bintana sa harapan.
"Naiwan po ni Camille ung file case niya"
"uy! salamat jon!"
"sige wala un"
Inabot ko ito sa babaeng driver at inabot naman nito ang file case kay camille. Sinuklian ako ni camille ng isang napakatamis na ngiti.
"bye!"
Yan ang huling sinabi ni Camille bago tuluyang humarurot palayo ang kotse.
Dahan dahan akong umalis mula sa gitna ng kalsada, umupo at alalahanin ang nangyari.
Teka.
Sino ung driver?
Natigilan ako.
"hindi pwede..."
"Santos...?"
"anak ng tupa! hindi pwede!"
"Ate, dalawang 100 load nga po!"
Pasigaw na sinabi ni Jon pagkapasok na pagkapasok niya sa pinto ng Computer Shop.
"Aba... Galante ka ngayon ah. Sige eto"
Kakaibang pananabik ang naramdaman ni Jon habang tinatype niya ang Card # nang dalawang card na binili niya.
"Mooooo...king... muffler... Di' na ako tatamaan ng mga lintek na swordfish na yan at nang lintek na merman na isang pierce lang akO!"
Nag log in siya. Wala siyang ibang nasa isip kundi ang Mocking Muffler niya. Dirediretso siya sa Cash Shop at nagmamadaling binili ang Whisper card.
Matagal niyang tinitigan ang screen bago niya i-click ang "OK". Nais niya talagang makasigurado na eto nga ang bibilin niya sa perang pinaghirapan niyang ipunin.
*click click*
"Inilagay na niya ang Whisper Card sa Muffler[1] na nabili niya sa pamamagitan ng pag iipon ng loots.
You got 1 Mocking Muffler
"YES!!"
Buti walang ibang tao sa shop... Hindi na rin siya pinansin nung bantay sa shop dahil hindi na ito bago sa kanya. Kabisadong kabisado na niya si Jon.
Tutungo na si Jon sa Byalan 4 kung saan siya ay mag papa level nang biglang...
[From ~*mae*~] oi ungas!
[To ~*mae*~] mamaya na lang, txt kita. busy ako.
[From ~*mae*~] sus..
Sobra sobrang pananabik ang nararamdaman ni Jon. Nais na niyang subukan ang kanyang bagong biling kagamitan.
"Hoy Jonard Madlangtuta!"
Sino to? Sino ang boses babaeng tatawag sakin sa buo kong pangalan?
Sino to? Hindi pamilyar ang boses. Natatakot ako.
"Hoy!"
Hindi ako titingin. Sino ka?!
"Oh, di ka pa ata kumakain?"
Kasabay nito ay biglang may humawak sa aking balikat.
"Camille!? Anung ginagawa mo dito?"
Hindi na ako nagkaroon ng pagkakataon upang tanungin ang sarili ko kung anu ang ginagawa niya dito.
"Oh eto, baka hindi ka pa kumakain"
Hawak hawak ng dalawa niyang kamay ang isang sandwich na nakabalit sa asul na plastik. Alam kong kay Aling Josie niya binili to at alam kong Ham Sandwich to.
"Hinde sige... nakakahiya naman sau"
Nilapag niya ang sandwich sa keyboard at sinabing...
"naman... sayang pa ang effort kong pag punta dito kung hindi mo lang kakainin yan..."
Nahiya akong bigla. Sabagay, may malaking punto siya. Kung ako man ang gumawa nun at ganun ang maging reaksyon ng pinagbigyan ko, malamang madismaya din ako.
"Tsaka eto oh... dalawa tong binili ko. Tig isa tayo. Kain na tayo dali!"
Umupo si Camille sa upuan sa tabi ko. Bakante ang computer na yon kaya inupuan niya muna.
Nananabik ako. Dahil nga ba sa Mocking Muffler o dahil na sa babaeng nakatabi sakin ngayon?
Sabay naming binuksan at kinain ang sanwich.
"Ano yang nilalaro mo?"
"Ragnarok yan, online game"
"ahhh, so yan pala yon. turuan mo naman ako oh!"
"err... sure ka?"
"oo naman! bat hindi? tutulungan mo naman ako diba?" Sabay ngiti.
Isa sa mga bagay na hindi ko matiis ay ang napaka tamis na ngiti ni Camille.
"Sige sige... Ate, pa open po number 4"
Nag register kame sandali... Tapos...
"yan... anung character gusto mo?"
"yung maganda!"
"hmmm..."
Anung character kaya ang babagay sa kanya? Monk? Knight din?
"Priestess! un maganda un!"
Ba't hindi ko naisip agad. Karamihan nga pala ng babae sa RO e support ang ginagawa. At maganda na rin un dahil sabay kameng makakapagpa level.
Nag laro na kame. Tinulungan ko siyang mag pa level. Sinabi ko sa kanya ang lahat ng dapat niyang malaman. Pero bakit ganon? Halatang wala siyang interes sa laro. Nagtatanong siya kung bakit umiikot ung screen, nag tatanong siya kung pano umupo, nag tatanong siya kung pano mag pero maya maya ay makakalimutan niya rin at tatanungin nanaman ako.
"Tara out na tayo, dumidilim na eh."
Sa labas ng computer shop...
"salamat nga pala sa sandwich mo kanina ah!"
"wala un.. ikaw naman kasi, kumain ka para hindi ka nang hihina noh"
"hehe... oo nga eh.. so pano yan? uuwi ka na?"
"uu sana kaso... madilim na eh... tsaka... natatakot akong umuwi..."
Hmm.. Teka, bakit kailangan niyang sabihin sakin yon?
"ehh.. oo nga eh. nakakatakot nang umuwi."
"hay... pano kaya to?"
Heto na ba ang pagkakataon ko? Hindi.. Hindi. Bakit naman niya gugustuhing magpahatid sakin? Sino ba ako?
"oh pano, sige mauna na ako camille..."
"teka... pano ako jon?"
"ahh... eh kc..."
"anu ka ba! gusto mo ba ako pa ang mag sabi?"
"ano?"
"sige... *hithit - buga*... jon, pwede bang ihatid mo ako samin?"
Wala akong green pots! Na silence ako at wala akong pangontra. Siguro hihintayin ko na lang matapos ang duration.
" "
"jon?"
"ah, sige sige. walang problema... tara na."
"gusto mo din pala eh. kailangan pa sakin mang galing? tara na!"
Teka, insulto ata sa pagkalalaki ko yun. Dibale. Insultuhin na ako ng lahat ng tao sa mundo, hindi mapapantayan ang sayang nararamdaman ko ngayon.
Naglakad lang kame dahil malapit lang naman ang bahay nila mula sa school. Alam ko dahil madalas ko siyang nakikita pag uwian na. Siya ang nauuna dahil ang alam niya ay hindi ko alam ang eksaktong bahay nila. Kakaiba, sa mahabang daan niya ako dinala.
Kras din ako nito...
"bat ang tahimik mo? ayaw mo ba akong ihatid?"
"hindi. hindi sa ganun. may iniisip lang ako."
"anu naman ung iniisip mo?"
"wala, wala, ragnarok lang to."
"puro ka talaga ragnarok at skul... wala ka na bang oras para sa iba pa?"
"anung iba pa?"
"alam mo na... ung mga extra curricilar?"
"ah ung mga taekwondo taekwondo club na yan? wala kasi akong---"
"hindi un jon"
"e ano?"
"girlfriend..."
Sa lahat ng posibleng mangyari sakin, isa to sa mga bagay na hindi ko napaghandaan. Alam ko ang gagawin ko pag lumindol, alam ko ang gagawin ko pag may sunog, alam ko ang gagawin ko pag hinabol ako ng aso. Pero hindi ko alam ang gagawin ko pag pahapyaw na sinabi ng babaeng gusto ko na gusto niya din ako.
"ehh... siguro, kung may pagkakataon"
"e wala ka pa bang babaeng napupusuan?"
"meron na pero... hindi ko alam kung gusto din ako nun o hindi..."
"jon, wag kang maging manhid. pakiramdaman mong mabuti yung babaeng napupusuan mo. baka may kakaiba din siyang sinasabi sayo."
"hindi ko kasi alam eh."
"hahaha! para ka talagang bata."
"ui hindi naman!! hehe.."
Sa mga oras na ito ay isang kanto na lang ang layo namin mula sa bahay nila. Kita mo na ang bahay nila pag tumingin ako pakaliwa.
"jon, hindi ka naman mahirap mahalin eh. sigurado akong gusto ka nung babaeng tinutukoy mo, at kung hindi naman ay hindi siya mahihirapang gustuhin ka."
Stone Curse !!
Hindi ako makagalaw. Hindi ako makapagsalita. Blanko ako. Ang alam ko lang, nandito ako sa kalsada at kasama ko ang babaeng gusto ko.
Hindi ko namalayan na magkahawak na pala ang isa naming kamay at magkaharap kame sa isa't isa.
Pumikit siya at dahan dahang inilapit ang mukha niya sakin. Para bang may sinasabi siya?
Teka. Napanood ko na to ah. Gusto ba niyang halikan ko siya? Nakapikit at nakanguso siyang nakaharap sakin? Anu pa ba ang ibang posibleng dahilan nito?
Para ba akong pumatay ng hydra at may bumagsak na card.
Pupulutin ko ba?
Hahalikan ko ba?
Napakaliit ng drop rate ng hydra card, at nasa Valkyrie pa ako. Tinanggal na daw ang hydra card sa drop table. E ano to? Himala?
Minsan lang mangyayari na ang babae mismo ang magbibigay ng senyales na ganto. Hindi pa naman ako nanliligaw pero ganto na ang nangyayari. Ano to? Himala?
Sino ba naman ang tangang hindi pupulot ng hydra card na yan? Nasayo ang lahat ng karapatan. Hindi ka naman sumawsaw o manloloot. Tanga lang ang hindi pupulot.
Sino ba naman ang hindi hahalik? Hindi ko naman siya pinwersa o kung ano man. Kagustuhan din niya ito. Wala rin namang masama. Tanga na lang ang hindi hahalik.
Itinutok ko na ang mouse ko sa hydra card. Isang click na lang at mapapasaakin na ito.
Itinapat ko na ang aking labi sa labi niya. Hinihintay ko na lang na maglapat ang mga labi namin at maramdaman ko ang init nito.
Nang biglang...
May Kukreng dumaan! Niloot ang hydra card ko. Hindi ko na ito nahabol sa sobrang bilis.
Mula sa dilim ay may sumigaw ng "Balooooooot!" Nagulantang kameng dalawa. Sabay kameng nag bukas ng mata at bumitaw sa aming pagkakahawak. Nagkahiyaan na kame.
"oh, pano jon. dito na lang ako. pasensya na sa abala ah."
*smack*
Isang mabilis na halik sa aking kaliwang pisngi bago siya tuluyang tumakbo papasok sa huling kalye.
Hindi ko na nakuhang magsalita pa, una ay dahil mabilis siyang nakalayo sakin. Pangalawa ay talagang inalisan ako ng pagkakataong mag salita ng mga oras na iyon. Binalot ako ng kilig.
Naglalakad ako pabalik. Wala na ang pagnhihinayang ko sa hydra card na hindi ko nakuha, Nakakuha naman ako ng Thara frog card sa mas hindi inaasahang tagpo.
"Hinalikan ako ni camille... "
Nakangiti ako pero hindi ko alam kung masaya ako. Ang alam ko lang ay binigay sakin ang bagay na gusto ko pero hindi ko hiniling. Dapat ko bang ireklamo yon?
Madilim na. Kailangan ko nang umuwi.
Teka.
Nasan ako?
"Boy, boy boy! Anung ginagawa mo dyan? Halika nga dito?"
Pinalapitako ng isang mamang malaki ang tyan, naka tsalekong kulay dilaw atasul, may hawak ng batutaat naka cap. Mukha siyang tanod.
"Bakit ho?
"Anong ginagawa mo pa sa kalsada? Alas onse pasado na ah?"
"Ah, eh... pauwi na nga ho ako eh."
"Ganun ba? Sige iho mag ingat ka. Maraming loko ngayon dyan"
"Sige ho, salamat"
Angtotoo nyan, kaninang kanina pa akong nagpapalakad lakad dito sakalsadang ito. Hindi ko alam kung san ako pupunta. Di ko alam ang daanpauwi. Walang dumaadaan na Jeep, Trysikel, Pedikab o kahit anongpampublikong sasakyan. Nasang lupalop na kaya ako ng Pilipinas?
Sapagkakataon na ito, hiniling ko na sana meron akong Butterfly Wing paraagad na akong makauwi sa bahay. Teka, walang bwing sa valkyrie..
Malalimna ang gabi. Hindi ko alam kung papaano pa ako uuwi. Ah! Alam ko na.Mag papayphone ako at tatawag ako sa bahay. Tama. E san naman may payphone dito? Hmm... Pumunta kaya ako kela Camille at dun ako makitawag.Wag. Malamang tulog na siya at super turn off tong gagawin kong to.
"BEEEP!"
Nagulatako ng may isang malakas na businang naggaling mula sa aking likuran.Lumingon ako, nakita kong nag bukas ang bintana sa may driver seat.Lalapit ba ako? Di ko naman kilala tong mga to ah. Pano kung psychokiller to? Pano kung Internal Organs Gang to?
"Hey! Nawawala ka ba?"
Boses babae. May babaeng miyembro ba ang Internal Organs Gang? Ah basta... Lumapit ako ng hindi nag iisip.
"Opo eh"
"Haha! Ganun ba? Tara pasok ka, hahatid kita sa inyo."
Hindina ako nag dalawang isip pa. Umikot ako at pumasok sa loob. Astig. Itimna Honda Jazz tapos babae pa ung driver. Bagay na bagay.
"San ka ba naka tira boy?"
Bat kaya ako tinutulungan nitong tao na to? Pwede bang mabait lang talaga siya? O baka naman may ibang pakay sakin to.
"Hoy magsalita ka naman, san ka nakatira?"
Hindi ako nag sasalita. Sa pagkakataon na to e iniisip ko kung bababa ba ako ng kotse. Parang maling desisyon ang ginawa ko.
"Patingin nga ng ID mo"
Binigay ko ito ng walang sabi sabi. Atleast mas maganda yon kaysa mag salita pa ako. Baka may mali pa akong masabi.
"Akalain mo nga naman oh. Schoolmate pala kayo ng kapatid ko, haha!"
Kapatid?! Si.. si... Siya ba?! Tiningnan ko ang mukha nung babaeng driver. Hindi ko masyadong makita dahil madilim"
"A..ano po pangalan ng kapatid nyo?"
"Haha! Mag sasalita ka rin pala eh. Camille Santos ang pangalan niya, kilala mo?"
WAAAAA
AAAAAA
AAAAaa
aaaaaa
aaaa...
...........
Kung kapatid niya si Camille... Hindi kaya... eto si Mae? Si Mae ba to? Teka...
*flashback*
"camz! tara na malalate na tayo!"
WAHH! Eto nga rin ung kotseng nakita kong ipinansundo kay Camille ng ate niya. Itim na Honda Jazz DIN!
.....
Pero hindi pa rin ako sigurado. Nandito na lang rin ako, kailangan malaman ko na kung siya nga talaga to.
"Oh, malapit lang pala bahay nyo eh oh. Nandito ung address mo sa ID mo."
Unang Pagsusulit: Nagraragnarok kaya siya?
"Sana may bwing na lang sa totoong buhay para madaling maka uwi..."
"Haha! Sana nga eh. Samahan mo na rin ng Kafra Warp Service para wala nang traffic"
AMP. Nagraragnarok nga siya.
Pangalawang Pagsusulit: Kilala ba talaga niya si Camille?
"Kapatid mo ba talaga si Camille Santos? Anu ang section niya?"
"St. Alberta ata ang section niya"
HAHA! Mali! Sinungaling to.
"Ay hindi pala. St. Albert siya nung 2nd year, ngaung 3rd year e St Agnes siya"
SHT! Tama! Pareho pang tama! Kaklase ko rin si Camille noong 2nd year at tama, Albert nga kame noon.
Pangatlong Pagsusulit: Siya ba ang MaeMae sa Friendster?
"ate, san ka po nag tatrabaho?"
"Nagtatrabaho!? Estudyante pa lang din ako no."
"Ah ganun po ba? San ka po nag aaral?"
"CSB"
"Anu pong CSB?"
"College of Saint Benilde"
WAH! Yan din ang naka sulat sa Friendster niya!
3/3 Perfect ang score niya sa pagsusulit ko. Mu~g... Siya nga.
"Dame mo namang tanong..."
"Ah... eh.. Sorry po"
"San ka ba kasi nanggaling, delikado na sa gantong oras ah."
"Pinuntahan ko po kasi ung kaklase ko, e di ko na alam kung pano umuwi"
"Siguro nililigawan mo no? Tibay mo rin, sinadya mo pa talaga siya kahit d mo alam kung pano umuwi"
"Hindi no. Masyado pa akong bata para isipin ung mga ganyan"
"Sus, ako nga grade 5 nung unang nagka boyfriend eh"
"Grade 5? Sobrang aga naman nun..."
"Teka lang ah"
Dinukotniya ang kanyang cellphone mula sa kanyang bag, inipit ito sa pagitanng kanyang ulo at kanang balikat at ibinalik ang dalawang kamay samanibela.
"Akin na nga ulit ID mo"
Walang sabi sabi ay ibinigay ko ang ID ko.
"Oy Camz,"
Anakanang kabayong nangangati, wag naman ganun...
"Kilala mo ba tong... Jonard Mad...Langtuta?"
"E heto eh, nakita ko pakalat kalay sa kalsada, nawawala daw. Hahaha!"
"Ano?"
"Ahhh! Siya ba yon?"
"Haha, sige sige, ako nang bahala"
.....
"Si... si Camille yung kausap mo?"
"Haha! Oo baket?"
"Wala"
"Sasama ka sakin ngayong gabi. Wag ka nang humurit, alam kong wala kayong pasok bukas."
"Ha? Bakit? San tayo pupunta?"
"Dyan lang. Maguusap lang tayo"
Anukayang gagawin sakin neto? Mas natakot tuloy ako. Hindi naman siya mu~ggagawa ng masama pero ayoko ng pinag iisip ako. Ayoko ng ako pa angmagpupuno ng mga nawawalang parte sa isip ko. Aalis ako.
"Hindi pwede eh, papagalitan ako ng mama at papa ko"
"E nawawala ka nga e diba? Tsaka papagalitan ka na rin lang, lubus lubusin mo na."
"Eh, anong sasabihin ko pag uwi? Baka hindi na ako kilalanin bilang anak nila pag uwi ko?"
"Sasama ako. Sasabihin kong napulot kita sa daan na pakalat kalat. Mukha naman akong mabait at mapagkakatiwalaan diba?
"Hinde, hindi talaga pwede. Uuwi na ako."
"O sige, kung ayaw mo e ibababa na kita diyan sa kanto. Ikaw na bahalang umuwi."
Tiningnanko ang labas ng kotse. Lalong hindi naging pamilyar ang paligid. Hindiko na makita ang mga poster ng mga kandidato sa lugar namin. Mga ibangmukha at ibang pangalan na ang mga nakapaskil sa mga dingding angnakikita ko. Ibig sabihin ay nasa ibang siyudad o munisipalidad na kame.
Wala akong ibang pagpipilian. Sasama ako o... Sasama ako?
"Sige sasama ako. Ikaw na lang bahala sakin pag uwi ko"
"Alright Mr. Madlangtuta, sit down.
Masarap sa pakiramdam na ang taong nais kang pahiyain ang siya ring napahiya sa bandang huli. Para akong naka Orc Lord Card. O Mas bagay siguro ang Maya card. Pagbalik ko sa aking silya ay natulog akong muli.
Ganito lang sana ang nais kong gawin buong araw sa skul, ang matulog. Kaso hindi pwede pag dating ng lunch. Wala akong pwedeng lugaran.
Alam ko na. Sa clinic. Mag papanggap na lang ako na may sakit at papabayaan nila akong matulog doon. Kung suswertehin e bibigyan nila ako ng pahintulot na umuwi na lang. Dahan dahan kong binaybay ang clinic. Papasok na ako ng biglang...
"Jon!"
Hindi ako agad lumingon. Inisip ko muna kung sino ang pwedeng tumawag sakin sa lugar na ito. Walang nakakakilala sakin dito dahil ang clinic ay nasa bandang Grade School area. Sino kaya to?
"Jon!"
Boses babae. Hindi pamilyar. Bagong teacher? Hindi. Kung bagong teacher to e hindi niya ako tatawagin sa aking palayaw lang. Sino kaya ito?
"JON!"
Sa ikatlong pagkakataon ay hindi na ako nag isip. Bigla ko na lang inlingon ang ulo ko kung san nangagaling ang tinig. Sino?
"Oh, Camille bakit?"
Anak ng adobong bakulaw, si Camille na nakatayo sa tabi ng puno ng chesa? Ano ang kailangan sakin nito?
"ehh... Sabi ni papsi makikipag kita ka daw sakin dito ngayong lunch?"
Nakatingin siya sa sahig, halatang nahihiya nang sinabi niya ito.
"ah.. un ba? hehe. joke lang un. loko loko talaga ung c Papsi."
Sabay kamot sa ulo. Tumingin na rin ako sa sahig tulad niya, baka nga may tinitingnan siya.
"ah ganun ba? sige alis na lang ako. pasensya sa abala"
Sabay ng pag sabi niya ng mga katagang iyon ay ang pag ikot na tin ng kanyang ulo at katawan sa direksyong papalayo sakin. Kasabay nito ay naisip ko na sablay na sablay ang sinabi kong iyon. Nasa tamang pagkakataon na ako.
Hinawakan ko siya sa pulso. Nadama ko ang pag lapat ng gintong bracelet niya sa aking palad.
"dito ka muna, may sasabihin talaga ako"
Binigkas ko ito nang mahinang mahina. Nagulat ako nang marinig niya ito. Siguro sa mga gantong pagkakataon ay hindi nyo na kailangan ng salita.
Humarap siya sakin ng dahan-dahan pero naka yuko pa rin. Dahan dahan niyang itiningala ang ulo niya patungo sa mukha ko at sinabing...
"ano un?"
Sa lahat ng engkwentro ko ay ngayon lang ako naka dama ng ganito. Hindi ko na kinailangang mag isip. may mga salitang talagang kumakawala sa damdamin ko. Magmamadali. Nagpupumiglas. Gusto na nilang marinig ng taong gusto kong pag sabihan at hindi ng hangin lang.
Hinawakan ko pa ang isa niyang pulso at dahandahan kong sinabi na...
"AMP. KRAS KITA"
Tumigil ang kampana. Nawala ang musika. Nalanta ang mga bulaklak at bumilis ang oras.
Kinuha niya ang mga kamay niya at ipiniglas ito mula sa pagkakahawak ko sabay sabi ng...
"ano?"
Kasalukuyan akong nakayuko at ang mukha ko ay para bang mukha ng sinumang kumain ng hilaw na sampalok.
"wala"
"may sinabi ka eh. hindi ko lang naintindihan"
"wala un, sige punta muna ako clinic, medyo hindi maganda pakiramdam ko eh.
Dali dali akong tumalikod sa mula sa direksyon na kinatatayuan niya at agad punmasok sa Clinic.
.
..
...
....
"Doctora, pwede pong magpahinga muna ako? Medyo hindi po maganda pakiramdam ko eh.
Nagmamadaling tumayo si doktora mula sa kanyang kinauupuan. lumapits sakin at sinabing...
"naku! namumulta ka at anlalaki ng patak ng pawis mo! anu bang nangyari sau! nanginginig ka oh!"
"wala po, kailangan ko lang po sigurong magpahinga."
"ah ganun ba, sige pasok ka na dito, pupuntahan na lang kita para kunan ka ng temperature at painumin ng gamot"
Ayus. Effective. Libreng pahinga.
Pag higa ko ay wala na akong nagawa. Tulog. Nagising ako ng bandang alas tres, isang klase na lang at uwian na. Medyo ayus na ang pakiramdam ko.
Natapos ang klase. Inabangan ko si Camille sa labas ng pinto. Cleaner siya ngayon kaya medyo amg tatagal siya sa loob ng silid aralan. Pag labas niya ay agad akong lumapit.
"Camille, pauwi ka na?"
"ah. oo eh. ikaw?"
"oo sana, pwedeng makisabay? ehh.. kung ok lang naman. pero kung hindi e ok lang din kasi..."
"ok lang, tara."
Inabot ko ang mga libro niya at ang lagi niyang dala-dalang file case. Dahan dahan kameng bumaba ng hagdan. Walang nag sasalita pero tila nagkakaintindihan kami. Pareho kameng naka ngiti. Hindi namin kailangan ng mga salita sa pagkakataon na ito. Lumabas kame ng school at umupo sa isang bench sa tabi ng halamanan kung saan ay madame ring nakaupo. Karamihan ay mga kapwa naming estudyante na kumakain at nag hihintay ng sundo, ang iba naman e naka tambay lang.
"Camille, gusto mong kumain?"
Nang binanggit ko yan eh mayroon akong humigit kumulang 70+ php sa aking bulsa. Hindi na ako nag dalawang isip na gastusin ko ito ngayon. Hindi muna importante ang ragnarok.
"ah, hinde sige, susunduin ako ni ate dito eh. aalis daw kame."
"ah ganun ba.."
"yeah.. ehh.. pwede favor jon?"
"sige, ano un?"
Anong favor kaya ang hihingin niya? May ipapakuha sa loob ng school? May ipapabigay sa kung kanino man? Magpapagawa ng assignment sa geometry? Ano kaya?
"pwede bang samahan mo ako dito hanggang dumating si ate?"
Hindi ko inaasahan yon. Ano ang ibig sabihin ng pabor na iyon? Hindi ako makapag isip ng matino. Siguro e hindi ko talaga kailangang mag isip ngayon.
"sure, sige. wala rin naman akong ibang gagawin eh."
Sumagot lang siya sa pamamagitan ng isang matamis na ngiti.
Nakaupo lang kame dun, wala kameng ibang ginagawa. walang nag sasalita, walang gumagalaw. Tulad nga ng sinabi ko kanina, baka hindi namin kailangan ng mga salita sa mga gantong pagkakataon.
Makalipas ang nakapabagal na bente minutos ay may itim na Honda Jazz na tumigil sa aming harapan.
"Ay, ayan na si ate. sige jon, alis na ako. salamat sa pag hihintay ah."
"sige. salamat din... sa... dahil... pinayagan mo akong sumabay sayo."
Bumukas ang bintana ng kotse at may malakas na tinig na lumabas.
"camz, tara na!"
Tumayo na si Camille, binigyan ako ng matamis na ngiti ay sabay pumasok sa kotse. dahan dahan na itong umandar.
Teka.
TEKA!
Naiwan ni Camille ang file case niya! Hindi niya pwedeng maiwan ito dahil alam kong dito nakapaloob ang kanyang mga assignments! Hinabol ko ang kotse.
Tumakbo ako. Buti na lang at hindi pa sila nakakalayo. Nag traffic ng konti kaya nagkaroon ako ng pagkakataon na kumatok ako sa bintana sa harapan.
"Naiwan po ni Camille ung file case niya"
"uy! salamat jon!"
"sige wala un"
Inabot ko ito sa babaeng driver at inabot naman nito ang file case kay camille. Sinuklian ako ni camille ng isang napakatamis na ngiti.
"bye!"
Yan ang huling sinabi ni Camille bago tuluyang humarurot palayo ang kotse.
Dahan dahan akong umalis mula sa gitna ng kalsada, umupo at alalahanin ang nangyari.
Teka.
Sino ung driver?
Natigilan ako.
"hindi pwede..."
"Santos...?"
"anak ng tupa! hindi pwede!"
"Ate, dalawang 100 load nga po!"
Pasigaw na sinabi ni Jon pagkapasok na pagkapasok niya sa pinto ng Computer Shop.
"Aba... Galante ka ngayon ah. Sige eto"
Kakaibang pananabik ang naramdaman ni Jon habang tinatype niya ang Card # nang dalawang card na binili niya.
"Mooooo...king... muffler... Di' na ako tatamaan ng mga lintek na swordfish na yan at nang lintek na merman na isang pierce lang akO!"
Nag log in siya. Wala siyang ibang nasa isip kundi ang Mocking Muffler niya. Dirediretso siya sa Cash Shop at nagmamadaling binili ang Whisper card.
Matagal niyang tinitigan ang screen bago niya i-click ang "OK". Nais niya talagang makasigurado na eto nga ang bibilin niya sa perang pinaghirapan niyang ipunin.
*click click*
"Inilagay na niya ang Whisper Card sa Muffler[1] na nabili niya sa pamamagitan ng pag iipon ng loots.
You got 1 Mocking Muffler
"YES!!"
Buti walang ibang tao sa shop... Hindi na rin siya pinansin nung bantay sa shop dahil hindi na ito bago sa kanya. Kabisadong kabisado na niya si Jon.
Tutungo na si Jon sa Byalan 4 kung saan siya ay mag papa level nang biglang...
[From ~*mae*~] oi ungas!
[To ~*mae*~] mamaya na lang, txt kita. busy ako.
[From ~*mae*~] sus..
Sobra sobrang pananabik ang nararamdaman ni Jon. Nais na niyang subukan ang kanyang bagong biling kagamitan.
"Hoy Jonard Madlangtuta!"
Sino to? Sino ang boses babaeng tatawag sakin sa buo kong pangalan?
Sino to? Hindi pamilyar ang boses. Natatakot ako.
"Hoy!"
Hindi ako titingin. Sino ka?!
"Oh, di ka pa ata kumakain?"
Kasabay nito ay biglang may humawak sa aking balikat.
"Camille!? Anung ginagawa mo dito?"
Hindi na ako nagkaroon ng pagkakataon upang tanungin ang sarili ko kung anu ang ginagawa niya dito.
"Oh eto, baka hindi ka pa kumakain"
Hawak hawak ng dalawa niyang kamay ang isang sandwich na nakabalit sa asul na plastik. Alam kong kay Aling Josie niya binili to at alam kong Ham Sandwich to.
"Hinde sige... nakakahiya naman sau"
Nilapag niya ang sandwich sa keyboard at sinabing...
"naman... sayang pa ang effort kong pag punta dito kung hindi mo lang kakainin yan..."
Nahiya akong bigla. Sabagay, may malaking punto siya. Kung ako man ang gumawa nun at ganun ang maging reaksyon ng pinagbigyan ko, malamang madismaya din ako.
"Tsaka eto oh... dalawa tong binili ko. Tig isa tayo. Kain na tayo dali!"
Umupo si Camille sa upuan sa tabi ko. Bakante ang computer na yon kaya inupuan niya muna.
Nananabik ako. Dahil nga ba sa Mocking Muffler o dahil na sa babaeng nakatabi sakin ngayon?
Sabay naming binuksan at kinain ang sanwich.
"Ano yang nilalaro mo?"
"Ragnarok yan, online game"
"ahhh, so yan pala yon. turuan mo naman ako oh!"
"err... sure ka?"
"oo naman! bat hindi? tutulungan mo naman ako diba?" Sabay ngiti.
Isa sa mga bagay na hindi ko matiis ay ang napaka tamis na ngiti ni Camille.
"Sige sige... Ate, pa open po number 4"
Nag register kame sandali... Tapos...
"yan... anung character gusto mo?"
"yung maganda!"
"hmmm..."
Anung character kaya ang babagay sa kanya? Monk? Knight din?
"Priestess! un maganda un!"
Ba't hindi ko naisip agad. Karamihan nga pala ng babae sa RO e support ang ginagawa. At maganda na rin un dahil sabay kameng makakapagpa level.
Nag laro na kame. Tinulungan ko siyang mag pa level. Sinabi ko sa kanya ang lahat ng dapat niyang malaman. Pero bakit ganon? Halatang wala siyang interes sa laro. Nagtatanong siya kung bakit umiikot ung screen, nag tatanong siya kung pano umupo, nag tatanong siya kung pano mag pero maya maya ay makakalimutan niya rin at tatanungin nanaman ako.
"Tara out na tayo, dumidilim na eh."
Sa labas ng computer shop...
"salamat nga pala sa sandwich mo kanina ah!"
"wala un.. ikaw naman kasi, kumain ka para hindi ka nang hihina noh"
"hehe... oo nga eh.. so pano yan? uuwi ka na?"
"uu sana kaso... madilim na eh... tsaka... natatakot akong umuwi..."
Hmm.. Teka, bakit kailangan niyang sabihin sakin yon?
"ehh.. oo nga eh. nakakatakot nang umuwi."
"hay... pano kaya to?"
Heto na ba ang pagkakataon ko? Hindi.. Hindi. Bakit naman niya gugustuhing magpahatid sakin? Sino ba ako?
"oh pano, sige mauna na ako camille..."
"teka... pano ako jon?"
"ahh... eh kc..."
"anu ka ba! gusto mo ba ako pa ang mag sabi?"
"ano?"
"sige... *hithit - buga*... jon, pwede bang ihatid mo ako samin?"
Wala akong green pots! Na silence ako at wala akong pangontra. Siguro hihintayin ko na lang matapos ang duration.
" "
"jon?"
"ah, sige sige. walang problema... tara na."
"gusto mo din pala eh. kailangan pa sakin mang galing? tara na!"
Teka, insulto ata sa pagkalalaki ko yun. Dibale. Insultuhin na ako ng lahat ng tao sa mundo, hindi mapapantayan ang sayang nararamdaman ko ngayon.
Naglakad lang kame dahil malapit lang naman ang bahay nila mula sa school. Alam ko dahil madalas ko siyang nakikita pag uwian na. Siya ang nauuna dahil ang alam niya ay hindi ko alam ang eksaktong bahay nila. Kakaiba, sa mahabang daan niya ako dinala.
Kras din ako nito...
"bat ang tahimik mo? ayaw mo ba akong ihatid?"
"hindi. hindi sa ganun. may iniisip lang ako."
"anu naman ung iniisip mo?"
"wala, wala, ragnarok lang to."
"puro ka talaga ragnarok at skul... wala ka na bang oras para sa iba pa?"
"anung iba pa?"
"alam mo na... ung mga extra curricilar?"
"ah ung mga taekwondo taekwondo club na yan? wala kasi akong---"
"hindi un jon"
"e ano?"
"girlfriend..."
Sa lahat ng posibleng mangyari sakin, isa to sa mga bagay na hindi ko napaghandaan. Alam ko ang gagawin ko pag lumindol, alam ko ang gagawin ko pag may sunog, alam ko ang gagawin ko pag hinabol ako ng aso. Pero hindi ko alam ang gagawin ko pag pahapyaw na sinabi ng babaeng gusto ko na gusto niya din ako.
"ehh... siguro, kung may pagkakataon"
"e wala ka pa bang babaeng napupusuan?"
"meron na pero... hindi ko alam kung gusto din ako nun o hindi..."
"jon, wag kang maging manhid. pakiramdaman mong mabuti yung babaeng napupusuan mo. baka may kakaiba din siyang sinasabi sayo."
"hindi ko kasi alam eh."
"hahaha! para ka talagang bata."
"ui hindi naman!! hehe.."
Sa mga oras na ito ay isang kanto na lang ang layo namin mula sa bahay nila. Kita mo na ang bahay nila pag tumingin ako pakaliwa.
"jon, hindi ka naman mahirap mahalin eh. sigurado akong gusto ka nung babaeng tinutukoy mo, at kung hindi naman ay hindi siya mahihirapang gustuhin ka."
Stone Curse !!
Hindi ako makagalaw. Hindi ako makapagsalita. Blanko ako. Ang alam ko lang, nandito ako sa kalsada at kasama ko ang babaeng gusto ko.
Hindi ko namalayan na magkahawak na pala ang isa naming kamay at magkaharap kame sa isa't isa.
Pumikit siya at dahan dahang inilapit ang mukha niya sakin. Para bang may sinasabi siya?
Teka. Napanood ko na to ah. Gusto ba niyang halikan ko siya? Nakapikit at nakanguso siyang nakaharap sakin? Anu pa ba ang ibang posibleng dahilan nito?
Para ba akong pumatay ng hydra at may bumagsak na card.
Pupulutin ko ba?
Hahalikan ko ba?
Napakaliit ng drop rate ng hydra card, at nasa Valkyrie pa ako. Tinanggal na daw ang hydra card sa drop table. E ano to? Himala?
Minsan lang mangyayari na ang babae mismo ang magbibigay ng senyales na ganto. Hindi pa naman ako nanliligaw pero ganto na ang nangyayari. Ano to? Himala?
Sino ba naman ang tangang hindi pupulot ng hydra card na yan? Nasayo ang lahat ng karapatan. Hindi ka naman sumawsaw o manloloot. Tanga lang ang hindi pupulot.
Sino ba naman ang hindi hahalik? Hindi ko naman siya pinwersa o kung ano man. Kagustuhan din niya ito. Wala rin namang masama. Tanga na lang ang hindi hahalik.
Itinutok ko na ang mouse ko sa hydra card. Isang click na lang at mapapasaakin na ito.
Itinapat ko na ang aking labi sa labi niya. Hinihintay ko na lang na maglapat ang mga labi namin at maramdaman ko ang init nito.
Nang biglang...
May Kukreng dumaan! Niloot ang hydra card ko. Hindi ko na ito nahabol sa sobrang bilis.
Mula sa dilim ay may sumigaw ng "Balooooooot!" Nagulantang kameng dalawa. Sabay kameng nag bukas ng mata at bumitaw sa aming pagkakahawak. Nagkahiyaan na kame.
"oh, pano jon. dito na lang ako. pasensya na sa abala ah."
*smack*
Isang mabilis na halik sa aking kaliwang pisngi bago siya tuluyang tumakbo papasok sa huling kalye.
Hindi ko na nakuhang magsalita pa, una ay dahil mabilis siyang nakalayo sakin. Pangalawa ay talagang inalisan ako ng pagkakataong mag salita ng mga oras na iyon. Binalot ako ng kilig.
Naglalakad ako pabalik. Wala na ang pagnhihinayang ko sa hydra card na hindi ko nakuha, Nakakuha naman ako ng Thara frog card sa mas hindi inaasahang tagpo.
"Hinalikan ako ni camille... "
Nakangiti ako pero hindi ko alam kung masaya ako. Ang alam ko lang ay binigay sakin ang bagay na gusto ko pero hindi ko hiniling. Dapat ko bang ireklamo yon?
Madilim na. Kailangan ko nang umuwi.
Teka.
Nasan ako?
"Boy, boy boy! Anung ginagawa mo dyan? Halika nga dito?"
Pinalapitako ng isang mamang malaki ang tyan, naka tsalekong kulay dilaw atasul, may hawak ng batutaat naka cap. Mukha siyang tanod.
"Bakit ho?
"Anong ginagawa mo pa sa kalsada? Alas onse pasado na ah?"
"Ah, eh... pauwi na nga ho ako eh."
"Ganun ba? Sige iho mag ingat ka. Maraming loko ngayon dyan"
"Sige ho, salamat"
Angtotoo nyan, kaninang kanina pa akong nagpapalakad lakad dito sakalsadang ito. Hindi ko alam kung san ako pupunta. Di ko alam ang daanpauwi. Walang dumaadaan na Jeep, Trysikel, Pedikab o kahit anongpampublikong sasakyan. Nasang lupalop na kaya ako ng Pilipinas?
Sapagkakataon na ito, hiniling ko na sana meron akong Butterfly Wing paraagad na akong makauwi sa bahay. Teka, walang bwing sa valkyrie..
Malalimna ang gabi. Hindi ko alam kung papaano pa ako uuwi. Ah! Alam ko na.Mag papayphone ako at tatawag ako sa bahay. Tama. E san naman may payphone dito? Hmm... Pumunta kaya ako kela Camille at dun ako makitawag.Wag. Malamang tulog na siya at super turn off tong gagawin kong to.
"BEEEP!"
Nagulatako ng may isang malakas na businang naggaling mula sa aking likuran.Lumingon ako, nakita kong nag bukas ang bintana sa may driver seat.Lalapit ba ako? Di ko naman kilala tong mga to ah. Pano kung psychokiller to? Pano kung Internal Organs Gang to?
"Hey! Nawawala ka ba?"
Boses babae. May babaeng miyembro ba ang Internal Organs Gang? Ah basta... Lumapit ako ng hindi nag iisip.
"Opo eh"
"Haha! Ganun ba? Tara pasok ka, hahatid kita sa inyo."
Hindina ako nag dalawang isip pa. Umikot ako at pumasok sa loob. Astig. Itimna Honda Jazz tapos babae pa ung driver. Bagay na bagay.
"San ka ba naka tira boy?"
Bat kaya ako tinutulungan nitong tao na to? Pwede bang mabait lang talaga siya? O baka naman may ibang pakay sakin to.
"Hoy magsalita ka naman, san ka nakatira?"
Hindi ako nag sasalita. Sa pagkakataon na to e iniisip ko kung bababa ba ako ng kotse. Parang maling desisyon ang ginawa ko.
"Patingin nga ng ID mo"
Binigay ko ito ng walang sabi sabi. Atleast mas maganda yon kaysa mag salita pa ako. Baka may mali pa akong masabi.
"Akalain mo nga naman oh. Schoolmate pala kayo ng kapatid ko, haha!"
Kapatid?! Si.. si... Siya ba?! Tiningnan ko ang mukha nung babaeng driver. Hindi ko masyadong makita dahil madilim"
"A..ano po pangalan ng kapatid nyo?"
"Haha! Mag sasalita ka rin pala eh. Camille Santos ang pangalan niya, kilala mo?"
WAAAAA
AAAAAA
AAAAaa
aaaaaa
aaaa...
...........
Kung kapatid niya si Camille... Hindi kaya... eto si Mae? Si Mae ba to? Teka...
*flashback*
"camz! tara na malalate na tayo!"
WAHH! Eto nga rin ung kotseng nakita kong ipinansundo kay Camille ng ate niya. Itim na Honda Jazz DIN!
.....
Pero hindi pa rin ako sigurado. Nandito na lang rin ako, kailangan malaman ko na kung siya nga talaga to.
"Oh, malapit lang pala bahay nyo eh oh. Nandito ung address mo sa ID mo."
Unang Pagsusulit: Nagraragnarok kaya siya?
"Sana may bwing na lang sa totoong buhay para madaling maka uwi..."
"Haha! Sana nga eh. Samahan mo na rin ng Kafra Warp Service para wala nang traffic"
AMP. Nagraragnarok nga siya.
Pangalawang Pagsusulit: Kilala ba talaga niya si Camille?
"Kapatid mo ba talaga si Camille Santos? Anu ang section niya?"
"St. Alberta ata ang section niya"
HAHA! Mali! Sinungaling to.
"Ay hindi pala. St. Albert siya nung 2nd year, ngaung 3rd year e St Agnes siya"
SHT! Tama! Pareho pang tama! Kaklase ko rin si Camille noong 2nd year at tama, Albert nga kame noon.
Pangatlong Pagsusulit: Siya ba ang MaeMae sa Friendster?
"ate, san ka po nag tatrabaho?"
"Nagtatrabaho!? Estudyante pa lang din ako no."
"Ah ganun po ba? San ka po nag aaral?"
"CSB"
"Anu pong CSB?"
"College of Saint Benilde"
WAH! Yan din ang naka sulat sa Friendster niya!
3/3 Perfect ang score niya sa pagsusulit ko. Mu~g... Siya nga.
"Dame mo namang tanong..."
"Ah... eh.. Sorry po"
"San ka ba kasi nanggaling, delikado na sa gantong oras ah."
"Pinuntahan ko po kasi ung kaklase ko, e di ko na alam kung pano umuwi"
"Siguro nililigawan mo no? Tibay mo rin, sinadya mo pa talaga siya kahit d mo alam kung pano umuwi"
"Hindi no. Masyado pa akong bata para isipin ung mga ganyan"
"Sus, ako nga grade 5 nung unang nagka boyfriend eh"
"Grade 5? Sobrang aga naman nun..."
"Teka lang ah"
Dinukotniya ang kanyang cellphone mula sa kanyang bag, inipit ito sa pagitanng kanyang ulo at kanang balikat at ibinalik ang dalawang kamay samanibela.
"Akin na nga ulit ID mo"
Walang sabi sabi ay ibinigay ko ang ID ko.
"Oy Camz,"
Anakanang kabayong nangangati, wag naman ganun...
"Kilala mo ba tong... Jonard Mad...Langtuta?"
"E heto eh, nakita ko pakalat kalay sa kalsada, nawawala daw. Hahaha!"
"Ano?"
"Ahhh! Siya ba yon?"
"Haha, sige sige, ako nang bahala"
.....
"Si... si Camille yung kausap mo?"
"Haha! Oo baket?"
"Wala"
"Sasama ka sakin ngayong gabi. Wag ka nang humurit, alam kong wala kayong pasok bukas."
"Ha? Bakit? San tayo pupunta?"
"Dyan lang. Maguusap lang tayo"
Anukayang gagawin sakin neto? Mas natakot tuloy ako. Hindi naman siya mu~ggagawa ng masama pero ayoko ng pinag iisip ako. Ayoko ng ako pa angmagpupuno ng mga nawawalang parte sa isip ko. Aalis ako.
"Hindi pwede eh, papagalitan ako ng mama at papa ko"
"E nawawala ka nga e diba? Tsaka papagalitan ka na rin lang, lubus lubusin mo na."
"Eh, anong sasabihin ko pag uwi? Baka hindi na ako kilalanin bilang anak nila pag uwi ko?"
"Sasama ako. Sasabihin kong napulot kita sa daan na pakalat kalat. Mukha naman akong mabait at mapagkakatiwalaan diba?
"Hinde, hindi talaga pwede. Uuwi na ako."
"O sige, kung ayaw mo e ibababa na kita diyan sa kanto. Ikaw na bahalang umuwi."
Tiningnanko ang labas ng kotse. Lalong hindi naging pamilyar ang paligid. Hindiko na makita ang mga poster ng mga kandidato sa lugar namin. Mga ibangmukha at ibang pangalan na ang mga nakapaskil sa mga dingding angnakikita ko. Ibig sabihin ay nasa ibang siyudad o munisipalidad na kame.
Wala akong ibang pagpipilian. Sasama ako o... Sasama ako?
"Sige sasama ako. Ikaw na lang bahala sakin pag uwi ko"
"Hoy! Gising na!"
"Huh? Ano?"
Nakatulog ako pala sa kotse niya. Parang antagal tagal ko nang nakatulog.
"Inaantok ka na ba?"
"Hindi pa naman.."
"Buti naman, may tayo, wag kang umangal. Bumaba ka na dyan, papark ko lang to"
Nasaan kame? Andameng tao. Andameng kotse.
Nag park ang kotse. Lumabas siya...
....
...
"Hoy, para kang tanga jan"
"ha, eh, sori"
Ang ganda pala nitong babaeng to. Sabagay, kapatid niya s Camille, anu pa bang aasahan ko?
"Tara nga dito"
Bumalik kame sa kotse. Naka cover kame sa para hindi kame makita ng mga tao. Kakaiba ang tingin niya sakin.
"hmmmm, mukha kang totoy.."
"Ha?"
"konting ayos ayos lang... eto isoot mo"
Hinubad nya ang soot niyang itim hoody at inabot sakin.
"ha? anu to?"
"basta isoot mo na lang... yan. tapos itaas mo ung sleeves na hanggang sa siko mo.. yan"
"..."
"kaso mukha ka ring totoy..."
"bakit ba? san ba tayo pupunta?"
"basta, kakain lang tayo. teka ha. Dyan ka lang"
Mulisiyang bumalik sa kotse at parang may kukunin. Pag labas niya ay mayhawal hawak siyang pink na hoody at isang kaha ng sigarilyo.
Isinoot niya ang pink na hoody. Pagkatapos ay binuksan ang kaha ng sigarilyo. Sinindihan, hinithit at...
"Oh, hawakan mo to"
Binigay sakin ang sigarilyong may sindi.
"HA?! anung gagawin ko dito. hindi ako naninigarilyo. masama sa kalusugan yan! napanood ko nga sa tv na..."
"Hindi mo naman yoyosihin, hawakan mo lang"
Kinuha nya ulit ang yosi sakin at hinithit niya, siguro para lumabas ang usok.
"teka... i soot mo yang hood para hindi masyado kita yang totoy face mo."
"bakit? illegal ba tong ginagawa natin? bat hindi dapat makita ang mukha ko?"
"mamayasa loob sasagutin ko ang lahat ng tanong mo. ngayon makinig ka munasakin. susundin mo ko hanggat hindi pa tayo nakakaupo. eto ang mgahindi mo dapat gawin sa loob: una, wag na wag kang mag sasalita. yangboses mo na yan e hindi maikakailang pang totoy na pang totoy.pangalawa, wag na wag mong tatangkaing mang hipo sa loob. ayoko nggulo. pangatlo, yang ulo mo e wag mo masyadong i yuko. i ladlad mo paung hood ng konti para hindi masyadong kita yang mukha mo pero wag kangyuyuko, mag mumukha kang kahina hinala nun. hmmm.. yang ID at bag mo,iwanan mo sa loob ng kotse muna. at eto, pag kinurot kita o tinapikkita sa kahit anong parte ng katawan mo e akbayan mo ako agad.."
"ha? akbayan?"
"diba sabi ko mamaya ka ang tanong? basta sundin mo na lang ako. akin na ulit yang yosi... yan. ganto mo hawakan..."
Kinuhanya ang kamay ko , inilagay ang yosi sa pagitan ng aking hintuturo athinlalato at pinasayad nya ang aking hinlalaki sa filter.
"tingin nga... ayan! hindi ka na mu~g totoy! pogi ka pala pag naayusan eh"
"ikaw din maganda ka. he he"
"aba siyempre. haha! tara na!"
"pero teka, san ba talaga tayo? anung klaseng lugar ba to? bat mo ba ako dinala dito?"
"siyempre, hindi pwedeng hindi marunong gumimik ang magiging boyfriend ng kapatid ko noh, tara na!"
Ha? tama ba ung narinig ko? Hindi na ako nakapag isip dahil kinaladlad na niya ako patungo sa direksyon niya.
Naglakadkame patungo sa karatula kung san nakasulat ang Entrance. Nauuna siya.Kinuha niya ang wallet niya at nag bayad, pag lagpas namin ay pinaghiwalay kame, dun ako sa Male, dun siya sa Female. Kinapkapan kame.Medyo kinabahan pa ako ng konti pero nakalusot naman. Pag pasok pa ngkonti ay tinatakan na kame. Pagka lagpas doon ay nakaramdam ako ngkurot sa aking bewang.
Aakbayan ko siya?
Isa pang kurot, tila pinagmamadali niya ako dahil mas masakit ang pangalawang kurot.
Bahala na..
Inangat ko ang braso ko at ipinatong ko sa balikat niya. Tama ba tong ginagawa ko? Ganto ba? Ah basta, sinunod ko lang siya.
Nakakatakot. Nakakatuwa. Ang hirap gumalaw habang nakaakbay ako sa kanya, andameng tao. Pero sige lang.
Umakyat kame ng hagdan. naghanap ng lamesa at naupo na kame.
Madilim, maingay, mausok at madameng nag sasayaw. Yan ang itsura ng lugar kung nasan kame ngayon.
"pwede na ba akong mag tanong?"
"chill ka lang totoy, kain lang muna tayo"
Maya maya ay may dumating na isang lalaki, may dalang apat na bote ng beer.
"oh anu gusto mong kainin?"
"kahit ano..."
"ok.. boss, dalawang sisig nga. ung extra spicy"
"wag!"
"ha? anung wag?"
"wag ung maanghang... hehe, di ko kaya eh"
"ok ok, boss ung isa hindi maanghang"
Umalis na ung lalaki at nakatingin pa sakin habang papalayo siya.
"sa susunod naman medyo lakihan mo ung boses mo, halatang totoy ka eh"
"bakit ba kasi? bawal ba ako dito?"
"medyo.."
"panong medyo?"
"bawaldito ang below 18, bawal humawak ng yosi ang below 18, at bawal uminomang below 18. so technically, tatlong batas na ang sinuway mo. kriminalka na"
"ano? wah?!"
"haha, ginogoodtime lang kita, to naman"
Dumating na ang lalaki ulit. Dala dala na ang sisig namin.
"o tara, kain muna. mamaya mo na ako tanungin"
Talagang kakain muna ako, wala pa akong kinain buong araw, extrajoss pa lang.
Takam na takam ako sa itsura ng sisig, sinungaban ko kaagad. Nag apoy ang bibig ko nang dumampi dito ang sisig.
"wah! bat maanghang! wahhhh!"
"ay nagkapalit tayo. haha!"
"san ako pwedeng uminom ng tubig?"
"tubig? yan oh.."
Tinuro niya ang dalawang bote ng beer na nasa harap ko.
"ehh, beer yan eh!"
"ah bahala ka, walang tubig dito"
Wala na, ininom ko na ng hindi nag iisip.
"aahhhh! ampait!"
"pait ka dyan, e halos maubos mo na ung bote sa isang tunggaan lang"
"e maanghang eh!"
"haha! sige palit na tayo, eto na yung hindi maanghang"
Kumainlang kame ng halos hindi nag papansinan. Ang sarap. Naubos ko ung isangbote ng beer. Wala akong pag pipilian. Mabulunan o iinom?
Ano ang masarap? Yung sisig? O dahil may kasama akong magandang babae dito. Kung alin man don sa dalawa ay hindi ko alam"
"yan, tapos na tayong kumain, pwede na akong mag tanong?"
"shoot"
"bakit mo ako dinala dito?"
"bakit? ayaw mo?"
"anu ba namang klaseng sagot yan.."
"hahah!"
"di nga? bat mo ko dinala dito"
"para mag usap."
"anu naman ang pag uusapan natin?"
"ikaw."
"ha? ako?"
"at si camille"
BBrrrr... Bbrrrr... Bbrrr....
Patuloyparin ang pag vibrate ng aking cellphone. Kakagising ko lang, hindi kopa kayang mag isip. Ang ginawa ko na lang ay tinanggal ang baterya ngaking cellphone, mamaya ko na lang siya tatawagan.
Alas otso ngumaga. Bitin pa ang tulog ko. Holiday nga pala kaya wala kameng pasok.Ibig sabihin kupleto kameng pamilya. Alas otso... Sigurado kumakainsila ngayon. Bababa na ba ako para sabayan silang kumain? Oo tama. Pagbumaba na ako ngayon ay magmumu~g normal lang ang lahat. Walangmakakaalam na inumaga na ako ng uwi...
"hay nakow ser! saan ba kayo naggaling!!! nakatulog na ang mami mow sa kakahentay!!"
Ayoo nga pala, nakalimutan ko yang sinabi ni aling lucy na yan. Ibigsabihin... alam ni mama. Si papa kaya? Oo, alam din ni papa yan.Papagalitan ba nila ako? E kung matulog na lang ako hanggang umalissila maya maya at... Ay, holiday nga pala. Walang pasok.
Ah basta, bahala na lang.
Dahan dahan akong lumabas ng aking kwarto, bumaba ng hagdan at umupo sa hapag kainan.
"Oh jon, kumain ka na dyan"
Bakit parang tahimik? Galit ba sila sakin?
"Jon anak, matanong nga kita..."
"Ano po yon, pa?"
"San ka galing kagabi at inumaga ka na ng uwi?"
"Wag po kayong magalit sakin pleasE! magpapaliwanag po ako! kasi po nung..."
"Tekateka teka, huminahon ka! Haha! Hindi kame galit sayo. Gusto lang naminmalaman kasi sabi ng ate mo nanchix ka daw. Haha! Totoo ba yon?"
Teka, ano to? Inaasahan kong magagalit sila sakin pero bakit ganto? Sige sasakyan ko na lang.
"Ah.. Ehh. kasi ano.."
"Oh! Sabi sayo pa nanchix yan eh! Hindi makasagot oh!"
"Aba, binata na nga ang anak natin hon!"
"Oo."
Matipid at mahinhin ang sagot ni mama. Marahil siya ang hindi natuwa sa ginawa ko.
Kumainlang kame habang nagtatawanan si ate at si papa. Ano pa bang magagawako kundi maki ride na lang. Pagkatapos naming kumain ay dumiretso akongmuli sa aking kwarto upang ituloy ang naudlot kong tulog. Nakahiga naako nang...
"Jon anak? Pwede bang mag usap tayo sandali?"
Nako, si papa!
"Sige po pa, tungkol saan po ba?"
Kinuha niya ang upuan na ginagamit ko sa computer, itinabi ito sa aking kama at umupo.
"Kayo na ba nak?"
"Ha ano po?!"
"Nak,kung merong tao kang pinagkukwentuhan tungkol sa buhay pag ibig mo eako na dapat yon! Alam mo namang matinik sa chix ang papa mo dati!Haha!"
"Hindi, wag kayong maniwala kay ate, hindi totoo yon?"
"Kung gayon e saan ka galing?"
Sanakikita ko e natutuwa si papa na nalaman niyang "nagbibinata" na ako.Sabagay, ngayon lang naungkat ang ganitong bagay tungkol sakin. Athindi naman siguro nararapat na mag sinungaling pa ako. Pero dapat"safE" pa rin ang isasagot ko...
"Dun po sa bahay ng kaibigan kong babae"
"Atano naman ang maaaring gawin ng isang gwapong binatang tulad mo sabahay ng KA-ibigan niyang babae na inabot sila ng madaling araw?"
"Ha? Ano po?"
Noonpa man ay ganyan na si papa. Nakikita ko noon kung pano sila mag usapni ate tungkol sa una niyang legal boyfriend. Pero kahit ganon ay alamnaman ni papa ang limitasyon niya.
"Ano ba anak? 1st base? 2nd base? 3rd base? O homerun agad?"
"Ano pa? Di po kita maintindihan."
"Haha,nag bibiro lang ako, basta eto lang anak, kung kailangan mo ng opinyonng lalaki, andito lang ako. Isipin mo na lang na barkada mo ako pagdating sa mga bagay na ganyan. Lalaki ka naman eh, hindi kitalilimitahan, sa ganyan kasi eh mas matututunan mong disiplinahin angsarili mo, if you know what i mean *kindat*"
"Sige po, pag may tanong ako, sa inyo ko agad unang itatanong"
"Atnga pala anak, hindi ko naman sinasabing sundin mo ang prinsipyo ko saganyang bagay pero gusto ko lang malaman mo kung ano ang opinyon ko,minsan na rin akong dumaan diyan kaya't masasabi kong mas marami naakong alam sayo. Kaya gusto kong sabihin sayo to: Tatlong beses mo langpwedeng paiyakin ang babae"
"Tatlong beses?"
"Ganto anak,unang beses na iyakan ka ng babae, ok lang. Pangalawang beses na iyakanka ng babae, medyo tagilid ka na. Sa pangatlong beses, iwanan mo na"
"Ha? Bakit po?"
"Masyadomo nang pinapahirapan ang babae. Hindi naman iiyak ng walang dahilanyan eh. Mas magandang hiwalahan mo na dahil may mas mabuting lalakisiyang mahahanap kaysa sayo pag dumating ka na sa ikatlong pag iyak."
"Err... Ok."
"Yangnanay mo, dalawang beses ko lang napaiyak yan. Una, noong nahuli kameng kuya ng mama mo, si Tito Jojit mo, nakita kame niyan ng mama mohabang pinapanood namin ang pag lubog ng araw sa manila bay, takot natakot ang mama mo, ayaw umuwi dahil lagot daw siya. Hindi pa kasi kamelegal non."
"E yung pangalawa po?"
"Yung pangalawa? Nungtanungin ko na ang mama mo ng: handa ka bang samahan ako, habambuhay?Sabagay, karamihan naman ng babae e iiyak sa tuwa pag inaya mo nangmagpakasal. Haha! Joke lang, hindi counted yung iyak na yon pero sinamako na rin"
"Sige po pa. Sainyo ko po unang sasabihin kung meron man.."
"Basta anak ha, naiintindihan mo naman yang mga pinagsasasabi ko. Disiplina lang. Alamin mo lang ang limitasyon mo"
"Opo"
Binigyan ako ng isang mahigpit na akap ni papa at lumabas na ng aking kwarto.
"Nga pala anak"
Biglang bumalik si papa, may nakalimutan atang sabihin.
"Normallang ang marating mo ang una hanggang ikatlong base, kung suswertehinka e hohomerun ka pa. Ikatutuwa ko iyon para sayo dahil alam konglalaki ka. Pero sana lang ha, hangga't maaari, e wag na wag kang maguuwi ng trophy dito na nanggaling dun sa hi-nomerun mo. Ok?"
"Uhhm.. Ok."
"At isa pa nga pala, handa na kameng makilala siya. Sabihin mo lang at mag set tayo ng petsa."
...
Lahatba ng magulang ganto? Noon pa man ay wala kameng masyadong koneksyon ngaking ama. Oo araw araw kameng nagkakasama pero hindi kame ganon kadikit. Mas close sila ni ate. Siguro eto na nga ang hinihintay niyangpagkakataon upang magkalapit kame. Eto na ang unang father-son activitynamin.
"Salamat, pa"
"Uy ano yan?"
"Bat hindi mo tikman?"
Anoto? Alak? Alak na nasa kupita. Nakalagay sa lamesa kung saan akonakaupo. Para sakin ba to? Kung hindi ay bakit naka pwesto ito na kalamong gusto talagang ipainom sakin? Nilapit ko ang ilong ko sa alak atnilanghap ko ang amoy. Napaka bango. Tila ba lalo akong naakit nainumin ito. Pero ayoko. Hindi ako siguradong sakin to eh. Pano kungmamahalin pala to, edi magbabayad pa ako? Pano kung mabango lang topero hindi tlaga masarap? Pano kung may lason to?
"Inumin mo na.."
Sa bawat segundong naka titig ako sa alak ay tila ba lalo akong inaakit nito upang inumin siya.
"Tikman mo na ako.."
"Ayoko nga, baka may mangyari pang hindi maganda"
Kasabayng nagsabi ko nito ay ang kusang pag galaw ng kamay ko upang kunin angalak. Hindi ko na mapigilan ang kamay ko. Inilapit nito ang alak saaking labi, papalag pa ba ako? Siguro gusto ko ring malaman kung anutalaga ang lasa nito.
"Sir masarap ba?"
"Ha?"
"Sir.."
"Sir kakaen na pow tayu! Tanghalean pa poh!!"
"Ah, o cge cge, bababa na ako"
Alak?Kakaiba, kakaibang panaginip. Hindi ko na pinahirapan pa ang sarili koupang alamin kung ano ang ibig sabihin ng panaginip kong iyon. Dreamsare random naman diba? Walang ibig sabihin yon.
Bumaba na ako at dumeretso sa hapagkainan.
"Patay jon ah, lalabas lang ng kwarto pag kakain na ah. Pagod ka kagabi no?"
"Psst oi, tigilan mo na yang kapatid mo. Nag usap na tayo kagabi diba jon? *kindat* "
Tahimik si mama, hindi pa rin kame nag kikibuan. Bakit kaya? Hindi ko naman kayang mag tanong sa kanya.
Habang kumakain kame ay bigla akong nag salita.
"Ma, Pa, aalis po ako mamaya, mga 1pm po."
Tumangolang si mama na nag sasabing pumapayag siya. Pero maharot talaga tongtatay ko, biglang nag liwanag ang mukha at ngumiti na tulang nito .
"Aba, mu~g napapadalas anak ah. San kananaman pupunta?"
"Dun lang po sa mga kaibigan ko"
"Wahahahahahahahahahahahaha!" Yan ang tunog ng walang humpay na sabay na pag tawa ni ate at papa.
"Sige anak ha, basta yung mga sinabi ko sayo. Wag mong lilimutin un."
"Err.. Ok."
---------------------------------
Wallet,cellphone, panyo. Ok, kumpleto na. Nakaayos na ako at handa na akongumalis ng bahay. Kailangan ko pang magpa level. Ilang levels kaya angmakukuha ko sa 3 hours? Meron ako ngayong 50 pesos. 15 per hour so...15x3=45. May 5 pesos pa akong sobra.
"Alis na po ako."
"Jon! Teka lang."
Ibinaba ni papa ang binabasa nyang dyaryo at dali daling tumungo sa direksyon ko"
"Ano po yun pa?"
"Baka kapusin ka sa lakad mo ngayon?"
"Ano po?"
"O heto, go get your girl something nice. Pasiyahin mo ah! Sige na alis na! Dali!"
Mayisinuksok si papa sa bulsa ko na hindi ko malaman kung ano. Tinulakniya din ako palabas ng pinto kaya hindi ko agad agad itong nakita.Palabas na ako ng gate, dinukot ko kung ano ba itong bagay na isinuksoksa bulsa ko.
Hindi naman siya gaanong malaki... Manipis lang. Na parang... Ah tingnan ko na nga lang.
Pag dukot na pag dukot ko sa bulsa ko ay nakita ko si Ninoy! At hindi lang isang Ninoy! Anim na pirasong Ninoy!
"Shet, Tatlong libo?"
Ngayonlang ako nakahawak ng ganto kalaking pera na para sakin lang talaga.Pwede ko tong gastusin sa kahit anung gusto ko. Kahit tatlong pirasongFAW pwedeng pwede! Kaso...
"O heto, go get your girl something nice. Pasiyahin mo ah! Sige na alis na! Dali!"
Binigaysakin ni papa to kasi akala niyang makikipagkita nanaman ako sainaakala nilang girl ko. Hindi ko kayang mag sinungaling kay papa. Ahbasta, bahala na.
"Ate pa open po number 3"
Naritonanaman ako sa mundo ng Ragnarok. Ay teka... Yung pustahan! Ano na bangnangyayari? May kapustahan ako sa neko mimi ko. Yung kapustahan ko aypinaghihinalaan kong kapatid ng ni Camille na nakasama ko kagabi.Pero... Wala pa rin akong solidong pruweba. Hindi ako kumbinsido.Kailangan sa kanya mismo manggaling. Oo nga pala, tumatawag siya sakinkanina. Teka, Kung iisang tao nga ang ate ni Camille at si MaeMae RO...Yung pag tawag niya sakin kanina ay siguradong tungkol sa Ragnarok.Hindi ko nga pala naibigay ang number ko dun sa kasama ko kagabi bagokame mag hiwalay. Ang kaso... Kung ang kapatid ni Camille at si MaeMaeRO ay... Pwedeng itanong niya kay Camille ang number ko. Kung ganon ngaang nangyari ay alam na ni Mae na ako ang knight na si Jaube nakapustahan niya dahil pag sinave niya ang number ko na nanggaling kayCamille doon sa cellphone niya kung saan naka save ang number ko bilangJaube ay magtataka siya kung bakit nakasave na ang number ko dun.Pero... Pero bakit naman ako tatawagan ng number na yon bilang si Maeat hindi MaeMae RO... Yung hoody! Patay...Hinde hinde, easy lang.
Binabaybayko na ang daan tungo sa Byalan. May nakita akong priestess. Anu ba anggagawin ng kahit sino man pang nakakita ng Priest? ctrl+3
Jaube: pa buffs po please!
~*Mae*~: ampf! buti naman at nagkita tayo! tadhana nga naman.
Anu to? Si ~*Mae*~? Priestess na naka Flying Angel Wing?
Jaube: ampf anung level kana?
~*Mae*~:well, nagpa job 50 muna ako. so dun pa lang olats ka na. Bago mag joblevel 50 ang 1st job sa GH ay aabot siya ng base level 63 dba?
Jaube: oo..
~*Mae*~:ayokong mag yabang kaya idedeal na lang kita, makikita mo naman levelko dun diba? at kung pwede rin, paki sabay na ung premyo KO dyan sadeal na yan?
~*Mae*~ Requests a deal Lv. 68
Level 68 na.Talo ako sa pustahan. Pero hindi naman ako gaanong na lungkot dahilkaya ko nanamang bumili ng FAW. At umpisa pa lang naman tagilid natalaga ako.
Jaube: wow ha.. talo ako.
~*Mae*~: ehem ehem.. neko mimi ko po?
Jaube: anu ka, diba mag memeet tau at dun ko ibibigay sayo yon?
~*Mae*~: amp na yan. o sige sige dun pa din, dun sa netopia sa may monumento sa grand diba? anong oras?
Jaube: lunes, siguro gawin na nating alas sais ng gabi.
~*Mae*~: sige, tulad ng sinabi ko dati. i'll wear yellow. e ikaw?
Jaube: hindi naman ako pwedeng mag palit ng damit kasi galing akong school nun eh. sige mag sosoot na lang ako ng green na cap.
~*Mae*~: o sige sige. at wag na wag mo akong balaking iscamin ah. huhuntingin kita totoy.
Jaube: d ako scammer lul, sige pa level na ako.
~*Mae*~: san ka pa level? gs2 mo boost?
Jaube: sa byalan 4, sure ka boost mo ko?
~*Mae*~
o sige, wala na rin naman akong gagawin eh. tsaka masaya ako dahilmagkaka neko mimi na ako. tsaka nakakaawa ka rin eh. level 59 ka pa rinata eh. wahhaha!
Jaube: sige sige, i'd appreciate that
~*Mae*~: tara!
Anggaling mag support ni Mae, kahit nappk na kame sa byalan e hindi kamemapatay. Hahaha! Ambilis ng kamay nya, Pagka decrease agi ay biglanglalabas ang lex devina. Makakatakbo na kame.
Jaube: pwedeng mag tanong?
~*Mae*~: sige anu un?
Jaube: ikaw ba ung tumawag sakin kanina?
~*Mae*~: uu ako un. binabaan mo nga ako eh amp
Jaube: ah. bagong gising kasi ako nun eh. hehe.
~*Mae*~: excuses!
Jaube: pwede pa ulit mag tanong?
"Jon, extend pa?"
Jaube: ay sige, ttxt ko na lang ung tanong ko sau. kailangan ko nang umalis eh. salamat nga pala sa boost ah.
~*Mae*~: ampf nambitin. i teks mo ah. sige.
Jaube: Ty ult! :kis:
Nasa kalsada na ako pauwi nang mag vibrate ang cellphone ko.
1 Message Recieved: MaeMae RO
"O anu na ung tanong m0?"
Oo nga pala, nakalimutan kong mag text.
Tamabang sa kanya ko itanong to? Iba iba kasi ang isasagot sakin kung ibaibang tao rin ang pagtatanungan ko. Pero naisip ko na kung sakanya akomagtatanong ay masasabi niya sakin kung anu ang bagay na papaboran niyasa gantong bagay. Tama.
Reply
"Pan0 manligaw?"
Sent.
"Kung tama ang iniisip ko, maibibigay mo sakin ang sagot na hinahanap ko"
Ano ba talaga ang plano ko? Sino ang nakakaalam nglahat ng bagay tungkol sa isang tao bukod sa sarili niya, hindi ba'tang taong pinaka malapit sa kanya? Sa kasong ito, ang pinaka malapit natao kay Camille ay si Mae. Sa kanya ngayon ako kukuha ng impormasyonkung paano pa lalong mahuhulog ang loob sakin ni Camille. Kumbaga ba ayparang piprituhin ko siya sa sarili nyang mantika.
Ang kaso,lahat ito ay naka base lang sa teorya. Gagana lang ang plano kong itokung Iisa lang ba talaga ang kapatid ni Camille at ang kalaro ko sa ROna si ~*Mae*~. Kung hindi man tama ang teorya ko, atleast nalaman ko athindi na ako magtataka pa sa huli.
"Pan0 ba manligaw?"
Sent.
1 Message Receieved.
"Twagn na lang kta. Mahrap xplain sa txt eh"
"Brrrr... Brrr...
Hindi pa man din ako nakakapag react sa huling mensahe ay eto na, tumatawag na agad siya.
"oh totoy, bat mo naman naitanong ha? chix ba chix?"
"ehh, naisip ko lang, since babae ka naman, kung may nakakaalam kung anu ang gs2 ng mga babae e kapwa babae din nila dba?
"oo tama... unang tanong... pogi ka ba?"
"naman... kailangan ba yon?"
"haha! hindi biro lang, kahit mukha kang pwet, basta ma diskarte ka kaya mong mabihag ang damdamin nya"
"e panong diskarte ba yon?"
"kailangan lagi kang tatatak sa isip niya. kailangan maging unique ka! un."
"pwedeng pahingi ng example?"
"osige, pero wag kang maingay ha! ganto kasi yon... high school kame. mayisa akong kaklase. di naman siya ganung kagwapuhan. anu un, maingay,joker, minsan bastos pa ung mga jokes nya. para lang siyang genericfriend. super friend ng karamihan kumbaga. hindi ko alam may gusto palasakin ang loko. mula nung pumutok ung balita, medyo hindi na siyamaingay sa klase. tthitahimik na lang. then came valentines day. wierdkasi ang aga niyang pumasok nun. madalas kasing late yan."
"bat mo alam? type mo na ata ung lalaki sa simula pa lang"
"uy hindi ah. wala kayang kadating dating un. kaya ko alam kase secretary ako ng klase. ako naka incharge sa pagrerecord ugok!"
"ahh, sige sige tuloy mo."
"syempre,ako naman, dahil may chismis na umiikot na may gs2 sakin tong lalakingto e aaminin ko, medyo inisip kong baka may gawing kakaiba to ngayongaraw na to. pero ayokong i entertain ung thought na un kasi bakamadissapoint lang ako o ano."
"o, kala ko ba d mo type ung lalaki, bat ka nag eexpect?"
"HALEER!babae ako no! hindi mo to maiintindihan pero... iba ung feeling pag maymag bbgay sau ng ganun, like, ang haba ng hair ko! gets mo?"
"ah ok ok gets. o tapos?"
"ayun,madame nang kaguluhang nangyayari. madame nang nag bibigayan ngbulaklak madame nang nagkakaaminan. typical na nagyayari pag highschoolvalentines day. un, lunch na wala pa siyang gnagawa, hanggang mag uwian"
...
Bigla kameng nanahimik pareho. Parang hindi na niya alam kung anu ung susunod na mangyayari sa kinunkwento niya.
"o dali tuloy mo na. wag na mambitin."
"ah, sige. edi un. uwian na. walang dumadating. wala pala tong lalaking to. tapos maya maya... may tumatawag sakin..."
Flashback
"mae! mae!"
"oh ryan? bakit?"
"o, pra sau, happy valentines day"
"un... tapos bigla nang tumakbo."
"wenks ganun lang?"
"oo.wala ngang kadating dating eh. tapos ung inabot pa sakin, plain whitena maliit na paper bag. wala man alng design medyo mabigat."
"oh anu laman?"
"ayokona munang buksan, d ko pa feel eh. gs2 ko sana bubuksan ko pag kasamako na ung mga girl frends ko. so nagkita kita na kame sa tambayan..."
Flashback
"oh mae, anu yang dala mo?"
"bigay ni ryan eh"
"sino? ung mataba? wahhahaha!"
"yabang mo naman! kala mo cya payat! hahhaha!"
"bsta bsta, buksan mo na!"
"nakakawalang gana eh, tingnan mo naman itsura nito. bato ata laman nito eh. ambigat bigat"
"e anung aasahan mo? ang tamad tamad nun eh. siguro pati sa panliligaw sayo e tnamad siya. haha!"
"andito na rin lang eh, buksan ko na noh?"
"oh anu laman?"
"teka, ako nagkukwento dba?! makinig ka na lang"
Flashback
"mae, sigurado kang para sayo to?"
"anak nang... anung klase to?"
"aba malay ko sau, tanong mo dun sa manliligaw mo"
"isang kilong milo na nakabaon sa lagas lagas na sampaguita? dapat ba akong matuwa?"
"layuan mo na yang lalaking yan, may problema sa pag iisip yan"
"isang kilong milo at sampaguita para sa valentines?"
"yeah. wierd no? wierd na nakakainis"
"anu ba naman un, parang nangiinis pa"
"wagmo agad i judge ung gift nya na yon. pag uwi ko kasi kinalikot ko ultung regalo. nakita ko may naka tape sa likod nung milo. letter pala.don nakalagay kung bakit yan ang napili nyang regalo."
"aba may ganon pala, anu nakasulat?"
"well, ayoko nang sabihin lahat, super mushy kasi eh pero ung una... ginawan niya ng acronym ung milo... M-I-L-O"
"anu naman ibig sbaihin nun"
"Mae I Labyu Olways"
"ang korni ampf... "
"korni nga pero kinilig ako dun. ayiiie~"
"nakalagay ba dun kung bakit milo at sampaguita ung bnigay nya?"
"errm... oo... sabi nya dun..."
*Quote*
Tradisyonna ng mga pinoy na bigyan ng tsokolate at bulaklak ang dilag nakanilang napupusuan. Sa pagkakataong ito ay nais kong ibahin ngunitpanatilihin ang nasabing tradisyon. Kaya heto, tanggapin mo sana 'tongaking Milo't Sampaguita. Pero huwag ka sanang agarang mainis. Maydahilan pa rin kung bakit yan ang napili ko para sayo.
"aaaaaang korni grabe... anu pa kasunod?"
"eto pa..."
*Quote*
Angpinili ko bilang tsokolate ay Milo, your olympic energy drink! Paguminom ka ng milo hindi ba't mapupuno ka ng enerhiya upang gawin angmga dapat mong gawin? Tulad na lang pag nakikita kita. Sa twingnakikita kita ay napapawi ang lahat ng pagod na nararamdaman ko atnabibigyan pa ako nito ng kakaibang saya. Isa pang dahilan ay: Hindiba't gawa sa milyon milyong butil ang isang pakete ng Milo. Kungtutuusin nga e hindi ito kayang bilangin ng kahit sino man. Tulad ngpag ibig ko sayo, hindi kayang tapatan ng kahit anung numero. Naguumapaw ito hanggang sa puntong hindi ko na kayang itago.
"teka seryoso ka ba? baka naman gawa gawa mo lang yan?"
"oo nga. bahala ka kung ayaw mong maniwala."
"sige tuloy mo, ung sa sampaguita naman pano?"
"ung sa sampaguita..."
*Quote*
Hindiba't madalas inaalay ang sampaguita sa mga santo? At ang mga santo aynirerespeto at ginagalang. Ganyan din ang turing ko sayo. Nirerespetoko ang buo mong pagkatao tulad ng pagrespeto ko sa mga santo. Hinbiba't ang sampaguita ay kahit na malanta ay nananatili pa ring mabangoang amoy? Maihahalintulad ko diyan ang pagibig ko. Kahit anong gawin aymananatili ako sa iyong tabi. Hindi ako kailan mang malalanta. Kulayputi ang...
"tama na tama na tama na. d ko na kaya."
"yabang mo naman! wag mo namang laitin ang unang love letter na todong nagpa kilig sakin!"
"seryoso ka kinilig ka dyan?"
"oo. naramdaman ko kung gano cya ka seryoso... ata."
"so anong nangyari? naging kayo?"
"well,ineexpect ko na after sana nun e gagawa na siya ng move. i mean diba1st step is always the hardest. e nalampasan na nya eh. kaso wala"
"anong wala"
"wala, same same pa rin ang nangyayari. ganun pa rin ang pakiki tungo nya sakin. kung gumalaw lang sana cya..."
"so dahil sa gnawa nyang yon e na in love ka sa kanya?"
"uhhm...in a way. para bang... tinanim niya ang buto ng pag ibig sa damdaminko. ang problema, ni minsan e hindi niya diniligan"
"so kung pinagpatuloy nya sana e sasagutin mo siya?"
"bakit hinde? maganda naman ang simula nya eh. sayang tlaga."
"okok, so isang factor para magustuhan ako ng babae e papakiligin ko siyasa pamamagitan ng sulat na may mga acronyms na pinilit at gagamitan kong malalim (at baduy) na tagalog?"
"hindi naman.. kailangan molang mahuli ang kiliti nya. ako kc natuwa ako sa letter eh. akalain moba namang paipagkonekonekta nya pa ung sampaguita at milo dba?"
"sabagay..."
"atisa pa, dahil sa ginawa nyang yan e tuwing tatanungin ako kung anu angpinaka best o pinaka wierd na regalo na natanggap ko ay siya agad angpmapasok sa isip ko. lagi ko tuloy siyang naalala. hanggang ngayon."
Sabay nanaman kaming nanahimik sa hindi malamang dahilan.
"hmmm... ung crush ko kc... ang name nya e cam..."
"camille?!"
"ah... hindi. carmela. hehe"
"ahm kala ko camille eh"
"may naisip na tuloy ako."
"ano?"
"CUM"
"CUM!? da hek?!"
"uu... Carmela Ur Mine, maganda naman diba?"
"wag naman ganun totoy. d nya magugustuhan un."
"sige... so pano, andito na ako samin. tawagan na lang ult kita next time. salamat nga pala sa payo"
"teka teka teka, mmya mo na ibaba. usap pa tayo"
"baket?”
"bakit? may sasabihin ka pa ba?"
"kwento ko pa ung isa kong manliligaw"
"aba, andame mong manliligaw ah, maganda ka ba? hahaha!"
"aba, kung alam mo lang! tingnan mo na lang sa friendster"
Anditona ako ngayon sa tapat ng bahay namin. Pero dahil natuwa ako sapakikipag kwentuhan dito sa babaeng to ay umupo muna ako sa tapat nggate.
"sige, kwento mo"
"1st year college un. 18thbirthday ko nun. nasa bahay lang ako. medyo pinaghahandaan na namin ungcelebration ng debut ko. icecelebrate kasi namin 1 week after. gabi nanon, mga alas nwebe. tumawag ung frend kong babae. sabi nya..."
Flashback
"ui mae, labas ka ng bahay"
"ha? bakit?"
"basta lumabas ka lang!"
"hindi na pwede, magagalit si papa."
"silip ka lang. sandali lang"
"anu ba kc un..."
"edi lumabas ka naman ng bahay?"
"ang plano ko nun, silipin lang sa gate, pag wala akong nakita e papasok na ult ako. umuulan kasi nun eh"
"oh anung nangyari?"
"pagbaba ko ng kwarto, tinatanong ako ni papa kung san ako ppnta. sabi komay sisilipin lang. nakikipag inuman si papa nun kay tito eh..."
Flashback
"o anak san ka ppnta, umuulan ah."
"diyan lang po, parang may narinig po kasi ako sa labas eh."
"pag labas ko... ayun.."
"anong ayun"
"mayisang lalaki, nakatayo sa labas at may dalang boquet, naka puting polo.medyo nababasa na siya kasi umaambon nung mga oras na yon. una e hindiko nilapitan, hindi ko kasi nakilala. tapos...
tapos..."
Flashback
"mae! happy birthday!
"jimmy?! jim! anong gnagawa mo dito?!"
"err... happy birthday? tama ba? december 21 ba ngayon?
"oo gagi! tara pasok ka muna! nababasa ka na dyan o!"
"hindi sige, dinaan ko lang yan dyan. aalis na din ako. may aasikasuhin pa ako e."
"dali na pasok na!"
"sino naman yung jim na yon?"
"sijim.. school mate ko din nung highschool. naging close kame nyan nung1st year kame. lagi kameng tinutukso ng klase. pinag papair up kame. esince komportable naman kame sa isa't isa e sinakyan na lang namin ungjoke. lagi nyang pabirong sinasabing mahal nya ako ganun... nagkalayokame nung 2nd year and 3rd year pero naging close ult kame nung 4thyear dahil magkaklase ult kame. minsan hindi ko na malaman kung biro paba o seryoso na ung mga sinasabi nya..."
"o bat natigilan ka? tuloy lng and2 pa ako"
"aamininko, medyo nadevelop ang feelings ko para sa taong yon. kaso hindi komaintindihan kasi puro biro lang siya. pero minsan... naisipan kongitanong sa kanya..."
Flashback
"susungkitin ko anglahat ng bitwin mula sa kalangitan at tatahiin ko sila gamit angbahag-hari at gagawing kwintas para i alay sa iyo oh irog!"
"woooh, puro ka ganyan, totohanin mo nga?"
"asa ka naman!"
"pero kung humingi ako sayo ng wish, ibibigay mo ba?"
"bat naman hindi, basta a kaya ng powers ko eh"
"hawakan mo nga ang kamay ko at sabihin mong 'mae, mahal kita', un lang"
"aba, ikaw pa talaga nag insist ah, oh ano nangyari?"
"lakinggulat ko, biglang tumigil yung kaka hagikgik nya, inabot nya ung kamayko. alam kong sasabihin na nya. alam ko. nararamdaman ko. kaso..."
Flashback
"mae..."
"anu..."
...
"WAG MO KONG TINGNAN NG GANYAN! AMPANGIT MO! BWAHHAHAHHAHAHHAHA!"
"OH!? wahhahahaha!"
"tingnan mo tong taong to. hindi kaya nakakatuwa un.."
"sori na. nakakatawa tlaga eh. hahahha!"
"grabeang pahiya ko nun sa sarili ko. parang... eto na ako, babae na ang nagbubuhos ng loob nya sayo, tapos pagtatawanan ka lang ng parang ganun.grabe tlaga. umiyak pa ako sa banyo nun eh."
"bat ka naman umiyak?"
"hindiko din alam eh, hindi ko alam kung ung dahilan ba e dahil hindi akogusto ng taong gusto ko o dahil sobrang napahiya ako. siguro pareho."
"oh ano nangyari pagkatapos nun?"
"ayun,normal na ulit. kaso nga lang tumigil na ang kanchawan. nagkahiyaan nakame. para bang hinintay na lang naming parehong matapos ang schoolyear. tapos college, college magkaiba kame ng skul, pero wala nangcommunication"
"pagkatapos nyong grumaduate ng highschool e nawalan kayo ng communication? tapos heto siya bigla pumupunta sa bahay nyo?"
"parang ganun na nga..."
"sige, tuloy mo ung kwento."
"edi un na nga... pinapasok ko siya ng bahay kasi basa na siya ng ulan.."
Flashback
"pa, si jim po, kaklase ko"
"ah kaklase mo. jim?"
"opo, magandang gabi po"
"ahhjim? bakit naman bulaklak ang naisipan mong ibigay sa anak ko sabirthday nya? pwede namang cake, damit, o kahit ano pang bagay bukod sabulaklak"
"ahh. ehh wala naman ho."
"ahh ganun ba? kasiako nung nanliligaw ako sa nanay nitong si mae e bulaklak ang binibigayko. tanong ko lang, nanliligaw ka na ba?"
"nako, nakakatakot naman tatay mo"
"hindi, nantitrip lang yon. malakas kasi trip nun eh! lahat ng lalaking pumupunta sa bahay ginaganun nya"
"haha, o cge, tapos?"
Flashback
"ha? eh. anu po?"
"tinatanong kita kung NANLILIGAW ka na ba sa anak ko?"
"ah uhhm... ano.. hindi PA po eh."
"so pumunta ka lang dito para dalin lang yang bulaklak na yan sa anak ko para sa birthday nya?"
"ganun na nga ho.."
"sus anak!" mahina naman tong lalaking to, bukas na bukas din, lalakad tayo at ibibili kita ng madameng madameng bulaklak!"
"hindi, ano.. ang totoo po nyan e may isa pa po akong pakay kung bat ako pumunta dito."
"at ano naman yon?"
"kasiho, talagang naakit ako ng anak niyo. sino ba naman ho ang hindimahuhulog sa mga katangiang taglay ng anak nyo? ngayon ho... nais kosanang ipag paalam sa inyo kung pwede ko ho bang suyuin ang anak nyo?"
"yan ang gusto ko iho! apir tayo dyan!"
"ha? so pumapayag po kayo?"
"walaakong sagutin dyan? dyan mo itanong kay mae, basta ako, kampante na akobasta alam ko kung sino ang kasama ng anak ko, o pumasok muna kayo saloob. pakainin mo siya anak.
"mukang gusto ng tatay mo ung lalaki ah"
"ganunnaman lagi yon eh. sabi niya kasi samin e gusto nya rin daw iparanas samga manliligaw sa mga anak niya ang mga naranasan nyo noon nungnililigawan pa niya si mama"
"ahh ganun. sige, tuloy mo na"
"edipumasok kame ng bahay, umupo lang kame sandali sa sopa. sinubukan kongkausapin pero parang nanigas siya dahil sa presensya ng tatay ko.hahaha!"
"natatakot?"
"parang ganun na nga. edi yon,tinanong ko kung may payong siya, wala daw. kaya pinaheram ko siya.nung pareho na kameng dalawang walang masabi e nag aya na siyang umuwi.sabi ko kay papa e ihahatid ko lang siya sa sakayan ng jeep..."
Flashback
"sensya na hindi ako makapagsalita kanina sa loob, nakakatakot tatay mo eh"
" "
"natatandaan mo pa ba ung ginawa mo sakin nung highschool?"
"ah yung anu ba..."
"kung natatandaan mo pa yon e ang kapal ng mukha mo para puntahan pa ako dito!"
"ha... eh kc..."
"patapusinmo muna ako! alam mo ba kung gano kasakit yon? i mean heto na ako,babae, nagbubuhos na ng nararamdaman ko sayo non tapos pagtatawanan molang ako?! tapos ngayon babalik ka na parang wala lang nangyare!?"
"grabe yon, umiiyak na ako nun"
"bat ka naman umiiyak?"
"siguro nandun pa din ung galit at hiya ko. o baka siguro gusto ko pa din siya nun"
"Huh? Ano?"
Nakatulog ako pala sa kotse niya. Parang antagal tagal ko nang nakatulog.
"Inaantok ka na ba?"
"Hindi pa naman.."
"Buti naman, may tayo, wag kang umangal. Bumaba ka na dyan, papark ko lang to"
Nasaan kame? Andameng tao. Andameng kotse.
Nag park ang kotse. Lumabas siya...
....
...
"Hoy, para kang tanga jan"
"ha, eh, sori"
Ang ganda pala nitong babaeng to. Sabagay, kapatid niya s Camille, anu pa bang aasahan ko?
"Tara nga dito"
Bumalik kame sa kotse. Naka cover kame sa para hindi kame makita ng mga tao. Kakaiba ang tingin niya sakin.
"hmmmm, mukha kang totoy.."
"Ha?"
"konting ayos ayos lang... eto isoot mo"
Hinubad nya ang soot niyang itim hoody at inabot sakin.
"ha? anu to?"
"basta isoot mo na lang... yan. tapos itaas mo ung sleeves na hanggang sa siko mo.. yan"
"..."
"kaso mukha ka ring totoy..."
"bakit ba? san ba tayo pupunta?"
"basta, kakain lang tayo. teka ha. Dyan ka lang"
Mulisiyang bumalik sa kotse at parang may kukunin. Pag labas niya ay mayhawal hawak siyang pink na hoody at isang kaha ng sigarilyo.
Isinoot niya ang pink na hoody. Pagkatapos ay binuksan ang kaha ng sigarilyo. Sinindihan, hinithit at...
"Oh, hawakan mo to"
Binigay sakin ang sigarilyong may sindi.
"HA?! anung gagawin ko dito. hindi ako naninigarilyo. masama sa kalusugan yan! napanood ko nga sa tv na..."
"Hindi mo naman yoyosihin, hawakan mo lang"
Kinuha nya ulit ang yosi sakin at hinithit niya, siguro para lumabas ang usok.
"teka... i soot mo yang hood para hindi masyado kita yang totoy face mo."
"bakit? illegal ba tong ginagawa natin? bat hindi dapat makita ang mukha ko?"
"mamayasa loob sasagutin ko ang lahat ng tanong mo. ngayon makinig ka munasakin. susundin mo ko hanggat hindi pa tayo nakakaupo. eto ang mgahindi mo dapat gawin sa loob: una, wag na wag kang mag sasalita. yangboses mo na yan e hindi maikakailang pang totoy na pang totoy.pangalawa, wag na wag mong tatangkaing mang hipo sa loob. ayoko nggulo. pangatlo, yang ulo mo e wag mo masyadong i yuko. i ladlad mo paung hood ng konti para hindi masyadong kita yang mukha mo pero wag kangyuyuko, mag mumukha kang kahina hinala nun. hmmm.. yang ID at bag mo,iwanan mo sa loob ng kotse muna. at eto, pag kinurot kita o tinapikkita sa kahit anong parte ng katawan mo e akbayan mo ako agad.."
"ha? akbayan?"
"diba sabi ko mamaya ka ang tanong? basta sundin mo na lang ako. akin na ulit yang yosi... yan. ganto mo hawakan..."
Kinuhanya ang kamay ko , inilagay ang yosi sa pagitan ng aking hintuturo athinlalato at pinasayad nya ang aking hinlalaki sa filter.
"tingin nga... ayan! hindi ka na mu~g totoy! pogi ka pala pag naayusan eh"
"ikaw din maganda ka. he he"
"aba siyempre. haha! tara na!"
"pero teka, san ba talaga tayo? anung klaseng lugar ba to? bat mo ba ako dinala dito?"
"siyempre, hindi pwedeng hindi marunong gumimik ang magiging boyfriend ng kapatid ko noh, tara na!"
Ha? tama ba ung narinig ko? Hindi na ako nakapag isip dahil kinaladlad na niya ako patungo sa direksyon niya.
Naglakadkame patungo sa karatula kung san nakasulat ang Entrance. Nauuna siya.Kinuha niya ang wallet niya at nag bayad, pag lagpas namin ay pinaghiwalay kame, dun ako sa Male, dun siya sa Female. Kinapkapan kame.Medyo kinabahan pa ako ng konti pero nakalusot naman. Pag pasok pa ngkonti ay tinatakan na kame. Pagka lagpas doon ay nakaramdam ako ngkurot sa aking bewang.
Aakbayan ko siya?
Isa pang kurot, tila pinagmamadali niya ako dahil mas masakit ang pangalawang kurot.
Bahala na..
Inangat ko ang braso ko at ipinatong ko sa balikat niya. Tama ba tong ginagawa ko? Ganto ba? Ah basta, sinunod ko lang siya.
Nakakatakot. Nakakatuwa. Ang hirap gumalaw habang nakaakbay ako sa kanya, andameng tao. Pero sige lang.
Umakyat kame ng hagdan. naghanap ng lamesa at naupo na kame.
Madilim, maingay, mausok at madameng nag sasayaw. Yan ang itsura ng lugar kung nasan kame ngayon.
"pwede na ba akong mag tanong?"
"chill ka lang totoy, kain lang muna tayo"
Maya maya ay may dumating na isang lalaki, may dalang apat na bote ng beer.
"oh anu gusto mong kainin?"
"kahit ano..."
"ok.. boss, dalawang sisig nga. ung extra spicy"
"wag!"
"ha? anung wag?"
"wag ung maanghang... hehe, di ko kaya eh"
"ok ok, boss ung isa hindi maanghang"
Umalis na ung lalaki at nakatingin pa sakin habang papalayo siya.
"sa susunod naman medyo lakihan mo ung boses mo, halatang totoy ka eh"
"bakit ba kasi? bawal ba ako dito?"
"medyo.."
"panong medyo?"
"bawaldito ang below 18, bawal humawak ng yosi ang below 18, at bawal uminomang below 18. so technically, tatlong batas na ang sinuway mo. kriminalka na"
"ano? wah?!"
"haha, ginogoodtime lang kita, to naman"
Dumating na ang lalaki ulit. Dala dala na ang sisig namin.
"o tara, kain muna. mamaya mo na ako tanungin"
Talagang kakain muna ako, wala pa akong kinain buong araw, extrajoss pa lang.
Takam na takam ako sa itsura ng sisig, sinungaban ko kaagad. Nag apoy ang bibig ko nang dumampi dito ang sisig.
"wah! bat maanghang! wahhhh!"
"ay nagkapalit tayo. haha!"
"san ako pwedeng uminom ng tubig?"
"tubig? yan oh.."
Tinuro niya ang dalawang bote ng beer na nasa harap ko.
"ehh, beer yan eh!"
"ah bahala ka, walang tubig dito"
Wala na, ininom ko na ng hindi nag iisip.
"aahhhh! ampait!"
"pait ka dyan, e halos maubos mo na ung bote sa isang tunggaan lang"
"e maanghang eh!"
"haha! sige palit na tayo, eto na yung hindi maanghang"
Kumainlang kame ng halos hindi nag papansinan. Ang sarap. Naubos ko ung isangbote ng beer. Wala akong pag pipilian. Mabulunan o iinom?
Ano ang masarap? Yung sisig? O dahil may kasama akong magandang babae dito. Kung alin man don sa dalawa ay hindi ko alam"
"yan, tapos na tayong kumain, pwede na akong mag tanong?"
"shoot"
"bakit mo ako dinala dito?"
"bakit? ayaw mo?"
"anu ba namang klaseng sagot yan.."
"hahah!"
"di nga? bat mo ko dinala dito"
"para mag usap."
"anu naman ang pag uusapan natin?"
"ikaw."
"ha? ako?"
"at si camille"
Narinigko nanaman yang pangalan na yan. Kanina para lang akong may kabiruangtropa nahit hindi ko to kilala. Pero tuwing binabanggit niya angpangalan ni Camille ay para bang nalilito ulit ako kung bakit ba akonandito imbis na nasa bahay na ako ngayon.
"ano? anung si camille?"
"hoyjonard madlangtuta, baka nakakalimutan mo, ate ako ni camille. naturallahat ng bagay e alam ko tungkol sa kanya. alam kong gusto mo siya."
Nahiyaako bigla. Para pa akong hinubaran sa harap ng taong hindi ko kilala.Pati ba naman ang bagay na sinisikreto ko kahit sa sarili ko ay alamniya.
Tinapangan ko na lang ang sarili ko. Ano pa bang magagawako? E nandito na rin lang ako eh. Mas maganda siguro kung ilabas ko nalahat.
"pano mo mo naman nasabi yan?"
"toyo ka ba?siyempre nag kukwento sakin un no. at isa pa, nung araw na sinundo kosiya e andun ka, kitang kita ung motibo mo eh"
"anong motibo?"
"na gusto mo siya. parehong pareho kayo nung highschool sweet heart ko. parehong pareho sa galaw."
"teka teka teka, e anu naman ang..."
"eto ha, didiretsuhin na kita. gusto ka din ni camille"
"ha?"
"gustomong ulitin ko? GUSTO KA NI CAMILLE. yan. sige hindi muna ako amgsasalita, alam kong pag iisipan mo munang mabuti yang narinig mo eh."
"hindi sige, tuloy mo lang yang cnasabi mo"
"ok...gusto ka ni camille, ngayon alam naman natin na yang c camille enapaka... sabihin na nating bata. oo bata pa siya pero ayokong kungkailan siya college tsaka lang siya maoopen up sa mga ganyang bagay.tinuturuan ko siyang alagaan ang puppy love."
"..."
"ngayon mr. madlangtuta, gusto ko sanang malaman kung gaano mo ba ka gusto si camille?"
"panong gaano ka gusto?"
"idiscribe mo sakin kung anu ung nararamdaman mo sa kanya"
"gustoko siyang... gusto ko ung lagi ko siyang kasama. gusto ko ung lagikameng sabay sa lahat ng bagay. tapos gusto ko rin ung naipagtatanggolko siya. gusto ko ung kapag kailangan niya ng tulong, agad kongmaibibigay. ung parang ganun. tsaka gusto kong mas makilala pa siya.marami pa akong hindi alam sa kanya at gusto kong malaman lahat un"
"haha! wala pang nagsasabi ng ganyan sakin"
"talaga?"
"oo! ung unang boyfriend ko nung grade 5 e sinabihan ako ng i love you, tapos ang i love you too ako. ayun kame na! hahahha!"
"hahaha! ambilis!"
"teka may tanong pa ako, sabi sakin ni cams na nag raragnarok ka daw. kaya mo bang iwan yang ragnarok mo para kay camille?"
"teka, bakit ko naman iiwan? hindi ba pwedeng sabay. i mean, ragnarok, camille, magkaiba sila."
"ok ok.."
Bigla kameng natahimik pareho. Siya nag sindi ng sigarilyo, ako pinapanood ko lang siya.
"totoy.."
"ano?"
"alam mo gagawin ko bukas?"
"hinde, ano?"
"sasbaihin ko kay camille na: Cams, mahal ka nyang jonard mo, kaya wag ka nang matakot"
"teka teka teka teka! wag naman ganun"
"at bakit? ayaw mo ba?"
Ayoko ba? Gusto ko ba?
"baka hindi siya matuwa?"
"matagalka na niyang kinukwento sakin. sinasabi niya na meron daw siyanggustong lalaki sa skul pero hindi niya alam kung gusto rin siya nito.ngayong ano sa tingin mo ang malalaman ni camille pag nalaman niyanggusto pala siya nung lalaking matagal na niyang gusto?"
"aba ewan"
"ikaw, alam kong ngayon mo lang talagang nalaman na gusto ka rin ni camille, anu naramdaman mo?"
Anonaramdaman ko? Parang... Parang... Naaalala ko. Gusto ko ng PSP.Gustong gusto ko ng PSP pero wala akong kakayahang bilin to. Sa hindimalamang dahilan e bigla na lang sakin sinabi ni mama: "oh jon, ok naba sayo ang PSP for christmas?" Isang malaking "OPO!" na lang angnasabi ko, pero sa loob ko e tuwang tuwa ako. Sino ba naman ang hindimatutuwa? Isang bagay na matagal at pasikreto mong ginusto ay mapupuntadin pala sayo! Pero sa kasamaang palad, hindi ko nakuha ang PSP naipinangako sakin. Apat na araw bago ang pasko ay umalis ng bansa silamama at papa. Bumalik na ng early january, tapos na ang pasko. Marahilnakalimutan na nila ang PSP na ipinangako sakin. Hindi ko na ipinaalala.
"uhhm.. ok lang.."
"HA!? ok lang?! Un lang ang naramdaman mo?"
"ahh ehh..."
"Hay nako! tara na nga!"
Bumaba siya ng hagdan, sumunod ako. Lumabas kame sa lugar na iyon at dumiretso kame sa kotse.
"tara na ihahatid na kita"
Hindi na ako nag salita, marahil hindi niya nagustuhan ang sagot ko. Nahiya naman tuloy ako.
"anung kulay ng gate nyo?"
"yan, yang blue, dyan ako. paki baba na lang ako dyan"
"magpapaliwanag pa ako sa magulang mo diba?
"hinde, wala diyan ang magulang ko, nasa ibang bansa nanaman sila"
"ah ganon ba, sige ibababa na lang kita dyan."
"sige salamat.."
Bumaba na ako ng kotse, dala dala ang mga gamit ko. Biglang nag bukas ang bintana.
"teka, kunin ko muna number mo, may cellphone ka naman siguro"
"oo meron kaso... di ko kabisado number eh.."
"pffft..!"
Sabay harurot ng kotse papalayo.
Bakit kaya siya biglang na badtrip sakin? Hay... Bahala na.
nag doorbell ako, binuksan ni aling Lucy ang pinto.
"hay nakow ser! saan ba kayo naggaling!!! nakatulog na ang mami mow sa kakahentay!!"
Hindiko siya pinansin, nag dirediretso ako sa kwarto upang matulog na.Tiningnan ko muna ang cellphone ko kung may ang txt ba o wala, walanaman. Anong bago?
Agad akong humiga sa kama at nakatulog nghawak hawak ang cellphone at soot soot ang damit ko kagabi, hindi ko nanakuhang mag palit.
...
Kinabukasan... nagising ako ng vibration mula sa aking cellphone..
Calling.. Mae-Mae RO
bat nanaman kaya tumatawag to? Ang aga aga..
at..
Ampf.. soot soot ko pa rin ung hoody ng ate ni Camille?
"ano? anung si camille?"
"hoyjonard madlangtuta, baka nakakalimutan mo, ate ako ni camille. naturallahat ng bagay e alam ko tungkol sa kanya. alam kong gusto mo siya."
Nahiyaako bigla. Para pa akong hinubaran sa harap ng taong hindi ko kilala.Pati ba naman ang bagay na sinisikreto ko kahit sa sarili ko ay alamniya.
Tinapangan ko na lang ang sarili ko. Ano pa bang magagawako? E nandito na rin lang ako eh. Mas maganda siguro kung ilabas ko nalahat.
"pano mo mo naman nasabi yan?"
"toyo ka ba?siyempre nag kukwento sakin un no. at isa pa, nung araw na sinundo kosiya e andun ka, kitang kita ung motibo mo eh"
"anong motibo?"
"na gusto mo siya. parehong pareho kayo nung highschool sweet heart ko. parehong pareho sa galaw."
"teka teka teka, e anu naman ang..."
"eto ha, didiretsuhin na kita. gusto ka din ni camille"
"ha?"
"gustomong ulitin ko? GUSTO KA NI CAMILLE. yan. sige hindi muna ako amgsasalita, alam kong pag iisipan mo munang mabuti yang narinig mo eh."
"hindi sige, tuloy mo lang yang cnasabi mo"
"ok...gusto ka ni camille, ngayon alam naman natin na yang c camille enapaka... sabihin na nating bata. oo bata pa siya pero ayokong kungkailan siya college tsaka lang siya maoopen up sa mga ganyang bagay.tinuturuan ko siyang alagaan ang puppy love."
"..."
"ngayon mr. madlangtuta, gusto ko sanang malaman kung gaano mo ba ka gusto si camille?"
"panong gaano ka gusto?"
"idiscribe mo sakin kung anu ung nararamdaman mo sa kanya"
"gustoko siyang... gusto ko ung lagi ko siyang kasama. gusto ko ung lagikameng sabay sa lahat ng bagay. tapos gusto ko rin ung naipagtatanggolko siya. gusto ko ung kapag kailangan niya ng tulong, agad kongmaibibigay. ung parang ganun. tsaka gusto kong mas makilala pa siya.marami pa akong hindi alam sa kanya at gusto kong malaman lahat un"
"haha! wala pang nagsasabi ng ganyan sakin"
"talaga?"
"oo! ung unang boyfriend ko nung grade 5 e sinabihan ako ng i love you, tapos ang i love you too ako. ayun kame na! hahahha!"
"hahaha! ambilis!"
"teka may tanong pa ako, sabi sakin ni cams na nag raragnarok ka daw. kaya mo bang iwan yang ragnarok mo para kay camille?"
"teka, bakit ko naman iiwan? hindi ba pwedeng sabay. i mean, ragnarok, camille, magkaiba sila."
"ok ok.."
Bigla kameng natahimik pareho. Siya nag sindi ng sigarilyo, ako pinapanood ko lang siya.
"totoy.."
"ano?"
"alam mo gagawin ko bukas?"
"hinde, ano?"
"sasbaihin ko kay camille na: Cams, mahal ka nyang jonard mo, kaya wag ka nang matakot"
"teka teka teka teka! wag naman ganun"
"at bakit? ayaw mo ba?"
Ayoko ba? Gusto ko ba?
"baka hindi siya matuwa?"
"matagalka na niyang kinukwento sakin. sinasabi niya na meron daw siyanggustong lalaki sa skul pero hindi niya alam kung gusto rin siya nito.ngayong ano sa tingin mo ang malalaman ni camille pag nalaman niyanggusto pala siya nung lalaking matagal na niyang gusto?"
"aba ewan"
"ikaw, alam kong ngayon mo lang talagang nalaman na gusto ka rin ni camille, anu naramdaman mo?"
Anonaramdaman ko? Parang... Parang... Naaalala ko. Gusto ko ng PSP.Gustong gusto ko ng PSP pero wala akong kakayahang bilin to. Sa hindimalamang dahilan e bigla na lang sakin sinabi ni mama: "oh jon, ok naba sayo ang PSP for christmas?" Isang malaking "OPO!" na lang angnasabi ko, pero sa loob ko e tuwang tuwa ako. Sino ba naman ang hindimatutuwa? Isang bagay na matagal at pasikreto mong ginusto ay mapupuntadin pala sayo! Pero sa kasamaang palad, hindi ko nakuha ang PSP naipinangako sakin. Apat na araw bago ang pasko ay umalis ng bansa silamama at papa. Bumalik na ng early january, tapos na ang pasko. Marahilnakalimutan na nila ang PSP na ipinangako sakin. Hindi ko na ipinaalala.
"uhhm.. ok lang.."
"HA!? ok lang?! Un lang ang naramdaman mo?"
"ahh ehh..."
"Hay nako! tara na nga!"
Bumaba siya ng hagdan, sumunod ako. Lumabas kame sa lugar na iyon at dumiretso kame sa kotse.
"tara na ihahatid na kita"
Hindi na ako nag salita, marahil hindi niya nagustuhan ang sagot ko. Nahiya naman tuloy ako.
"anung kulay ng gate nyo?"
"yan, yang blue, dyan ako. paki baba na lang ako dyan"
"magpapaliwanag pa ako sa magulang mo diba?
"hinde, wala diyan ang magulang ko, nasa ibang bansa nanaman sila"
"ah ganon ba, sige ibababa na lang kita dyan."
"sige salamat.."
Bumaba na ako ng kotse, dala dala ang mga gamit ko. Biglang nag bukas ang bintana.
"teka, kunin ko muna number mo, may cellphone ka naman siguro"
"oo meron kaso... di ko kabisado number eh.."
"pffft..!"
Sabay harurot ng kotse papalayo.
Bakit kaya siya biglang na badtrip sakin? Hay... Bahala na.
nag doorbell ako, binuksan ni aling Lucy ang pinto.
"hay nakow ser! saan ba kayo naggaling!!! nakatulog na ang mami mow sa kakahentay!!"
Hindiko siya pinansin, nag dirediretso ako sa kwarto upang matulog na.Tiningnan ko muna ang cellphone ko kung may ang txt ba o wala, walanaman. Anong bago?
Agad akong humiga sa kama at nakatulog nghawak hawak ang cellphone at soot soot ang damit ko kagabi, hindi ko nanakuhang mag palit.
...
Kinabukasan... nagising ako ng vibration mula sa aking cellphone..
Calling.. Mae-Mae RO
bat nanaman kaya tumatawag to? Ang aga aga..
at..
Ampf.. soot soot ko pa rin ung hoody ng ate ni Camille?
BBrrrr... Bbrrrr... Bbrrr....
Patuloyparin ang pag vibrate ng aking cellphone. Kakagising ko lang, hindi kopa kayang mag isip. Ang ginawa ko na lang ay tinanggal ang baterya ngaking cellphone, mamaya ko na lang siya tatawagan.
Alas otso ngumaga. Bitin pa ang tulog ko. Holiday nga pala kaya wala kameng pasok.Ibig sabihin kupleto kameng pamilya. Alas otso... Sigurado kumakainsila ngayon. Bababa na ba ako para sabayan silang kumain? Oo tama. Pagbumaba na ako ngayon ay magmumu~g normal lang ang lahat. Walangmakakaalam na inumaga na ako ng uwi...
"hay nakow ser! saan ba kayo naggaling!!! nakatulog na ang mami mow sa kakahentay!!"
Ayoo nga pala, nakalimutan ko yang sinabi ni aling lucy na yan. Ibigsabihin... alam ni mama. Si papa kaya? Oo, alam din ni papa yan.Papagalitan ba nila ako? E kung matulog na lang ako hanggang umalissila maya maya at... Ay, holiday nga pala. Walang pasok.
Ah basta, bahala na lang.
Dahan dahan akong lumabas ng aking kwarto, bumaba ng hagdan at umupo sa hapag kainan.
"Oh jon, kumain ka na dyan"
Bakit parang tahimik? Galit ba sila sakin?
"Jon anak, matanong nga kita..."
"Ano po yon, pa?"
"San ka galing kagabi at inumaga ka na ng uwi?"
"Wag po kayong magalit sakin pleasE! magpapaliwanag po ako! kasi po nung..."
"Tekateka teka, huminahon ka! Haha! Hindi kame galit sayo. Gusto lang naminmalaman kasi sabi ng ate mo nanchix ka daw. Haha! Totoo ba yon?"
Teka, ano to? Inaasahan kong magagalit sila sakin pero bakit ganto? Sige sasakyan ko na lang.
"Ah.. Ehh. kasi ano.."
"Oh! Sabi sayo pa nanchix yan eh! Hindi makasagot oh!"
"Aba, binata na nga ang anak natin hon!"
"Oo."
Matipid at mahinhin ang sagot ni mama. Marahil siya ang hindi natuwa sa ginawa ko.
Kumainlang kame habang nagtatawanan si ate at si papa. Ano pa bang magagawako kundi maki ride na lang. Pagkatapos naming kumain ay dumiretso akongmuli sa aking kwarto upang ituloy ang naudlot kong tulog. Nakahiga naako nang...
"Jon anak? Pwede bang mag usap tayo sandali?"
Nako, si papa!
"Sige po pa, tungkol saan po ba?"
Kinuha niya ang upuan na ginagamit ko sa computer, itinabi ito sa aking kama at umupo.
"Kayo na ba nak?"
"Ha ano po?!"
"Nak,kung merong tao kang pinagkukwentuhan tungkol sa buhay pag ibig mo eako na dapat yon! Alam mo namang matinik sa chix ang papa mo dati!Haha!"
"Hindi, wag kayong maniwala kay ate, hindi totoo yon?"
"Kung gayon e saan ka galing?"
Sanakikita ko e natutuwa si papa na nalaman niyang "nagbibinata" na ako.Sabagay, ngayon lang naungkat ang ganitong bagay tungkol sakin. Athindi naman siguro nararapat na mag sinungaling pa ako. Pero dapat"safE" pa rin ang isasagot ko...
"Dun po sa bahay ng kaibigan kong babae"
"Atano naman ang maaaring gawin ng isang gwapong binatang tulad mo sabahay ng KA-ibigan niyang babae na inabot sila ng madaling araw?"
"Ha? Ano po?"
Noonpa man ay ganyan na si papa. Nakikita ko noon kung pano sila mag usapni ate tungkol sa una niyang legal boyfriend. Pero kahit ganon ay alamnaman ni papa ang limitasyon niya.
"Ano ba anak? 1st base? 2nd base? 3rd base? O homerun agad?"
"Ano pa? Di po kita maintindihan."
"Haha,nag bibiro lang ako, basta eto lang anak, kung kailangan mo ng opinyonng lalaki, andito lang ako. Isipin mo na lang na barkada mo ako pagdating sa mga bagay na ganyan. Lalaki ka naman eh, hindi kitalilimitahan, sa ganyan kasi eh mas matututunan mong disiplinahin angsarili mo, if you know what i mean *kindat*"
"Sige po, pag may tanong ako, sa inyo ko agad unang itatanong"
"Atnga pala anak, hindi ko naman sinasabing sundin mo ang prinsipyo ko saganyang bagay pero gusto ko lang malaman mo kung ano ang opinyon ko,minsan na rin akong dumaan diyan kaya't masasabi kong mas marami naakong alam sayo. Kaya gusto kong sabihin sayo to: Tatlong beses mo langpwedeng paiyakin ang babae"
"Tatlong beses?"
"Ganto anak,unang beses na iyakan ka ng babae, ok lang. Pangalawang beses na iyakanka ng babae, medyo tagilid ka na. Sa pangatlong beses, iwanan mo na"
"Ha? Bakit po?"
"Masyadomo nang pinapahirapan ang babae. Hindi naman iiyak ng walang dahilanyan eh. Mas magandang hiwalahan mo na dahil may mas mabuting lalakisiyang mahahanap kaysa sayo pag dumating ka na sa ikatlong pag iyak."
"Err... Ok."
"Yangnanay mo, dalawang beses ko lang napaiyak yan. Una, noong nahuli kameng kuya ng mama mo, si Tito Jojit mo, nakita kame niyan ng mama mohabang pinapanood namin ang pag lubog ng araw sa manila bay, takot natakot ang mama mo, ayaw umuwi dahil lagot daw siya. Hindi pa kasi kamelegal non."
"E yung pangalawa po?"
"Yung pangalawa? Nungtanungin ko na ang mama mo ng: handa ka bang samahan ako, habambuhay?Sabagay, karamihan naman ng babae e iiyak sa tuwa pag inaya mo nangmagpakasal. Haha! Joke lang, hindi counted yung iyak na yon pero sinamako na rin"
"Sige po pa. Sainyo ko po unang sasabihin kung meron man.."
"Basta anak ha, naiintindihan mo naman yang mga pinagsasasabi ko. Disiplina lang. Alamin mo lang ang limitasyon mo"
"Opo"
Binigyan ako ng isang mahigpit na akap ni papa at lumabas na ng aking kwarto.
"Nga pala anak"
Biglang bumalik si papa, may nakalimutan atang sabihin.
"Normallang ang marating mo ang una hanggang ikatlong base, kung suswertehinka e hohomerun ka pa. Ikatutuwa ko iyon para sayo dahil alam konglalaki ka. Pero sana lang ha, hangga't maaari, e wag na wag kang maguuwi ng trophy dito na nanggaling dun sa hi-nomerun mo. Ok?"
"Uhhm.. Ok."
"At isa pa nga pala, handa na kameng makilala siya. Sabihin mo lang at mag set tayo ng petsa."
...
Lahatba ng magulang ganto? Noon pa man ay wala kameng masyadong koneksyon ngaking ama. Oo araw araw kameng nagkakasama pero hindi kame ganon kadikit. Mas close sila ni ate. Siguro eto na nga ang hinihintay niyangpagkakataon upang magkalapit kame. Eto na ang unang father-son activitynamin.
"Salamat, pa"
"Uy ano yan?"
"Bat hindi mo tikman?"
Anoto? Alak? Alak na nasa kupita. Nakalagay sa lamesa kung saan akonakaupo. Para sakin ba to? Kung hindi ay bakit naka pwesto ito na kalamong gusto talagang ipainom sakin? Nilapit ko ang ilong ko sa alak atnilanghap ko ang amoy. Napaka bango. Tila ba lalo akong naakit nainumin ito. Pero ayoko. Hindi ako siguradong sakin to eh. Pano kungmamahalin pala to, edi magbabayad pa ako? Pano kung mabango lang topero hindi tlaga masarap? Pano kung may lason to?
"Inumin mo na.."
Sa bawat segundong naka titig ako sa alak ay tila ba lalo akong inaakit nito upang inumin siya.
"Tikman mo na ako.."
"Ayoko nga, baka may mangyari pang hindi maganda"
Kasabayng nagsabi ko nito ay ang kusang pag galaw ng kamay ko upang kunin angalak. Hindi ko na mapigilan ang kamay ko. Inilapit nito ang alak saaking labi, papalag pa ba ako? Siguro gusto ko ring malaman kung anutalaga ang lasa nito.
"Sir masarap ba?"
"Ha?"
"Sir.."
"Sir kakaen na pow tayu! Tanghalean pa poh!!"
"Ah, o cge cge, bababa na ako"
Alak?Kakaiba, kakaibang panaginip. Hindi ko na pinahirapan pa ang sarili koupang alamin kung ano ang ibig sabihin ng panaginip kong iyon. Dreamsare random naman diba? Walang ibig sabihin yon.
Bumaba na ako at dumeretso sa hapagkainan.
"Patay jon ah, lalabas lang ng kwarto pag kakain na ah. Pagod ka kagabi no?"
"Psst oi, tigilan mo na yang kapatid mo. Nag usap na tayo kagabi diba jon? *kindat* "
Tahimik si mama, hindi pa rin kame nag kikibuan. Bakit kaya? Hindi ko naman kayang mag tanong sa kanya.
Habang kumakain kame ay bigla akong nag salita.
"Ma, Pa, aalis po ako mamaya, mga 1pm po."
Tumangolang si mama na nag sasabing pumapayag siya. Pero maharot talaga tongtatay ko, biglang nag liwanag ang mukha at ngumiti na tulang nito .
"Aba, mu~g napapadalas anak ah. San kananaman pupunta?"
"Dun lang po sa mga kaibigan ko"
"Wahahahahahahahahahahahaha!" Yan ang tunog ng walang humpay na sabay na pag tawa ni ate at papa.
"Sige anak ha, basta yung mga sinabi ko sayo. Wag mong lilimutin un."
"Err.. Ok."
---------------------------------
Wallet,cellphone, panyo. Ok, kumpleto na. Nakaayos na ako at handa na akongumalis ng bahay. Kailangan ko pang magpa level. Ilang levels kaya angmakukuha ko sa 3 hours? Meron ako ngayong 50 pesos. 15 per hour so...15x3=45. May 5 pesos pa akong sobra.
"Alis na po ako."
"Jon! Teka lang."
Ibinaba ni papa ang binabasa nyang dyaryo at dali daling tumungo sa direksyon ko"
"Ano po yun pa?"
"Baka kapusin ka sa lakad mo ngayon?"
"Ano po?"
"O heto, go get your girl something nice. Pasiyahin mo ah! Sige na alis na! Dali!"
Mayisinuksok si papa sa bulsa ko na hindi ko malaman kung ano. Tinulakniya din ako palabas ng pinto kaya hindi ko agad agad itong nakita.Palabas na ako ng gate, dinukot ko kung ano ba itong bagay na isinuksoksa bulsa ko.
Hindi naman siya gaanong malaki... Manipis lang. Na parang... Ah tingnan ko na nga lang.
Pag dukot na pag dukot ko sa bulsa ko ay nakita ko si Ninoy! At hindi lang isang Ninoy! Anim na pirasong Ninoy!
"Shet, Tatlong libo?"
Ngayonlang ako nakahawak ng ganto kalaking pera na para sakin lang talaga.Pwede ko tong gastusin sa kahit anung gusto ko. Kahit tatlong pirasongFAW pwedeng pwede! Kaso...
"O heto, go get your girl something nice. Pasiyahin mo ah! Sige na alis na! Dali!"
Binigaysakin ni papa to kasi akala niyang makikipagkita nanaman ako sainaakala nilang girl ko. Hindi ko kayang mag sinungaling kay papa. Ahbasta, bahala na.
"Ate pa open po number 3"
Naritonanaman ako sa mundo ng Ragnarok. Ay teka... Yung pustahan! Ano na bangnangyayari? May kapustahan ako sa neko mimi ko. Yung kapustahan ko aypinaghihinalaan kong kapatid ng ni Camille na nakasama ko kagabi.Pero... Wala pa rin akong solidong pruweba. Hindi ako kumbinsido.Kailangan sa kanya mismo manggaling. Oo nga pala, tumatawag siya sakinkanina. Teka, Kung iisang tao nga ang ate ni Camille at si MaeMae RO...Yung pag tawag niya sakin kanina ay siguradong tungkol sa Ragnarok.Hindi ko nga pala naibigay ang number ko dun sa kasama ko kagabi bagokame mag hiwalay. Ang kaso... Kung ang kapatid ni Camille at si MaeMaeRO ay... Pwedeng itanong niya kay Camille ang number ko. Kung ganon ngaang nangyari ay alam na ni Mae na ako ang knight na si Jaube nakapustahan niya dahil pag sinave niya ang number ko na nanggaling kayCamille doon sa cellphone niya kung saan naka save ang number ko bilangJaube ay magtataka siya kung bakit nakasave na ang number ko dun.Pero... Pero bakit naman ako tatawagan ng number na yon bilang si Maeat hindi MaeMae RO... Yung hoody! Patay...Hinde hinde, easy lang.
Binabaybayko na ang daan tungo sa Byalan. May nakita akong priestess. Anu ba anggagawin ng kahit sino man pang nakakita ng Priest? ctrl+3
Jaube: pa buffs po please!
~*Mae*~: ampf! buti naman at nagkita tayo! tadhana nga naman.
Anu to? Si ~*Mae*~? Priestess na naka Flying Angel Wing?
Jaube: ampf anung level kana?
~*Mae*~:well, nagpa job 50 muna ako. so dun pa lang olats ka na. Bago mag joblevel 50 ang 1st job sa GH ay aabot siya ng base level 63 dba?
Jaube: oo..
~*Mae*~:ayokong mag yabang kaya idedeal na lang kita, makikita mo naman levelko dun diba? at kung pwede rin, paki sabay na ung premyo KO dyan sadeal na yan?
~*Mae*~ Requests a deal Lv. 68
Level 68 na.Talo ako sa pustahan. Pero hindi naman ako gaanong na lungkot dahilkaya ko nanamang bumili ng FAW. At umpisa pa lang naman tagilid natalaga ako.
Jaube: wow ha.. talo ako.
~*Mae*~: ehem ehem.. neko mimi ko po?
Jaube: anu ka, diba mag memeet tau at dun ko ibibigay sayo yon?
~*Mae*~: amp na yan. o sige sige dun pa din, dun sa netopia sa may monumento sa grand diba? anong oras?
Jaube: lunes, siguro gawin na nating alas sais ng gabi.
~*Mae*~: sige, tulad ng sinabi ko dati. i'll wear yellow. e ikaw?
Jaube: hindi naman ako pwedeng mag palit ng damit kasi galing akong school nun eh. sige mag sosoot na lang ako ng green na cap.
~*Mae*~: o sige sige. at wag na wag mo akong balaking iscamin ah. huhuntingin kita totoy.
Jaube: d ako scammer lul, sige pa level na ako.
~*Mae*~: san ka pa level? gs2 mo boost?
Jaube: sa byalan 4, sure ka boost mo ko?
~*Mae*~
o sige, wala na rin naman akong gagawin eh. tsaka masaya ako dahilmagkaka neko mimi na ako. tsaka nakakaawa ka rin eh. level 59 ka pa rinata eh. wahhaha!Jaube: sige sige, i'd appreciate that
~*Mae*~: tara!
Anggaling mag support ni Mae, kahit nappk na kame sa byalan e hindi kamemapatay. Hahaha! Ambilis ng kamay nya, Pagka decrease agi ay biglanglalabas ang lex devina. Makakatakbo na kame.
Jaube: pwedeng mag tanong?
~*Mae*~: sige anu un?
Jaube: ikaw ba ung tumawag sakin kanina?
~*Mae*~: uu ako un. binabaan mo nga ako eh amp
Jaube: ah. bagong gising kasi ako nun eh. hehe.
~*Mae*~: excuses!
Jaube: pwede pa ulit mag tanong?
"Jon, extend pa?"
Jaube: ay sige, ttxt ko na lang ung tanong ko sau. kailangan ko nang umalis eh. salamat nga pala sa boost ah.
~*Mae*~: ampf nambitin. i teks mo ah. sige.
Jaube: Ty ult! :kis:
Nasa kalsada na ako pauwi nang mag vibrate ang cellphone ko.
1 Message Recieved: MaeMae RO
"O anu na ung tanong m0?"
Oo nga pala, nakalimutan kong mag text.
Tamabang sa kanya ko itanong to? Iba iba kasi ang isasagot sakin kung ibaibang tao rin ang pagtatanungan ko. Pero naisip ko na kung sakanya akomagtatanong ay masasabi niya sakin kung anu ang bagay na papaboran niyasa gantong bagay. Tama.
Reply
"Pan0 manligaw?"
Sent.
"Kung tama ang iniisip ko, maibibigay mo sakin ang sagot na hinahanap ko"
Ano ba talaga ang plano ko? Sino ang nakakaalam nglahat ng bagay tungkol sa isang tao bukod sa sarili niya, hindi ba'tang taong pinaka malapit sa kanya? Sa kasong ito, ang pinaka malapit natao kay Camille ay si Mae. Sa kanya ngayon ako kukuha ng impormasyonkung paano pa lalong mahuhulog ang loob sakin ni Camille. Kumbaga ba ayparang piprituhin ko siya sa sarili nyang mantika.
Ang kaso,lahat ito ay naka base lang sa teorya. Gagana lang ang plano kong itokung Iisa lang ba talaga ang kapatid ni Camille at ang kalaro ko sa ROna si ~*Mae*~. Kung hindi man tama ang teorya ko, atleast nalaman ko athindi na ako magtataka pa sa huli.
"Pan0 ba manligaw?"
Sent.
1 Message Receieved.
"Twagn na lang kta. Mahrap xplain sa txt eh"
"Brrrr... Brrr...
Hindi pa man din ako nakakapag react sa huling mensahe ay eto na, tumatawag na agad siya.
"oh totoy, bat mo naman naitanong ha? chix ba chix?"
"ehh, naisip ko lang, since babae ka naman, kung may nakakaalam kung anu ang gs2 ng mga babae e kapwa babae din nila dba?
"oo tama... unang tanong... pogi ka ba?"
"naman... kailangan ba yon?"
"haha! hindi biro lang, kahit mukha kang pwet, basta ma diskarte ka kaya mong mabihag ang damdamin nya"
"e panong diskarte ba yon?"
"kailangan lagi kang tatatak sa isip niya. kailangan maging unique ka! un."
"pwedeng pahingi ng example?"
"osige, pero wag kang maingay ha! ganto kasi yon... high school kame. mayisa akong kaklase. di naman siya ganung kagwapuhan. anu un, maingay,joker, minsan bastos pa ung mga jokes nya. para lang siyang genericfriend. super friend ng karamihan kumbaga. hindi ko alam may gusto palasakin ang loko. mula nung pumutok ung balita, medyo hindi na siyamaingay sa klase. tthitahimik na lang. then came valentines day. wierdkasi ang aga niyang pumasok nun. madalas kasing late yan."
"bat mo alam? type mo na ata ung lalaki sa simula pa lang"
"uy hindi ah. wala kayang kadating dating un. kaya ko alam kase secretary ako ng klase. ako naka incharge sa pagrerecord ugok!"
"ahh, sige sige tuloy mo."
"syempre,ako naman, dahil may chismis na umiikot na may gs2 sakin tong lalakingto e aaminin ko, medyo inisip kong baka may gawing kakaiba to ngayongaraw na to. pero ayokong i entertain ung thought na un kasi bakamadissapoint lang ako o ano."
"o, kala ko ba d mo type ung lalaki, bat ka nag eexpect?"
"HALEER!babae ako no! hindi mo to maiintindihan pero... iba ung feeling pag maymag bbgay sau ng ganun, like, ang haba ng hair ko! gets mo?"
"ah ok ok gets. o tapos?"
"ayun,madame nang kaguluhang nangyayari. madame nang nag bibigayan ngbulaklak madame nang nagkakaaminan. typical na nagyayari pag highschoolvalentines day. un, lunch na wala pa siyang gnagawa, hanggang mag uwian"
...
Bigla kameng nanahimik pareho. Parang hindi na niya alam kung anu ung susunod na mangyayari sa kinunkwento niya.
"o dali tuloy mo na. wag na mambitin."
"ah, sige. edi un. uwian na. walang dumadating. wala pala tong lalaking to. tapos maya maya... may tumatawag sakin..."
Flashback
"mae! mae!"
"oh ryan? bakit?"
"o, pra sau, happy valentines day"
"un... tapos bigla nang tumakbo."
"wenks ganun lang?"
"oo.wala ngang kadating dating eh. tapos ung inabot pa sakin, plain whitena maliit na paper bag. wala man alng design medyo mabigat."
"oh anu laman?"
"ayokona munang buksan, d ko pa feel eh. gs2 ko sana bubuksan ko pag kasamako na ung mga girl frends ko. so nagkita kita na kame sa tambayan..."
Flashback
"oh mae, anu yang dala mo?"
"bigay ni ryan eh"
"sino? ung mataba? wahhahaha!"
"yabang mo naman! kala mo cya payat! hahhaha!"
"bsta bsta, buksan mo na!"
"nakakawalang gana eh, tingnan mo naman itsura nito. bato ata laman nito eh. ambigat bigat"
"e anung aasahan mo? ang tamad tamad nun eh. siguro pati sa panliligaw sayo e tnamad siya. haha!"
"andito na rin lang eh, buksan ko na noh?"
"oh anu laman?"
"teka, ako nagkukwento dba?! makinig ka na lang"
Flashback
"mae, sigurado kang para sayo to?"
"anak nang... anung klase to?"
"aba malay ko sau, tanong mo dun sa manliligaw mo"
"isang kilong milo na nakabaon sa lagas lagas na sampaguita? dapat ba akong matuwa?"
"layuan mo na yang lalaking yan, may problema sa pag iisip yan"
"isang kilong milo at sampaguita para sa valentines?"
"yeah. wierd no? wierd na nakakainis"
"anu ba naman un, parang nangiinis pa"
"wagmo agad i judge ung gift nya na yon. pag uwi ko kasi kinalikot ko ultung regalo. nakita ko may naka tape sa likod nung milo. letter pala.don nakalagay kung bakit yan ang napili nyang regalo."
"aba may ganon pala, anu nakasulat?"
"well, ayoko nang sabihin lahat, super mushy kasi eh pero ung una... ginawan niya ng acronym ung milo... M-I-L-O"
"anu naman ibig sbaihin nun"
"Mae I Labyu Olways"
"ang korni ampf... "
"korni nga pero kinilig ako dun. ayiiie~"
"nakalagay ba dun kung bakit milo at sampaguita ung bnigay nya?"
"errm... oo... sabi nya dun..."
*Quote*
Tradisyonna ng mga pinoy na bigyan ng tsokolate at bulaklak ang dilag nakanilang napupusuan. Sa pagkakataong ito ay nais kong ibahin ngunitpanatilihin ang nasabing tradisyon. Kaya heto, tanggapin mo sana 'tongaking Milo't Sampaguita. Pero huwag ka sanang agarang mainis. Maydahilan pa rin kung bakit yan ang napili ko para sayo.
"aaaaaang korni grabe... anu pa kasunod?"
"eto pa..."
*Quote*
Angpinili ko bilang tsokolate ay Milo, your olympic energy drink! Paguminom ka ng milo hindi ba't mapupuno ka ng enerhiya upang gawin angmga dapat mong gawin? Tulad na lang pag nakikita kita. Sa twingnakikita kita ay napapawi ang lahat ng pagod na nararamdaman ko atnabibigyan pa ako nito ng kakaibang saya. Isa pang dahilan ay: Hindiba't gawa sa milyon milyong butil ang isang pakete ng Milo. Kungtutuusin nga e hindi ito kayang bilangin ng kahit sino man. Tulad ngpag ibig ko sayo, hindi kayang tapatan ng kahit anung numero. Naguumapaw ito hanggang sa puntong hindi ko na kayang itago.
"teka seryoso ka ba? baka naman gawa gawa mo lang yan?"
"oo nga. bahala ka kung ayaw mong maniwala."
"sige tuloy mo, ung sa sampaguita naman pano?"
"ung sa sampaguita..."
*Quote*
Hindiba't madalas inaalay ang sampaguita sa mga santo? At ang mga santo aynirerespeto at ginagalang. Ganyan din ang turing ko sayo. Nirerespetoko ang buo mong pagkatao tulad ng pagrespeto ko sa mga santo. Hinbiba't ang sampaguita ay kahit na malanta ay nananatili pa ring mabangoang amoy? Maihahalintulad ko diyan ang pagibig ko. Kahit anong gawin aymananatili ako sa iyong tabi. Hindi ako kailan mang malalanta. Kulayputi ang...
"tama na tama na tama na. d ko na kaya."
"yabang mo naman! wag mo namang laitin ang unang love letter na todong nagpa kilig sakin!"
"seryoso ka kinilig ka dyan?"
"oo. naramdaman ko kung gano cya ka seryoso... ata."
"so anong nangyari? naging kayo?"
"well,ineexpect ko na after sana nun e gagawa na siya ng move. i mean diba1st step is always the hardest. e nalampasan na nya eh. kaso wala"
"anong wala"
"wala, same same pa rin ang nangyayari. ganun pa rin ang pakiki tungo nya sakin. kung gumalaw lang sana cya..."
"so dahil sa gnawa nyang yon e na in love ka sa kanya?"
"uhhm...in a way. para bang... tinanim niya ang buto ng pag ibig sa damdaminko. ang problema, ni minsan e hindi niya diniligan"
"so kung pinagpatuloy nya sana e sasagutin mo siya?"
"bakit hinde? maganda naman ang simula nya eh. sayang tlaga."
"okok, so isang factor para magustuhan ako ng babae e papakiligin ko siyasa pamamagitan ng sulat na may mga acronyms na pinilit at gagamitan kong malalim (at baduy) na tagalog?"
"hindi naman.. kailangan molang mahuli ang kiliti nya. ako kc natuwa ako sa letter eh. akalain moba namang paipagkonekonekta nya pa ung sampaguita at milo dba?"
"sabagay..."
"atisa pa, dahil sa ginawa nyang yan e tuwing tatanungin ako kung anu angpinaka best o pinaka wierd na regalo na natanggap ko ay siya agad angpmapasok sa isip ko. lagi ko tuloy siyang naalala. hanggang ngayon."
Sabay nanaman kaming nanahimik sa hindi malamang dahilan.
"hmmm... ung crush ko kc... ang name nya e cam..."
"camille?!"
"ah... hindi. carmela. hehe"
"ahm kala ko camille eh"
"may naisip na tuloy ako."
"ano?"
"CUM"
"CUM!? da hek?!"
"uu... Carmela Ur Mine, maganda naman diba?"
"wag naman ganun totoy. d nya magugustuhan un."
"sige... so pano, andito na ako samin. tawagan na lang ult kita next time. salamat nga pala sa payo"
"teka teka teka, mmya mo na ibaba. usap pa tayo"
"baket?”
"bakit? may sasabihin ka pa ba?"
"kwento ko pa ung isa kong manliligaw"
"aba, andame mong manliligaw ah, maganda ka ba? hahaha!"
"aba, kung alam mo lang! tingnan mo na lang sa friendster"
Anditona ako ngayon sa tapat ng bahay namin. Pero dahil natuwa ako sapakikipag kwentuhan dito sa babaeng to ay umupo muna ako sa tapat nggate.
"sige, kwento mo"
"1st year college un. 18thbirthday ko nun. nasa bahay lang ako. medyo pinaghahandaan na namin ungcelebration ng debut ko. icecelebrate kasi namin 1 week after. gabi nanon, mga alas nwebe. tumawag ung frend kong babae. sabi nya..."
Flashback
"ui mae, labas ka ng bahay"
"ha? bakit?"
"basta lumabas ka lang!"
"hindi na pwede, magagalit si papa."
"silip ka lang. sandali lang"
"anu ba kc un..."
"edi lumabas ka naman ng bahay?"
"ang plano ko nun, silipin lang sa gate, pag wala akong nakita e papasok na ult ako. umuulan kasi nun eh"
"oh anung nangyari?"
"pagbaba ko ng kwarto, tinatanong ako ni papa kung san ako ppnta. sabi komay sisilipin lang. nakikipag inuman si papa nun kay tito eh..."
Flashback
"o anak san ka ppnta, umuulan ah."
"diyan lang po, parang may narinig po kasi ako sa labas eh."
"pag labas ko... ayun.."
"anong ayun"
"mayisang lalaki, nakatayo sa labas at may dalang boquet, naka puting polo.medyo nababasa na siya kasi umaambon nung mga oras na yon. una e hindiko nilapitan, hindi ko kasi nakilala. tapos...
tapos..."
Flashback
"mae! happy birthday!
"jimmy?! jim! anong gnagawa mo dito?!"
"err... happy birthday? tama ba? december 21 ba ngayon?
"oo gagi! tara pasok ka muna! nababasa ka na dyan o!"
"hindi sige, dinaan ko lang yan dyan. aalis na din ako. may aasikasuhin pa ako e."
"dali na pasok na!"
"sino naman yung jim na yon?"
"sijim.. school mate ko din nung highschool. naging close kame nyan nung1st year kame. lagi kameng tinutukso ng klase. pinag papair up kame. esince komportable naman kame sa isa't isa e sinakyan na lang namin ungjoke. lagi nyang pabirong sinasabing mahal nya ako ganun... nagkalayokame nung 2nd year and 3rd year pero naging close ult kame nung 4thyear dahil magkaklase ult kame. minsan hindi ko na malaman kung biro paba o seryoso na ung mga sinasabi nya..."
"o bat natigilan ka? tuloy lng and2 pa ako"
"aamininko, medyo nadevelop ang feelings ko para sa taong yon. kaso hindi komaintindihan kasi puro biro lang siya. pero minsan... naisipan kongitanong sa kanya..."
Flashback
"susungkitin ko anglahat ng bitwin mula sa kalangitan at tatahiin ko sila gamit angbahag-hari at gagawing kwintas para i alay sa iyo oh irog!"
"woooh, puro ka ganyan, totohanin mo nga?"
"asa ka naman!"
"pero kung humingi ako sayo ng wish, ibibigay mo ba?"
"bat naman hindi, basta a kaya ng powers ko eh"
"hawakan mo nga ang kamay ko at sabihin mong 'mae, mahal kita', un lang"
"aba, ikaw pa talaga nag insist ah, oh ano nangyari?"
"lakinggulat ko, biglang tumigil yung kaka hagikgik nya, inabot nya ung kamayko. alam kong sasabihin na nya. alam ko. nararamdaman ko. kaso..."
Flashback
"mae..."
"anu..."
...
"WAG MO KONG TINGNAN NG GANYAN! AMPANGIT MO! BWAHHAHAHHAHAHHAHA!"
"OH!? wahhahahaha!"
"tingnan mo tong taong to. hindi kaya nakakatuwa un.."
"sori na. nakakatawa tlaga eh. hahahha!"
"grabeang pahiya ko nun sa sarili ko. parang... eto na ako, babae na ang nagbubuhos ng loob nya sayo, tapos pagtatawanan ka lang ng parang ganun.grabe tlaga. umiyak pa ako sa banyo nun eh."
"bat ka naman umiyak?"
"hindiko din alam eh, hindi ko alam kung ung dahilan ba e dahil hindi akogusto ng taong gusto ko o dahil sobrang napahiya ako. siguro pareho."
"oh ano nangyari pagkatapos nun?"
"ayun,normal na ulit. kaso nga lang tumigil na ang kanchawan. nagkahiyaan nakame. para bang hinintay na lang naming parehong matapos ang schoolyear. tapos college, college magkaiba kame ng skul, pero wala nangcommunication"
"pagkatapos nyong grumaduate ng highschool e nawalan kayo ng communication? tapos heto siya bigla pumupunta sa bahay nyo?"
"parang ganun na nga..."
"sige, tuloy mo ung kwento."
"edi un na nga... pinapasok ko siya ng bahay kasi basa na siya ng ulan.."
Flashback
"pa, si jim po, kaklase ko"
"ah kaklase mo. jim?"
"opo, magandang gabi po"
"ahhjim? bakit naman bulaklak ang naisipan mong ibigay sa anak ko sabirthday nya? pwede namang cake, damit, o kahit ano pang bagay bukod sabulaklak"
"ahh. ehh wala naman ho."
"ahh ganun ba? kasiako nung nanliligaw ako sa nanay nitong si mae e bulaklak ang binibigayko. tanong ko lang, nanliligaw ka na ba?"
"nako, nakakatakot naman tatay mo"
"hindi, nantitrip lang yon. malakas kasi trip nun eh! lahat ng lalaking pumupunta sa bahay ginaganun nya"
"haha, o cge, tapos?"
Flashback
"ha? eh. anu po?"
"tinatanong kita kung NANLILIGAW ka na ba sa anak ko?"
"ah uhhm... ano.. hindi PA po eh."
"so pumunta ka lang dito para dalin lang yang bulaklak na yan sa anak ko para sa birthday nya?"
"ganun na nga ho.."
"sus anak!" mahina naman tong lalaking to, bukas na bukas din, lalakad tayo at ibibili kita ng madameng madameng bulaklak!"
"hindi, ano.. ang totoo po nyan e may isa pa po akong pakay kung bat ako pumunta dito."
"at ano naman yon?"
"kasiho, talagang naakit ako ng anak niyo. sino ba naman ho ang hindimahuhulog sa mga katangiang taglay ng anak nyo? ngayon ho... nais kosanang ipag paalam sa inyo kung pwede ko ho bang suyuin ang anak nyo?"
"yan ang gusto ko iho! apir tayo dyan!"
"ha? so pumapayag po kayo?"
"walaakong sagutin dyan? dyan mo itanong kay mae, basta ako, kampante na akobasta alam ko kung sino ang kasama ng anak ko, o pumasok muna kayo saloob. pakainin mo siya anak.
"mukang gusto ng tatay mo ung lalaki ah"
"ganunnaman lagi yon eh. sabi niya kasi samin e gusto nya rin daw iparanas samga manliligaw sa mga anak niya ang mga naranasan nyo noon nungnililigawan pa niya si mama"
"ahh ganun. sige, tuloy mo na"
"edipumasok kame ng bahay, umupo lang kame sandali sa sopa. sinubukan kongkausapin pero parang nanigas siya dahil sa presensya ng tatay ko.hahaha!"
"natatakot?"
"parang ganun na nga. edi yon,tinanong ko kung may payong siya, wala daw. kaya pinaheram ko siya.nung pareho na kameng dalawang walang masabi e nag aya na siyang umuwi.sabi ko kay papa e ihahatid ko lang siya sa sakayan ng jeep..."
Flashback
"sensya na hindi ako makapagsalita kanina sa loob, nakakatakot tatay mo eh"
" "
"natatandaan mo pa ba ung ginawa mo sakin nung highschool?"
"ah yung anu ba..."
"kung natatandaan mo pa yon e ang kapal ng mukha mo para puntahan pa ako dito!"
"ha... eh kc..."
"patapusinmo muna ako! alam mo ba kung gano kasakit yon? i mean heto na ako,babae, nagbubuhos na ng nararamdaman ko sayo non tapos pagtatawanan molang ako?! tapos ngayon babalik ka na parang wala lang nangyare!?"
"grabe yon, umiiyak na ako nun"
"bat ka naman umiiyak?"
"siguro nandun pa din ung galit at hiya ko. o baka siguro gusto ko pa din siya nun"
"mae, pasensya na. hindi ko lang alam kung pano magrereact saginawa mo non. hindi ko rin alam kung ikaw naman ang nag bibiro o hindieh"
"baket? kailan ba ako nag biro ng ganon sayo?"
"mae, nandito din ako para humingi ng isa pang pagkakataon. nagkamali ako non. mapapatawad mo pa ba ako?"
"jim,hanggang ngayon dala ko pa din yung sakit ng kahihiyan na dinulot mosakin non, tingin mo ganun kadali lang kitang mapapatawad?"
"ganun ka ba talaga nasaktan non?"
"isipinmo na lang ganto... nasugatan ako, malalim na sugat, ngayon maydalawang paraan lang para gumaling ang sugat, gagamutin mo o babayaanmong oras ang magpahilom dito. nung sinugatan niya ako, tiniis ko angsakit. wala akong mapagbalingan ng atensyon, wala akong gamot. kaya angtanging paraan nalang para gumaling ang sugat ko ay bayaang oras angmagpahilom dito, sa madaling salita e ibabaon ko na sa limot... kaso saginawa nyang pag balik nung birthday ko e para bang pilit niyangkinutkot ang sugat kong nagsisimula nang mag hilom. kinutkot niyahanggang tumulo ang dugo. masakit."
"mm.. masakit nga. so, ano ngayon ang nangyari?"
Flashback
"hindiko alam kung sa papaanong paraan mo ako mapapatawad, pero nandito naako. ako naman ang nagbubuhos ng nararamdaman ko para sayo at umaasaakong tatanggapin mo to"
"ANG SELFISH MO! nung ako ang gumawanyan e binigay mo ba sakin ang sagot na gusto ko? hindi naman diba?ngayon gusto mong ibigay ko sayo ang gusto mo samantalang noon ay hindimo lang ipinagdamot sakin yon, pinagtawanan mo pa ako!"
"hindi naman ganon pero..."
"jim,gusto kita. hanggang ngayon. yung mga biruang ginawa natin noon nunghighschool? inaalagaan ko yon. isa yon sa mga napakasasayang alaala ko.pero pag naiisip ko ang ginawa mo sakin, naiiyak na lang akong bigla.alam mo ba kung bat hindi kita kayang bigyan ng second chance?"
"bakit?"
"kasi kung nagawa mo kong lokohin non, pwede mo ring akong lokohin ngayon"
"matured na ako ngayon, hinding hindi kong gagawin sayo ko"
"ANONGMATURED?! isang taon pa lang ang nakalipas mula nung gawin mo sakinyon, ang kapal mo naman para masabi mong matured ka na matapos mo langmakatapak sa college"
"mae..."
"jim, hindi ko tinatanggapang sorry mo, hindi kita bibigyan ng second chance, umalis ka na langdahil kung ako mahal mo e mas gugustuhin mong maligaya ako at angparaan lang para lumigaya ako e yung hindi na kita makita at maalalahabang buhay. gusto kitang burahin sa alaala ko."
"ang harsh mo naman. sobrang sakit non para sa lalaki"
Hindi na sumagot si Mae, imbis na boses ang marinig ko ay maiikling hikbi na nagpapahiwatig na umiiyak na siya.
"mae, ok ka lang?"
"oklang ako *sniff*, ikaw kasi eh. dahil sa pagkwento ko sau nun naalalako nanaman, parang kinalkal mo din ang sugat ko. hehehe... pero ok langako. matagal na yon."
"sorry na, e ikaw naman ang may gustong mag kwento eh"
" *sniff* so kasalanan ko pa ngayon? hahaha!"
Biglang naramdaman kong bumukas ang gate sa likuran ko.
"Jon? Anong ginagawa mo dyan?"
"baket? kailan ba ako nag biro ng ganon sayo?"
"mae, nandito din ako para humingi ng isa pang pagkakataon. nagkamali ako non. mapapatawad mo pa ba ako?"
"jim,hanggang ngayon dala ko pa din yung sakit ng kahihiyan na dinulot mosakin non, tingin mo ganun kadali lang kitang mapapatawad?"
"ganun ka ba talaga nasaktan non?"
"isipinmo na lang ganto... nasugatan ako, malalim na sugat, ngayon maydalawang paraan lang para gumaling ang sugat, gagamutin mo o babayaanmong oras ang magpahilom dito. nung sinugatan niya ako, tiniis ko angsakit. wala akong mapagbalingan ng atensyon, wala akong gamot. kaya angtanging paraan nalang para gumaling ang sugat ko ay bayaang oras angmagpahilom dito, sa madaling salita e ibabaon ko na sa limot... kaso saginawa nyang pag balik nung birthday ko e para bang pilit niyangkinutkot ang sugat kong nagsisimula nang mag hilom. kinutkot niyahanggang tumulo ang dugo. masakit."
"mm.. masakit nga. so, ano ngayon ang nangyari?"
Flashback
"hindiko alam kung sa papaanong paraan mo ako mapapatawad, pero nandito naako. ako naman ang nagbubuhos ng nararamdaman ko para sayo at umaasaakong tatanggapin mo to"
"ANG SELFISH MO! nung ako ang gumawanyan e binigay mo ba sakin ang sagot na gusto ko? hindi naman diba?ngayon gusto mong ibigay ko sayo ang gusto mo samantalang noon ay hindimo lang ipinagdamot sakin yon, pinagtawanan mo pa ako!"
"hindi naman ganon pero..."
"jim,gusto kita. hanggang ngayon. yung mga biruang ginawa natin noon nunghighschool? inaalagaan ko yon. isa yon sa mga napakasasayang alaala ko.pero pag naiisip ko ang ginawa mo sakin, naiiyak na lang akong bigla.alam mo ba kung bat hindi kita kayang bigyan ng second chance?"
"bakit?"
"kasi kung nagawa mo kong lokohin non, pwede mo ring akong lokohin ngayon"
"matured na ako ngayon, hinding hindi kong gagawin sayo ko"
"ANONGMATURED?! isang taon pa lang ang nakalipas mula nung gawin mo sakinyon, ang kapal mo naman para masabi mong matured ka na matapos mo langmakatapak sa college"
"mae..."
"jim, hindi ko tinatanggapang sorry mo, hindi kita bibigyan ng second chance, umalis ka na langdahil kung ako mahal mo e mas gugustuhin mong maligaya ako at angparaan lang para lumigaya ako e yung hindi na kita makita at maalalahabang buhay. gusto kitang burahin sa alaala ko."
"ang harsh mo naman. sobrang sakit non para sa lalaki"
Hindi na sumagot si Mae, imbis na boses ang marinig ko ay maiikling hikbi na nagpapahiwatig na umiiyak na siya.
"mae, ok ka lang?"
"oklang ako *sniff*, ikaw kasi eh. dahil sa pagkwento ko sau nun naalalako nanaman, parang kinalkal mo din ang sugat ko. hehehe... pero ok langako. matagal na yon."
"sorry na, e ikaw naman ang may gustong mag kwento eh"
" *sniff* so kasalanan ko pa ngayon? hahaha!"
Biglang naramdaman kong bumukas ang gate sa likuran ko.
"Jon? Anong ginagawa mo dyan?"
ANO TO JOKE?!!!!
"Happy birthday Tito Jon!"
"Aaaba... Nakakatuwa naman. Kumpleto pa kayo at pinuntahan nyo pa ako dito sa bahay ko"
"Hipan mo na ung mga kandila tito, then make a wish"
"Bakit ganyan naman yang cake ko, tadtad ng kandila. Hahahha!"
"e baket 'to, ilang taon ka na ba? 40 ka na dba? ayan, bilangin mo pa"
"hahaha! Sabagay. sige sige... *blows* "
O,wag kayong magulat. Ako pa rin to, si Jonard "El Guapoh" Madlangtuta.At oo, 40 years old na ako. Wala lang, naisipan ko lang i fastforwardang buhay ko.
Kasalukuyan na kameng kumakain ngayon. Nakakatuwa,talagang pinaghandaan talaga ng mga kapatid at pamangkin ko angselebrasyon ng birthday ko kahit nais kong magtago sa araw na to.Nilapitan ako ng pamangkin kong pinaka dikit sakin, si Carlo, anak niate. Parang barkada ang turing ko sa kanya.
"To, matanong nga kita..."
"Sige, anu yon?"
"Bat wala ka pa ring asawa hanggang ngayon?"
"Aba, loko ka ah! Gusto mong bigwasan kita dyan! Hahahah"
"Nagtatakalang kasi ako, ang galing galing mong mag bigay ng tip sa panliligaw,kaya inisip ko e matinik ka sa chix nun. Pero bat wala?
"Angdoktor ba e kayang operahan ang sarili niya sa puso? Hindi diba? Hindikayang gamutin ng doktor ang sarili niya, kaya mag hahanap siya ngibang doktor para gumamot nito. TUlad din ng mga barbero, hindi nilakayang gupitan ang sarili nila."
"Ha? Di ko ma gets 'to"
"Maymga taong magaling lang mag bigay ng payo pero hindi nila kayang iapply sa sarili nila, siguro isa na ako sa mga yon. Puro pag iisip atpuro pag kakalap lang ng impormasyon tapos wala na. Puro teorya langang hawak ko. Teoryang gusto kong ipagawa sa iba kasi ako mismo hindiko kayang gawin."
"Aling mga teorya? Yun bang mga style mo? Yung mga pasampaguita-milo effect na tinuro mo sakin?"
"Oo ung mga ganun nga."
"Gumana naman sakin ah, kaya ko nga napasagot si Kristine dahil dun eh. Hahaha!"
"Epektib nga. Hahaha!"
"Di mo ba tinry sa mga niligawan mo dati?"
"Wala akong niligawan."
"Wala? E sino ung mga kinukwento mo sakin dati, ung magkapatid?"
"Wala mga babae lang sila. Mga babaeng dumaan lang sa buhay ko. Napakarame na nga nila eh"
"E bat di mo sinubukan 'to?"
"Alam mo, kahit anu pang sabihin natin at anu pang gawin natin e wala nang makapagbabago pa dun"
"Hindi to, gusto ko lang marinig. Kwentuhan mo lang ako ulit."
"Andame dame kong nagustuhang babae, hindi lang ung magkapatid na yon, ang kaso lang e mahina tlaga ako sa chix"
"O..."
"Plano ng plano, isip ng isip. Puro pa haging pero hanggang dun lang."
"bat naman ganun 'to?"
"Alam mo ung pakiramdam mo nung una kang nagka crush? Yung tipong nahihiya ka dun sa babae?"
"Oh, ung parang puppy love?"
"Ooung ganun. Sabihin na lang natin na... hindi ako umusad sa stage nayon. Dumating ang high school, college, hanggang magkatrabaho ako, dina ako naalis dun. Hanggang nawalan na lang ako ng interes dahilmatanda na ako."
"Pero bakit nga 'to, kala ko pa naman e sayo konamana tong ka-Guapoh-han ko. Kaya ka nga namin tinawag na El Guapohkasi kala namin amtinik ka sa chix"
"Eh wala eh, ganun tlaga."
"Kwento mo naman, in full detail please?"
"Tang'na ka kokonyatan kita pag to kinwento mo kahit knino"
"Pramis 'to, sating dalawa lang"
"Angbabae e nag hihintay lang na may manligaw sa knila, ngayon pagnakalatag na sa harap niya ung mga sumusuyo sa knya eh dapat pumilisiya ng isa. Ano ano ba ang katangian ng "boyfriend material" nalalaki? Pogi, macho, mayaman. Basta ung Alpha Male type."
"Hindi naman 'to, dame kong nakikitang magagandang babae tapos mu~g kalyo ung syota"
"Oooo oo, ilang milyong beses ko nang narinig yan. Kesyo hindi dawimportante ang looks, kesyo hindi daw importante ang pera. Hindi totooyan. Importante lahat yan. Oo siguro pag nandun na kayo sa "love" nastage e hindi na importante yon, pero pano ung mga stages before love?"
"Huh? Di ko ma gets pero cge tuloy mo lang 'to"
"Bagomaging kayo nung babae e dba dapat ligawan mo muna? Pano magiging kamekung bago pa lang ako manligaw e bagsak na ako? Para kasi payagan akongmanligaw nung babae e dapat may konting bagay na positive muna sakinpara atleast meron siyang pundasyon na dahilan para magpaligaw siya saisang lalaki. Napaka paling factor dito ang kung ano ka sa labas.Magsisimula kasi yan sa infatuation. Pano magpapaligaw sau ung babaekung wala siyang nakikitang positive sa panlabas mo, mukha kang nerd,wala kang pam porma, wala kang kotse. Yung mga ganun."
"So sinasabi mo na sa mga nakaraang karanasan mo e pakiramdam mo na hindi ka ganun ka "pogi" para dun sa babaeng gusto mo?"
"oo, parang ganun na nga"
"pero who knows? malay mo naman diba?"
"Tang'na, ilang milyong beses ko nang narinig yang mga "who knows?" "what if?" na yan. Nakakasawa na"
"Perodiba, may chance ka pa rin. Kasi hindi mo naman nalaman kung gusto kaba talaga nung babae, o may chansang magustuhan ka nung babae"
"Alammo Carlo, hindi ganun ka simple un eh. Napakaraming bagay na humihilasakin. Maraming bagay na nagtutulak sakin para subukan pero masmaraming bagay na pumipigil sakin."
"Tulad ng ano?"
"Pinakamahirap kalaban ang sarili. Wala kang laban don. Yung tipong ikaw mismoang nag uudyok at pumipigil sa sarili mo. Walang sinong makakatulongsayo pag nangyari yon."
"Pero hindi nyo ba naisip kung ano ang sakaling mangyari kung naging matapang ka lang?"
"Pag iniisip ko yan e naiinis lang ako. Parang gusto kong ngatngatin ung pulso ko para mamatay na. Hahahah!"
"Sayang naman 'to"
"Isapa sa mga iniisip ko nun eh, kaya ko bang ibigay ang sarili ko sakanya. I mean... madame kasi akong pinagkakaabalahan na mga walangkwentang bagay non, hindi ko alam kung kaya ko bang bitawan yon para samagiging 'chix' ko."
"hmmm..."
"Swerte nga kayo eh. Ikawbata pa lang e marunong nang mag gitara. Kumbaga e angat ka sa ibangkaedaran mo. Ikaw kayang tumugtog, sila hinde. Nakakatanggap ka ngmadameng papuri dahil don. Maganda yon dahil dyan mabubuild up ang selfconfidence mo. Makikita mo na may bagay na mas angat ka kumpara sa iba.Hindi yong tulad ng iba na habanbuhay na lang naglalaway sa mga kayanggawin ng mga tao sa paligid niya. Pag ganun kasi, lalaki ka sapaniniwala na lahat ng tao ay mas magaling sayo sa lahat ng bagay.Mahirap lunukin yung ganon lalo na kung totoo."
"Bat nyo naman na bring up yang pag gigitara ko?"
"Alammo sa sarili mong magaling ka, dun nabubuo ung tiwala sa sarili. Isayan sa mga gasolina mo sa panchichix. Nyahahhah! Makokondisyon kasi angisip mo na 'Magaling ako, magaling ako'. Hindi tulad ko non, mas mababapa ako sa normal na estudyante pag dating sa mga ganyang bagay. Hindiko pinapansin kung san ako magaling. Nainggit ako sa mga musikero, samga varvity, sa mga artist sa school at sa paligid ko kaya hindi ko nanapagtuunan ng pansin ang magay kung saan mas angat ako sa iba"
"Ang gara mo kasi 'to eh"
"Tang'na,parang ako na pinangangaralan mo ah. Baka nakakalimutan mo, Kinse ka palang. Kwarenta na ako, ako mas nakakatanda. Bat parang ako papinangangaralan mo ha! Umpog kita dyan sa pader eh."
"Jok lan tito, jok lang. Nyahahha!"
"Ahbasta, nandito na ako eh. Wala na akong magagawa. Magiging miserablelang ako pag nanatili ako sa nakaraan. Sige na, mag videoke muna kayodun, yoyosi lang ako."
"Sige 'to, salamat po ulit sa kwento"
"Tang'nang bata to, naalala ko tuloy. Shiet."
"Happy birthday Tito Jon!"
"Aaaba... Nakakatuwa naman. Kumpleto pa kayo at pinuntahan nyo pa ako dito sa bahay ko"
"Hipan mo na ung mga kandila tito, then make a wish"
"Bakit ganyan naman yang cake ko, tadtad ng kandila. Hahahha!"
"e baket 'to, ilang taon ka na ba? 40 ka na dba? ayan, bilangin mo pa"
"hahaha! Sabagay. sige sige... *blows* "
O,wag kayong magulat. Ako pa rin to, si Jonard "El Guapoh" Madlangtuta.At oo, 40 years old na ako. Wala lang, naisipan ko lang i fastforwardang buhay ko.
Kasalukuyan na kameng kumakain ngayon. Nakakatuwa,talagang pinaghandaan talaga ng mga kapatid at pamangkin ko angselebrasyon ng birthday ko kahit nais kong magtago sa araw na to.Nilapitan ako ng pamangkin kong pinaka dikit sakin, si Carlo, anak niate. Parang barkada ang turing ko sa kanya.
"To, matanong nga kita..."
"Sige, anu yon?"
"Bat wala ka pa ring asawa hanggang ngayon?"
"Aba, loko ka ah! Gusto mong bigwasan kita dyan! Hahahah"
"Nagtatakalang kasi ako, ang galing galing mong mag bigay ng tip sa panliligaw,kaya inisip ko e matinik ka sa chix nun. Pero bat wala?
"Angdoktor ba e kayang operahan ang sarili niya sa puso? Hindi diba? Hindikayang gamutin ng doktor ang sarili niya, kaya mag hahanap siya ngibang doktor para gumamot nito. TUlad din ng mga barbero, hindi nilakayang gupitan ang sarili nila."
"Ha? Di ko ma gets 'to"
"Maymga taong magaling lang mag bigay ng payo pero hindi nila kayang iapply sa sarili nila, siguro isa na ako sa mga yon. Puro pag iisip atpuro pag kakalap lang ng impormasyon tapos wala na. Puro teorya langang hawak ko. Teoryang gusto kong ipagawa sa iba kasi ako mismo hindiko kayang gawin."
"Aling mga teorya? Yun bang mga style mo? Yung mga pasampaguita-milo effect na tinuro mo sakin?"
"Oo ung mga ganun nga."
"Gumana naman sakin ah, kaya ko nga napasagot si Kristine dahil dun eh. Hahaha!"
"Epektib nga. Hahaha!"
"Di mo ba tinry sa mga niligawan mo dati?"
"Wala akong niligawan."
"Wala? E sino ung mga kinukwento mo sakin dati, ung magkapatid?"
"Wala mga babae lang sila. Mga babaeng dumaan lang sa buhay ko. Napakarame na nga nila eh"
"E bat di mo sinubukan 'to?"
"Alam mo, kahit anu pang sabihin natin at anu pang gawin natin e wala nang makapagbabago pa dun"
"Hindi to, gusto ko lang marinig. Kwentuhan mo lang ako ulit."
"Andame dame kong nagustuhang babae, hindi lang ung magkapatid na yon, ang kaso lang e mahina tlaga ako sa chix"
"O..."
"Plano ng plano, isip ng isip. Puro pa haging pero hanggang dun lang."
"bat naman ganun 'to?"
"Alam mo ung pakiramdam mo nung una kang nagka crush? Yung tipong nahihiya ka dun sa babae?"
"Oh, ung parang puppy love?"
"Ooung ganun. Sabihin na lang natin na... hindi ako umusad sa stage nayon. Dumating ang high school, college, hanggang magkatrabaho ako, dina ako naalis dun. Hanggang nawalan na lang ako ng interes dahilmatanda na ako."
"Pero bakit nga 'to, kala ko pa naman e sayo konamana tong ka-Guapoh-han ko. Kaya ka nga namin tinawag na El Guapohkasi kala namin amtinik ka sa chix"
"Eh wala eh, ganun tlaga."
"Kwento mo naman, in full detail please?"
"Tang'na ka kokonyatan kita pag to kinwento mo kahit knino"
"Pramis 'to, sating dalawa lang"
"Angbabae e nag hihintay lang na may manligaw sa knila, ngayon pagnakalatag na sa harap niya ung mga sumusuyo sa knya eh dapat pumilisiya ng isa. Ano ano ba ang katangian ng "boyfriend material" nalalaki? Pogi, macho, mayaman. Basta ung Alpha Male type."
"Hindi naman 'to, dame kong nakikitang magagandang babae tapos mu~g kalyo ung syota"
"Oooo oo, ilang milyong beses ko nang narinig yan. Kesyo hindi dawimportante ang looks, kesyo hindi daw importante ang pera. Hindi totooyan. Importante lahat yan. Oo siguro pag nandun na kayo sa "love" nastage e hindi na importante yon, pero pano ung mga stages before love?"
"Huh? Di ko ma gets pero cge tuloy mo lang 'to"
"Bagomaging kayo nung babae e dba dapat ligawan mo muna? Pano magiging kamekung bago pa lang ako manligaw e bagsak na ako? Para kasi payagan akongmanligaw nung babae e dapat may konting bagay na positive muna sakinpara atleast meron siyang pundasyon na dahilan para magpaligaw siya saisang lalaki. Napaka paling factor dito ang kung ano ka sa labas.Magsisimula kasi yan sa infatuation. Pano magpapaligaw sau ung babaekung wala siyang nakikitang positive sa panlabas mo, mukha kang nerd,wala kang pam porma, wala kang kotse. Yung mga ganun."
"So sinasabi mo na sa mga nakaraang karanasan mo e pakiramdam mo na hindi ka ganun ka "pogi" para dun sa babaeng gusto mo?"
"oo, parang ganun na nga"
"pero who knows? malay mo naman diba?"
"Tang'na, ilang milyong beses ko nang narinig yang mga "who knows?" "what if?" na yan. Nakakasawa na"
"Perodiba, may chance ka pa rin. Kasi hindi mo naman nalaman kung gusto kaba talaga nung babae, o may chansang magustuhan ka nung babae"
"Alammo Carlo, hindi ganun ka simple un eh. Napakaraming bagay na humihilasakin. Maraming bagay na nagtutulak sakin para subukan pero masmaraming bagay na pumipigil sakin."
"Tulad ng ano?"
"Pinakamahirap kalaban ang sarili. Wala kang laban don. Yung tipong ikaw mismoang nag uudyok at pumipigil sa sarili mo. Walang sinong makakatulongsayo pag nangyari yon."
"Pero hindi nyo ba naisip kung ano ang sakaling mangyari kung naging matapang ka lang?"
"Pag iniisip ko yan e naiinis lang ako. Parang gusto kong ngatngatin ung pulso ko para mamatay na. Hahahah!"
"Sayang naman 'to"
"Isapa sa mga iniisip ko nun eh, kaya ko bang ibigay ang sarili ko sakanya. I mean... madame kasi akong pinagkakaabalahan na mga walangkwentang bagay non, hindi ko alam kung kaya ko bang bitawan yon para samagiging 'chix' ko."
"hmmm..."
"Swerte nga kayo eh. Ikawbata pa lang e marunong nang mag gitara. Kumbaga e angat ka sa ibangkaedaran mo. Ikaw kayang tumugtog, sila hinde. Nakakatanggap ka ngmadameng papuri dahil don. Maganda yon dahil dyan mabubuild up ang selfconfidence mo. Makikita mo na may bagay na mas angat ka kumpara sa iba.Hindi yong tulad ng iba na habanbuhay na lang naglalaway sa mga kayanggawin ng mga tao sa paligid niya. Pag ganun kasi, lalaki ka sapaniniwala na lahat ng tao ay mas magaling sayo sa lahat ng bagay.Mahirap lunukin yung ganon lalo na kung totoo."
"Bat nyo naman na bring up yang pag gigitara ko?"
"Alammo sa sarili mong magaling ka, dun nabubuo ung tiwala sa sarili. Isayan sa mga gasolina mo sa panchichix. Nyahahhah! Makokondisyon kasi angisip mo na 'Magaling ako, magaling ako'. Hindi tulad ko non, mas mababapa ako sa normal na estudyante pag dating sa mga ganyang bagay. Hindiko pinapansin kung san ako magaling. Nainggit ako sa mga musikero, samga varvity, sa mga artist sa school at sa paligid ko kaya hindi ko nanapagtuunan ng pansin ang magay kung saan mas angat ako sa iba"
"Ang gara mo kasi 'to eh"
"Tang'na,parang ako na pinangangaralan mo ah. Baka nakakalimutan mo, Kinse ka palang. Kwarenta na ako, ako mas nakakatanda. Bat parang ako papinangangaralan mo ha! Umpog kita dyan sa pader eh."
"Jok lan tito, jok lang. Nyahahha!"
"Ahbasta, nandito na ako eh. Wala na akong magagawa. Magiging miserablelang ako pag nanatili ako sa nakaraan. Sige na, mag videoke muna kayodun, yoyosi lang ako."
"Sige 'to, salamat po ulit sa kwento"
"Tang'nang bata to, naalala ko tuloy. Shiet."
" Ayokong pumasok."
Yan ang una kong naisip pag dilat ng mata kokinabukasan. Boring. Pero ngayon lang ako nakadama ng ganito. Hindinaman ako tinatamad sa pag pasok mula noon. Kung tutuusin nga ay dapatganahan akong pumasok dahil nandiyan si Camille. Pero hindi ko alamkung ba't ako tinatamad.
Noon pag gising ko, ang laging unangpumapasok sa isip ko ay "Yes! Makikita ko nanaman si Camille! Ano kayaang kulay ng ipit niya ngayon?" Pero sa pagkakataong to ay parang walanang kasabik sabik. Wala nang kaabang abang. Bakit?
Wala akong nagawa. Pumasok na ako.
"Jon. Pwede sabay tayong mag recess at lunch mamaya? Please?!"
Aba,ang "Macho" ko naman. Akalain mong isa pa sa pinakamagandang babae sabatch namin ang nag aya sakin na sabay daw kameng kumain? Ano na langang iisipin ng mga taong umaapi sakin dati? Nerd daw ako? Geek daw ako?LOSER daw ako? Tang'na nilang lahat. Mamatay kayo sa inggit ngayon.Pero bukod dun, hindi ba't dapat lang na mas maligaya ako dahil angbabaeng matagal ko nang ginusto ng palihim ay siya nang lumalapit sakinat nagpapakita ng apeksyon?
Pero hindi.
Sa hindi ko malaman na kadahilanan...
Hindi ako masaya.
Parabang sa isang iglap ay nawala ang nararamdaman ko sa kanya. Oo gustokong madalas kameng magkasama. Masarap ung pinagtitinginan ka ng tao atbakas sa mukha nila ang inggit sayo. Masarap din yung tatanungin ka ngmga kapwa mo lalaki na dati ay nilalapitan ka lang pag magpapaturo samga bagay na may kinalaman sa cosines at tangents, ngayon aynagpapaturo nang manligaw. Pakiramdam ko ang galing galing ko na saisang bagay na hindi ko naman inaral at pinagbuhusan ng pagod. Masmasarap ang "parangal" na natatanggap ko sa gantong paraan kaysa saparangal na naibibigay ng mga medalyang sumisimbulo ng pagka lulong kosa pagaaral.
Pero hindi ako masaya.
...
Kakaibaitong babaeng ito sa babaeng nakilala ko noon. Ang tahimik nagingmaharot at masayahin. Ang dating mahinhin, ngayon ay madaldal. Angdating madilim niyang pagkatao ay napalitan ng nagsisilakbong kulay nasumasabog sa iba't ibang direksyon.
Ngayon hindi ko na alam kunganu ang nararamdaman ko. May mga bagay na nagpipilit sakin na lumapitpa sa kanya pero may mga bagay din na nagtutulak sakin na lumayo sakanya. Hindi puro ang intensyon ko. Hindi to tama. Hindi to maganda. Atnasisigurado kong hindi maganda ang kalalabasan nito pag hindi koginawan ng paraan.
Naramdaman ko na dati ito... Bata pa langako. Nakakita ako ng laruan sa patalastas. Ipinakita doon na kayanitong magsalita, tumakbo, lumipad, magpalit anyo, humukay ng lupa,sumisid sa ilalim ng dagat at higit sa lahat... Ipagtanggol ang mundomula sa lahat ng kasamaan. Naisip ko... "Pag meron na ako nitong laruanna ito, hindi na nila ako aawayin dahil ipagtatanggol ako nito."
Hindiang tagal nakuha ko ang laruan. Pero bakit ganto? Hindi siya sinlaki ngpinapakita sa telebisyon. Hindi siya nakakalipad, hindi siya nakakapaghukay ng lupa, hindi siya nakakapag palit anyo, hindi siya nakakasisiddahil sinubukan kong ilaglag sa pool. Nahiga lang ito sa ilim. Hindirin nito kayang ipag tanggol ang mundo sa lahat ng kasamaan. Pero...may isang bagay na totoo dito sa laruan na ito. Naipagtanggol ako nitosa mga kalaro kong umaaway sakin. Bakit? Ako lang ang may cool nalaruan non, dapat kaibiganin nila ako para mapaheram ko sila. Nakuha koang isa sa mga ninanais kong epekto ng pagkakaroon ng laruan na yonpero hindi sa paraang inaasahan ko.
...
"Oh jon, san tau mag lunch?"
"Ikaw, san mo gusto?"
"Dun tayo sa may puno ng Chesa may lamesa sa banda dun diba?"
"O sige sige, bile muna tau sa canteen"
"Wag na, pinagbaon ko tayong dalawa"
"Ha?"
"Nagbaon ako para satin. Ako pa mismo nag luto nyan ha!"
"Naks naman. Marunong ka palang mag luto"
"Siyempre naman no! Tara na!"
Habangkumakain... Kwento siya ng kwento. Sumasagot na lang ako paminsanminsan para hindi naman niya mapansin na masyado na akong nauumay sapagsasalita niya. Ganto ba talaga? Pwede bang tumahimik muna tayongdalawa habang kumakain? Dahil sa patuloy niyang pagkukwento ay maramiakong bagay na nalaman sa kanya na hindi ko akalaing ganun pala.
Nalaman kong mahilig siya sa maanghang.
Nalaman kong mahilig siya sa PBB.
Nalaman kong mahilig siya sa horror.
Nalaman kong mahilig siya sa Naruto.
Nalaman kong hanggang ngayon ay naglalaro pa rin siya ng barbie.
Nalaman kong crush niya si Harry Potter.
Nalaman kong matakaw pala siya.
Nalaman kong fan siya ng Backstreet Boys hanggang ngayon.
Pero higit sa lahat...
Nalaman kong marami pa pala akong bagay na hindi alam sa kanya.
Sino ba talaga siya?
Mu~g may mali. Pero hindi ko alam kung ano at hindi ko rin alam kung pano malalaman...
Uwian...
"Jon? Gusto mo punta ka samin, dun natin gawin ung assignment sa Chem?"
"Wala naman tayong assignment sa Chem ah."
"Ay! Sa Geom pala. Pwede? Nalilito kasi ako eh.."
Alamkong hindi assignment ang pakay nito. Mas magaling pa sakin sa lahat ngsubject to eh. Magiging sagabal lang ako pag sinamahan ko pa to. Ayokoding pumunta sa kanila... Base sa kwento ng "ate" niya, hindi ito bukassa mga bisitang lalaki. At sigurado ako... kukwentuhan nanaman ako nitong mga bagay na walaaaaaaaaaaang kinalaman sa dapat talaga namingginagawa. Pag nakita nitong bored ako e baka mainis lang sakin to. Masmabuting tumanggi na lang muna ako.
"Sorry... Pwedeng next timena lang? Masama kasi pakiramdam ko eh. Kaya di rin ako masyadongnagsasalita kanina. Nextime babawi ako. Promise."
"Ah... ganun ba. O sige, samahan na lang kita sa sakayan ng jeep. Baka kung mapano ka pa."
Hinawakan niya ang kamay ko nang mahigpit at sabay kameng bumaba sa hagdan papalabas ng school.
Nandito na kame sa sakayan ng jeep. Nakahawak pa sin siya sa kamay ko at talagang ayaw nilang bitawan.
"Oh, heto na jeep, sakay na ako ah."
"Sige jon, pagaling ka ha. Pag may nangyari sayo e malulungkot ako. Hahaha!"
"Naks naman.."
"Sige, bye"
Nag paalam na siya pero ayaw niya pa ring bitawan ang kamay ko. Lalo itong humigpit. Ilang sandali lang ay...
*kiss*
Humalik siya sa kaliwang pisngi ko sabay takbo papalayo sa direksyon ko.
"May kilig pa rin pala. Kala ko wala na"
Yan ang una kong naisip pag dilat ng mata kokinabukasan. Boring. Pero ngayon lang ako nakadama ng ganito. Hindinaman ako tinatamad sa pag pasok mula noon. Kung tutuusin nga ay dapatganahan akong pumasok dahil nandiyan si Camille. Pero hindi ko alamkung ba't ako tinatamad.
Noon pag gising ko, ang laging unangpumapasok sa isip ko ay "Yes! Makikita ko nanaman si Camille! Ano kayaang kulay ng ipit niya ngayon?" Pero sa pagkakataong to ay parang walanang kasabik sabik. Wala nang kaabang abang. Bakit?
Wala akong nagawa. Pumasok na ako.
"Jon. Pwede sabay tayong mag recess at lunch mamaya? Please?!"
Aba,ang "Macho" ko naman. Akalain mong isa pa sa pinakamagandang babae sabatch namin ang nag aya sakin na sabay daw kameng kumain? Ano na langang iisipin ng mga taong umaapi sakin dati? Nerd daw ako? Geek daw ako?LOSER daw ako? Tang'na nilang lahat. Mamatay kayo sa inggit ngayon.Pero bukod dun, hindi ba't dapat lang na mas maligaya ako dahil angbabaeng matagal ko nang ginusto ng palihim ay siya nang lumalapit sakinat nagpapakita ng apeksyon?
Pero hindi.
Sa hindi ko malaman na kadahilanan...
Hindi ako masaya.
Parabang sa isang iglap ay nawala ang nararamdaman ko sa kanya. Oo gustokong madalas kameng magkasama. Masarap ung pinagtitinginan ka ng tao atbakas sa mukha nila ang inggit sayo. Masarap din yung tatanungin ka ngmga kapwa mo lalaki na dati ay nilalapitan ka lang pag magpapaturo samga bagay na may kinalaman sa cosines at tangents, ngayon aynagpapaturo nang manligaw. Pakiramdam ko ang galing galing ko na saisang bagay na hindi ko naman inaral at pinagbuhusan ng pagod. Masmasarap ang "parangal" na natatanggap ko sa gantong paraan kaysa saparangal na naibibigay ng mga medalyang sumisimbulo ng pagka lulong kosa pagaaral.
Pero hindi ako masaya.
...
Kakaibaitong babaeng ito sa babaeng nakilala ko noon. Ang tahimik nagingmaharot at masayahin. Ang dating mahinhin, ngayon ay madaldal. Angdating madilim niyang pagkatao ay napalitan ng nagsisilakbong kulay nasumasabog sa iba't ibang direksyon.
Ngayon hindi ko na alam kunganu ang nararamdaman ko. May mga bagay na nagpipilit sakin na lumapitpa sa kanya pero may mga bagay din na nagtutulak sakin na lumayo sakanya. Hindi puro ang intensyon ko. Hindi to tama. Hindi to maganda. Atnasisigurado kong hindi maganda ang kalalabasan nito pag hindi koginawan ng paraan.
Naramdaman ko na dati ito... Bata pa langako. Nakakita ako ng laruan sa patalastas. Ipinakita doon na kayanitong magsalita, tumakbo, lumipad, magpalit anyo, humukay ng lupa,sumisid sa ilalim ng dagat at higit sa lahat... Ipagtanggol ang mundomula sa lahat ng kasamaan. Naisip ko... "Pag meron na ako nitong laruanna ito, hindi na nila ako aawayin dahil ipagtatanggol ako nito."
Hindiang tagal nakuha ko ang laruan. Pero bakit ganto? Hindi siya sinlaki ngpinapakita sa telebisyon. Hindi siya nakakalipad, hindi siya nakakapaghukay ng lupa, hindi siya nakakapag palit anyo, hindi siya nakakasisiddahil sinubukan kong ilaglag sa pool. Nahiga lang ito sa ilim. Hindirin nito kayang ipag tanggol ang mundo sa lahat ng kasamaan. Pero...may isang bagay na totoo dito sa laruan na ito. Naipagtanggol ako nitosa mga kalaro kong umaaway sakin. Bakit? Ako lang ang may cool nalaruan non, dapat kaibiganin nila ako para mapaheram ko sila. Nakuha koang isa sa mga ninanais kong epekto ng pagkakaroon ng laruan na yonpero hindi sa paraang inaasahan ko.
...
"Oh jon, san tau mag lunch?"
"Ikaw, san mo gusto?"
"Dun tayo sa may puno ng Chesa may lamesa sa banda dun diba?"
"O sige sige, bile muna tau sa canteen"
"Wag na, pinagbaon ko tayong dalawa"
"Ha?"
"Nagbaon ako para satin. Ako pa mismo nag luto nyan ha!"
"Naks naman. Marunong ka palang mag luto"
"Siyempre naman no! Tara na!"
Habangkumakain... Kwento siya ng kwento. Sumasagot na lang ako paminsanminsan para hindi naman niya mapansin na masyado na akong nauumay sapagsasalita niya. Ganto ba talaga? Pwede bang tumahimik muna tayongdalawa habang kumakain? Dahil sa patuloy niyang pagkukwento ay maramiakong bagay na nalaman sa kanya na hindi ko akalaing ganun pala.
Nalaman kong mahilig siya sa maanghang.
Nalaman kong mahilig siya sa PBB.
Nalaman kong mahilig siya sa horror.
Nalaman kong mahilig siya sa Naruto.
Nalaman kong hanggang ngayon ay naglalaro pa rin siya ng barbie.
Nalaman kong crush niya si Harry Potter.
Nalaman kong matakaw pala siya.
Nalaman kong fan siya ng Backstreet Boys hanggang ngayon.
Pero higit sa lahat...
Nalaman kong marami pa pala akong bagay na hindi alam sa kanya.
Sino ba talaga siya?
Mu~g may mali. Pero hindi ko alam kung ano at hindi ko rin alam kung pano malalaman...
Uwian...
"Jon? Gusto mo punta ka samin, dun natin gawin ung assignment sa Chem?"
"Wala naman tayong assignment sa Chem ah."
"Ay! Sa Geom pala. Pwede? Nalilito kasi ako eh.."
Alamkong hindi assignment ang pakay nito. Mas magaling pa sakin sa lahat ngsubject to eh. Magiging sagabal lang ako pag sinamahan ko pa to. Ayokoding pumunta sa kanila... Base sa kwento ng "ate" niya, hindi ito bukassa mga bisitang lalaki. At sigurado ako... kukwentuhan nanaman ako nitong mga bagay na walaaaaaaaaaaang kinalaman sa dapat talaga namingginagawa. Pag nakita nitong bored ako e baka mainis lang sakin to. Masmabuting tumanggi na lang muna ako.
"Sorry... Pwedeng next timena lang? Masama kasi pakiramdam ko eh. Kaya di rin ako masyadongnagsasalita kanina. Nextime babawi ako. Promise."
"Ah... ganun ba. O sige, samahan na lang kita sa sakayan ng jeep. Baka kung mapano ka pa."
Hinawakan niya ang kamay ko nang mahigpit at sabay kameng bumaba sa hagdan papalabas ng school.
Nandito na kame sa sakayan ng jeep. Nakahawak pa sin siya sa kamay ko at talagang ayaw nilang bitawan.
"Oh, heto na jeep, sakay na ako ah."
"Sige jon, pagaling ka ha. Pag may nangyari sayo e malulungkot ako. Hahaha!"
"Naks naman.."
"Sige, bye"
Nag paalam na siya pero ayaw niya pa ring bitawan ang kamay ko. Lalo itong humigpit. Ilang sandali lang ay...
*kiss*
Humalik siya sa kaliwang pisngi ko sabay takbo papalayo sa direksyon ko.
"May kilig pa rin pala. Kala ko wala na"
"Tito Jon bat wala ka pa ring asawa?"
"Nak ng tupa naman, ayan nanaman yang tanong na yan Carlo"
"Hindi ka ba nalulungkot sa buhay mo tito?"
"Alammo... tinanong ko na sa dyos yan eh. Sa kabila ng pagiging mabait atmatulungin kong tao e hindi ako nabiyayaan ng isang taong magaalagasakin hanggang sa katandaan."
"O, anu sabi ng diyos?"
"Literally, wala. Pero habang tinatanong ko sa kanya yon e may mga bagay na bigla na lang pumasok sa isip ko."
"Anu yon 'to?"
"Parang ganto eh...
1. Malusog ba ako? - Oo
2. Mahal ba ako ng mga kapamilya ko? - Oo
3. May sariling bahay ba ako? - Oo
4. Nabibili ko ba lahat ng gusto ko? - Oo
5. Nakakain ko ba lahat ng gusto ko? - Oo
6. Napupuntahan ko ba lahat ng gusto ko? - Oo
7. Marami ba akong kaibigan? - Oo
8. Tanggap ba ako ng lipunan? Oo
9. Mabuting mamamayan ba ako? - Oo
10. May mabuting asawa't anak ba ako? - Wala
Sa sampung bagay na tinanong ko sa sarili ko eh isa lang ang hindi maganda. Dapat pa ba akong umangal?"
"Pero tito..."
"Ano nanaman?"
"Kakain na.."
"Ha?"
"Kakain na...."
"Seeeeer! Kakaen na pow tayu!!"
Isa sa mga misteryo ng buhay ko kung bakit ba laging si aling lucy ang sumisira ng mga panaginip ko.
"Sige sige bababa na ako"
Pagbaba ko ng kwarto, lahat sila'y nakapalibot na sa hapag kainan. Tila paako na lang ang hinihintay. Nagdasal at kumain na kame. Habang kumakainkame, pinilit kong alalahanin ang panaginip ko. Ano yun? Tumanda akongbinata? At sino si Carlo?
"Ma, Pa, Ate, may kilala kayong carlo?"
"Si Doc Carlo, yung doktor sa mata ng papa mo." Sabi ni mama
"Carlo wala, pero Carlos meron" Sabi ni ate.
"Sinong Carlos un?"
"Bestfriend ko. Si kuya Caloy mo. Natuwa lang ako kasi kagabi lang nasabi niya na gusto niyang pangalan ng anak niya e Carlo."
"Ahh.. sige sige" At nagpatuloy kame sa pagkain.
Anongayon ang koneksyon? Wala siguro. Panaginip lang naman un eh. Dreamsare random nga daw diba? Pero kinabahan ako. Ang panaginip ko na yon,kala ko talagang totoo. Dama ko doon na numinipis na ang buhok ko, damakong lumaki ang tyan ko at dama ko din na tumangkad na ako. Paratalagang totoo. At yung Carlo na yon, pakiramdam ko talagang kilala kosiya.
Hindi pwedeng mangyari ang nangyari sa panaginip ko. Hindi ako tatandang binata.
CUM
"Camille, Ur Mine."
Pagkatapos naming kumain, naligo at nag bihis na agad ako.
"Oh nak, san lakad natin?"
Flashback..
"Jon..."
"Bakit Camille?"
"May gagawin ka ba sa sunday?"
"Wala naman masyado, bakit?"
"Kasi anu... uhhm... ask ko lang sana kung pwede mo kong... kung pwede ba taong mag simba together?"
"Simba...? uhhm.."
"Hindi, kung ayaw mo ok lang sakin.."
"Gusto ko syempre, sige, magkita na lang tayo sa simbahan sa linggo. 2nd morning mass tayo ha"
"Sige ha... aasahan ko yan"
"Ahhm... Magsisimba lang po pa.."
"Oh, diba tuwing gabi tayo nag sisimba. Sabay sabay kasama mga mama mo at ate mo?"
"Sasama din po ako mamaya.."
"Bakit? Siguro... Ah... Sige sige. Alam ko na. Go anak! Yan ang gusto ko sayo!"
"Hehehe... Sige po pa.."
Anggaling ni papa. Alam na alam na agad. Basang basa na niya ang galaw ko.Siguro nga dapat simulan ko nang mag kwento sa kanya.
Sa tabi ng tindera ng sampaguita, nakaupo si Camille na tila bang naiinip na sa kakahintay sakin.
"Sensya na, knina ka pa ba dyan?"
"Hindi naman.. kakadating ko lang din. Tara pasok na tayo baka maubusan tayo ng upuan."
Sabaykameng pumasok sa loob ng bimbahan. Humawak siya sa kaliwang braso kohabang kami'y naglalakad. Marami-rami kaming nakitang batchmates atclassmates namin na tila hindi makapaniwala sa nakikita nila.Pakiramdam ko naman napaka "Macho" ko. Minsan masarap din pala yungganun...
Nakaupo na kame sa ikatlong hilera mula sa altar.Magkatabi kame pero walang nagsasalita samin. Si Camille ay paikot ikotang ulo, kala mo batang hinahanap ang kanyang ina, ako naman aynakayuko at nagtatanong sa panginoon.
"Diyos ko, tama ba tong ginagawa ko?"
"Diyos ko, makatarungan ba tong naging desisyon ko?
"Magsitayopo tayong lahat..." Ang sabi ng isang boses na nagaling sa mgamalalaking speaker sa tabi ng haligi ng simbahan. Nagsimula na angmisa.
Buong misa, pilit ko lang kinakausap ang sarili ko.Pilit kong hinahanapan ng sagot at kadahilanan ang mga bagay napinagagagawa ko ngayon.
"Lord, mahal ko ba talaga siya?"
"Lord, tulungan mo kong alamin sa sarili ko."
"Lord, ayokong makasakit ng tao."
"Lord, sana taasan ang baon ko."
"Tayo po'y mag hawak ng kamay at dasalin natin ang dasal na itinuro ng diyos saatin."
Panahon na para kumanta ng Ama Namin. Kailangan hawakan mo ang kamay ng katabi mo habang ikinakanta ang dasal na may tinig.
Angtotoo ay nagaalinlangan akong abutin ang kamay ni Camille. Hinihintayko na lang na abutin niya ang kamay ko. Pero hindi. Hindi gumagalaw angkamay ni Camille. Magkadikit lang ang aming kamao pero hindi kameamgkahawak ng kamay. Nagsimula na ang kanta. Wala na. Hinawakan ko naang kamay niya at iniangat ko. Napansin kong ngumiti siya bigla.
"Jon..."
"Bakit?"
"Pwede after mass wag muna taung umalis? May gagawin lang ako."
"Sige sige."
Hindi ko gaanong binigyang pansin ang sinabi niyang un dahil ang naisip ko ay baka mag aalay lang siya ng personal niyang dasal.
Matapos ang misa, umupo muna kame sa labas at hinintay maubos ang tao sa loob.
"Tara jon, punta tau sa altar."
Marahankameng lumakad sa altar. Sa gitna pa mismo ng simbahan, animo'y bagongkasal. Yun nga lang, walang tao, walang kampana, walang pari, walangpalamuti at walang selebrasyon pero... pero...
"Jon may sasabihin sana ako sayo, gusto ko lang may makakita eh."
"Makakita? Sino ang makakakita e tayo na lang ang tao. Mamaya pa ang susunod na misa."
"Siya oh.."
Tinuto niya ang krus na nasa altar mismo. Ang tinutuko'y niyang manonood ay si Hesus.
"Jon...naisip ko kasi na... Hindi ko kayang mag sinungaling sa diyos at walaring silbing mag sinungaling sa diyos dahil alam niya ang lahat. Gustoko lang gawin to para malaman mo, at malaman na rin niya ang totoo."
Teka teka teka... Hindi na tama to ah. Ano to kasal-kasalan?
"Uhhm... Sige game na baka may dumating pang iba.."
Lumapitpa siya ng ilang hakbang papalapit sa krus at hinila niya din ako.Nakatungo siya sa sahig na tila ang iisip ng malalim. Matapos ang isangmalaking bugtong hininga ay nagsimula nanaman siyang magsalita.
"Jon...
Mahal kita"
Satotoo lang alam ko na na eto ang sasabihin niya. Hindi ko langbinigyang pansin ang iniisip ko na iyon dahil hindi ko inisip namakakatanggap ako ng ganung kabibigat na salita sa gantong pagkakataon.Hinawakan niya ang kamay ko na animo'y kakanta ulit ng Ama Namin.
"Jon, ginawa ko to dahil totoo tong nararamdaman ko. Parusahan na sana ako ngayon din kung nagsisinungaling ako."
nagsimula nang tumulo ang luha mula sa gilid ng mga mata niya. Malumanay na pag iyak lang. Luha lang at wala pang hikbi.
Hinawakanko lang ng mahigpit ang kamay niya habang ang iisip ako ng kung ano anggagawin. Inilabas ko ang panyo ko ay ipinunas ko sa luha niya...
"Oh... tama na. Wag ka nang umiyak."
Nakaupona kame sa gilid ng altar. Nakasandal siya sa balikat ko at nakaakbaynaman ako sa kanya. Dito nagsimula na akong makarinig ng maliliit nahikbi. Inigihan ko pa ang pag punas sa luha niya.
Teka... Hindiba dapat magsalita din ako? Inaasahan din ba niya ang mga katagang'Camille mahal kita?' Tumayo siyang muli. Tumayo din ako. Naka balik nakame sa kanina naming posisyon.
"Jon..."
Sa oras na iyongusto kong patigilin ang oras. Hindi ko gustong sabihin ang 'Camillemahal kita' sa tapat ni Hesus. Ayokong mag sinungaling. Hindi akosigurado sa nararamdaman ko pa. Masyado akong namamadali. Hindi koinisip na ang Camille na nakilala ko bilang isang Maria Clara aymasyadong mabilis sa mga gantong bagay. Nabuhay ako sa paniniwalanglalaki dapat ang unang nag bubukas ng mga ganyang paksa. Lalaki dapatang nagdadala. Pero bat ganto? Bakit ako ang nadadala? Bakit ako angnaiipit? Dyos ko, ayokong mag sinungaling. Gusto ko siya pero hindi kosigurado kung mahal ko siya. Ayokong makasakit ng tao. Alam kong yonang gusto niyang marinig sakin at hindi ko alam kung pano ko sasabihinang nararamdaman ko.
Ano ba ang dapat kong sabihin?
'Camille mahal din kita' - Tulad nga ng sinabi ko knina, ayokong maging madali sa mga nararamdaman ko.
'Camille hindi kita mahal' - E kung sakin gawin to? Malamang nagpakamatay na ako. Hindi pwede...
'Camille, uwi na tayo' - Pwede kaso... Gumawa lang ako ng rason para tumakas sa sitwasing ikinaipitan ko.
'Camille, Alien oh!' - Hindi ako pwedeng mag biro sa mga gantong pagkakataon..
Wala...Walang ibang paraan. Hindi ko pwedeng sabihin ko sa kanya na 'Camillemahal din kita' dahil pag ginawa ko yon ay tatlong tao agad ang nilokoko. Siya, ang diyos at ang sarili ko. Hindi ko naman pwedeng ireject nalang basta basta ang bubuhos ng damdamin ng isang dalagita sakin.Magsinungaling o direktang manakit? Ano ang mas matimbang?
Isinasamoko ang lahat ng santong maaaring tumulong sakin sa mga oras na iyon.Kailangan ko ang gabay ng espiritu santo, talino ni Haring Solomon atang lakas ng loob ng mga desipulo. Kailangan lang makatakas kami dito.Kailangan may isang bagay na mag tulak samin para makaalis kame sakinatatayuan namin na kasalukuyan kaming nakatali at naninigas.
Kailangan ko ng himala.
Ilang segundo pa ang hinihintay ko... Mu~g hindi nila pinapakinggan ang kahilingan ko. Parang pinipilit pa akong maging masama.
Manloko o makasakit?
Sigena. Sasabihin ko na lang na 'Camille mahal din kita' malay ba natin natuluyang mabuo ang nararamdaman ko sa kanya. Baka masyado lang talagaakong nabibigla sa mga pangyayari. Masyado lang mabilis angpagdedesisyon ko. Masyado lang akong naiipit.
Sa unangpagkakataon sa buhay ko, pinilit kong utuin at lokohin ang sarili kopara gawin ang isang bagay na tingin ko ay hindi tama. Pero sige,iisasaalangalang ko ang sarili kong kalinisan para lang hindi komapaiyak ang dilag na ilang taon ding nagtulak sakin para pumasok ngeskwelahan.
"Camille..."
"Jon...?"
"Ma..."
"Nak ng tupa naman, ayan nanaman yang tanong na yan Carlo"
"Hindi ka ba nalulungkot sa buhay mo tito?"
"Alammo... tinanong ko na sa dyos yan eh. Sa kabila ng pagiging mabait atmatulungin kong tao e hindi ako nabiyayaan ng isang taong magaalagasakin hanggang sa katandaan."
"O, anu sabi ng diyos?"
"Literally, wala. Pero habang tinatanong ko sa kanya yon e may mga bagay na bigla na lang pumasok sa isip ko."
"Anu yon 'to?"
"Parang ganto eh...
1. Malusog ba ako? - Oo
2. Mahal ba ako ng mga kapamilya ko? - Oo
3. May sariling bahay ba ako? - Oo
4. Nabibili ko ba lahat ng gusto ko? - Oo
5. Nakakain ko ba lahat ng gusto ko? - Oo
6. Napupuntahan ko ba lahat ng gusto ko? - Oo
7. Marami ba akong kaibigan? - Oo
8. Tanggap ba ako ng lipunan? Oo
9. Mabuting mamamayan ba ako? - Oo
10. May mabuting asawa't anak ba ako? - Wala
Sa sampung bagay na tinanong ko sa sarili ko eh isa lang ang hindi maganda. Dapat pa ba akong umangal?"
"Pero tito..."
"Ano nanaman?"
"Kakain na.."
"Ha?"
"Kakain na...."
"Seeeeer! Kakaen na pow tayu!!"
Isa sa mga misteryo ng buhay ko kung bakit ba laging si aling lucy ang sumisira ng mga panaginip ko.
"Sige sige bababa na ako"
Pagbaba ko ng kwarto, lahat sila'y nakapalibot na sa hapag kainan. Tila paako na lang ang hinihintay. Nagdasal at kumain na kame. Habang kumakainkame, pinilit kong alalahanin ang panaginip ko. Ano yun? Tumanda akongbinata? At sino si Carlo?
"Ma, Pa, Ate, may kilala kayong carlo?"
"Si Doc Carlo, yung doktor sa mata ng papa mo." Sabi ni mama
"Carlo wala, pero Carlos meron" Sabi ni ate.
"Sinong Carlos un?"
"Bestfriend ko. Si kuya Caloy mo. Natuwa lang ako kasi kagabi lang nasabi niya na gusto niyang pangalan ng anak niya e Carlo."
"Ahh.. sige sige" At nagpatuloy kame sa pagkain.
Anongayon ang koneksyon? Wala siguro. Panaginip lang naman un eh. Dreamsare random nga daw diba? Pero kinabahan ako. Ang panaginip ko na yon,kala ko talagang totoo. Dama ko doon na numinipis na ang buhok ko, damakong lumaki ang tyan ko at dama ko din na tumangkad na ako. Paratalagang totoo. At yung Carlo na yon, pakiramdam ko talagang kilala kosiya.
Hindi pwedeng mangyari ang nangyari sa panaginip ko. Hindi ako tatandang binata.
CUM
"Camille, Ur Mine."
Pagkatapos naming kumain, naligo at nag bihis na agad ako.
"Oh nak, san lakad natin?"
Flashback..
"Jon..."
"Bakit Camille?"
"May gagawin ka ba sa sunday?"
"Wala naman masyado, bakit?"
"Kasi anu... uhhm... ask ko lang sana kung pwede mo kong... kung pwede ba taong mag simba together?"
"Simba...? uhhm.."
"Hindi, kung ayaw mo ok lang sakin.."
"Gusto ko syempre, sige, magkita na lang tayo sa simbahan sa linggo. 2nd morning mass tayo ha"
"Sige ha... aasahan ko yan"
"Ahhm... Magsisimba lang po pa.."
"Oh, diba tuwing gabi tayo nag sisimba. Sabay sabay kasama mga mama mo at ate mo?"
"Sasama din po ako mamaya.."
"Bakit? Siguro... Ah... Sige sige. Alam ko na. Go anak! Yan ang gusto ko sayo!"
"Hehehe... Sige po pa.."
Anggaling ni papa. Alam na alam na agad. Basang basa na niya ang galaw ko.Siguro nga dapat simulan ko nang mag kwento sa kanya.
Sa tabi ng tindera ng sampaguita, nakaupo si Camille na tila bang naiinip na sa kakahintay sakin.
"Sensya na, knina ka pa ba dyan?"
"Hindi naman.. kakadating ko lang din. Tara pasok na tayo baka maubusan tayo ng upuan."
Sabaykameng pumasok sa loob ng bimbahan. Humawak siya sa kaliwang braso kohabang kami'y naglalakad. Marami-rami kaming nakitang batchmates atclassmates namin na tila hindi makapaniwala sa nakikita nila.Pakiramdam ko naman napaka "Macho" ko. Minsan masarap din pala yungganun...
Nakaupo na kame sa ikatlong hilera mula sa altar.Magkatabi kame pero walang nagsasalita samin. Si Camille ay paikot ikotang ulo, kala mo batang hinahanap ang kanyang ina, ako naman aynakayuko at nagtatanong sa panginoon.
"Diyos ko, tama ba tong ginagawa ko?"
"Diyos ko, makatarungan ba tong naging desisyon ko?
"Magsitayopo tayong lahat..." Ang sabi ng isang boses na nagaling sa mgamalalaking speaker sa tabi ng haligi ng simbahan. Nagsimula na angmisa.
Buong misa, pilit ko lang kinakausap ang sarili ko.Pilit kong hinahanapan ng sagot at kadahilanan ang mga bagay napinagagagawa ko ngayon.
"Lord, mahal ko ba talaga siya?"
"Lord, tulungan mo kong alamin sa sarili ko."
"Lord, ayokong makasakit ng tao."
"Lord, sana taasan ang baon ko."
"Tayo po'y mag hawak ng kamay at dasalin natin ang dasal na itinuro ng diyos saatin."
Panahon na para kumanta ng Ama Namin. Kailangan hawakan mo ang kamay ng katabi mo habang ikinakanta ang dasal na may tinig.
Angtotoo ay nagaalinlangan akong abutin ang kamay ni Camille. Hinihintayko na lang na abutin niya ang kamay ko. Pero hindi. Hindi gumagalaw angkamay ni Camille. Magkadikit lang ang aming kamao pero hindi kameamgkahawak ng kamay. Nagsimula na ang kanta. Wala na. Hinawakan ko naang kamay niya at iniangat ko. Napansin kong ngumiti siya bigla.
"Jon..."
"Bakit?"
"Pwede after mass wag muna taung umalis? May gagawin lang ako."
"Sige sige."
Hindi ko gaanong binigyang pansin ang sinabi niyang un dahil ang naisip ko ay baka mag aalay lang siya ng personal niyang dasal.
Matapos ang misa, umupo muna kame sa labas at hinintay maubos ang tao sa loob.
"Tara jon, punta tau sa altar."
Marahankameng lumakad sa altar. Sa gitna pa mismo ng simbahan, animo'y bagongkasal. Yun nga lang, walang tao, walang kampana, walang pari, walangpalamuti at walang selebrasyon pero... pero...
"Jon may sasabihin sana ako sayo, gusto ko lang may makakita eh."
"Makakita? Sino ang makakakita e tayo na lang ang tao. Mamaya pa ang susunod na misa."
"Siya oh.."
Tinuto niya ang krus na nasa altar mismo. Ang tinutuko'y niyang manonood ay si Hesus.
"Jon...naisip ko kasi na... Hindi ko kayang mag sinungaling sa diyos at walaring silbing mag sinungaling sa diyos dahil alam niya ang lahat. Gustoko lang gawin to para malaman mo, at malaman na rin niya ang totoo."
Teka teka teka... Hindi na tama to ah. Ano to kasal-kasalan?
"Uhhm... Sige game na baka may dumating pang iba.."
Lumapitpa siya ng ilang hakbang papalapit sa krus at hinila niya din ako.Nakatungo siya sa sahig na tila ang iisip ng malalim. Matapos ang isangmalaking bugtong hininga ay nagsimula nanaman siyang magsalita.
"Jon...
Mahal kita"
Satotoo lang alam ko na na eto ang sasabihin niya. Hindi ko langbinigyang pansin ang iniisip ko na iyon dahil hindi ko inisip namakakatanggap ako ng ganung kabibigat na salita sa gantong pagkakataon.Hinawakan niya ang kamay ko na animo'y kakanta ulit ng Ama Namin.
"Jon, ginawa ko to dahil totoo tong nararamdaman ko. Parusahan na sana ako ngayon din kung nagsisinungaling ako."
nagsimula nang tumulo ang luha mula sa gilid ng mga mata niya. Malumanay na pag iyak lang. Luha lang at wala pang hikbi.
Hinawakanko lang ng mahigpit ang kamay niya habang ang iisip ako ng kung ano anggagawin. Inilabas ko ang panyo ko ay ipinunas ko sa luha niya...
"Oh... tama na. Wag ka nang umiyak."
Nakaupona kame sa gilid ng altar. Nakasandal siya sa balikat ko at nakaakbaynaman ako sa kanya. Dito nagsimula na akong makarinig ng maliliit nahikbi. Inigihan ko pa ang pag punas sa luha niya.
Teka... Hindiba dapat magsalita din ako? Inaasahan din ba niya ang mga katagang'Camille mahal kita?' Tumayo siyang muli. Tumayo din ako. Naka balik nakame sa kanina naming posisyon.
"Jon..."
Sa oras na iyongusto kong patigilin ang oras. Hindi ko gustong sabihin ang 'Camillemahal kita' sa tapat ni Hesus. Ayokong mag sinungaling. Hindi akosigurado sa nararamdaman ko pa. Masyado akong namamadali. Hindi koinisip na ang Camille na nakilala ko bilang isang Maria Clara aymasyadong mabilis sa mga gantong bagay. Nabuhay ako sa paniniwalanglalaki dapat ang unang nag bubukas ng mga ganyang paksa. Lalaki dapatang nagdadala. Pero bat ganto? Bakit ako ang nadadala? Bakit ako angnaiipit? Dyos ko, ayokong mag sinungaling. Gusto ko siya pero hindi kosigurado kung mahal ko siya. Ayokong makasakit ng tao. Alam kong yonang gusto niyang marinig sakin at hindi ko alam kung pano ko sasabihinang nararamdaman ko.
Ano ba ang dapat kong sabihin?
'Camille mahal din kita' - Tulad nga ng sinabi ko knina, ayokong maging madali sa mga nararamdaman ko.
'Camille hindi kita mahal' - E kung sakin gawin to? Malamang nagpakamatay na ako. Hindi pwede...
'Camille, uwi na tayo' - Pwede kaso... Gumawa lang ako ng rason para tumakas sa sitwasing ikinaipitan ko.
'Camille, Alien oh!' - Hindi ako pwedeng mag biro sa mga gantong pagkakataon..
Wala...Walang ibang paraan. Hindi ko pwedeng sabihin ko sa kanya na 'Camillemahal din kita' dahil pag ginawa ko yon ay tatlong tao agad ang nilokoko. Siya, ang diyos at ang sarili ko. Hindi ko naman pwedeng ireject nalang basta basta ang bubuhos ng damdamin ng isang dalagita sakin.Magsinungaling o direktang manakit? Ano ang mas matimbang?
Isinasamoko ang lahat ng santong maaaring tumulong sakin sa mga oras na iyon.Kailangan ko ang gabay ng espiritu santo, talino ni Haring Solomon atang lakas ng loob ng mga desipulo. Kailangan lang makatakas kami dito.Kailangan may isang bagay na mag tulak samin para makaalis kame sakinatatayuan namin na kasalukuyan kaming nakatali at naninigas.
Kailangan ko ng himala.
Ilang segundo pa ang hinihintay ko... Mu~g hindi nila pinapakinggan ang kahilingan ko. Parang pinipilit pa akong maging masama.
Manloko o makasakit?
Sigena. Sasabihin ko na lang na 'Camille mahal din kita' malay ba natin natuluyang mabuo ang nararamdaman ko sa kanya. Baka masyado lang talagaakong nabibigla sa mga pangyayari. Masyado lang mabilis angpagdedesisyon ko. Masyado lang akong naiipit.
Sa unangpagkakataon sa buhay ko, pinilit kong utuin at lokohin ang sarili kopara gawin ang isang bagay na tingin ko ay hindi tama. Pero sige,iisasaalangalang ko ang sarili kong kalinisan para lang hindi komapaiyak ang dilag na ilang taon ding nagtulak sakin para pumasok ngeskwelahan.
"Camille..."
"Jon...?"
"Ma..."
"Tatlong beses mo lang pwedeng paiyakin ang babae..."
Itay, isang beses ko na siyang napaiyak. May dalawang pagkakataon na lang ako.
Hindinaman ako pwedeng habang buhay na mamuhay na pinipilit kong magingmalinis ang sarili ko. Nagiging makasarili na ako, sa pagpapanatili ngimahe ko sa sarili ko ay maaari na akong makasakit ng tao. SigeCamille. Hindi kita lolokohin. Sarili ko na lang. Gusto kita pero hindiko alam kung hanggang saang punto.
"Mahal din kita..."
Sapag sambit ko ng mga salitang yan ay humigpit ang hawak niya sa kamayko ay yumakap siya sakin ng napaka higpit. Lalo ring tumindi ang pagiyak niya na alam kong luha ng kaligayahan. Medyo gumaan ang pakiramdamko dahil alam kong naibsan ko ang sandaling kalungkutan ni Camille,pero hanggang kailan to? Hanggang kailan ko maipapaktia na mahal ko ngasiya? Hindi talaga to tama kahit sang angulo mo tingnan.
Akala ko iyon lang ang nais niyang mangyari, ang malaman niyang "Mahal" ko rin siya. Pero hindi.
"Jon, ayokong matapos tong sandaling to."
Hindiako nagsalita. Hindi ko alam ang sasabihin. Hinigpitan ko na rin langang yakap ko para lang na malaman kong nainindihan ko ang sinabi niya.
Hindiako manhid. Dama ko ang emosyon na gustong iparating ni Camille sakin.Sa totoo lang, natutuwa naman ako sa mga nangyayari ngayon pero hindi.Hindi ito ang inaasahan kong pakiramdam pag nangyari na sakin to. Akalako mangyayari sakin yung parang mga nasa pelikuya ni Judy Ann at Wowiena halos patayin sa kilig ang mga manonood.
Natutuwa ako. Pero sa ibang lebel.
Matagalkameng magka yakap nang hindi nagsasalita. Wala ring pumapasok sasimbahan. Mistulang ibinigay talaga ng panginoon ang oras, lugar atpagkakataon na ito para samin.
Kailangan ako na ang gumalaw. Masyado na siyang matagal na naka yapos saakin.
"Camille upo muna tayo."
Tumingin siya sakin, ngumiti at sumunod.
Nakaupokaming pareho. Magkahawak pa rin ang kamay at hindi nag sasalita.Isinabit niya ang buhok niya sa kaliwa niyang tenga at tumingin sakin.
"Yan... di na ulit ako iiyak"
"Bakit naman?"
Umusod siya papalapit saakin. Magkadikit na kame ngayon.
"Kasi alam kong mahal mo din pala ako. Hindi ko na kailangang manghula oh anu.."
"I feel the same way.."
Isa nanamang kalahating kasinungalingan. Kalahati totoo, kalahati hinde.
"Jon, kung may hihilingin kang dalawang bagay ngayon, anu yon?"
"Ako? Hmm... Teka ah... HMm... Wala akong maisip eh. Pwede ikaw muna?"
"Sige...Una. Tulad nga ng sinabi ko sayo kanina, ayokong matapos tongpagkakataon na to. Jon, sayo ko pa lang nararamdaman to. Pangalawa...
Jon...
Can we kiss?"
Ikinabiglako ang sinabi niyang yon. Hindi na siya nakontento sa pagsasabi ng mgasalita, gusto pa may pasunod na aksyon. Pero ang totoo niyan... Ngayonko lang naramdaman na nakapagpapaligaya ako ng ibang tao. Nararamdamanko na talagang masaya si Camille ngayon. Sa puntong ito, kaya kongisaalang alang ang sarili kong kalinisan mula sa kasalanan para langmapanatiling maligaya itong babaeng ito. Sabagay, nakuha ko nangmagsinungaling kanina eh lubos-lubusin na natin.
Hindi pa rinako nagsasalita. Hindi ko alam kung pano reresponde sa sinabi niyangyon. Tumingin ako sa kanya. Nakatingin sakin. Pano gagawin ko?Gagayahin ko ba ung sa pelikula na hahawakan sa batok? O idadampi kolang ang labi ko sa mga labi niya at hayaan nang pagalawin kame ng mgaemosyon namin.
Bubukas na ang bibig ko para magsalta ng mgasalitang hindi ko pa naiisp kung ano. Pero sa huling segundo aynanahimik nanaman ako. Tama bang sayangin ko ang 'unang halik' ko sababaeng hindi pa ako nakakasiguro kung mahal ko nga? Tama bang kunin koang 'unang halik' niya samantalang hindi pa naman buo ang nararamdamanko. Pakiramdam ko ay nagnanakaw ako at ninanakawan din ako. Pero hinde.Hindi ko na kayang basagin ang kaligayahan ng babaeng matagal kongpinangarap.
Nagtagpo ang aming mga mata. Humigpit ang hawak namin sa isat isa.
"Kung yun lang ba eh walang problema..."
Baka...
Baka... Gusto ko din talaga siya?
Naglapit ang aming mga mukha.
Nagtagpo ang aming mga labi.
"Labas muna ako, hanapin ko lang sandali."
Iniikot ko ang katawan ko patungo sa pinto. Pero sa huling segundo at hinawakan niya ang kamay ko at sinabing:
"Wag na, andyan lang yan. Pabuksan mo na yang PC mo at mag internet ka muna"
Papsi kailangan na kita ngayon.
"Sige"
5:10. Pano kung na traffic si Papsi?
Hindigagana ang plano ko kung wala ka. Utang na loob naman. Dumating ka na.Sana sinuway mo ang hiling ko sa pagkakataon na to. Papsi dumating kana.
Sa kalagitnaan ng paghihinagpis ko sa kawalan ng pagasa aymay maingay na boses na bumatingaw mula sa pinto patungo sa aking tenga
"PAPINESS!! Der u are my friend!!"
"PAPINESS!! Der u are my friend!!"
Alamko ang boses na yon. Pero ayokong maniwala na si Papsi nga yon.Itinungo ko ang ulo ko kung san nanggagaling ang tunog. Ayun nga, siPapsi nga kasama ni Camille na tila nagtataka. Nagtataka nga ba? O yunang gusto kong isipin niya.
Isang malaki, matigas at malutong namura ang pilit kumakawala sa bibig ko dahil sa nangyari pero hindipwede. Tumayo ako ng walang sabi sabi at sinenyasan ko si Papsi natumungo muna kame sa labas.
"Di ka rin marunong sumunod ng simpleng utos ano?!"
"Teka teka teka Jon. Easy-ness ka lang muna. Hayaan mo kong magpaliwanag"
"Ok fine. Explain"
"Kasiganto yan. Pagka baba ko ng Jeep bumili ako ng mane. E ung nabili kongmane ung may balat. Diba dalawang klase yon? Yung maneng hubad. Yungmalalaki at kulay puti. And nabili ko ung maning may balat. Ung kulayred-brown. E nung kinain ko, napadame ata. Nasamid ako dun sa balat. Ewala akong mahanap na bilihan ng inumin. Ubo ako ng Ubo. Di na nga akomakahinga eh. Kaya pumasok na ako ng Grand at dun ako bumili ng C2."
"**** naman, ano kinalaman nun?"
"Teka-nessnaman chong. Edi yun nga. pagkabili ko c2 e nakita ko bigla si Camillena bumili din ata ng c2. Tapos sabi niya sakin..."
FLASHBACK
"Oh Jason, anong ginagawa mo dito?"
"Ah, eh kasi, sabi sakin ni Jon punta daw ako dito, may ipapagawa siya sakin. Nakita mo ba siya?"
"Ah! Oo kasama ko siya. Andun siya sa Netopia kasama si ate. Tara sabay na tayo."
"IMBECILE! Bat mo naman sinabing hinahanap mo ko!?"
"Eh baket, sinabi mo bang wag kong sabihin? Lokoness ka pala eh"
"Ugh... All is lost. Sira na plano ko"
"Hayuuup... Umiingles"
"Tsk. Sige ganto na lang, antabay ka na lang sa labas ng Netopia. Tawagin na lang kita kung sakali."
"Eh yung chix na pramis mo asan na? Nagpapoginess pa ako oh. Tingnan mo naka wax pa buhok ko"
"Sus, sinira mo na nga plano ko eh. Basta sasabihan na lang kita."
Ok.Ano na nga ba ang meron ako ngayon. Meron akong kasamang punong walanglilim, ano ba ang pwede kong ipagawa dito? Ngayon sira na ang plano ko.Hindi ko na sila mapapaniwalang si Papsi ay si Jaube. Sabagay, angpaglimot ko na kasama pala si Camille ay bulilyaso na agad dahil kilalani Camille si Papsi. Ano pa nga ba ang magagawa ko?
"Diyan ka lang, wag kang aalis."
Pumasokako sa loob ulit ng Netopia. Umupo sa isang unit. Wala na. Sinira narin lang ni Papsi ang plano, gawin ko na lang kung ano ang totoo.
Binuksan ko ang bag ko.
Kinuha ang green na cap.
Sinoot.
"Open mo na RO mo" sabi ko.
Hindi nag salita si Mae. Pero naka ngiti siya.
"Oh yan ha... level 65... Malianaw na malinaw"
"Oo sige... Eto na ung neko"
"Oh bat parang malungkot ka? Importante ba sau yang Neko Mimi?"
Batnga ba ako nalungkot? Dahil ba mawawala na yung Neko Mimi ko? Kung anomang dahilan man yun ay hindi ko pa alam sa kasalukuyan.
"May itatanong lang ako" sabi ko.
"Sige ano yon?"
"Alam mo ba talaga na ako ang maygamit nitong Jaube?"
"Oo."
"Pano?"
"Sa friendster."
"Panong sa friendster?"
"Edi pangalan mo sa friendster. Tapos pangalan mo sa ID. Ganun ka simple. Halata ngang ayaw mo pang magpahuli eh. Hahaha!"
"Anong ayaw magpahuli?"
"Ayaw mong malaman kong ikaw yung dalawang yon kahit halatang halata naman. Hahaha!"
"Pano mo nasabi?"
"Ayan oh, nag sama ka pa ng decoy. Hahaha! Sa susunod naman hanap ka ng kasing gwapo mo, wag ung ganyan, mu~g kawatan eh."
Imbesna matawa ako sa pagbibiro niya sa pagmumukha ni Papsi e mas binigyanko ng pansin kung gano niya kasimpleng pinagdikit dikit ang mga bagay.Mga simpleng butas na pinilit kong hindi tingnan dahil inakala kongsing kritikal ko ang kalaban ko.
"Oh, nanigas ka na diyan. Gantona lang... Isipin mo na lang first time natin mag meet. Isipin mo nalang ngaun mo lang ako nakita, nakilala at nakausap in real life. Ok bayon?"
"Ok" na lang ang nasabi ko.
"Sige... Ok pano ba pag formal meeting... Ah eto..."
Binitawanniya ang mouse at kinuha niya ang kanang kamay ko na nakapatong sakeyboard gamit ang kanyang kaliwang kamay. Ipinosisyon niya ang kamayko sa kamay niya. Hinigpitan niya ang hawak at sinabing...
"Hi! I'm Dawn Mae Santos, and you are?"
"Jon... ard... Madlangtuta."
"Oh yan ha, now we've officially met"
Nakahawak pa din siya sa kamay ko.
"Yeah... Officially.."
Itay, isang beses ko na siyang napaiyak. May dalawang pagkakataon na lang ako.
Hindinaman ako pwedeng habang buhay na mamuhay na pinipilit kong magingmalinis ang sarili ko. Nagiging makasarili na ako, sa pagpapanatili ngimahe ko sa sarili ko ay maaari na akong makasakit ng tao. SigeCamille. Hindi kita lolokohin. Sarili ko na lang. Gusto kita pero hindiko alam kung hanggang saang punto.
"Mahal din kita..."
Sapag sambit ko ng mga salitang yan ay humigpit ang hawak niya sa kamayko ay yumakap siya sakin ng napaka higpit. Lalo ring tumindi ang pagiyak niya na alam kong luha ng kaligayahan. Medyo gumaan ang pakiramdamko dahil alam kong naibsan ko ang sandaling kalungkutan ni Camille,pero hanggang kailan to? Hanggang kailan ko maipapaktia na mahal ko ngasiya? Hindi talaga to tama kahit sang angulo mo tingnan.
Akala ko iyon lang ang nais niyang mangyari, ang malaman niyang "Mahal" ko rin siya. Pero hindi.
"Jon, ayokong matapos tong sandaling to."
Hindiako nagsalita. Hindi ko alam ang sasabihin. Hinigpitan ko na rin langang yakap ko para lang na malaman kong nainindihan ko ang sinabi niya.
Hindiako manhid. Dama ko ang emosyon na gustong iparating ni Camille sakin.Sa totoo lang, natutuwa naman ako sa mga nangyayari ngayon pero hindi.Hindi ito ang inaasahan kong pakiramdam pag nangyari na sakin to. Akalako mangyayari sakin yung parang mga nasa pelikuya ni Judy Ann at Wowiena halos patayin sa kilig ang mga manonood.
Natutuwa ako. Pero sa ibang lebel.
Matagalkameng magka yakap nang hindi nagsasalita. Wala ring pumapasok sasimbahan. Mistulang ibinigay talaga ng panginoon ang oras, lugar atpagkakataon na ito para samin.
Kailangan ako na ang gumalaw. Masyado na siyang matagal na naka yapos saakin.
"Camille upo muna tayo."
Tumingin siya sakin, ngumiti at sumunod.
Nakaupokaming pareho. Magkahawak pa rin ang kamay at hindi nag sasalita.Isinabit niya ang buhok niya sa kaliwa niyang tenga at tumingin sakin.
"Yan... di na ulit ako iiyak"
"Bakit naman?"
Umusod siya papalapit saakin. Magkadikit na kame ngayon.
"Kasi alam kong mahal mo din pala ako. Hindi ko na kailangang manghula oh anu.."
"I feel the same way.."
Isa nanamang kalahating kasinungalingan. Kalahati totoo, kalahati hinde.
"Jon, kung may hihilingin kang dalawang bagay ngayon, anu yon?"
"Ako? Hmm... Teka ah... HMm... Wala akong maisip eh. Pwede ikaw muna?"
"Sige...Una. Tulad nga ng sinabi ko sayo kanina, ayokong matapos tongpagkakataon na to. Jon, sayo ko pa lang nararamdaman to. Pangalawa...
Jon...
Can we kiss?"
Ikinabiglako ang sinabi niyang yon. Hindi na siya nakontento sa pagsasabi ng mgasalita, gusto pa may pasunod na aksyon. Pero ang totoo niyan... Ngayonko lang naramdaman na nakapagpapaligaya ako ng ibang tao. Nararamdamanko na talagang masaya si Camille ngayon. Sa puntong ito, kaya kongisaalang alang ang sarili kong kalinisan mula sa kasalanan para langmapanatiling maligaya itong babaeng ito. Sabagay, nakuha ko nangmagsinungaling kanina eh lubos-lubusin na natin.
Hindi pa rinako nagsasalita. Hindi ko alam kung pano reresponde sa sinabi niyangyon. Tumingin ako sa kanya. Nakatingin sakin. Pano gagawin ko?Gagayahin ko ba ung sa pelikula na hahawakan sa batok? O idadampi kolang ang labi ko sa mga labi niya at hayaan nang pagalawin kame ng mgaemosyon namin.
Bubukas na ang bibig ko para magsalta ng mgasalitang hindi ko pa naiisp kung ano. Pero sa huling segundo aynanahimik nanaman ako. Tama bang sayangin ko ang 'unang halik' ko sababaeng hindi pa ako nakakasiguro kung mahal ko nga? Tama bang kunin koang 'unang halik' niya samantalang hindi pa naman buo ang nararamdamanko. Pakiramdam ko ay nagnanakaw ako at ninanakawan din ako. Pero hinde.Hindi ko na kayang basagin ang kaligayahan ng babaeng matagal kongpinangarap.
Nagtagpo ang aming mga mata. Humigpit ang hawak namin sa isat isa.
"Kung yun lang ba eh walang problema..."
Baka...
Baka... Gusto ko din talaga siya?
Naglapit ang aming mga mukha.
Nagtagpo ang aming mga labi.
Tahimik kameng nakaupo ni Camille at magkahawak ang kamay ng biglangmay pumasok na isang grupo ng matatandang babae. Senyales ito namagsisimula na ang susunod na misa. Napagdesisyunan namin na umuwi na.Binigyan ko ng huling punas ang kanyang mga mata gamit ang aking panyobago kame tuluyang lumabas ng simbahan.
Habang naglalakad kameay nakikita kong masayang masaya si Camille. Hinaharot ako, kinikiliti,at kumakanta pa. Taliwas sa ipinapakita ng mga namamaga niyang mata.Pano nya kaya ipapaliwanag sa bahay yon?
"Cams, pano pag nagtanong mga tao sa inyo kung bat namamaga ang mata mo?"
"Edi sasabihin ko pinaiyak mo ko.."
"Wahhh!! Wag naman... Baka barilin ako ng tatay mo.."
"Haha, wag mo nang alalahanin un, ako na bahala."
"Haha, sige ah..."
"Ay nga pala Jon... Yung jacket daw ni ate.."
"Ah, sige. Dalin ko na lang bukas tapos..."
"Hindisiya pupuntang school, puntahan mo na lang daw siya sa Netopia saGrand, yung malapit daw sa LRT? Sabi niya nasabi niya na daw yun sayo"
Tekateka teka... Lunes bukas at wala namang sinasabi sakin ang ate niCamille na magkikita kame dun, ang alam ko lang ay.... Bukas namingagawin ni ~*mae*~ yung deal namin sa Neko Mimi... At dun din sa lugarna yon.
Teka teka, kahibangan to. Ako, pinipilit kong isipinna hindi parin alam ng kapatid ni Camille at ni ~*mae*~ na ako yungmanliligaw ng kapatid nya at ka deal niya sa RO. Sa madaling salita ayparang gumawa ako ng dalawang pagkatao. Sa ngayon ay hindi pa rin akosigurado kung ang kapatid nga ni Camille at si ~*mae*~ ay iisa ngakahit marami na akong nakalap na ebidensiya. Gumagawa din kaya siya ngdalawang pagkatao at iniisip niyang hindi ko rin ito alam? Argggh!Nakakalito!
Bukas... Makikipagkita ako kay ~*mae*~ para sa NekoMimi deal. Bukas ay makikipagkita din ako kay Mae Santos para isoli anghoody niya. Posibleng sa parehong oras kame mag kita dahil doon langakong available, pagkatapos ng klase.
Ano bang iniisip niya?Pag nangyari yon ay malalaman ko na iisang tao lang ang dalawa, kungtama ang iniisip ko. Oh baka naman... dalawang magkaibang tao talagasila. Pero hindi... Malabo. Alam kong iisang tao lang sila, hindi kolang mapaniwala ang sarili ko. Ang ibig sabihin ba nun ay gusto na niyatalagang ipakta sakin na siya talaga pareho iyon? Anong pakay niya?
Anoba ang mga pinaghahawakan kong dahilan para masabi kong iisang tao langsi Mae Santos at si ~*mae*~? Sa totoo lang ay konti lang pero mu~gsapat na ito para mapapaniwala ang isang normal na tao, pero hindi akonormal. Una, pangalan. Pangalawa itsura. Yung nasa friendster at yungbabaeng nagdala sakin sa club ay PARANG magkamukha. Hindi ko langsigurado dahil madilim sa club at nahihiya akong tumingin sa kanya.Pangatlo, ung hoody. Makikita sa Photo # 65 sa album niya na 'Girlsnight out!' sa friendster niya ay parehong pareho. Pang apat, parehosilang nag lalaro ng RO, hindi ba't binigyan ko siya ng maliit napagsusulit nung nasa sasakyan na kame? Pasadong pasado siya.
Iisang tao nga lang ba talaga sila?
Ah ewan, bukas ko na lang malalaman yan.
"Ahh oo sige sige, bigay ko na lang sa kanya."
"Sama ako huh!"
"Sama ka?"
"Uhhm... Oo, kasi after nun, aalis kame ni ate. So kung pwede e sabay na tayong pumunta."
Anak ng kobrang payat, posible kayang may alam din tong si Camille?
"O sige"
"Oh pano Jon, dito na ako."
"Sige, ingat. Bukas na lang ah"
"Sige bye!"
At nagsimula na siyang maglakad papalayo.
Teka.
Kiss ko..?
Wait,nag eexpect ba talaga ako? Sheesh! Pero... Oo... nag eexpect ako. Dahilginawa na nya satin to noon, kala ko gagawin nya ulit. Bat wala akongkiss? Anong nangyari? Kung kelan pa... Hay. Nagsimula na rin akongmaglakad papalayo... Nang biglang...
*kiss*
"Love you Jon! Bye!!"
Hahaha! Camille talaga. Ang hilig sa ganun.
---
Ano ang talagang pakay ni Mae?
Anghirap mag isip nang ganto. Napakaraming posibilidad. Nakakatakot dinmag isip dahil hindi ko alam kung tama ba ang iniisip ko. Baka naman sasobrang pag iisip e may magawa ako sa lunes na hindi nararapat.
Tekateka. Kung baliktarin ko kaya ang sitwasyon? Hindi ba't malaki angposibilidad na alam ni Mae/~*mae*~ na ako, si Jonard Madlangtuta at siJaube ay iisa. Kung gumawa kaya ako ng paraan upang gawin kong mali anginiisip nya?
Pero pano?
Pwedeng kumuha ako ng isangkakunchaba na magpapanggap bilang si Jaube at siya ang magpapakitadoon. Magpapakita din ako bilang si Jonard. Siguradong malilito un.Pasensya Mae, nagkamali ka ng taong piniling paikutin.
Tingnan natin... Alas kwatro ang uwian ko bukas. Ang usapan namin ay alas sais.
Alassais, kung titingnan ay walang sinabing oras si Mae Santos pero angnapagusapan naming oras ni ~*mae*~ ay alas sais. Kung tutuusin, gaganalang ang plano ko KUNG tama nga ang teorya kong nalito si Mae nungsabihin niya kay Camille na...
"Hindi siya pupuntang school,puntahan mo na lang daw siya sa Netopia sa Grand, yung malapit daw saLRT? Sabi niya nasabi niya na daw yun sayo"
Sa pagkakaalala kokasi ay kame ni ~*mae* ang nag usap ng tungkol sa oras at lugar. Hindipa kame naguusap ni Mae Santos tungkol doon.
What are thechances na sinadya niya itong pagkakamaling to? Sigurado akongnagkamali ka dito Mae, kundi man eh... Ah basta, sigurado akongnagkamali ka dito.
Alas kwatro hanggang alas sais. Meron akongisa't kalahating oras dahil ang biyahe ko mula school hanggang Grand ay30 mins dahil rush hour ng mga oras na iyon. Sa loob ng isa'tkalahating oras na yon ay kaya ko nang mag hanap ng kakuntsaba sagagawin ko.
Pupunta ako don bilang bilang si JonardMadlangtuta at makikilala nya ako agad dahil nga kasama ko si Camille.Si Jaube naman ay pupunta don nang nakasoot ng paguusapan namin ni~*mae*~. Itetinext ko na sa kanya noon kung ano ang isosoot ko. Angsabi ko ay naka school uniform ako at naka green na cap. So pagsosootinko ng green na cap ang kakuntsaba ko at solb na kame.
Ako angunang magpapakita, pagka bigay na pagka bigay ko ng jacket ni Mae ataalis na agad ako para puntahan ang kakunchaba ko sa taguan niya atsabihin kong pumunta na siya. Wala kameng dalang cellphone dahil bawalsa school, hassle naman kung uuwi pa ako.
Madali na siguro yun,ibibigay ko lang sa kakunchaba ko ang username at password ng accountko at ibibigay nya lang naman ang neko mimi at aalis na din siya.Madali lang diba?
Alam ko Mae/~*mae*~ na alam mong iisa langkame ni Jaube, gusto ko lang malaman ang reaksyon mo pag nalaman mongnagkamali ka sa kabila ng maigting mong pagpaplano.
GUSTO LANG KITANG MAPAHIYA.
Pero sino ang pwede kong ka kuntsaba...
Hmmm...
"Papsi, pde ka tom aftr clas? May favor sna ako e."
Sent.
Habang naglalakad kameay nakikita kong masayang masaya si Camille. Hinaharot ako, kinikiliti,at kumakanta pa. Taliwas sa ipinapakita ng mga namamaga niyang mata.Pano nya kaya ipapaliwanag sa bahay yon?
"Cams, pano pag nagtanong mga tao sa inyo kung bat namamaga ang mata mo?"
"Edi sasabihin ko pinaiyak mo ko.."
"Wahhh!! Wag naman... Baka barilin ako ng tatay mo.."
"Haha, wag mo nang alalahanin un, ako na bahala."
"Haha, sige ah..."
"Ay nga pala Jon... Yung jacket daw ni ate.."
"Ah, sige. Dalin ko na lang bukas tapos..."
"Hindisiya pupuntang school, puntahan mo na lang daw siya sa Netopia saGrand, yung malapit daw sa LRT? Sabi niya nasabi niya na daw yun sayo"
Tekateka teka... Lunes bukas at wala namang sinasabi sakin ang ate niCamille na magkikita kame dun, ang alam ko lang ay.... Bukas namingagawin ni ~*mae*~ yung deal namin sa Neko Mimi... At dun din sa lugarna yon.
Teka teka, kahibangan to. Ako, pinipilit kong isipinna hindi parin alam ng kapatid ni Camille at ni ~*mae*~ na ako yungmanliligaw ng kapatid nya at ka deal niya sa RO. Sa madaling salita ayparang gumawa ako ng dalawang pagkatao. Sa ngayon ay hindi pa rin akosigurado kung ang kapatid nga ni Camille at si ~*mae*~ ay iisa ngakahit marami na akong nakalap na ebidensiya. Gumagawa din kaya siya ngdalawang pagkatao at iniisip niyang hindi ko rin ito alam? Argggh!Nakakalito!
Bukas... Makikipagkita ako kay ~*mae*~ para sa NekoMimi deal. Bukas ay makikipagkita din ako kay Mae Santos para isoli anghoody niya. Posibleng sa parehong oras kame mag kita dahil doon langakong available, pagkatapos ng klase.
Ano bang iniisip niya?Pag nangyari yon ay malalaman ko na iisang tao lang ang dalawa, kungtama ang iniisip ko. Oh baka naman... dalawang magkaibang tao talagasila. Pero hindi... Malabo. Alam kong iisang tao lang sila, hindi kolang mapaniwala ang sarili ko. Ang ibig sabihin ba nun ay gusto na niyatalagang ipakta sakin na siya talaga pareho iyon? Anong pakay niya?
Anoba ang mga pinaghahawakan kong dahilan para masabi kong iisang tao langsi Mae Santos at si ~*mae*~? Sa totoo lang ay konti lang pero mu~gsapat na ito para mapapaniwala ang isang normal na tao, pero hindi akonormal. Una, pangalan. Pangalawa itsura. Yung nasa friendster at yungbabaeng nagdala sakin sa club ay PARANG magkamukha. Hindi ko langsigurado dahil madilim sa club at nahihiya akong tumingin sa kanya.Pangatlo, ung hoody. Makikita sa Photo # 65 sa album niya na 'Girlsnight out!' sa friendster niya ay parehong pareho. Pang apat, parehosilang nag lalaro ng RO, hindi ba't binigyan ko siya ng maliit napagsusulit nung nasa sasakyan na kame? Pasadong pasado siya.
Iisang tao nga lang ba talaga sila?
Ah ewan, bukas ko na lang malalaman yan.
"Ahh oo sige sige, bigay ko na lang sa kanya."
"Sama ako huh!"
"Sama ka?"
"Uhhm... Oo, kasi after nun, aalis kame ni ate. So kung pwede e sabay na tayong pumunta."
Anak ng kobrang payat, posible kayang may alam din tong si Camille?
"O sige"
"Oh pano Jon, dito na ako."
"Sige, ingat. Bukas na lang ah"
"Sige bye!"
At nagsimula na siyang maglakad papalayo.
Teka.
Kiss ko..?
Wait,nag eexpect ba talaga ako? Sheesh! Pero... Oo... nag eexpect ako. Dahilginawa na nya satin to noon, kala ko gagawin nya ulit. Bat wala akongkiss? Anong nangyari? Kung kelan pa... Hay. Nagsimula na rin akongmaglakad papalayo... Nang biglang...
*kiss*
"Love you Jon! Bye!!"
Hahaha! Camille talaga. Ang hilig sa ganun.
---
Ano ang talagang pakay ni Mae?
Anghirap mag isip nang ganto. Napakaraming posibilidad. Nakakatakot dinmag isip dahil hindi ko alam kung tama ba ang iniisip ko. Baka naman sasobrang pag iisip e may magawa ako sa lunes na hindi nararapat.
Tekateka. Kung baliktarin ko kaya ang sitwasyon? Hindi ba't malaki angposibilidad na alam ni Mae/~*mae*~ na ako, si Jonard Madlangtuta at siJaube ay iisa. Kung gumawa kaya ako ng paraan upang gawin kong mali anginiisip nya?
Pero pano?
Pwedeng kumuha ako ng isangkakunchaba na magpapanggap bilang si Jaube at siya ang magpapakitadoon. Magpapakita din ako bilang si Jonard. Siguradong malilito un.Pasensya Mae, nagkamali ka ng taong piniling paikutin.
Tingnan natin... Alas kwatro ang uwian ko bukas. Ang usapan namin ay alas sais.
Alassais, kung titingnan ay walang sinabing oras si Mae Santos pero angnapagusapan naming oras ni ~*mae*~ ay alas sais. Kung tutuusin, gaganalang ang plano ko KUNG tama nga ang teorya kong nalito si Mae nungsabihin niya kay Camille na...
"Hindi siya pupuntang school,puntahan mo na lang daw siya sa Netopia sa Grand, yung malapit daw saLRT? Sabi niya nasabi niya na daw yun sayo"
Sa pagkakaalala kokasi ay kame ni ~*mae* ang nag usap ng tungkol sa oras at lugar. Hindipa kame naguusap ni Mae Santos tungkol doon.
What are thechances na sinadya niya itong pagkakamaling to? Sigurado akongnagkamali ka dito Mae, kundi man eh... Ah basta, sigurado akongnagkamali ka dito.
Alas kwatro hanggang alas sais. Meron akongisa't kalahating oras dahil ang biyahe ko mula school hanggang Grand ay30 mins dahil rush hour ng mga oras na iyon. Sa loob ng isa'tkalahating oras na yon ay kaya ko nang mag hanap ng kakuntsaba sagagawin ko.
Pupunta ako don bilang bilang si JonardMadlangtuta at makikilala nya ako agad dahil nga kasama ko si Camille.Si Jaube naman ay pupunta don nang nakasoot ng paguusapan namin ni~*mae*~. Itetinext ko na sa kanya noon kung ano ang isosoot ko. Angsabi ko ay naka school uniform ako at naka green na cap. So pagsosootinko ng green na cap ang kakuntsaba ko at solb na kame.
Ako angunang magpapakita, pagka bigay na pagka bigay ko ng jacket ni Mae ataalis na agad ako para puntahan ang kakunchaba ko sa taguan niya atsabihin kong pumunta na siya. Wala kameng dalang cellphone dahil bawalsa school, hassle naman kung uuwi pa ako.
Madali na siguro yun,ibibigay ko lang sa kakunchaba ko ang username at password ng accountko at ibibigay nya lang naman ang neko mimi at aalis na din siya.Madali lang diba?
Alam ko Mae/~*mae*~ na alam mong iisa langkame ni Jaube, gusto ko lang malaman ang reaksyon mo pag nalaman mongnagkamali ka sa kabila ng maigting mong pagpaplano.
GUSTO LANG KITANG MAPAHIYA.
Pero sino ang pwede kong ka kuntsaba...
Hmmm...
"Papsi, pde ka tom aftr clas? May favor sna ako e."
Sent.
"Oi Jon, ano nanaman yung pinagkakakana mo kagabi sa textness?"
"May hihingin sana akong favor eh. Ok lang ba sayo? Mamayang hapon sana after class."
"E ano naman yan ha? Baka kung anong kalokohan-ness yan. At anu naman ang kapalit?"
"Kapalit? Ahhm... Ah! Makakakita ka ng magandang chix!"
"Oh talaga!?"
"Oo. College girl na yon. Mga kasing tanda mo na siguro yon."
"Ganun ba? Sige tol, pramis. Gagamitan ko ng mga swabe-ness moves ko yon"
Inakupow... Mu~g mali ata yon ah.
"Ah,hindi wag muna. Ahhm... May ipapagawa muna ako sayo. Pero wag ka munanggumawa ng kahit ano. Tsaka mo na pormahan. Ok ba yon? Baka kasi mabiglasayo yung babae eh"
"P0taness tol. Sige na nga. Bahala na lang mamaya."
Ayos. Napapayag na si papsi. Sana lang wag gumawa ng mga bagay na hindi kanais nais tong kumag na to.
-----
Nakipagpalitsi Camille ng pwesto sa kaklase ko. Ngayon magkatabi na kame. Hindi namaitatago sa buong silid namin na merong bagay na namamagitan samin.Kahit wala pa kameng kahit anong binabanggit, hanata sa kilos at artenamin. Buti na lang nakikisama naman sila dahil wala na akong naririnigna mga pang aasar, di tulad noon. Mga pakana ni Papsi. Speaking ofPapsi, masyado ata siyang tahimik ngayon. Wala akong kahit anongnarinig sa kanya buong araw bukod sa pagpapaliwanag niya kung bakitwala siyang soot na sinturon.
Si Camille naman ay walangnababanggit tungkol sa magaganap sa hapon na iyon. Hindi man lang niyaitinanong kung dala ko ba ang jacket ng ate niya na dapat ay itanongniya sakin umaga pa lang. Pero dala ko naman eh, wala na akong dapatalalahanin pa.
Uwian. Handa na ang lahat. Si papsi na sinabihankong kitain ako kela Aling Josie at sabay kameng pupunta sa Grand.Hindi ko pa nasasabi sa kanya kung ano ang gagawin niya.
Bago lumabas ng classroom, napasulyap ako kay Camille.
Ay potek.
Kasabay ko nga palang pumunta si Camille don.
"Jon, what time tayo pupunta don?"
Saktongsakto pagkasabi ni Camille sakin non ay eto na si Papsi, papalapit nasaakin at nararamdaman kong iyon din ang tanong na ibabato niya sakin.Bago pa man mangyari yon ay inagapan ko na agad. Hinila ko si Camillepapalabas ng classroom at sinenyasan ko si Papsi na maghintay langsiya. Sumilip ako sa pangalawang pinto at sinenyasan ko ulit si papsina magkita kame sa baba. Sana lang sapat ang katalinuhan niya paramaintindihan ung mga sinenyas ko.
Naka upo kame ni Camille satapat nila aling Josie at heto nanaman si Papsi, papalapit nanaman.Tumayo ako at hinarangan ko si Papsi. Kumuha ako ng singkwenta pesos saaking bulsa at bumulong ako sa kanya:
"Papsi, kain ka muna. mgaalas singko punta ka sa netopia sa may Grand. Nandon kame pero sumilipka lang. Pag nakita kita e lalabas ako at maguusap tayo at dun kosasabihin sayo kung ano ang gagawin ha?"
"xxxxxx pare, stress-ness tong pinaggagagawa natin. Pag tong chix na to hindi maganda, kukutusan kita"
Bumalik ako sa upuan namin ni Camille.
"Ano yun?" Tanong niya.
"Ah wala, may pinabigay lang ako. Tara punta na tayo dun"
Sumakay na kame ng jeep. Syempre, ako magbabayad.
Bumaba kame ng jeep. Dumiretso sa Netopia.
Kabado.
Anong mangyayari. Gagana ba ang pinlano ko?
Pinauna ko si Camille sa loob ng Netopia para malaman kung andun na nga si 'Mae Santos'.
4:48. Dose minutos pa bago sumakay si Papsi ng jeep.
"Tara Jon andito na si ate."
Dahan-dahan akong pumasok. Nag iisip. Anong gagawin ko?
"Ate, si Jon"
Teka.
Ba't ba ako kinakabahan? Kailangan ko lang namang iabot ang jacket sa kanya. Tapos.
"Ah, yan ba yung boyfriend mo?"
ANO?!
"Ateeeeee~"
Tuminginako sa kanya, kasalukuyan siyang nakaupo sa isang unit. Kamu~g kamukhanung nakita ko sa friendster. Kamu~g kamukha ni Camille. Kamu~g kamukhadin nung babae sa Club. Kaya pala pamilyar siya nung una kong makita safriendster.
Ibinaba ko ang bag ko mula sa aking balikat,binuksan ito. Imbes na kunin ko agad ang jacket ay natigilan ako. Nasabag ko pa pala ang green cap na isosoot sana ni Jaube. Bulilyaso agad.
4:55. Siguro nag aabang na ng jeep si Papsi ngayon.
Inilabas ko ang hoody na isosoli ko.
Dinukot.
Lumakad patungo sa kanya.
Iniabante ang aking kamay tungo sa direksyon niya.
"Salamat"
Kakaiba lang ang pagkuha niya saaking kamay. May haplos pang hindi mo maintindihan. Yun bang ginagawa ng mga 'pervert' sa TV.
"Oh, upo ka na."
"Ha?"
"Pa open mo na yang PC Sa tabi ko"
"Baket?"
"Diba may ibibigay ka pa sakin?"
Ayan.Sabi ko na. Iniisip niyang ako, si Jonard Madlangtuta at si Jaube ayiisa. Lalo mo lang pinaigting ang pagnanais kong isulong ang plano ko.
5:02. Patungo na si papsi dito. Halos kalahating oras pa bago siya makarating.
Papsi. Kailangan na kita ngayon.
Teka, si Camille nga pala. Nakalimutan kong kasama ko nga pala siya. Asan na siya ngayon?
Lumingon ako sa direksyon papalayo sa kung saan ako nakatingin kanina. Inikot ang ulo ko. Kaliwa. Kanan.
Wala.
Nasan siya?
"Si Camille?"
"Ewan, kasama mo diba?"
Pagkakataon na ito.
"May hihingin sana akong favor eh. Ok lang ba sayo? Mamayang hapon sana after class."
"E ano naman yan ha? Baka kung anong kalokohan-ness yan. At anu naman ang kapalit?"
"Kapalit? Ahhm... Ah! Makakakita ka ng magandang chix!"
"Oh talaga!?"
"Oo. College girl na yon. Mga kasing tanda mo na siguro yon."
"Ganun ba? Sige tol, pramis. Gagamitan ko ng mga swabe-ness moves ko yon"
Inakupow... Mu~g mali ata yon ah.
"Ah,hindi wag muna. Ahhm... May ipapagawa muna ako sayo. Pero wag ka munanggumawa ng kahit ano. Tsaka mo na pormahan. Ok ba yon? Baka kasi mabiglasayo yung babae eh"
"P0taness tol. Sige na nga. Bahala na lang mamaya."
Ayos. Napapayag na si papsi. Sana lang wag gumawa ng mga bagay na hindi kanais nais tong kumag na to.
-----
Nakipagpalitsi Camille ng pwesto sa kaklase ko. Ngayon magkatabi na kame. Hindi namaitatago sa buong silid namin na merong bagay na namamagitan samin.Kahit wala pa kameng kahit anong binabanggit, hanata sa kilos at artenamin. Buti na lang nakikisama naman sila dahil wala na akong naririnigna mga pang aasar, di tulad noon. Mga pakana ni Papsi. Speaking ofPapsi, masyado ata siyang tahimik ngayon. Wala akong kahit anongnarinig sa kanya buong araw bukod sa pagpapaliwanag niya kung bakitwala siyang soot na sinturon.
Si Camille naman ay walangnababanggit tungkol sa magaganap sa hapon na iyon. Hindi man lang niyaitinanong kung dala ko ba ang jacket ng ate niya na dapat ay itanongniya sakin umaga pa lang. Pero dala ko naman eh, wala na akong dapatalalahanin pa.
Uwian. Handa na ang lahat. Si papsi na sinabihankong kitain ako kela Aling Josie at sabay kameng pupunta sa Grand.Hindi ko pa nasasabi sa kanya kung ano ang gagawin niya.
Bago lumabas ng classroom, napasulyap ako kay Camille.
Ay potek.
Kasabay ko nga palang pumunta si Camille don.
"Jon, what time tayo pupunta don?"
Saktongsakto pagkasabi ni Camille sakin non ay eto na si Papsi, papalapit nasaakin at nararamdaman kong iyon din ang tanong na ibabato niya sakin.Bago pa man mangyari yon ay inagapan ko na agad. Hinila ko si Camillepapalabas ng classroom at sinenyasan ko si Papsi na maghintay langsiya. Sumilip ako sa pangalawang pinto at sinenyasan ko ulit si papsina magkita kame sa baba. Sana lang sapat ang katalinuhan niya paramaintindihan ung mga sinenyas ko.
Naka upo kame ni Camille satapat nila aling Josie at heto nanaman si Papsi, papalapit nanaman.Tumayo ako at hinarangan ko si Papsi. Kumuha ako ng singkwenta pesos saaking bulsa at bumulong ako sa kanya:
"Papsi, kain ka muna. mgaalas singko punta ka sa netopia sa may Grand. Nandon kame pero sumilipka lang. Pag nakita kita e lalabas ako at maguusap tayo at dun kosasabihin sayo kung ano ang gagawin ha?"
"xxxxxx pare, stress-ness tong pinaggagagawa natin. Pag tong chix na to hindi maganda, kukutusan kita"
Bumalik ako sa upuan namin ni Camille.
"Ano yun?" Tanong niya.
"Ah wala, may pinabigay lang ako. Tara punta na tayo dun"
Sumakay na kame ng jeep. Syempre, ako magbabayad.
Bumaba kame ng jeep. Dumiretso sa Netopia.
Kabado.
Anong mangyayari. Gagana ba ang pinlano ko?
Pinauna ko si Camille sa loob ng Netopia para malaman kung andun na nga si 'Mae Santos'.
4:48. Dose minutos pa bago sumakay si Papsi ng jeep.
"Tara Jon andito na si ate."
Dahan-dahan akong pumasok. Nag iisip. Anong gagawin ko?
"Ate, si Jon"
Teka.
Ba't ba ako kinakabahan? Kailangan ko lang namang iabot ang jacket sa kanya. Tapos.
"Ah, yan ba yung boyfriend mo?"
ANO?!
"Ateeeeee~"
Tuminginako sa kanya, kasalukuyan siyang nakaupo sa isang unit. Kamu~g kamukhanung nakita ko sa friendster. Kamu~g kamukha ni Camille. Kamu~g kamukhadin nung babae sa Club. Kaya pala pamilyar siya nung una kong makita safriendster.
Ibinaba ko ang bag ko mula sa aking balikat,binuksan ito. Imbes na kunin ko agad ang jacket ay natigilan ako. Nasabag ko pa pala ang green cap na isosoot sana ni Jaube. Bulilyaso agad.
4:55. Siguro nag aabang na ng jeep si Papsi ngayon.
Inilabas ko ang hoody na isosoli ko.
Dinukot.
Lumakad patungo sa kanya.
Iniabante ang aking kamay tungo sa direksyon niya.
"Salamat"
Kakaiba lang ang pagkuha niya saaking kamay. May haplos pang hindi mo maintindihan. Yun bang ginagawa ng mga 'pervert' sa TV.
"Oh, upo ka na."
"Ha?"
"Pa open mo na yang PC Sa tabi ko"
"Baket?"
"Diba may ibibigay ka pa sakin?"
Ayan.Sabi ko na. Iniisip niyang ako, si Jonard Madlangtuta at si Jaube ayiisa. Lalo mo lang pinaigting ang pagnanais kong isulong ang plano ko.
5:02. Patungo na si papsi dito. Halos kalahating oras pa bago siya makarating.
Papsi. Kailangan na kita ngayon.
Teka, si Camille nga pala. Nakalimutan kong kasama ko nga pala siya. Asan na siya ngayon?
Lumingon ako sa direksyon papalayo sa kung saan ako nakatingin kanina. Inikot ang ulo ko. Kaliwa. Kanan.
Wala.
Nasan siya?
"Si Camille?"
"Ewan, kasama mo diba?"
Pagkakataon na ito.
"Labas muna ako, hanapin ko lang sandali."
Iniikot ko ang katawan ko patungo sa pinto. Pero sa huling segundo at hinawakan niya ang kamay ko at sinabing:
"Wag na, andyan lang yan. Pabuksan mo na yang PC mo at mag internet ka muna"
Papsi kailangan na kita ngayon.
"Sige"
5:10. Pano kung na traffic si Papsi?
Hindigagana ang plano ko kung wala ka. Utang na loob naman. Dumating ka na.Sana sinuway mo ang hiling ko sa pagkakataon na to. Papsi dumating kana.
Sa kalagitnaan ng paghihinagpis ko sa kawalan ng pagasa aymay maingay na boses na bumatingaw mula sa pinto patungo sa aking tenga
"PAPINESS!! Der u are my friend!!"
"PAPINESS!! Der u are my friend!!"
Alamko ang boses na yon. Pero ayokong maniwala na si Papsi nga yon.Itinungo ko ang ulo ko kung san nanggagaling ang tunog. Ayun nga, siPapsi nga kasama ni Camille na tila nagtataka. Nagtataka nga ba? O yunang gusto kong isipin niya.
Isang malaki, matigas at malutong namura ang pilit kumakawala sa bibig ko dahil sa nangyari pero hindipwede. Tumayo ako ng walang sabi sabi at sinenyasan ko si Papsi natumungo muna kame sa labas.
"Di ka rin marunong sumunod ng simpleng utos ano?!"
"Teka teka teka Jon. Easy-ness ka lang muna. Hayaan mo kong magpaliwanag"
"Ok fine. Explain"
"Kasiganto yan. Pagka baba ko ng Jeep bumili ako ng mane. E ung nabili kongmane ung may balat. Diba dalawang klase yon? Yung maneng hubad. Yungmalalaki at kulay puti. And nabili ko ung maning may balat. Ung kulayred-brown. E nung kinain ko, napadame ata. Nasamid ako dun sa balat. Ewala akong mahanap na bilihan ng inumin. Ubo ako ng Ubo. Di na nga akomakahinga eh. Kaya pumasok na ako ng Grand at dun ako bumili ng C2."
"**** naman, ano kinalaman nun?"
"Teka-nessnaman chong. Edi yun nga. pagkabili ko c2 e nakita ko bigla si Camillena bumili din ata ng c2. Tapos sabi niya sakin..."
FLASHBACK
"Oh Jason, anong ginagawa mo dito?"
"Ah, eh kasi, sabi sakin ni Jon punta daw ako dito, may ipapagawa siya sakin. Nakita mo ba siya?"
"Ah! Oo kasama ko siya. Andun siya sa Netopia kasama si ate. Tara sabay na tayo."
"IMBECILE! Bat mo naman sinabing hinahanap mo ko!?"
"Eh baket, sinabi mo bang wag kong sabihin? Lokoness ka pala eh"
"Ugh... All is lost. Sira na plano ko"
"Hayuuup... Umiingles"
"Tsk. Sige ganto na lang, antabay ka na lang sa labas ng Netopia. Tawagin na lang kita kung sakali."
"Eh yung chix na pramis mo asan na? Nagpapoginess pa ako oh. Tingnan mo naka wax pa buhok ko"
"Sus, sinira mo na nga plano ko eh. Basta sasabihan na lang kita."
Ok.Ano na nga ba ang meron ako ngayon. Meron akong kasamang punong walanglilim, ano ba ang pwede kong ipagawa dito? Ngayon sira na ang plano ko.Hindi ko na sila mapapaniwalang si Papsi ay si Jaube. Sabagay, angpaglimot ko na kasama pala si Camille ay bulilyaso na agad dahil kilalani Camille si Papsi. Ano pa nga ba ang magagawa ko?
"Diyan ka lang, wag kang aalis."
Pumasokako sa loob ulit ng Netopia. Umupo sa isang unit. Wala na. Sinira narin lang ni Papsi ang plano, gawin ko na lang kung ano ang totoo.
Binuksan ko ang bag ko.
Kinuha ang green na cap.
Sinoot.
"Open mo na RO mo" sabi ko.
Hindi nag salita si Mae. Pero naka ngiti siya.
"Oh yan ha... level 65... Malianaw na malinaw"
"Oo sige... Eto na ung neko"
"Oh bat parang malungkot ka? Importante ba sau yang Neko Mimi?"
Batnga ba ako nalungkot? Dahil ba mawawala na yung Neko Mimi ko? Kung anomang dahilan man yun ay hindi ko pa alam sa kasalukuyan.
"May itatanong lang ako" sabi ko.
"Sige ano yon?"
"Alam mo ba talaga na ako ang maygamit nitong Jaube?"
"Oo."
"Pano?"
"Sa friendster."
"Panong sa friendster?"
"Edi pangalan mo sa friendster. Tapos pangalan mo sa ID. Ganun ka simple. Halata ngang ayaw mo pang magpahuli eh. Hahaha!"
"Anong ayaw magpahuli?"
"Ayaw mong malaman kong ikaw yung dalawang yon kahit halatang halata naman. Hahaha!"
"Pano mo nasabi?"
"Ayan oh, nag sama ka pa ng decoy. Hahaha! Sa susunod naman hanap ka ng kasing gwapo mo, wag ung ganyan, mu~g kawatan eh."
Imbesna matawa ako sa pagbibiro niya sa pagmumukha ni Papsi e mas binigyanko ng pansin kung gano niya kasimpleng pinagdikit dikit ang mga bagay.Mga simpleng butas na pinilit kong hindi tingnan dahil inakala kongsing kritikal ko ang kalaban ko.
"Oh, nanigas ka na diyan. Gantona lang... Isipin mo na lang first time natin mag meet. Isipin mo nalang ngaun mo lang ako nakita, nakilala at nakausap in real life. Ok bayon?"
"Ok" na lang ang nasabi ko.
"Sige... Ok pano ba pag formal meeting... Ah eto..."
Binitawanniya ang mouse at kinuha niya ang kanang kamay ko na nakapatong sakeyboard gamit ang kanyang kaliwang kamay. Ipinosisyon niya ang kamayko sa kamay niya. Hinigpitan niya ang hawak at sinabing...
"Hi! I'm Dawn Mae Santos, and you are?"
"Jon... ard... Madlangtuta."
"Oh yan ha, now we've officially met"
Nakahawak pa din siya sa kamay ko.
"Yeah... Officially.."
I promise to never fall in love with a stranger...
"Yeah... Officially.."
Sinoba tong Dawn Mae Santos na to? Ano ba ang alam ko sa kanya bukod saalam kong kapatid siya ni Camille? Nakahinto ang oras. Nakahawak pa dinako sa kamay niya.
Ang ganda nya nga.
Sa oras na yon,may isang bagay lang na pumasok sa isip ko. Bago ka makaramdam ngpagmamahal sa isang tao, dadaan muna ito sa attraction or infatuation.Magiging crush mo muna siya bago mo siya maging love, hindi ba? At panomo siya magiging crush? Syempre tutuon ka muna kung ano ang mgakatangiang panlabas niya. Dito titingnan mo ang disposisyon niya sa taoat syempre, kasama ka na doon. Pwede rin ang mga abilidad niya, ang mgakaya at hindi niya kayang gawin.
In short, kung maganda o gwapo ka at talentado ka ay maraming maiinfatuate sayo.
Hindi ba gwapo at maganda ang mga artista? Hindi ba, talentado ang mga basketball player, singer at dancers?
Oo.
Kayanga maraming nagkaka crush sa kanila eh. Dahil iyon ang disposisyonnila sa tao. Iyon ang nakikita sa kanila. Naalala ko tuloy yung pinsankong babae. May boyfriend siya pero may crush daw siyangbasketbolistang katunong ang pangalan ni Kim Chui. Chris Tiu ata oChui, kung ano man yon, wala na akong pakelam.
Peronakakapagtaka dahil napakaliit na porsyento ng mga taga hanga nila angnagpupumulit isulong ang nararamdaman nila para sa kanilanghinahangaan? Teka, mas maganda atang sabihin na: Bakit hindi silakayang mahalin ng normal na tao?
Sa mga ganyang sitwasyon kasi,pilit nating nilalagyan ng bakod ang ating sarili. Sa umpisa pa langsinasabi na natin na hanggang pangarap lang na makapiling mo habangbuhay ang isang magandang dilag na sa telebisyon mo lang nakikita. Itongayon ang dinidikta ng utak natin sa puso natin kaya nagkakaroon itong dalawang panig. Isa sa ating tunay na mahal(A), at isa para sa atingMGA hinahangaan(B).
May isang punto sa buhay natin namababasag ang manipis na pader na nag hihiwalay sa Crush at Love. Peronangyayari lang ito sa isang panig ng damdamin natin, ang panig A. Sapanig B kung saan ay nanroon ang mga hinahangaan mong "mataas na tao"ay masyadong makapal ang pader na itinayo mo upang buwagin ng sarilimo. Dito lumalabas ang pagiging malapit sa realidad ng tao. Alam mo sasarili mo na 1 out of 100,000,000,000,000 ang chance na maging kayo niKim Chui. Sa kabilang banda naman, maipapalagay mong meron kang 1 outof 1000 na chance na maging kayo ng highschool crush mo. Kahit hindi moisipin, alam mong mas madaling mapaibig ang kahit sino sa mga kaklasemo kesa sa isang celebrity.
Sino ba tong Dawn Mae Santos na to? Ano ba ang alam ko sa kanya bukod sa alam kong kapatid siya ni Camille?
Wala.
Sa hindi ko malamang kadahilanan, nailagay ko si ~*mae*~ sa panig B ng puso ko.
Bakit?
Angganda nya eh! Di hamak na mas maganda kumpara kay Camille sa maramingaspeto. Maganda. Pero hanggang doon na lang. Parang si HeartEvangelista, imposible. Sinimulan ko nang buuin ang malaki, matigas atmakapal na pader na pipigil sa damdamin ko na umibig sa isang dalaganggawa sa porcelana.
Pero may pagkakaiba.
Hindi celebritysi Mae. Nandito siya ngayon sa harap ko, nakakausap at nahahawakan.Kapatid din siya ng kasintahan kong si Camille. Malapit lang ang amingbahay sa isa't isa. Iisang komyunidad lang ang aming ginagalawan.Nakasakay na din ako sa kotse nya, nakainuman ko na siya, naisoot ko naang damit niya, madalas ko siyang ka txt at madalas ko din siyangkausap NOON.
Kung tutuusin ay napaka daling ilagay siya sa panigA ng damdamin ko. Hindi ko rin alam, pero... Dapat sa panig A ay isangtao lang ang laman nito. Pinalaki akong naniniwala na isang tao langang dapat mong mahalin. Nakabaon ito sa kultura at tradisyon kung saanako ipinanganak. Marahil isa na din tong salik kung bakit inilagay kosiya sa panig na yon. Kung ano man ang totoong dahilan, hindi ko alam.
Panig A: Camille
Panig B: Mae
Dalawang magkapatid ang naninirahan sa magkabilang panig ng damdamin ko.
"Boy, nasa realidad ka pa ba?" Sinabi sakin ni Mae habang ikinakaway ang kaliwa niyang kamay sa mukha ko.
"Ah,oo" Gulat pa ako at hindi malaman kung andito ba talaga ako kanina bagoako mahulog sa dagat dulot ng malalim kong pagiisip.
"Alam mo bang mahigit tatlo't kalahating minuto kang naka hawak sa kamay ko at nakatitig sa mukha ko?"
"Ay, sorry. Medyo disoriented pa ako eh."
"Pano sablay plano mo! Wahahhaha!!"
"hmpf..."
Binitawan ko na ang kamay niya at ipinatong ito sa keyboard para i type ang username at password ko.
Si Camille?
Inikot ko ang ulo ko mula kaliwa, pakanan. Hinahanap ko si Camille.
Ayun.Nasa labas, kausap si Papsi. Nagtatawanan sila. Malamang nagkukwentonanaman tong si Papsi tungkol sa Hapon, Pinoy at Amerikano. Sa nakikitako, talagang bigay todo siya, kahit hindi ko naririnig ang pinaguusapannila, kita mula sa kinauupuan ko, with actions pa siya mag kwento!
"Wag mong alalahanin yang si Camille, hindi lalayo yan." biglang sabi ni Mae. Nahuli niya ata akong nakatingin.
Sumilip siya sa screen ko. Nakita niyang naglalakad ako mula byalan lvl 4 papuntang pront. Mu~g matatagalan to.
"Kumain ka na ba?" Tanong niya..
"Ha? Bakit?"
"Tara kain tayo! Treat ko!"
Tumayo siya, nag alt f4 sa screen niya. nag alt f4 din sakin. Dumiretso sa counter. Nagbayad.
Pati akin?
"Tara na!" Nagmamadali niyang sabi.
Hinila niya ang kamay ko papalabas ng netopia, pag labas niya, andun si Papsi at Camille.
"Tara Camz, kain tau. Bring your friend na rin!"
Inihagis niya ako papasok ng kotse sa harap. Sinalpak ang pinto. Si Papsi at Camille ay sa likod nakaupo.
Masyadongmga mabilis ang mga pangyayari. Hindi ko na nakuhang magreact sapagkakaladkad at pag hagis niya sakin. Medyo masakit pero ayus lang.Gutom na din naman ako eh.
"All set?" Tanong niya.
"Tara na ate! Gutomness na tayong lahat eh!" Sabi ni Papsi.
"kapal ng mukha nitong.."
"Oo nga ate! Gutom na din ako!" Sabi ni Camille.
"Oh ikaw Mr. Madlangtuta?"
"Ha? Anong ako?"
"Wala.. O sige.. Tara na!"
Paranglahat sila masaya ah. Ako lang ang hindi... Pati si papsi na kantanodlang naman dito ay parang komportable sa paligid ni Mae at Camille.
"Next stop, our house!"
San daw?!
"Yeah... Officially.."
Sinoba tong Dawn Mae Santos na to? Ano ba ang alam ko sa kanya bukod saalam kong kapatid siya ni Camille? Nakahinto ang oras. Nakahawak pa dinako sa kamay niya.
Ang ganda nya nga.
Sa oras na yon,may isang bagay lang na pumasok sa isip ko. Bago ka makaramdam ngpagmamahal sa isang tao, dadaan muna ito sa attraction or infatuation.Magiging crush mo muna siya bago mo siya maging love, hindi ba? At panomo siya magiging crush? Syempre tutuon ka muna kung ano ang mgakatangiang panlabas niya. Dito titingnan mo ang disposisyon niya sa taoat syempre, kasama ka na doon. Pwede rin ang mga abilidad niya, ang mgakaya at hindi niya kayang gawin.
In short, kung maganda o gwapo ka at talentado ka ay maraming maiinfatuate sayo.
Hindi ba gwapo at maganda ang mga artista? Hindi ba, talentado ang mga basketball player, singer at dancers?
Oo.
Kayanga maraming nagkaka crush sa kanila eh. Dahil iyon ang disposisyonnila sa tao. Iyon ang nakikita sa kanila. Naalala ko tuloy yung pinsankong babae. May boyfriend siya pero may crush daw siyangbasketbolistang katunong ang pangalan ni Kim Chui. Chris Tiu ata oChui, kung ano man yon, wala na akong pakelam.
Peronakakapagtaka dahil napakaliit na porsyento ng mga taga hanga nila angnagpupumulit isulong ang nararamdaman nila para sa kanilanghinahangaan? Teka, mas maganda atang sabihin na: Bakit hindi silakayang mahalin ng normal na tao?
Sa mga ganyang sitwasyon kasi,pilit nating nilalagyan ng bakod ang ating sarili. Sa umpisa pa langsinasabi na natin na hanggang pangarap lang na makapiling mo habangbuhay ang isang magandang dilag na sa telebisyon mo lang nakikita. Itongayon ang dinidikta ng utak natin sa puso natin kaya nagkakaroon itong dalawang panig. Isa sa ating tunay na mahal(A), at isa para sa atingMGA hinahangaan(B).
May isang punto sa buhay natin namababasag ang manipis na pader na nag hihiwalay sa Crush at Love. Peronangyayari lang ito sa isang panig ng damdamin natin, ang panig A. Sapanig B kung saan ay nanroon ang mga hinahangaan mong "mataas na tao"ay masyadong makapal ang pader na itinayo mo upang buwagin ng sarilimo. Dito lumalabas ang pagiging malapit sa realidad ng tao. Alam mo sasarili mo na 1 out of 100,000,000,000,000 ang chance na maging kayo niKim Chui. Sa kabilang banda naman, maipapalagay mong meron kang 1 outof 1000 na chance na maging kayo ng highschool crush mo. Kahit hindi moisipin, alam mong mas madaling mapaibig ang kahit sino sa mga kaklasemo kesa sa isang celebrity.
Sino ba tong Dawn Mae Santos na to? Ano ba ang alam ko sa kanya bukod sa alam kong kapatid siya ni Camille?
Wala.
Sa hindi ko malamang kadahilanan, nailagay ko si ~*mae*~ sa panig B ng puso ko.
Bakit?
Angganda nya eh! Di hamak na mas maganda kumpara kay Camille sa maramingaspeto. Maganda. Pero hanggang doon na lang. Parang si HeartEvangelista, imposible. Sinimulan ko nang buuin ang malaki, matigas atmakapal na pader na pipigil sa damdamin ko na umibig sa isang dalaganggawa sa porcelana.
Pero may pagkakaiba.
Hindi celebritysi Mae. Nandito siya ngayon sa harap ko, nakakausap at nahahawakan.Kapatid din siya ng kasintahan kong si Camille. Malapit lang ang amingbahay sa isa't isa. Iisang komyunidad lang ang aming ginagalawan.Nakasakay na din ako sa kotse nya, nakainuman ko na siya, naisoot ko naang damit niya, madalas ko siyang ka txt at madalas ko din siyangkausap NOON.
Kung tutuusin ay napaka daling ilagay siya sa panigA ng damdamin ko. Hindi ko rin alam, pero... Dapat sa panig A ay isangtao lang ang laman nito. Pinalaki akong naniniwala na isang tao langang dapat mong mahalin. Nakabaon ito sa kultura at tradisyon kung saanako ipinanganak. Marahil isa na din tong salik kung bakit inilagay kosiya sa panig na yon. Kung ano man ang totoong dahilan, hindi ko alam.
Panig A: Camille
Panig B: Mae
Dalawang magkapatid ang naninirahan sa magkabilang panig ng damdamin ko.
"Boy, nasa realidad ka pa ba?" Sinabi sakin ni Mae habang ikinakaway ang kaliwa niyang kamay sa mukha ko.
"Ah,oo" Gulat pa ako at hindi malaman kung andito ba talaga ako kanina bagoako mahulog sa dagat dulot ng malalim kong pagiisip.
"Alam mo bang mahigit tatlo't kalahating minuto kang naka hawak sa kamay ko at nakatitig sa mukha ko?"
"Ay, sorry. Medyo disoriented pa ako eh."
"Pano sablay plano mo! Wahahhaha!!"
"hmpf..."
Binitawan ko na ang kamay niya at ipinatong ito sa keyboard para i type ang username at password ko.
Si Camille?
Inikot ko ang ulo ko mula kaliwa, pakanan. Hinahanap ko si Camille.
Ayun.Nasa labas, kausap si Papsi. Nagtatawanan sila. Malamang nagkukwentonanaman tong si Papsi tungkol sa Hapon, Pinoy at Amerikano. Sa nakikitako, talagang bigay todo siya, kahit hindi ko naririnig ang pinaguusapannila, kita mula sa kinauupuan ko, with actions pa siya mag kwento!
"Wag mong alalahanin yang si Camille, hindi lalayo yan." biglang sabi ni Mae. Nahuli niya ata akong nakatingin.
Sumilip siya sa screen ko. Nakita niyang naglalakad ako mula byalan lvl 4 papuntang pront. Mu~g matatagalan to.
"Kumain ka na ba?" Tanong niya..
"Ha? Bakit?"
"Tara kain tayo! Treat ko!"
Tumayo siya, nag alt f4 sa screen niya. nag alt f4 din sakin. Dumiretso sa counter. Nagbayad.
Pati akin?
"Tara na!" Nagmamadali niyang sabi.
Hinila niya ang kamay ko papalabas ng netopia, pag labas niya, andun si Papsi at Camille.
"Tara Camz, kain tau. Bring your friend na rin!"
Inihagis niya ako papasok ng kotse sa harap. Sinalpak ang pinto. Si Papsi at Camille ay sa likod nakaupo.
Masyadongmga mabilis ang mga pangyayari. Hindi ko na nakuhang magreact sapagkakaladkad at pag hagis niya sakin. Medyo masakit pero ayus lang.Gutom na din naman ako eh.
"All set?" Tanong niya.
"Tara na ate! Gutomness na tayong lahat eh!" Sabi ni Papsi.
"kapal ng mukha nitong.."
"Oo nga ate! Gutom na din ako!" Sabi ni Camille.
"Oh ikaw Mr. Madlangtuta?"
"Ha? Anong ako?"
"Wala.. O sige.. Tara na!"
Paranglahat sila masaya ah. Ako lang ang hindi... Pati si papsi na kantanodlang naman dito ay parang komportable sa paligid ni Mae at Camille.
"Next stop, our house!"
San daw?!
Tahimik ang lahat sa loob. Walang umiimik. Walang nag sasalita. Walang nagpaparamdam.
Traffic. Nakakabagot. Gutom pa kame.
Tumalikod si Mae, kinuha ang bag, inilabas ang ipod at isinaksak.
Makalipas ang ilang segundo ay bigla na lang tumugtog ang isang maganda at pamilyar na tono muna sa mga speaker.
Wala pa ring umiimik.
I Will Never Find Another Lover
Sweeter Than You
Sweeter Than You
Alam ko ang kanta na yan! Sa hindi malamang kadahilanan ay bigla na lang bumukas ang bibig ko at nagsimulang kumanta.
"And i will never find another lover... More precious as you, more precious as you.."
Mula sa pagkakatingin ni Mae sa traffic na tila hindi gumagalaw ay bigla siyang napaharap sakin.
"Uii, alam mo yang kanta na yan?"
"Yeah, isa sa mga paborito ko yan.."
"Talaga! Ako din eh!" Humarap siya sakin. Kumikislap ang mata at ang ngiti ay abot tenga. Nagpatuloy siya sa pag kanta...
"And you are my only one and everything... And for you this song i sing..."
Nilaglag niya ang tono, siyempre kinuha ko. Pinilit kong ituloy ang kanta.
"All my life... I prayed for someone like you..."
Hindi ko inaasahan na kakanta din siya matapos kong magsalita.
"And I thank God... that I... that i finally found you..."
Sabay na kameng kumakanta.
"All my life... I prayed for someone like you..."
Inakala kong sa susunod na linya ay sabay pa rin kame. Pero nang nag simula na akong mag salita... Tumahimik siya.
"And I hope that you feel the same way too..."
Medyo napahiya ako kaya't di ko na binigkas ang susunod na lyrics. Pero siya naman ang kumanta.
"Yes i pray that you... Do love me too..."
Ohh... Medyo nakakahiya na ang mga pangyayari. Di muna ako kakanta.
Tahimikang dalawa sa likod. Tiningnan ko sila sa pamamagitan ng rear viewmirror. Imbis na dalawang tao ang makita ko, ang nakita ko ay mata.
Mata ni Mae.
Nakatingin sakin. Naniningkit.
Tumingin ako sa kanya ng mata ko lang ang iginagalaw ko.
Nakatingin siya sakin.
Nakangiti.
Ngumiti din ako sabay iniiwas ang tingin pakanan.
Pumikit.
Kinilig.
Oh baka naman nilalamig lang ako sa aircon.
Tuloy pa din ang pag tugtog ng kantang kanina lang ay sabay namin kinakanta ng isang babaeng hindi ko pa lubos na kilala.
Matapos ang instrumental ay nagsimula nanaman siyang kumanta.
"Said... I promise to never fall in love... with a stranger.."
Never fall in love with a stranger? How ironic.
Tumingin ako sa likod. Tumingin din siya.
Kinalabit ako at sumenyas ng wag daw akong maingay. Nakatulog na ang dalawa dahil sa traffic.
"Wag ka nang kumanta" sabi niya sakin. "Ampanget ng boses mo eh"
"Sorry ah, maganda kasi boses mo eh."
"Joke lang oh, ang sensitive mo naman."
Patuloy pa rin ang kanta.
All My Life (Ohhhh..Baby, Baby)
I Prayed For Someone Like You
And I Thank God
That I...That I Finally Found You
All My Life
I Prayed For Someone Like You
And I Hope That You Feel The Same Way Too
Yes, I Pray That You Do Love Me Too
"Bat alam mo yung kanta?" Tanong niya sakin.
"Maganda eh.."
"Ahh.. ako kasi pinapakinggan ko lang yan pag malungkot ako or... in love ako"
Kumunot ang noo ko. Tumaas ang kilay ko. Inilayo ko ang tingin ko sa kanya.
"Ahh talaga..."
"Yeah!! Eto din oh. Tingin ko alam mo din tong kantang to..."
Kinuhaniya ang ipod. Inikot ang daliri at inilapag itong muli. Dahan dahangtumunog nanaman ang isang malumanay at pamilyar na tono.
Baby,
now that I've found you
I won't let you go
I built my world around you
I need you so,
baby even though
You don't need me
now
"Ay syempre alam ko yan..." Mahina kong sagot..
"Sige nga ituloy mo!"
"Ayoko nga, kakasabi mo lang pangit boses ko eh."
"Dali na!! Hahalikan kita!"
"Ayoko nga eh. Tsaka pambabae yan eh. Hindi babagay boses ng lalaki dyan."
Baby, baby,
when first we met
I knew in this heart of mine
That you were someone I couldn't forget.
I said right,
and abide my time
"Dali na! Kala mo nag bibiro ako? Kahit ung chorus lang please!"
"Ayoko nga! Ang kulet mo naman eh."
Kasalukuyanakong nakatingin sa traffic na tila patindi ng patindi. Hindi ko kayangtumingin ng matagal sa kanya, hindi ko alam kung bakit.
Tumahimik siya. Tanging ang tunog na lang ng makina at ang magandang kanta na lang ang naririnig ko.
Spent my life looking
for that somebody
May humawak sa kamay ko. Napatingin ako sa direksyon ni Mae.
to make me feel like new
Now you tell me that you want to leave me
Napakalapit na ng mukha niya sakin. Wala nang oras para pumalag.
Nag dikit ang aming mga labi.
But darling, I just can't let you
Ayokong umalis dito...
Traffic. Nakakabagot. Gutom pa kame.
Tumalikod si Mae, kinuha ang bag, inilabas ang ipod at isinaksak.
Makalipas ang ilang segundo ay bigla na lang tumugtog ang isang maganda at pamilyar na tono muna sa mga speaker.
Wala pa ring umiimik.
I Will Never Find Another Lover
Sweeter Than You
Sweeter Than You
Alam ko ang kanta na yan! Sa hindi malamang kadahilanan ay bigla na lang bumukas ang bibig ko at nagsimulang kumanta.
"And i will never find another lover... More precious as you, more precious as you.."
Mula sa pagkakatingin ni Mae sa traffic na tila hindi gumagalaw ay bigla siyang napaharap sakin.
"Uii, alam mo yang kanta na yan?"
"Yeah, isa sa mga paborito ko yan.."
"Talaga! Ako din eh!" Humarap siya sakin. Kumikislap ang mata at ang ngiti ay abot tenga. Nagpatuloy siya sa pag kanta...
"And you are my only one and everything... And for you this song i sing..."
Nilaglag niya ang tono, siyempre kinuha ko. Pinilit kong ituloy ang kanta.
"All my life... I prayed for someone like you..."
Hindi ko inaasahan na kakanta din siya matapos kong magsalita.
"And I thank God... that I... that i finally found you..."
Sabay na kameng kumakanta.
"All my life... I prayed for someone like you..."
Inakala kong sa susunod na linya ay sabay pa rin kame. Pero nang nag simula na akong mag salita... Tumahimik siya.
"And I hope that you feel the same way too..."
Medyo napahiya ako kaya't di ko na binigkas ang susunod na lyrics. Pero siya naman ang kumanta.
"Yes i pray that you... Do love me too..."
Ohh... Medyo nakakahiya na ang mga pangyayari. Di muna ako kakanta.
Tahimikang dalawa sa likod. Tiningnan ko sila sa pamamagitan ng rear viewmirror. Imbis na dalawang tao ang makita ko, ang nakita ko ay mata.
Mata ni Mae.
Nakatingin sakin. Naniningkit.
Tumingin ako sa kanya ng mata ko lang ang iginagalaw ko.
Nakatingin siya sakin.
Nakangiti.
Ngumiti din ako sabay iniiwas ang tingin pakanan.
Pumikit.
Kinilig.
Oh baka naman nilalamig lang ako sa aircon.
Tuloy pa din ang pag tugtog ng kantang kanina lang ay sabay namin kinakanta ng isang babaeng hindi ko pa lubos na kilala.
Matapos ang instrumental ay nagsimula nanaman siyang kumanta.
"Said... I promise to never fall in love... with a stranger.."
Never fall in love with a stranger? How ironic.
Tumingin ako sa likod. Tumingin din siya.
Kinalabit ako at sumenyas ng wag daw akong maingay. Nakatulog na ang dalawa dahil sa traffic.
"Wag ka nang kumanta" sabi niya sakin. "Ampanget ng boses mo eh"
"Sorry ah, maganda kasi boses mo eh."
"Joke lang oh, ang sensitive mo naman."
Patuloy pa rin ang kanta.
All My Life (Ohhhh..Baby, Baby)
I Prayed For Someone Like You
And I Thank God
That I...That I Finally Found You
All My Life
I Prayed For Someone Like You
And I Hope That You Feel The Same Way Too
Yes, I Pray That You Do Love Me Too
"Bat alam mo yung kanta?" Tanong niya sakin.
"Maganda eh.."
"Ahh.. ako kasi pinapakinggan ko lang yan pag malungkot ako or... in love ako"
Kumunot ang noo ko. Tumaas ang kilay ko. Inilayo ko ang tingin ko sa kanya.
"Ahh talaga..."
"Yeah!! Eto din oh. Tingin ko alam mo din tong kantang to..."
Kinuhaniya ang ipod. Inikot ang daliri at inilapag itong muli. Dahan dahangtumunog nanaman ang isang malumanay at pamilyar na tono.
Baby,
now that I've found you
I won't let you go
I built my world around you
I need you so,
baby even though
You don't need me
now
"Ay syempre alam ko yan..." Mahina kong sagot..
"Sige nga ituloy mo!"
"Ayoko nga, kakasabi mo lang pangit boses ko eh."
"Dali na!! Hahalikan kita!"
"Ayoko nga eh. Tsaka pambabae yan eh. Hindi babagay boses ng lalaki dyan."
Baby, baby,
when first we met
I knew in this heart of mine
That you were someone I couldn't forget.
I said right,
and abide my time
"Dali na! Kala mo nag bibiro ako? Kahit ung chorus lang please!"
"Ayoko nga! Ang kulet mo naman eh."
Kasalukuyanakong nakatingin sa traffic na tila patindi ng patindi. Hindi ko kayangtumingin ng matagal sa kanya, hindi ko alam kung bakit.
Tumahimik siya. Tanging ang tunog na lang ng makina at ang magandang kanta na lang ang naririnig ko.
Spent my life looking
for that somebody
May humawak sa kamay ko. Napatingin ako sa direksyon ni Mae.
to make me feel like new
Now you tell me that you want to leave me
Napakalapit na ng mukha niya sakin. Wala nang oras para pumalag.
Nag dikit ang aming mga labi.
But darling, I just can't let you
Ayokong umalis dito...
"Hoy kaung dalawa dyan sa likod, gising na!" Pasigaw na sinabini Mae sa dalawa habang tinatapik tapik niya ang tuhod ni Camille."Malapit na tayo!"
Si Mae, hindi ko alam kung nang iinis ba,dahil sa tuwing tumitingin ako sa kanya ay tinataas niya ang isa niyangkilay at maglalabas ng kalahating ngiti. Magandang tingnan sa isangbanda pero mas naiinis ako dahil parang may itinatago ang ngiti niya nayon na hindi ko ikinatutuwa.
Ako naman? Hindi pa rin akomakapaniwalang kanina lang ay may hinalikan ang babae na hindi ko pakilala at kasama ko pa ang kasintahan ko habang ginawa ko iyon. Isangmalaking kasalanan, oo. Pero ang totoo niyan...
Nagustuhan ko naman.
Sumimpleako ng tingin kay Mae. Kailangang mas maging maingat ako ngayon dahilgising na ang dalawa. Tumingin ako pa kaliwa. Napaka payapa ng mukha niMae, animo'y walang problema sa mundo. Sa mukha pa lang niya aymararamdaman mo na na masayahin siyang tao. Wala kang makikita ng bakasng paghihirap sa mukha niya. Ang mga mata niya ay mistulang patak ngulan sa dulo ng dahon sa umagang malamig. Napka payapa at napakahinhin. Ang mga labi niya... Ang mga labi niya... Hindi akomakapaniwalang kanina lang ay nakadikit ang mga labi na yan sa mga labiko. May mga bagay na nagtutulak sakin upang gustuhin ko at hangarin kona maramdamang muli ang halik na iyon pero may mga bagay din nahumihila sakin papalayo. Kung tutuusin hindi tama na gustuhin ko angisang bagay na hindi naman talaga tama sa umpisa pa lang.
Hindiko namalayan na habang nakatingin ako sa lagi niya ay ginagalaw ko angmga labi ko kung paano ko siya ginalaw kanina. Muli kong binubuhay anghalik sa ala ala ko habang nakatingin ako sa mga labi ni Mae.
"Oh,anung ginagawa mo?" Tanong ni Mae sakin na tila may bahid ng tukso sadulo. "Bat mo kinakagat yang labi mo? Nagugutom ka na ata eh!"
Nanahimik ako. Maaari bang alam niya ang iniisip ko? Nagtawanan ang lahat.
Ilangsandali na lang ay nakita ko na ang pamilyar na gate nila ng bahaynila. Bumusina siya. Dali daling may lumabas na isang lalaki upangbuksan ang gate at alalayan ang sasakyan sa pag pasok.
Mula sa likod ko, may humawak sa aking balikat. Si papsi pala. Bumulong sakin.
"Tol, may nakita ako kanina, wag kang mag alala secretness lang natin yon."
Nilamig ako.
Kungtama ang iniisip ko, nakita ni papsi na naghalikan kame ni Mae. Inakalakong tulog sila pareho noong mga oras na yon. Pero hinde. Isa pa, kungnakita ni Papsi yon, may posibilidad din na nakita ni Camille ang mgapangyayari.
Malamig na dugo ang mabilis na dumaloy sa mga ugatko paakyat ng aking ulo. Bumalik si Papsi sa dating pwesto niya. Akonaman at nanatili sa posisyon ko, hindi ako makagalaw. Naghalong hiyaat takot ang nagtali sa mga binti at braso ko.
Nang papasok nakame ng gate pinilit kong iikot ang ulo ko sa direksyon ni Camille.Gusto ko lang makita ang mukha niya dahil kung nakita niya ang mgapangyayari ay nasisigurado kong hindi matutuwa to. Makikita ko angbakas ng kalungkutan sa mukha niya at hindi niya ito maitatago sa kahitanong pamamaraan.
Iiikot ko na dapat ang ulo ko ngunit biglanghuminto ang kotse. Inihagis sakin ni Mae ang mga gamit at bag niyasabay sabing "Paki pasok sa loob ha." Sinabayan na rin ito ng pagbabani Camille sa sasakyan. Hindi ko na nakita ang reaksyon niya.
Pumasokkame ng pinto. Nauna si Camille, sunod si Papsi at ako ang nasa huli.Si Mae naman ay nasa labas pa at inaayos ang ang pag papark niya ngkotse.
"Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaw!!" Sabi ni Papsi na tila na bigla sa mga nakikita niya. "Bangis-ness naman ng bahay niyo!"
Agad tumungo si papsi sa sofa, nilapag dun at naupo.
"Uytumayo ka muna!" Sabi ko habang hinihila ang polo niya. "Hindi pa namantayo pinapaupo eh!" Hindi ko alam na nandoon na pala si Mae.
"Sige upo na kayo diyan."
SiCamille ay nagdirediretso paakyat ng hagdan dala dala ang lahat nggamit niya. Hindi ko na ito pinansin dahil normal lang naman na magbihis ka pagkadating mo galing paaralan.
"Oh, ano ang gusto niyong kainin?" Sabi ni Mae.
"Kahit ano po" Sabi ko.
"Po?"
"Huh?"
"Wag mo na akong i-po, masasaktan ka sakin."
"Ahhm.. Sige."
Dumiretso si Mae sa isang parte ng bahay, ang kusina ata. Hindi ko masabi dahil ngayon pa lang naman ako nakatapak sa loob nito.
"Pre" Kinalabit ako ni Papsi. "Pano mo nagawa yon?"
"Nagawa ang alin?"
"Yung ginawa mo sa kotse."
"Alin? Ano? Di kita maintindihan?"
"Anakng p0taness naman tol. Pati ba ako lolokohin mo pa? Sabi ko nga sayodiba, nakita kong naghalikan kayo nung kapatid ni Camille."
"Hinaan mo naman boses mo!"
"Taeness tol, ang ganda nung chick na yun. Pano mo ginawa yon?"
"Pwede ba wag na nating pag usapan?"
"Bangis eh, H-H-W-K pa kayo eh."
"Anong H? H? W? K?"
"Holding Hands While Kissing. O ha!"
"Utang na loob Jason, tsaka na natin pag usapan pag wala tayo sa bahay na to."
Si Mae, hindi ko alam kung nang iinis ba,dahil sa tuwing tumitingin ako sa kanya ay tinataas niya ang isa niyangkilay at maglalabas ng kalahating ngiti. Magandang tingnan sa isangbanda pero mas naiinis ako dahil parang may itinatago ang ngiti niya nayon na hindi ko ikinatutuwa.
Ako naman? Hindi pa rin akomakapaniwalang kanina lang ay may hinalikan ang babae na hindi ko pakilala at kasama ko pa ang kasintahan ko habang ginawa ko iyon. Isangmalaking kasalanan, oo. Pero ang totoo niyan...
Nagustuhan ko naman.
Sumimpleako ng tingin kay Mae. Kailangang mas maging maingat ako ngayon dahilgising na ang dalawa. Tumingin ako pa kaliwa. Napaka payapa ng mukha niMae, animo'y walang problema sa mundo. Sa mukha pa lang niya aymararamdaman mo na na masayahin siyang tao. Wala kang makikita ng bakasng paghihirap sa mukha niya. Ang mga mata niya ay mistulang patak ngulan sa dulo ng dahon sa umagang malamig. Napka payapa at napakahinhin. Ang mga labi niya... Ang mga labi niya... Hindi akomakapaniwalang kanina lang ay nakadikit ang mga labi na yan sa mga labiko. May mga bagay na nagtutulak sakin upang gustuhin ko at hangarin kona maramdamang muli ang halik na iyon pero may mga bagay din nahumihila sakin papalayo. Kung tutuusin hindi tama na gustuhin ko angisang bagay na hindi naman talaga tama sa umpisa pa lang.
Hindiko namalayan na habang nakatingin ako sa lagi niya ay ginagalaw ko angmga labi ko kung paano ko siya ginalaw kanina. Muli kong binubuhay anghalik sa ala ala ko habang nakatingin ako sa mga labi ni Mae.
"Oh,anung ginagawa mo?" Tanong ni Mae sakin na tila may bahid ng tukso sadulo. "Bat mo kinakagat yang labi mo? Nagugutom ka na ata eh!"
Nanahimik ako. Maaari bang alam niya ang iniisip ko? Nagtawanan ang lahat.
Ilangsandali na lang ay nakita ko na ang pamilyar na gate nila ng bahaynila. Bumusina siya. Dali daling may lumabas na isang lalaki upangbuksan ang gate at alalayan ang sasakyan sa pag pasok.
Mula sa likod ko, may humawak sa aking balikat. Si papsi pala. Bumulong sakin.
"Tol, may nakita ako kanina, wag kang mag alala secretness lang natin yon."
Nilamig ako.
Kungtama ang iniisip ko, nakita ni papsi na naghalikan kame ni Mae. Inakalakong tulog sila pareho noong mga oras na yon. Pero hinde. Isa pa, kungnakita ni Papsi yon, may posibilidad din na nakita ni Camille ang mgapangyayari.
Malamig na dugo ang mabilis na dumaloy sa mga ugatko paakyat ng aking ulo. Bumalik si Papsi sa dating pwesto niya. Akonaman at nanatili sa posisyon ko, hindi ako makagalaw. Naghalong hiyaat takot ang nagtali sa mga binti at braso ko.
Nang papasok nakame ng gate pinilit kong iikot ang ulo ko sa direksyon ni Camille.Gusto ko lang makita ang mukha niya dahil kung nakita niya ang mgapangyayari ay nasisigurado kong hindi matutuwa to. Makikita ko angbakas ng kalungkutan sa mukha niya at hindi niya ito maitatago sa kahitanong pamamaraan.
Iiikot ko na dapat ang ulo ko ngunit biglanghuminto ang kotse. Inihagis sakin ni Mae ang mga gamit at bag niyasabay sabing "Paki pasok sa loob ha." Sinabayan na rin ito ng pagbabani Camille sa sasakyan. Hindi ko na nakita ang reaksyon niya.
Pumasokkame ng pinto. Nauna si Camille, sunod si Papsi at ako ang nasa huli.Si Mae naman ay nasa labas pa at inaayos ang ang pag papark niya ngkotse.
"Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaw!!" Sabi ni Papsi na tila na bigla sa mga nakikita niya. "Bangis-ness naman ng bahay niyo!"
Agad tumungo si papsi sa sofa, nilapag dun at naupo.
"Uytumayo ka muna!" Sabi ko habang hinihila ang polo niya. "Hindi pa namantayo pinapaupo eh!" Hindi ko alam na nandoon na pala si Mae.
"Sige upo na kayo diyan."
SiCamille ay nagdirediretso paakyat ng hagdan dala dala ang lahat nggamit niya. Hindi ko na ito pinansin dahil normal lang naman na magbihis ka pagkadating mo galing paaralan.
"Oh, ano ang gusto niyong kainin?" Sabi ni Mae.
"Kahit ano po" Sabi ko.
"Po?"
"Huh?"
"Wag mo na akong i-po, masasaktan ka sakin."
"Ahhm.. Sige."
Dumiretso si Mae sa isang parte ng bahay, ang kusina ata. Hindi ko masabi dahil ngayon pa lang naman ako nakatapak sa loob nito.
"Pre" Kinalabit ako ni Papsi. "Pano mo nagawa yon?"
"Nagawa ang alin?"
"Yung ginawa mo sa kotse."
"Alin? Ano? Di kita maintindihan?"
"Anakng p0taness naman tol. Pati ba ako lolokohin mo pa? Sabi ko nga sayodiba, nakita kong naghalikan kayo nung kapatid ni Camille."
"Hinaan mo naman boses mo!"
"Taeness tol, ang ganda nung chick na yun. Pano mo ginawa yon?"
"Pwede ba wag na nating pag usapan?"
"Bangis eh, H-H-W-K pa kayo eh."
"Anong H? H? W? K?"
"Holding Hands While Kissing. O ha!"
"Utang na loob Jason, tsaka na natin pag usapan pag wala tayo sa bahay na to."
Ikinapit ni papsi ang braso niya sa palibot ng leeg ko. Inipit akosa kili-kili niya at ikiniskit ang buto ng kanyang hinlalato sabumbunan ko.
"Aray masakit!!"
"Taeness ka! Pag di mo sinabi sakin sikreto mo sa chix ako hahalik sayo!"
"Kahit ano! Wag lang yon!"
Sabay kameng nagtawanan.
Hindi naman pala masamang kasama si Papsi. Sablay lang minsan.
Habangnag haharutan kame sa sala nila ay limabas ni Mae mula sa kusina nanaka maikling short at naka pink na apron na kasing haba lang din ngshort niya na kasalukuyan niya pa lang itinatali sa kanyang likod. Angbuhok niyang kanina lang ay naka lugay ay ngayon naka pony tail na.Itinuro niya sa direksyon namin ni Papsi ang hawak hawak niyang siyanseat sinabing..
"Tulungan mo naman ako dito sa pag luluto."
Agad tumayo si Papsi mula sa kanyang kinauupuan. Pero bago pa lang nila makumpleto ang unang hakbang ay humirit agad si Mae:
"Tara Jon."
Napahiya si Papsi kaya muling bumalik sa pagkakaupo niya. Ako naman ay agad na tumayo. Nagmamaali pa.
"Asan si Camille?" Tanong ni Mae.
"Umakyat eh" Sabi ni Papsi.
"Ah ganun ba. Hintayin mo na lang siya. Manood ka na lang muna ng TV diyan habang nagluluto kame."
Nakasimangot si Papsi habangi tinugunan niya ng tango si Mae.
Naghahalongtuwa at kaba ang nararamdaman ko habang papasok kame ng kusina. Kabadoba ako dahil hindi ako marunong mag luto? O dahil may nararamdaman angmangyayaring hindi ko pa balak gawin sa edad kong ito.
Malaki atmalawak ang kusina nila. Kumpleto sa kagamitan. Kung iisipin, napakalaki ng kusina na ito para lang sa pamilya nila. Mukha ring hindi panagagamit ang dalawang burners sa malayong parte ng kusina dahil maydalawang burners pa na medyo malapit sa kinatatyuan namin ngayon.
"Jon, paki lock." Ang sinabi sakin ni Mae habang muli niyang inaayos ang buhok niya.
Tumingin ako sa pinto.
"Lahat?"Tanong ko. nagtanong ako dahil merong tatlong lock sa pintuan na yon natalaga namang nakakapagtaka. Ang unang kandado ay ang normal na kandadong pintuan na nakadikit sa doorknob. Ang pangalawang kandado ang angklase ng kandado na may maliit na kadena na kadalasang nasa mataas nabahagi ng pinto na ikinakabit upang hindi agarang mapwersa ang pagbukas ng pintuan. At ang pinaka huli, simpleng kandado na nakalagay sagitnang bahagi ng pinto na isinasabit mo lang ang nakalawit na bakal samaliit na butas sa kabilang bahagi.
"Oo" Sabi niya.
Binuksan niya ang lahat ng ilaw, nagkalad patungo sa ref. Naglabas ng mangilan-ngilang sangkap sa mga lulutuin namin.
"Jon, marunong ka bang mag luto?" Tinanong niya sakin habang naglalabas pa siya ng ilang bagay mula sa ref.
"Hindi masyado eh."
"Halika dito.." Mahina niyang sinabi. "Tuturuan kita."
Napalunokako ng tuyo. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong isipin. Hindi koalam kung ano ang dapat kong gawin. Dahan dahan nang nabuo ang butil ngpawis sa aking noo. Nagsimula akong maglakad patungo sa direksyon niya.
Sacountertop ng kusina kung saan siya malapit ngayon ay may nilatagsiyang dalawang chopping board at nag labas siya ng dalawang kutsilyo.Sinenyasan niya ako na tumabi sa kanya, sa tapat ng chopping board nanakalaan sakin. Inabot niya rin ang isang kutsilyo sakin at inabutanako ng isang sariwang Carrot.
"Isa sa mga basics ng pagluluto ayang paghihiwa. Ito kasi ang paraan mo ng paghahanda lalong lalo na kungmga gulay at karne ang lulutuin mo. Kailangang matututunan mo muna angbasics bago ka mag advance diba?"
"Yeah" na lang ang naisagot ko dahil hindi ko rin naman alam ang mga pinagsasasabi niya.
"Hiwain mo nga yung taas ng Carrots, yung may tangkay"
Hinawakan ko ang kutsilyo. Nararamdaman kong nanonood siya sa bawat galaw ko.
"Mali!" Bigla niyang sigaw sakin. "Mali ang paghahawak mo ng kutsilyo, maaari kang masaktan niyang ginagawa mong yan."
"Pano ba?"
Binitawanniya ang kutsilyo at ang Carrots na hawak niya. Pumunta sika sa likodko at hinawakan niya ang kamay ko habang hawak hawak ko ang kutsilyo.Ginabayan niya din ang kaliwang kamay ko sa tamang pag hawak ngCarrots. Mustulang nakaakap siya saakin ngayon. Dama ko rin ang kanyangbaba na naka patong sa aking kanang balikat. Naaamoy ko din ang mabangoniyang hininga at nadadama ko ang init ng kanyang katawan.
"Jon, concentrate"
Sinoba naman ang makakapag concentrate sa ginagawa namin ngayon. Naiilangako pero natutuwa din ako. Ang mga braso niya at ang mga kamay niya aynakapatong sa akin. Ang buong katawan niya ay naka sandali sa likod koat ang ulo niya ay nakapatong sa balikat ko.
Priceless.
Tumigilang kamay niya sa pag galaw. Tumigil din ang kamay ko. Nakaramdam akong bugtong hininga mula sa kanya. Hindi na kame gumagalaw pero nanatilikame sa posisyon namin.
"Jon," Malumanay niyang binigkas ang pangalan ko. "Nahalikan mo na ba si Camille?"
Natakotako sa tanong niya, hindi ko alam kung pano ako sasagot dahil hindi koalam kung ano ang pakay niya at kung ano ang sagot na gusto niya.
Nanahimikkameng dalawa. Ang tanging naririnig ko lang ay ang pagtibok ng busonaming dalawa at ang hininga niyang patuloy na bumibilis.
Binitawan niya ang kamay ko at lumayo ng kaunti sakin.
"Jon.."
Tumingin ako sa kanya. Nakatingin din siya sakin.
Humawak siya sa balikat ko. Hinila niya ako papalapit sa kanya.
Hindi ko na alam ang mga sumunod na pangyayari.
Naramdamanko na lang muli ang labi niyang nakalapat sa akin. Muli kong naramdamanang isang bagay na hindi ko na ulit inisip mararamdaman ko.
Walang mahalaga ngayon. Nakabukod nanaman ako mula sa realidad.
Iginalaw ko ang mga braso ko at iniakap sa kanya.
Habang tumatagal, lalo kong hinihigpitan ang pag akap ko sa kanya.
Sa lahat ng mga pagkakataon na sinabi kong "Ayoko nang matapos ang sandaling ito"
Sa totoo lang..
Heto pa lang ang sadaling iyon. Ayokong matapos to.
Halos batakin ko ang oras mapanatili lang ang nararamdaman ko ngayon.
Kung mamamatay ako matapos ito, walang problema. Mamamatay akong masaya at walang pagaalinlangan.
Nag hiwalay ang aming mga labi. Nakapikit pa ang mata ko.
Dahan dahan kong iminulat ang aking mga mata at tumingin sa kanya..
"Jon,"Sabi niya. Kasalukuyang nakapatong ang kanang kamay ko sa kanyangbalikat ang ang kaliwa ay nakahawak sa kanyang bewang. Para kamengmagsasayaw.
"Ano yon?"
"Sayo pa lang ako nakatikim ng halik na ganto."
Ipinalibot niya ang braso niya sa aking bewang. Ganon din ang ginawa ko.
Dahil mas matangkad siya sakin medyo nakatingala ako sa kanya at siya naman nakayuko saakin.
Nakayakap lang kame sa isa't isa walang gumagalaw. Walang kumikibo.
Camille, patawarin mo ko.
Bumitaw siya sakin. Bumitaw din ako sa kanya.
"Oh tara na," Tumalikod siya sakin. "Magluto na tayo.."
"Tara.."
"Paki tawag na din si Camille. Andun yun kwarto niya sa pinaka tabing pinto ng hagdan sa 2nd floor."
"Akyatin ko lang?"
"Oo, katok ka. Sabihin mo pinapatawag ko."
Dali dali akong lumabas ng kusina at umakyat ng hagdan.
Cam'z Room - Do not Enter
Yan ang nakaulat sa unang pinto sa tabi ng hagdan. Malamang eto na ang kwarto ni Camille.
Kumatok ako ng tatlong beses. "Camille! Camille! Tawag ka ng ate mo.."
Tumugon ng mahina ang tao sa loob "Jon? Ikaw ba yan? Pasok ka.."
Dahan dahan kong binuksan ang pinto. Agad kong nakita si Camille na naka uniform pa rin at naka harap sa computer.
"Tawag ka ng ate mo," sabi ko. "Magpapatulong ata sa pagluluto."
Tumayo siya. Tumungo sa direksyon ko. Nakatingin siya sakin habang naglalakad.
Hinawakan niya ang kanang kamay ko.
"Jon.."
Hinawakan niya ang batok ko, inilapit sa mukha niya.
Muling nagtagpo ang aming mga mainit na labi.
Nakakapagtakang isipin, dahil sa mga pelikula, lalaki dapat ang gagawa ng ginawa ni Camille.
Hindi totoo ang pelikula. Hindi maikukumpara ang nararamdaman ko ngayon.
Dito ko napagtanto na magkaiba ang nararamdaman ko para sa dalawa.
Pero sa isang punto ay pareho rin.
Dinama kong mabuti ang halik na ibinigay sakin ni Camille.
Binitawan niya ang aking batok.
Nag hiwalay ang aming mga labi.
"Ngayon.." Sabi niya. May halong pagka tuso ang tono ng pagkakasabi niya.
"Sino ang mas masarap samin humalik ni ate?
Inakupo...
"Aray masakit!!"
"Taeness ka! Pag di mo sinabi sakin sikreto mo sa chix ako hahalik sayo!"
"Kahit ano! Wag lang yon!"
Sabay kameng nagtawanan.
Hindi naman pala masamang kasama si Papsi. Sablay lang minsan.
Habangnag haharutan kame sa sala nila ay limabas ni Mae mula sa kusina nanaka maikling short at naka pink na apron na kasing haba lang din ngshort niya na kasalukuyan niya pa lang itinatali sa kanyang likod. Angbuhok niyang kanina lang ay naka lugay ay ngayon naka pony tail na.Itinuro niya sa direksyon namin ni Papsi ang hawak hawak niyang siyanseat sinabing..
"Tulungan mo naman ako dito sa pag luluto."
Agad tumayo si Papsi mula sa kanyang kinauupuan. Pero bago pa lang nila makumpleto ang unang hakbang ay humirit agad si Mae:
"Tara Jon."
Napahiya si Papsi kaya muling bumalik sa pagkakaupo niya. Ako naman ay agad na tumayo. Nagmamaali pa.
"Asan si Camille?" Tanong ni Mae.
"Umakyat eh" Sabi ni Papsi.
"Ah ganun ba. Hintayin mo na lang siya. Manood ka na lang muna ng TV diyan habang nagluluto kame."
Nakasimangot si Papsi habangi tinugunan niya ng tango si Mae.
Naghahalongtuwa at kaba ang nararamdaman ko habang papasok kame ng kusina. Kabadoba ako dahil hindi ako marunong mag luto? O dahil may nararamdaman angmangyayaring hindi ko pa balak gawin sa edad kong ito.
Malaki atmalawak ang kusina nila. Kumpleto sa kagamitan. Kung iisipin, napakalaki ng kusina na ito para lang sa pamilya nila. Mukha ring hindi panagagamit ang dalawang burners sa malayong parte ng kusina dahil maydalawang burners pa na medyo malapit sa kinatatyuan namin ngayon.
"Jon, paki lock." Ang sinabi sakin ni Mae habang muli niyang inaayos ang buhok niya.
Tumingin ako sa pinto.
"Lahat?"Tanong ko. nagtanong ako dahil merong tatlong lock sa pintuan na yon natalaga namang nakakapagtaka. Ang unang kandado ay ang normal na kandadong pintuan na nakadikit sa doorknob. Ang pangalawang kandado ang angklase ng kandado na may maliit na kadena na kadalasang nasa mataas nabahagi ng pinto na ikinakabit upang hindi agarang mapwersa ang pagbukas ng pintuan. At ang pinaka huli, simpleng kandado na nakalagay sagitnang bahagi ng pinto na isinasabit mo lang ang nakalawit na bakal samaliit na butas sa kabilang bahagi.
"Oo" Sabi niya.
Binuksan niya ang lahat ng ilaw, nagkalad patungo sa ref. Naglabas ng mangilan-ngilang sangkap sa mga lulutuin namin.
"Jon, marunong ka bang mag luto?" Tinanong niya sakin habang naglalabas pa siya ng ilang bagay mula sa ref.
"Hindi masyado eh."
"Halika dito.." Mahina niyang sinabi. "Tuturuan kita."
Napalunokako ng tuyo. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong isipin. Hindi koalam kung ano ang dapat kong gawin. Dahan dahan nang nabuo ang butil ngpawis sa aking noo. Nagsimula akong maglakad patungo sa direksyon niya.
Sacountertop ng kusina kung saan siya malapit ngayon ay may nilatagsiyang dalawang chopping board at nag labas siya ng dalawang kutsilyo.Sinenyasan niya ako na tumabi sa kanya, sa tapat ng chopping board nanakalaan sakin. Inabot niya rin ang isang kutsilyo sakin at inabutanako ng isang sariwang Carrot.
"Isa sa mga basics ng pagluluto ayang paghihiwa. Ito kasi ang paraan mo ng paghahanda lalong lalo na kungmga gulay at karne ang lulutuin mo. Kailangang matututunan mo muna angbasics bago ka mag advance diba?"
"Yeah" na lang ang naisagot ko dahil hindi ko rin naman alam ang mga pinagsasasabi niya.
"Hiwain mo nga yung taas ng Carrots, yung may tangkay"
Hinawakan ko ang kutsilyo. Nararamdaman kong nanonood siya sa bawat galaw ko.
"Mali!" Bigla niyang sigaw sakin. "Mali ang paghahawak mo ng kutsilyo, maaari kang masaktan niyang ginagawa mong yan."
"Pano ba?"
Binitawanniya ang kutsilyo at ang Carrots na hawak niya. Pumunta sika sa likodko at hinawakan niya ang kamay ko habang hawak hawak ko ang kutsilyo.Ginabayan niya din ang kaliwang kamay ko sa tamang pag hawak ngCarrots. Mustulang nakaakap siya saakin ngayon. Dama ko rin ang kanyangbaba na naka patong sa aking kanang balikat. Naaamoy ko din ang mabangoniyang hininga at nadadama ko ang init ng kanyang katawan.
"Jon, concentrate"
Sinoba naman ang makakapag concentrate sa ginagawa namin ngayon. Naiilangako pero natutuwa din ako. Ang mga braso niya at ang mga kamay niya aynakapatong sa akin. Ang buong katawan niya ay naka sandali sa likod koat ang ulo niya ay nakapatong sa balikat ko.
Priceless.
Tumigilang kamay niya sa pag galaw. Tumigil din ang kamay ko. Nakaramdam akong bugtong hininga mula sa kanya. Hindi na kame gumagalaw pero nanatilikame sa posisyon namin.
"Jon," Malumanay niyang binigkas ang pangalan ko. "Nahalikan mo na ba si Camille?"
Natakotako sa tanong niya, hindi ko alam kung pano ako sasagot dahil hindi koalam kung ano ang pakay niya at kung ano ang sagot na gusto niya.
Nanahimikkameng dalawa. Ang tanging naririnig ko lang ay ang pagtibok ng busonaming dalawa at ang hininga niyang patuloy na bumibilis.
Binitawan niya ang kamay ko at lumayo ng kaunti sakin.
"Jon.."
Tumingin ako sa kanya. Nakatingin din siya sakin.
Humawak siya sa balikat ko. Hinila niya ako papalapit sa kanya.
Hindi ko na alam ang mga sumunod na pangyayari.
Naramdamanko na lang muli ang labi niyang nakalapat sa akin. Muli kong naramdamanang isang bagay na hindi ko na ulit inisip mararamdaman ko.
Walang mahalaga ngayon. Nakabukod nanaman ako mula sa realidad.
Iginalaw ko ang mga braso ko at iniakap sa kanya.
Habang tumatagal, lalo kong hinihigpitan ang pag akap ko sa kanya.
Sa lahat ng mga pagkakataon na sinabi kong "Ayoko nang matapos ang sandaling ito"
Sa totoo lang..
Heto pa lang ang sadaling iyon. Ayokong matapos to.
Halos batakin ko ang oras mapanatili lang ang nararamdaman ko ngayon.
Kung mamamatay ako matapos ito, walang problema. Mamamatay akong masaya at walang pagaalinlangan.
Nag hiwalay ang aming mga labi. Nakapikit pa ang mata ko.
Dahan dahan kong iminulat ang aking mga mata at tumingin sa kanya..
"Jon,"Sabi niya. Kasalukuyang nakapatong ang kanang kamay ko sa kanyangbalikat ang ang kaliwa ay nakahawak sa kanyang bewang. Para kamengmagsasayaw.
"Ano yon?"
"Sayo pa lang ako nakatikim ng halik na ganto."
Ipinalibot niya ang braso niya sa aking bewang. Ganon din ang ginawa ko.
Dahil mas matangkad siya sakin medyo nakatingala ako sa kanya at siya naman nakayuko saakin.
Nakayakap lang kame sa isa't isa walang gumagalaw. Walang kumikibo.
Camille, patawarin mo ko.
Bumitaw siya sakin. Bumitaw din ako sa kanya.
"Oh tara na," Tumalikod siya sakin. "Magluto na tayo.."
"Tara.."
"Paki tawag na din si Camille. Andun yun kwarto niya sa pinaka tabing pinto ng hagdan sa 2nd floor."
"Akyatin ko lang?"
"Oo, katok ka. Sabihin mo pinapatawag ko."
Dali dali akong lumabas ng kusina at umakyat ng hagdan.
Cam'z Room - Do not Enter
Yan ang nakaulat sa unang pinto sa tabi ng hagdan. Malamang eto na ang kwarto ni Camille.
Kumatok ako ng tatlong beses. "Camille! Camille! Tawag ka ng ate mo.."
Tumugon ng mahina ang tao sa loob "Jon? Ikaw ba yan? Pasok ka.."
Dahan dahan kong binuksan ang pinto. Agad kong nakita si Camille na naka uniform pa rin at naka harap sa computer.
"Tawag ka ng ate mo," sabi ko. "Magpapatulong ata sa pagluluto."
Tumayo siya. Tumungo sa direksyon ko. Nakatingin siya sakin habang naglalakad.
Hinawakan niya ang kanang kamay ko.
"Jon.."
Hinawakan niya ang batok ko, inilapit sa mukha niya.
Muling nagtagpo ang aming mga mainit na labi.
Nakakapagtakang isipin, dahil sa mga pelikula, lalaki dapat ang gagawa ng ginawa ni Camille.
Hindi totoo ang pelikula. Hindi maikukumpara ang nararamdaman ko ngayon.
Dito ko napagtanto na magkaiba ang nararamdaman ko para sa dalawa.
Pero sa isang punto ay pareho rin.
Dinama kong mabuti ang halik na ibinigay sakin ni Camille.
Binitawan niya ang aking batok.
Nag hiwalay ang aming mga labi.
"Ngayon.." Sabi niya. May halong pagka tuso ang tono ng pagkakasabi niya.
"Sino ang mas masarap samin humalik ni ate?
Inakupo...
"Tagal naman nila..." Sabi sakin ni Papsi habang nakaupo kame dito sa hapagkainan. "Nagugutom na ako."
"Hintay ka lang, lalabas na yon."
Anona nga bang nangyari? Wala. Bumaba na lang ako matapos ng mainit natagpo namin sa taas. Hindi ko alam. Para bang kinokonsensya niya ako samga pinagagagawa ko. Bumalik ako sa kusina at nag sisimula nang maglutosi Mae. Sumunod na rin si Camille. Pinalabas ako ni Mae at sinabinghintayin na lang daw namin ang pagkain sa labas. At heto na nga kamengayon, nag hihintay.
Ginamit ko ang oras na to para pagnilayan ang mga nakaraang mga nangyari.
Akolang ba ang nakakaranas ng ganito? Pinagdadaanan ba ito ng lahat nglalake sa edad ko? Bakit ako binibigyan ng gantong mga pagkakataon atsitwasyon? Parusa ba ito o biyaya? Tingnan natin..
Kiss - Good
Kissing a beautiful girl - Better
Kissing TWO beautiful girls - Best
Kungtatanungin ang pagkalalaki ko, talagang maganda ang mga nangyayaringayon. Ikaw ba naman ang halikan ng isang katulad ni Mae eh sino banghindi matutuwa?
Pero sa kabilang banda, mahirap ito para sakin. Bakit?
Una, dahil may kasintahan ako. Kahit sa papaano mong paraan tingnan, maling mali ang ginawa ko.
Pangalawa,nahuli ako. Oo alam ko, hindi ako ang nag simula. Pero hindi namanmagagawa yun kung walang kooperasyon ko diba? Hindi naman ako baldadopara pagsamantalahan ng ganun ganun na lang. At ang pagkakahuli saminay nagsimula na ng lamat sa sinisimula pa lang naming ikinis napagsasama.
Pangatlo, nalilito na ako. Mahirap mang paniwalaanpero ang totoo nyan, parang mas malakas ang dikta ng puso ko ngayonkaysa sa isip ko. Ngayon alam ko na kung ano ang kayang gawin ng isanghalik. Hindi ba't nasabi kong gumawa ako ng pader sa pagitan namin niMae para manatili lang siya sa panig ng puso ko kung saan hindi ko siyapwedeng mahalin? Sinabi ko din na gumawa na ako ng isang mataas,matatag at matigas na pader na imposibleng buwagin?
Ang totoo nyan..
Hindi ko pa rin kayang buwagin..
Pero sinisimulan ko nang akyatin para makita kung ano man ang meron sa kabila.
Mali ito, mali.
Camille, patawarin mo ko.
Dyos ko, patawarin mo ko.
Dad... Patawarin mo ko..
Dito lang ako naliwanagan sa lahat ng mga bagay na gumugulo sakin noon.
Hindi ko namalayan na papalapit na pala samin si Mae at may dala dalang isang lalagyan na gawa sa salamin.
"Yan ha! Special lasagna ko yan!"
Abaaba aba. Nilapag niya ang 'Special Lasagna' niya sa harap namin.. attalaga naman... Talagang mu~g masaap at katakam takam. Mula sa salaminna gilid ay makikita mo ang mga layers ng pating patong na lasagna nanapapagitnaan ng mapula at makapal na tomato sauce at punong puno pa ngtunaw na keso sa itaas. Makikita mo si Papsi na hindi na makapaghintayna kainin ito.
Tumingin ako sa pinto ng kusina. Tumingala ako kay Mae na kasalukuyang nagpupunas ng pawis niya sa noo.
"Si Camille?"
Tumingin din siya sa direksyon ng pintuan at sinabing...
"Andun nagluluto."
"Hintayin natin bago tau kumain ah.."
Umupo si Mae sa bakanteng upuan sa tabi ko at sinabing..
"Wag na, mauna na tayo," Umakma siyang sasandok na ng dala niya "Matatagalan pa yon eh.."
Hindipa man din sumasayad ang siyanse ni Mae sa Lasagna ay dali dalingbumukas ang pinto ng kusina, lumabas si Camille at may dala dala rin.
"Oh.. My special no-bake blueberry cheese cake!"
Mulasa pagkatitig namin ni Papsi sa lasagna ni Mae at nabaling ang atensyonnamin sa dala ni Camille. Wow. Pano niya nagawa ang ganto kagandangcake sa loob ng napaka ikling oras? Maputing cake na tila gawa samalambot na puting keso at may minatamis na blueberry sa taas. Hindiman magarbo at perpekto ang itsura, mukha pa ring nakakatakam!
"Pfft, andali dali lang gawin nyan eh.." Pabulong na sinabi ni Mae..
Umupo si Camille sa isa pang bakanteng upuan sa tabi ko.
Tahimik ang lahat. Parang ayaw kumain.
"Tara kumain na tayo." Sabi ni Camille na may seryosong tono.
Iniangat ni Mae ang siyanse niya
Iniangat ni Camille ang kutsilyo nya
Ibinaon sa lasagna
Inibaon sa cake
Isinalin sa plato
Isinalin sa platito
Sabay silang tumingin sakin habang iniaabot ang kanya-kanyang putahe. Sabay din nilang sinabing...
"Ryan oh"
Inabot ko ang lasagna sa kaliwang kamay. Ang cake naman sa kanang kamay. Inilapag ko sa harap ko pareho.
Pareho silang nakatingin sakin at nag aabang. Para bang inaabangan nila kung kanino ang una kong titikman.
May dalawang tinidor sa harap ko. Isang maliit, para sa cake, isang malaki para sa lasagna.
Ano ang una kong titikman?
"Jon, tikman mo na ung lasagna ko" Sabi ni Mae. "Mamaya na yang desert na yan, huli naman lagi kinakain ang desert eh."
Ui, maganda ang point niya. Pupulutin ko na sana ang malaking tinidor nang biglang..
"Hindi jon, mas magandang unahin mo muna tong cake, para ma ready yung dila mo sa panlasa."
Hmmm, tama din naman.
"Ano ka ba?" Sinabi ni Mae na may parang pagka irita sa boses. "Ang cake eh sa huli kinakain kasi desert!"
"Eh hindi ko naman ginawa yan bilang desert eh" Hirit ni Camille sa parehong tono. "Ginawa ko yan bilang appetizer!"
"Woah! Imbento ka ah! Kelan pa naging appetizer ang cake!?" Sigaw ni Mae.
Sa puntong ito, hindi na maitatago na may kakaibang nangyayari dito sa dalawang magkapatid bukod sa pagkaing inihain nila.
"Hey ATE, FYI lang ha, mas malakas maka apetite ang sweets kumpara sa iba pang pagkain!"
"Imbento ka ha! Kelan pa nangyari yun aber?"
"Wellate, I'm talking about JON in particular. Since MAS MATAGAL ko nasiyang kasama eh mas kilala ko na siya at mas marami akong alam tungkolsa kanya. Isang bagay na dun ang nagigising ang apetite niya samatatamis."
Kalmado na ang boses ni Camille, pero dama ko pa rin ang gusto niyang iparating.
Nanahimik ang lahat.
Walang umiimik
Walang kumikibo.
"Ah, ganun ba." Sabi ni Mae. "Sige."
"Yep ate, ganun nga. You can even ask him. Diba jon?"
Satotoo lang, hindi totoo ang sinabi ni Camille. Hindi totoong nagigisingang gana ko sa pagkain sa twing nakakatikim ako ng matamis. Oo, masarapang matamis, pero hindi naman tulad ng gustong iparating ni Camille.Hindi ko nga alam kung san niya nakuha yon eh.
Ayoko nang magsinungaling, wag mong itanong sakin please.
Pag ako ay tinanong niya at nagsabi ako ng totoo, mapaphiya si Camille. Wag naman sana ganun.
Tumayosi Mae at naglakad papunta sa kusina. Sinabi niya samin na kukuha langdaw siya ng keso sa loob nang hindi man lang tumitingin sa direksyonnamin.
"Oh, Jon, tikman mo na."
"Hintayin natin ate mo, para sabay sabay na."
"Ok, sige"
Tumayo si Camille at kumuha ng dalawang platito at nilagyan ito ng cake. Nilagay sa tapat ng upuan ni Papsi at ni Mae.
Medyonatatagalan ata si Mae sa kusina kaya napagdesisyunan na rin ni Camillena lagyan na ng lasagna pa ang mga natitirang plato.
Lumabas si Mae sa kusina at huli sa aktong ginagalaw ni Camille ang lasagna na ginawa niya.
"Bat mo pinapakealamanan yan?" Sabi ni Mae habang nakatayo sa harap namin.
"Antagal mo eh, nagugutom na si Jason."
"Eh lalagyan ko pa ng cheeze yan eh!" Muli nanamang tumaas ang boses ni Mae.
"Oh, sige. Sorry na dahil nag magandang loob ako ha!"
"Sheesh! Nakekealam kasi ng hindi sa kanya!"
Ngumiti si Camille, Itinaas ang isang kilay, ipinatong ang siko sa braso at sinabing...
"Ha! Ako lang ba ang nakekealam ng hindi sa kanya?"
Natahimik si Mae. Yumuko. Kumuha ng durog na keso mula sa dala-dala nyang mangkok at nilagyan ang plato ko.
"Kumain na lang tayo." Mahinang sagot ni Mae.
Lahat may pagkain na sa harap. Pero wala pang gumagalaw. Kahit si Papsi na gutom na at hindi pa rin kumakain.
Akalamo sinadya, sabay nag angat ng tinidor si Camille at Mae. Si Camille,ang maliit na tinidor para sa cake. Si Mae, malaking tinidor para saLasagna.
Sumubo sila pareho nang hindi nag titinginan.
Si Papsi, unang kinuha ang malaking tinidor. Sumubo ng lasagna. Napangiti.
"Ang sarapness naman nito!"
Walang pumansin sa kanya.
Ako na lang ang natitira...
Malaking tinidor?
o maliit?
Nakakabusog na Lasagna?
o Matamis na Cake?
Mae...
Camille...
Inangat ko ang kanang braso ko.
Sana patawarin mo ko.
Kinuha ang malaking tinidor.
Tumusok sa Lasagna.
Isinubo.
Nilunok.
Ngumiti.
"Ansarap naman!"
Camille, patawarin mo ko.
"Hintay ka lang, lalabas na yon."
Anona nga bang nangyari? Wala. Bumaba na lang ako matapos ng mainit natagpo namin sa taas. Hindi ko alam. Para bang kinokonsensya niya ako samga pinagagagawa ko. Bumalik ako sa kusina at nag sisimula nang maglutosi Mae. Sumunod na rin si Camille. Pinalabas ako ni Mae at sinabinghintayin na lang daw namin ang pagkain sa labas. At heto na nga kamengayon, nag hihintay.
Ginamit ko ang oras na to para pagnilayan ang mga nakaraang mga nangyari.
Akolang ba ang nakakaranas ng ganito? Pinagdadaanan ba ito ng lahat nglalake sa edad ko? Bakit ako binibigyan ng gantong mga pagkakataon atsitwasyon? Parusa ba ito o biyaya? Tingnan natin..
Kiss - Good
Kissing a beautiful girl - Better
Kissing TWO beautiful girls - Best
Kungtatanungin ang pagkalalaki ko, talagang maganda ang mga nangyayaringayon. Ikaw ba naman ang halikan ng isang katulad ni Mae eh sino banghindi matutuwa?
Pero sa kabilang banda, mahirap ito para sakin. Bakit?
Una, dahil may kasintahan ako. Kahit sa papaano mong paraan tingnan, maling mali ang ginawa ko.
Pangalawa,nahuli ako. Oo alam ko, hindi ako ang nag simula. Pero hindi namanmagagawa yun kung walang kooperasyon ko diba? Hindi naman ako baldadopara pagsamantalahan ng ganun ganun na lang. At ang pagkakahuli saminay nagsimula na ng lamat sa sinisimula pa lang naming ikinis napagsasama.
Pangatlo, nalilito na ako. Mahirap mang paniwalaanpero ang totoo nyan, parang mas malakas ang dikta ng puso ko ngayonkaysa sa isip ko. Ngayon alam ko na kung ano ang kayang gawin ng isanghalik. Hindi ba't nasabi kong gumawa ako ng pader sa pagitan namin niMae para manatili lang siya sa panig ng puso ko kung saan hindi ko siyapwedeng mahalin? Sinabi ko din na gumawa na ako ng isang mataas,matatag at matigas na pader na imposibleng buwagin?
Ang totoo nyan..
Hindi ko pa rin kayang buwagin..
Pero sinisimulan ko nang akyatin para makita kung ano man ang meron sa kabila.
Mali ito, mali.
Camille, patawarin mo ko.
Dyos ko, patawarin mo ko.
Dad... Patawarin mo ko..
Dito lang ako naliwanagan sa lahat ng mga bagay na gumugulo sakin noon.
Hindi ko namalayan na papalapit na pala samin si Mae at may dala dalang isang lalagyan na gawa sa salamin.
"Yan ha! Special lasagna ko yan!"
Abaaba aba. Nilapag niya ang 'Special Lasagna' niya sa harap namin.. attalaga naman... Talagang mu~g masaap at katakam takam. Mula sa salaminna gilid ay makikita mo ang mga layers ng pating patong na lasagna nanapapagitnaan ng mapula at makapal na tomato sauce at punong puno pa ngtunaw na keso sa itaas. Makikita mo si Papsi na hindi na makapaghintayna kainin ito.
Tumingin ako sa pinto ng kusina. Tumingala ako kay Mae na kasalukuyang nagpupunas ng pawis niya sa noo.
"Si Camille?"
Tumingin din siya sa direksyon ng pintuan at sinabing...
"Andun nagluluto."
"Hintayin natin bago tau kumain ah.."
Umupo si Mae sa bakanteng upuan sa tabi ko at sinabing..
"Wag na, mauna na tayo," Umakma siyang sasandok na ng dala niya "Matatagalan pa yon eh.."
Hindipa man din sumasayad ang siyanse ni Mae sa Lasagna ay dali dalingbumukas ang pinto ng kusina, lumabas si Camille at may dala dala rin.
"Oh.. My special no-bake blueberry cheese cake!"
Mulasa pagkatitig namin ni Papsi sa lasagna ni Mae at nabaling ang atensyonnamin sa dala ni Camille. Wow. Pano niya nagawa ang ganto kagandangcake sa loob ng napaka ikling oras? Maputing cake na tila gawa samalambot na puting keso at may minatamis na blueberry sa taas. Hindiman magarbo at perpekto ang itsura, mukha pa ring nakakatakam!
"Pfft, andali dali lang gawin nyan eh.." Pabulong na sinabi ni Mae..
Umupo si Camille sa isa pang bakanteng upuan sa tabi ko.
Tahimik ang lahat. Parang ayaw kumain.
"Tara kumain na tayo." Sabi ni Camille na may seryosong tono.
Iniangat ni Mae ang siyanse niya
Iniangat ni Camille ang kutsilyo nya
Ibinaon sa lasagna
Inibaon sa cake
Isinalin sa plato
Isinalin sa platito
Sabay silang tumingin sakin habang iniaabot ang kanya-kanyang putahe. Sabay din nilang sinabing...
"Ryan oh"
Inabot ko ang lasagna sa kaliwang kamay. Ang cake naman sa kanang kamay. Inilapag ko sa harap ko pareho.
Pareho silang nakatingin sakin at nag aabang. Para bang inaabangan nila kung kanino ang una kong titikman.
May dalawang tinidor sa harap ko. Isang maliit, para sa cake, isang malaki para sa lasagna.
Ano ang una kong titikman?
"Jon, tikman mo na ung lasagna ko" Sabi ni Mae. "Mamaya na yang desert na yan, huli naman lagi kinakain ang desert eh."
Ui, maganda ang point niya. Pupulutin ko na sana ang malaking tinidor nang biglang..
"Hindi jon, mas magandang unahin mo muna tong cake, para ma ready yung dila mo sa panlasa."
Hmmm, tama din naman.
"Ano ka ba?" Sinabi ni Mae na may parang pagka irita sa boses. "Ang cake eh sa huli kinakain kasi desert!"
"Eh hindi ko naman ginawa yan bilang desert eh" Hirit ni Camille sa parehong tono. "Ginawa ko yan bilang appetizer!"
"Woah! Imbento ka ah! Kelan pa naging appetizer ang cake!?" Sigaw ni Mae.
Sa puntong ito, hindi na maitatago na may kakaibang nangyayari dito sa dalawang magkapatid bukod sa pagkaing inihain nila.
"Hey ATE, FYI lang ha, mas malakas maka apetite ang sweets kumpara sa iba pang pagkain!"
"Imbento ka ha! Kelan pa nangyari yun aber?"
"Wellate, I'm talking about JON in particular. Since MAS MATAGAL ko nasiyang kasama eh mas kilala ko na siya at mas marami akong alam tungkolsa kanya. Isang bagay na dun ang nagigising ang apetite niya samatatamis."
Kalmado na ang boses ni Camille, pero dama ko pa rin ang gusto niyang iparating.
Nanahimik ang lahat.
Walang umiimik
Walang kumikibo.
"Ah, ganun ba." Sabi ni Mae. "Sige."
"Yep ate, ganun nga. You can even ask him. Diba jon?"
Satotoo lang, hindi totoo ang sinabi ni Camille. Hindi totoong nagigisingang gana ko sa pagkain sa twing nakakatikim ako ng matamis. Oo, masarapang matamis, pero hindi naman tulad ng gustong iparating ni Camille.Hindi ko nga alam kung san niya nakuha yon eh.
Ayoko nang magsinungaling, wag mong itanong sakin please.
Pag ako ay tinanong niya at nagsabi ako ng totoo, mapaphiya si Camille. Wag naman sana ganun.
Tumayosi Mae at naglakad papunta sa kusina. Sinabi niya samin na kukuha langdaw siya ng keso sa loob nang hindi man lang tumitingin sa direksyonnamin.
"Oh, Jon, tikman mo na."
"Hintayin natin ate mo, para sabay sabay na."
"Ok, sige"
Tumayo si Camille at kumuha ng dalawang platito at nilagyan ito ng cake. Nilagay sa tapat ng upuan ni Papsi at ni Mae.
Medyonatatagalan ata si Mae sa kusina kaya napagdesisyunan na rin ni Camillena lagyan na ng lasagna pa ang mga natitirang plato.
Lumabas si Mae sa kusina at huli sa aktong ginagalaw ni Camille ang lasagna na ginawa niya.
"Bat mo pinapakealamanan yan?" Sabi ni Mae habang nakatayo sa harap namin.
"Antagal mo eh, nagugutom na si Jason."
"Eh lalagyan ko pa ng cheeze yan eh!" Muli nanamang tumaas ang boses ni Mae.
"Oh, sige. Sorry na dahil nag magandang loob ako ha!"
"Sheesh! Nakekealam kasi ng hindi sa kanya!"
Ngumiti si Camille, Itinaas ang isang kilay, ipinatong ang siko sa braso at sinabing...
"Ha! Ako lang ba ang nakekealam ng hindi sa kanya?"
Natahimik si Mae. Yumuko. Kumuha ng durog na keso mula sa dala-dala nyang mangkok at nilagyan ang plato ko.
"Kumain na lang tayo." Mahinang sagot ni Mae.
Lahat may pagkain na sa harap. Pero wala pang gumagalaw. Kahit si Papsi na gutom na at hindi pa rin kumakain.
Akalamo sinadya, sabay nag angat ng tinidor si Camille at Mae. Si Camille,ang maliit na tinidor para sa cake. Si Mae, malaking tinidor para saLasagna.
Sumubo sila pareho nang hindi nag titinginan.
Si Papsi, unang kinuha ang malaking tinidor. Sumubo ng lasagna. Napangiti.
"Ang sarapness naman nito!"
Walang pumansin sa kanya.
Ako na lang ang natitira...
Malaking tinidor?
o maliit?
Nakakabusog na Lasagna?
o Matamis na Cake?
Mae...
Camille...
Inangat ko ang kanang braso ko.
Sana patawarin mo ko.
Kinuha ang malaking tinidor.
Tumusok sa Lasagna.
Isinubo.
Nilunok.
Ngumiti.
"Ansarap naman!"
Camille, patawarin mo ko.
Inlove ako sa isang kolehiyala, hindi ko maintindihan.
-Ely Buendia
Tapos nang kumain ang lahat. Halos maubos namin ang pagkain. Tahimik pa rin ang lahat ng biglang...
"Hik!"
Sabay sabay kameng tumingin sa direksyon kung nakaupo si Papsi. Sininok. Yan ang napapala ng mga matatakaw.
"Hehe.. Sorry." Sabi ni Papsi habang kumakamot ng ulo. "Napasarap kasi eh. Hik!"
Tumayo si Mae.
"Wait, kuha lang ako ng maiinom."
Dali dali akong tumayo habang nginunguya pa ang natitirang laman ng bibig ko.
"Tulungan na kita."
Tumingin sakin si Camille na kasalukuyang inuubos ang natitirang laman ng plato nya.
"Wag na, kaya na ni ate mag isa yan."
Diresiretso lang si Mae papasok ng kusina ng walang imik. Bago siya pumasok ng pinto ay sinabi nyang.
"Oo Jon, kaya ko na to."
Pumasoksiya sa pinto at ako'y umupo na pero hindi pa man sumasayad ang pwet kosa malambot na upuan ay biglang nag bukas ang pinto na kakasara lang.
"On second thought, maybe I can use a hand."
Para na lang may pwersang humigop sakin papasok sa kusina nang hindi na tumitingin sa mga kasama ko sa lamesa.
Sa loob ng kusina, nasa tapat ng ref si Mae. Naglabas ng isang pitsel na puno ng tubig.
"Jon, kuha ka ng apat na baso."
Nilapagni Mae ang pitsel sa tabi ng ref, lumapit sa pinto at tulad ng ginawaniya kanina, kinandado nanaman ang lahat ng kandado sa pintuan na yon.
Isa
Dalawa
Tatlo
Sumandal siya sa pinto. Pinagpatong ang dalawang braso. Tumingin sakin.
Walasiyang ibang ginagawa kundi nakatingin lang sakin. Kung ikaw ay normalna tao, maiilang ka at magtatanong. Yon ang ginawa ko.
"Bakit?"
"Wala lang." Isinabit niya ang nakalugay niyang buhok sa kanyang tenga. "Gusto lang kitang tingnan."
Nilapagko ang mg abasong hawak hawak ko. Dinukot ang panyo ko at ipinahid itosa noo ko na noo'y nagsisimula nang tuldukan ng maliliit na butil ngpawis. Binasag niya ang panandaliang katahimikan.
"Alam mo.." Nagsimula siyang lumapit papalapit sakin. "Parehong pareho kame ng taste ni Camille."
"Ano?"
"Seryosong tanong lang, nahalikan mo ba si Camille bago mo siya mapasagot?"
Pakiramdam ko lumiliit ang distansiya sa pagitan namin. Lumiliit ang kwarto at pilit kameng pinagdidikit.
"Ahhm.. Dapat siguro ilabas na natin tong inumin, baka nabubulunan na si Papsi dun.."
Maydalawang pwersang humiila sa akin sa ngayon sa magkaibang direksyon.Alam kung san nanaman mauuwi ang pangyayaring ito kung hindi ko gagawanng paraan.
"Jon, ano bang nagustuhan mo kay Camille?"
"Ha?"
"Magkamukha naman kame diba? Mas matangkad lang ako. You like tall girls right?"
"Errm..."
Papalapit na siya ng papalapit sakin.
"Bat, parang natatakot ka? Nakakatakot ba ako?"
Ano nga ba ang kinakatakot ko?
Alam mo ba kung ano ang kinakatakutan ng karamihan? Takot tayo sa hindi natin alam.
Naaalalako noon, may ikunwento ang guro namin. May nahuling isang tao na maymataas na katungkulan sa isang rebeldeng grupo sa amerika. Kinausapsiya ng pinuno ng hukbong sandatahan. Pinapili siya sa dalawang pinto.Sa unang pinto ay may isang hilera ng mga armadong kalalakihan. Firingsquad. Pag pumasok siya doon ay siguradong kamatayan ang haharapinniya. Sa pangalawang pinto ay... Kadiliman. Hindi kita kung ano anglaman sa loob. Sinabi ng pinuno na bago siya mamatay ay bibigyan pa rinsiya ng kalayaan na kontrolin ang huling desisyon na gagawin niya sabuhay niya.
Naging malikot ang isipan ng rebelde. Inisip niya nakahit anong desisyon ang gawin niya ay kamatayan ang dadatnan niya.Inisip niya na baka ang nasa ikalawang pinto ay isang torture chamber.Sino ba naman ang gusto pang mahirapan muna bago mamatay? At sanay narin naman siya sa tama ng bala. Ang pagkamatay sa harap ng firing squaday magdadagdag lang sa karangalan niya.
Pinili niya ang unang- pinto. Agad siyang piniringan at hinatulan na ang kanyang buhay.
Nang inilalabas na ang kanyang bangkay, nagtanong ang isa sa mga bumaril.
"Sir, ano ba ang nasa ikalawang pinto?"
"Simple. Ang kalayaan niya. Lagusan yan patungo sa masukal na kagubatan sa tabi ng kampo natin."
Kungnaging matapang lang ang rebelde, nadugtungan pa sana ang buhay niya atnaipaglaban niya ang bagay na nagdala sa kanya sa kamatayan.
Pero hindi natin siya masisisi. Lahat ng tao ganyan na. Human nature kumbaga.
Ganyan ang nararamdaman ko ngayon.
Pero sa ibang pamamaraan.
Bat hindi ko pagbigyan ang hinihingi ng pagkalalaki ko? Hindi naman araw araw nangyayari ang mga gantong bagay hindi ba?
"Jon.."
"Mae..."
Pamilyarnanaman ang sitwasyon ko ngayon. Alam ko na ang susunod na mangyayari.Ngayon ko lang tuloy naisip: Ano bang meron sa halik ko?!
"Mae... teka. Alam mo naman siguro diba?"
"Na?"
"Alam mo naman na girlfriend ko si Camille, ang nakababatang kapatid mo.."
"Uhhm.. Oo."
"Eh bat mo ginagawa sakin to? Bat mo ko inaakit?"
"Di mo pa rin ba naiintindihan?"
"Ang alin?!"
"Gusto kita. Higit pa sa nararamdaman ni Camille para sayo."
"Hindi to pwede. Respeto man lang sa kapatid mo diba?"
"Alam mo Jon, alam kong gusto mo rin ako eh. Kaya kung ako sayo... Go with the flow na lang..."
"Anongflow? Look. Hindi naman na ni rereject kita. I mean, napaka ganda mo.Napaka bait. Lahat. Pero may mga bagay lang talaga na hindi pwede."
Anoba tong mga pinagsasasabi ko? Ang kapal naman ng mukha ko para sabihinto kay Mae. Pero sa totoo lang, alam kong tama ako. Pero sa kabilangbanda, nanghihinayang din ako sa ginagawa ko.
"So ayaw mo sakin? Ganun?"
"Hindi sa ganun--"
"Ha! So gusto mo nga ako?"
"Hindi din sa gan----"
"Eh anu ba talaga?
"Mae... Mahal ko si Camille. With all due respect, hindi pwede ang dalawa."
"Alam ko.."
"Alam mo naman pala eh."
"Isa nga lang."
"Yes Jon, isa lang."
"O.."
"Alam mo na ang gagawin mo."
Walasiyang sinabi pero alam na alam ko ang gusto niyang sabihin sakin. Talkabout dirty tactics. Pinaglalaruan ni Mae ang pagkalalaki ko. Alam niyaang kahinaan ko. Alam niya ang Achiles's Heel ko. Alam niya angCryptonyte ko.
Pinapapili niya ako ng isang babae? Sus, nocompetition. Kung sa matinong taong tulad ko, alam ko ang pipiliin ko.Alam ko ang tama. Pero...
Ngayon ko lang nalaman na hindi ko papala kilala ang sarili ko. Ngayon ko lang nalaman na ang karakter naidinidikta ko sa sarili ko ay hindi pala talagang ako.
Mahina ako.
Marupok ako.
Tao ako.
"Sige pagiisipan ko."
Inilapitniya ang mukha niya sakin. Hinawakan ako sa pisngi. Binigyan ako ngisang mabilis na halik. Halik na punong puno ng kasalanan at pagsisisi.Halik na bawal.
Masarap ang bawal.
"Mae gets what she wants." Sinabi niya ng pabulong sa kaliwa kong tenga.
Tuso ka Mae.
Tuso ka.
-Ely Buendia
Tapos nang kumain ang lahat. Halos maubos namin ang pagkain. Tahimik pa rin ang lahat ng biglang...
"Hik!"
Sabay sabay kameng tumingin sa direksyon kung nakaupo si Papsi. Sininok. Yan ang napapala ng mga matatakaw.
"Hehe.. Sorry." Sabi ni Papsi habang kumakamot ng ulo. "Napasarap kasi eh. Hik!"
Tumayo si Mae.
"Wait, kuha lang ako ng maiinom."
Dali dali akong tumayo habang nginunguya pa ang natitirang laman ng bibig ko.
"Tulungan na kita."
Tumingin sakin si Camille na kasalukuyang inuubos ang natitirang laman ng plato nya.
"Wag na, kaya na ni ate mag isa yan."
Diresiretso lang si Mae papasok ng kusina ng walang imik. Bago siya pumasok ng pinto ay sinabi nyang.
"Oo Jon, kaya ko na to."
Pumasoksiya sa pinto at ako'y umupo na pero hindi pa man sumasayad ang pwet kosa malambot na upuan ay biglang nag bukas ang pinto na kakasara lang.
"On second thought, maybe I can use a hand."
Para na lang may pwersang humigop sakin papasok sa kusina nang hindi na tumitingin sa mga kasama ko sa lamesa.
Sa loob ng kusina, nasa tapat ng ref si Mae. Naglabas ng isang pitsel na puno ng tubig.
"Jon, kuha ka ng apat na baso."
Nilapagni Mae ang pitsel sa tabi ng ref, lumapit sa pinto at tulad ng ginawaniya kanina, kinandado nanaman ang lahat ng kandado sa pintuan na yon.
Isa
Dalawa
Tatlo
Sumandal siya sa pinto. Pinagpatong ang dalawang braso. Tumingin sakin.
Walasiyang ibang ginagawa kundi nakatingin lang sakin. Kung ikaw ay normalna tao, maiilang ka at magtatanong. Yon ang ginawa ko.
"Bakit?"
"Wala lang." Isinabit niya ang nakalugay niyang buhok sa kanyang tenga. "Gusto lang kitang tingnan."
Nilapagko ang mg abasong hawak hawak ko. Dinukot ang panyo ko at ipinahid itosa noo ko na noo'y nagsisimula nang tuldukan ng maliliit na butil ngpawis. Binasag niya ang panandaliang katahimikan.
"Alam mo.." Nagsimula siyang lumapit papalapit sakin. "Parehong pareho kame ng taste ni Camille."
"Ano?"
"Seryosong tanong lang, nahalikan mo ba si Camille bago mo siya mapasagot?"
Pakiramdam ko lumiliit ang distansiya sa pagitan namin. Lumiliit ang kwarto at pilit kameng pinagdidikit.
"Ahhm.. Dapat siguro ilabas na natin tong inumin, baka nabubulunan na si Papsi dun.."
Maydalawang pwersang humiila sa akin sa ngayon sa magkaibang direksyon.Alam kung san nanaman mauuwi ang pangyayaring ito kung hindi ko gagawanng paraan.
"Jon, ano bang nagustuhan mo kay Camille?"
"Ha?"
"Magkamukha naman kame diba? Mas matangkad lang ako. You like tall girls right?"
"Errm..."
Papalapit na siya ng papalapit sakin.
"Bat, parang natatakot ka? Nakakatakot ba ako?"
Ano nga ba ang kinakatakot ko?
Alam mo ba kung ano ang kinakatakutan ng karamihan? Takot tayo sa hindi natin alam.
Naaalalako noon, may ikunwento ang guro namin. May nahuling isang tao na maymataas na katungkulan sa isang rebeldeng grupo sa amerika. Kinausapsiya ng pinuno ng hukbong sandatahan. Pinapili siya sa dalawang pinto.Sa unang pinto ay may isang hilera ng mga armadong kalalakihan. Firingsquad. Pag pumasok siya doon ay siguradong kamatayan ang haharapinniya. Sa pangalawang pinto ay... Kadiliman. Hindi kita kung ano anglaman sa loob. Sinabi ng pinuno na bago siya mamatay ay bibigyan pa rinsiya ng kalayaan na kontrolin ang huling desisyon na gagawin niya sabuhay niya.
Naging malikot ang isipan ng rebelde. Inisip niya nakahit anong desisyon ang gawin niya ay kamatayan ang dadatnan niya.Inisip niya na baka ang nasa ikalawang pinto ay isang torture chamber.Sino ba naman ang gusto pang mahirapan muna bago mamatay? At sanay narin naman siya sa tama ng bala. Ang pagkamatay sa harap ng firing squaday magdadagdag lang sa karangalan niya.
Pinili niya ang unang- pinto. Agad siyang piniringan at hinatulan na ang kanyang buhay.
Nang inilalabas na ang kanyang bangkay, nagtanong ang isa sa mga bumaril.
"Sir, ano ba ang nasa ikalawang pinto?"
"Simple. Ang kalayaan niya. Lagusan yan patungo sa masukal na kagubatan sa tabi ng kampo natin."
Kungnaging matapang lang ang rebelde, nadugtungan pa sana ang buhay niya atnaipaglaban niya ang bagay na nagdala sa kanya sa kamatayan.
Pero hindi natin siya masisisi. Lahat ng tao ganyan na. Human nature kumbaga.
Ganyan ang nararamdaman ko ngayon.
Pero sa ibang pamamaraan.
Bat hindi ko pagbigyan ang hinihingi ng pagkalalaki ko? Hindi naman araw araw nangyayari ang mga gantong bagay hindi ba?
"Jon.."
"Mae..."
Pamilyarnanaman ang sitwasyon ko ngayon. Alam ko na ang susunod na mangyayari.Ngayon ko lang tuloy naisip: Ano bang meron sa halik ko?!
"Mae... teka. Alam mo naman siguro diba?"
"Na?"
"Alam mo naman na girlfriend ko si Camille, ang nakababatang kapatid mo.."
"Uhhm.. Oo."
"Eh bat mo ginagawa sakin to? Bat mo ko inaakit?"
"Di mo pa rin ba naiintindihan?"
"Ang alin?!"
"Gusto kita. Higit pa sa nararamdaman ni Camille para sayo."
"Hindi to pwede. Respeto man lang sa kapatid mo diba?"
"Alam mo Jon, alam kong gusto mo rin ako eh. Kaya kung ako sayo... Go with the flow na lang..."
"Anongflow? Look. Hindi naman na ni rereject kita. I mean, napaka ganda mo.Napaka bait. Lahat. Pero may mga bagay lang talaga na hindi pwede."
Anoba tong mga pinagsasasabi ko? Ang kapal naman ng mukha ko para sabihinto kay Mae. Pero sa totoo lang, alam kong tama ako. Pero sa kabilangbanda, nanghihinayang din ako sa ginagawa ko.
"So ayaw mo sakin? Ganun?"
"Hindi sa ganun--"
"Ha! So gusto mo nga ako?"
"Hindi din sa gan----"
"Eh anu ba talaga?
"Mae... Mahal ko si Camille. With all due respect, hindi pwede ang dalawa."
"Alam ko.."
"Alam mo naman pala eh."
"Isa nga lang."
"Yes Jon, isa lang."
"O.."
"Alam mo na ang gagawin mo."
Walasiyang sinabi pero alam na alam ko ang gusto niyang sabihin sakin. Talkabout dirty tactics. Pinaglalaruan ni Mae ang pagkalalaki ko. Alam niyaang kahinaan ko. Alam niya ang Achiles's Heel ko. Alam niya angCryptonyte ko.
Pinapapili niya ako ng isang babae? Sus, nocompetition. Kung sa matinong taong tulad ko, alam ko ang pipiliin ko.Alam ko ang tama. Pero...
Ngayon ko lang nalaman na hindi ko papala kilala ang sarili ko. Ngayon ko lang nalaman na ang karakter naidinidikta ko sa sarili ko ay hindi pala talagang ako.
Mahina ako.
Marupok ako.
Tao ako.
"Sige pagiisipan ko."
Inilapitniya ang mukha niya sakin. Hinawakan ako sa pisngi. Binigyan ako ngisang mabilis na halik. Halik na punong puno ng kasalanan at pagsisisi.Halik na bawal.
Masarap ang bawal.
"Mae gets what she wants." Sinabi niya ng pabulong sa kaliwa kong tenga.
Tuso ka Mae.
Tuso ka.
Alam nyo yung mga pagkakataon na para bang napunit ang pagkatao mosa pagitan ng realidad at mundo ng panaginip? Yun bang hindi mo malamankung totoo ba ang mga nakikita mo ngayon o likha lang ng malikot atmakulit mong imahinasyon? Nah... Hindi to tulad ng mga pagkakataon nayon. Alam kong totoo ang mga mangyayari. Alam kong buhay ang mga tao.Sana nga panaginip na lang to para madali sanang takasan eh. Kasohindi. Totoo ang lahat. Sana meron akong soft copy ng buhay ko paraieedit ko na lang sa word, ok na ang lahat. Kaso hindi nga. Totoo anglahat. At walang ctrl+z sa tunay na buhay.
Ngayon ko langnaramdaman na talaga palang nag iisa ako. May mabigat akong dinadalangayon na hindi ko mailabas. Unang una dahil wala akong mapagkwentuhan. Pangalawa ay may isang parte sakin na nagpipigil na ikwentoito sa iba. Pero tulad ng lahat ng tao, kailangan ko pa rin ng maymakikinig sakin. Kailangan ko ng mapaglalabasan ng pighati at sama ngloob. Pero sino?
Pwedeng si papa. Willing naman tumulong si papasakin sa mga ganyang bagay. Sinabi niya naman sakin yon at kita konaman sa mga kilos niya. Kaso hindi pwede. Buti sana kung normal nasitwasyon lang tong pinasukan ko, kaso hindi eh. Baka nga hindimaniwala si papa pag kinwento ko sa kanya to eh. At isa pa, kahit paasal barkada yang magulang mo, hindi mo kayang sabihin ang lahat ngbagay sa kanila tulad ng tunay na barkada. Kahit sila ang nagpalakisayo at araw araw mong nakakasama, hindi mo kayang sabihin ang lahat sakanila. Nakakapagtaka kung iisipin. Hindi mo mapagsabihan ng problemamo ang mga taong TUNAY na malalapit sayo. Pero tingnan natin, bakamaikwento ko sa kanya.
Eh si ate kaya? Iba naman ang lebel ngmagulang sa kapatid. Mas madaling mag kwento kay ate kesa kay mama opapa. Wala naman kameng matinding alitan ni ate. Ok naman kame sa isa'tisa. Maganda rin dahil makakakuha ako ng ideya kung bakit ganuntumatakbo ang utak ng mga babae, lalong lalo na si Mae. Magkasing tandalang si ate at si Mae. Kaso ang tanong e seseryosohin nya kaya ako?
Si mama? Nagpapatawa ka ba?
Matapos kong isa-isahin ang mga kapamilya kong posibleng tumulong sakin ay tumuuon naman ako sa mga tao sa eskwela.
SiFred. Isa sa mga malalapit kong kaibigan na hindi ko pa nababanggit sainyo. Bakit? Simple lang. Hindi siya nababagay dito. Siya ung mga klaseng tao na makikita mong lalaking mag isa at lulugmukin ang sarili sapag aaral at trabaho. Nerd, sa madaling salita. Isa pa, pag kinwentuhanmo na yan ng mga bagay tungkol sa pag ibig ay babanatan ka na ng mgahirit niyang pilosopikal. Naalala ko tuloy noong crush crush ko pa siCamille, kinwento ko sa kanya, ang hirit ba naman sakin ay "Jon, hindimo kilala ang sarili mo. Iba ang pagkakakilanlan mo sa sarili mo sapagkakakilanlan sayo ng ibang tao at sa inaakala mong pagkakakilanlannila sayo. The I and the me. Magkakaiba yan subukan mong kilalanin angbawat... blah... blah... blah..." Wala akong naintindihan.
SiCalvin. Isa pa to eh. Mala Fred din tong tao na to. Mga walang pakealamsa ganyang bagay. Ang laging hirit nyan tuwing nakakarinig ng mga bagayna tulad nito "Sus! Yun lang? Tsaka na kasi yan, yayaman ka ba dyan?"Na may halong pag taas ng boses at pag kumpas ng kamay. Na brain-washata ng tatay niya na. Dahil nung minsang pumunta kame sa kanila, aba,nilitanyahan pa kame nung tatay niya. Ang sabi ba naman samin "Oh mgatotoy, may focus muna tayo sa pag aaral, yang mga babae na yan, tsakana yan! Pag meron ka nang mahusay na buhay at trabaho ay tsaka ka namag hanap ng isa pang buhay na iintindihin. Madali nang humanap ng pagibig pag kaya mo nang bumuhay." Hindi ko man masyadong naintindihanlahat, pero alam kong gusto nyang sabihin na wag muna kamengmagpakabaliw sa mga babae na yan, tulad ng ginagawa ko ngayon.
Yan,yan ang mga kaibigan ko sa eskwelahan. Oo alam ko, malabongmaintindihan nila ako at maintindihan ko sila sa mga gantong bagay.Pero kahit ganun pa man e kaibigan ko pa rin sila.
Nangmalapit na akong lamunin ng maitnding depresyon dahil sinusunog akomula sa loob ng matinding realisasyon na wala akong masasandalan sa mgagantong bagay, sumagi sa isip ko si Papsi.
Hindi man kamemasyadong malapit ni Papsi... Pero alam niya ang mga nangyayari. At isapa, matanda na rin si Papsi. Kahit ganto umasal yang tao na yan, alamkong matutulungan niya ako sa pagkakataon na to. Siguro naman maykaranasan na siya sa gantong bagay.
Kinabukasan, sa skul.Normal ang lahat mula sa pagpasok ko hanggang sa flag ceremony. SiCamille, normal din. Parang wala lang nangyari kahapon ah.
1stclass, geometry. Hindi na ako makapaghihintay pa, ikukwento ko na.Nakipagpalit muna ako ng pwesto sa katabi ni Papsi. Nag paalam din akokay Camille syempre.
"Paps," Kinalabis ko siya.
"Oh bakit tol," Sabay palo sa likod ng malakas. "Parang problemado tayo ah."
"Ikaw lang ang pwede kong mapaglabasan ng mga nangyayari, ok lang ba?"
"Tol, parekoy, repapips, alam mo namang game ako sa ganyan. Sige ano ba yang problemness natin?"
"Tol, tungkol kay Camille tsaka dun sa Ate nya."
Umiling iling si Papsi na para bang sinasabi nyang 'Sabi ko na eh..'
(Paunawa:Mula sa punto na ito ay susubukan kong mag bigay ng mga translations samga pinagsasasabi ni Papsi. Minsan kasi ang mga salita nito ay hindiakma sa mga taong wala sa paligid niya.)
"*****ina tol, nakaka ulol nga yang sitwasyon mo.."
(Trans: tol, nakaka baliw yang sitwasyon mo)
"Oo nga eh, pero may mga bagay pa atang hindi mo alam na nangyayari din eh."
"Dehins nga pre? Shareness naman diyan. *******, in full detail ah"
(Trans: Di nga pre? Kwento mo ng buong buo ah dahil menyak ako)
"Di ko na kailangang ikwento ng buo pero kasi... Para bang tinutukso ako nung ate niya eh. Para bang inaakit ako..."
"Oh, e anu naman ang problemness dun parekoy? Gusto ka nung isa, gusto ka din nung isa at alam kong gusto mo din sila pareho."
(Trans: i-two time mo na.)
"Nak ng tupa nmn Papsi, kailangan ko ng seryosong sagot, ikaw lang ang makakatulong sakin!"
Bagopa man din makapag salita si Papsi ay may narinig akong nakakairitangboses na bumatingaw mula sa harap ng silid-aralan patungo sa likod kungsaan kame naka upo.
"Mr. Madlangtuta and Mr. Hermano, maaga agang chismisan yan ah! Want to share it to the class?"
Napangiwi ang mukha ako. Yari nanaman kame. Ako na lang sana ang magsasalita para wala nang gulo, tahimik ka na lang Papsi.
"Hindi po.. Wala po to.."
"Oh ganun ba?" Sabay kunot ng noo ng titser namin. "But i insist, c'mon. Share it to the class."
Kahitba kaya kong barabarahin sa mga equations tong teacher ko ay meron parin akong hindi maipaliwanag na takot sa kanya. May pwerang humilasamin ni Papsi sa harap at pinatayo kame sa platform.
It must me his eyes. Nakakatakot na para bang kakainin kame sa tingin.
"Go on, tell us kung ano ba yang pinag uusapan niyo at baka mas importante pa yan sa parallelogram."
Nakayuko lang ako, tila nang hihintay ng milagro.
Nagsalita si Papsi.
"Kinukwentohan lang po ako ni Jon kung gano kahirap mamili."
"Mamili ng ano, Mr. Hermano?"
Puno ng pagka seryoso ang boses ni Papsi. Malalim at matigas. Pinakinggan ko lang kung ano ang gsuto niyang sabihin.
"Minsan daw napunta siya sa grocery. Nabili na niya lahat ng gusto niya. Isa na lang ang nasa listahan. Ang Cereal."
Nag simulang mag tawanan ang klase. Nakarandam ng pagka irita ang aming guro.
"Siguraduhin mong seryoso yan Mr. Hemano kung hindi dadalin ko kayong dalawa sa prefect."
"Opo sir, patapusin nyo lang po ako."
"Class, quiet. Go on Mr. Hermano"
"Edi yun nga, napunta siya sa piliian ng Cereal. May nakita siyang tatlong klase."
Nanahimik siya sandali at umubo. Tila nakatuon ang buong klase sa sinasabi niya.
"Angplano niya talagang bilin ay Coco Crunch. Una, dahil un tlaga ang gustoniya. Pangalawa, ito na ang nakasanayan niya. Pero sa pagkakataon nayon, tila ba inaakit o naakit siya sa Cereal sa tabing estante ng CocoCrunch."
"Ano yung katabi?" Hirit ng isa naming kaklase mula sa likod.
"HoneyStars. Hindi man madalas kumakain si Jon nito, natikman niya na ito atnasarapan din naman DAW siya. Pero kung yun lang ang pagbabasehan ehCoco Crunch na ang pipiliin niya. Ang kaso lang eh may libreng laruanyung Honey Stars."
******! Ano ba yang mga pinagsasasabi mo Papsi!
"Pero hindi doon natatapos yon. Sa bandang itaas na estante ay may isa pang Ceral na tila nagpapansin din."
"Ano naman yon?" Hirit ng teacher namin na parang naniniwala na sa mga pinagsasasabi ni Papsi.
"Fruitloops sir. Hindi gaanong matamis, hindi gaanong matabang. tamang tamalang. Pero kung lasa lang din ang pagbabasehan ay hindi ito pipiliin niJon. Kaso nga lang, may promo ata noon. Mas malaki ang kahon nito atmay nakalagay na 30% more. Yan ngayon ang problema ni Jon. Coco Crunch,Honey Stars, o Fruit Loops?"
Natahimik ang buong klase. Tila banagtataka sila at naninibago kay Papsi. Para bang naramdaman nila naibinigay ni Papsi sa kanila ang hinihingi nila pero ikikubli ito sakatotohanan. Pati ang teacher namin ay natahimik na lang at sinabing...
"Ok, you both may sit down."
Pag kaupo namin ay nagkanya kanya nang sigaw ang mga kaklase ko, lalo na ang mga lalake.
"Pre, i'd go for Honey Stars! May libreng laruan oh!"
"Tol ako, Coco Crunch, fave ko yun eh."
"Jon, d ba pwedeng all of them na lang?"
Mula sa malayo, tinanaw ko si Camille.
"Jon!! Coco Crunch! Mas nauna yun eh.."
Naintindihan nya ba ang kwento ni Papsi?
Tumango na lang ako sa sinabi niya...
*wink*
Ngayon ko langnaramdaman na talaga palang nag iisa ako. May mabigat akong dinadalangayon na hindi ko mailabas. Unang una dahil wala akong mapagkwentuhan. Pangalawa ay may isang parte sakin na nagpipigil na ikwentoito sa iba. Pero tulad ng lahat ng tao, kailangan ko pa rin ng maymakikinig sakin. Kailangan ko ng mapaglalabasan ng pighati at sama ngloob. Pero sino?
Pwedeng si papa. Willing naman tumulong si papasakin sa mga ganyang bagay. Sinabi niya naman sakin yon at kita konaman sa mga kilos niya. Kaso hindi pwede. Buti sana kung normal nasitwasyon lang tong pinasukan ko, kaso hindi eh. Baka nga hindimaniwala si papa pag kinwento ko sa kanya to eh. At isa pa, kahit paasal barkada yang magulang mo, hindi mo kayang sabihin ang lahat ngbagay sa kanila tulad ng tunay na barkada. Kahit sila ang nagpalakisayo at araw araw mong nakakasama, hindi mo kayang sabihin ang lahat sakanila. Nakakapagtaka kung iisipin. Hindi mo mapagsabihan ng problemamo ang mga taong TUNAY na malalapit sayo. Pero tingnan natin, bakamaikwento ko sa kanya.
Eh si ate kaya? Iba naman ang lebel ngmagulang sa kapatid. Mas madaling mag kwento kay ate kesa kay mama opapa. Wala naman kameng matinding alitan ni ate. Ok naman kame sa isa'tisa. Maganda rin dahil makakakuha ako ng ideya kung bakit ganuntumatakbo ang utak ng mga babae, lalong lalo na si Mae. Magkasing tandalang si ate at si Mae. Kaso ang tanong e seseryosohin nya kaya ako?
Si mama? Nagpapatawa ka ba?
Matapos kong isa-isahin ang mga kapamilya kong posibleng tumulong sakin ay tumuuon naman ako sa mga tao sa eskwela.
SiFred. Isa sa mga malalapit kong kaibigan na hindi ko pa nababanggit sainyo. Bakit? Simple lang. Hindi siya nababagay dito. Siya ung mga klaseng tao na makikita mong lalaking mag isa at lulugmukin ang sarili sapag aaral at trabaho. Nerd, sa madaling salita. Isa pa, pag kinwentuhanmo na yan ng mga bagay tungkol sa pag ibig ay babanatan ka na ng mgahirit niyang pilosopikal. Naalala ko tuloy noong crush crush ko pa siCamille, kinwento ko sa kanya, ang hirit ba naman sakin ay "Jon, hindimo kilala ang sarili mo. Iba ang pagkakakilanlan mo sa sarili mo sapagkakakilanlan sayo ng ibang tao at sa inaakala mong pagkakakilanlannila sayo. The I and the me. Magkakaiba yan subukan mong kilalanin angbawat... blah... blah... blah..." Wala akong naintindihan.
SiCalvin. Isa pa to eh. Mala Fred din tong tao na to. Mga walang pakealamsa ganyang bagay. Ang laging hirit nyan tuwing nakakarinig ng mga bagayna tulad nito "Sus! Yun lang? Tsaka na kasi yan, yayaman ka ba dyan?"Na may halong pag taas ng boses at pag kumpas ng kamay. Na brain-washata ng tatay niya na. Dahil nung minsang pumunta kame sa kanila, aba,nilitanyahan pa kame nung tatay niya. Ang sabi ba naman samin "Oh mgatotoy, may focus muna tayo sa pag aaral, yang mga babae na yan, tsakana yan! Pag meron ka nang mahusay na buhay at trabaho ay tsaka ka namag hanap ng isa pang buhay na iintindihin. Madali nang humanap ng pagibig pag kaya mo nang bumuhay." Hindi ko man masyadong naintindihanlahat, pero alam kong gusto nyang sabihin na wag muna kamengmagpakabaliw sa mga babae na yan, tulad ng ginagawa ko ngayon.
Yan,yan ang mga kaibigan ko sa eskwelahan. Oo alam ko, malabongmaintindihan nila ako at maintindihan ko sila sa mga gantong bagay.Pero kahit ganun pa man e kaibigan ko pa rin sila.
Nangmalapit na akong lamunin ng maitnding depresyon dahil sinusunog akomula sa loob ng matinding realisasyon na wala akong masasandalan sa mgagantong bagay, sumagi sa isip ko si Papsi.
Hindi man kamemasyadong malapit ni Papsi... Pero alam niya ang mga nangyayari. At isapa, matanda na rin si Papsi. Kahit ganto umasal yang tao na yan, alamkong matutulungan niya ako sa pagkakataon na to. Siguro naman maykaranasan na siya sa gantong bagay.
Kinabukasan, sa skul.Normal ang lahat mula sa pagpasok ko hanggang sa flag ceremony. SiCamille, normal din. Parang wala lang nangyari kahapon ah.
1stclass, geometry. Hindi na ako makapaghihintay pa, ikukwento ko na.Nakipagpalit muna ako ng pwesto sa katabi ni Papsi. Nag paalam din akokay Camille syempre.
"Paps," Kinalabis ko siya.
"Oh bakit tol," Sabay palo sa likod ng malakas. "Parang problemado tayo ah."
"Ikaw lang ang pwede kong mapaglabasan ng mga nangyayari, ok lang ba?"
"Tol, parekoy, repapips, alam mo namang game ako sa ganyan. Sige ano ba yang problemness natin?"
"Tol, tungkol kay Camille tsaka dun sa Ate nya."
Umiling iling si Papsi na para bang sinasabi nyang 'Sabi ko na eh..'
(Paunawa:Mula sa punto na ito ay susubukan kong mag bigay ng mga translations samga pinagsasasabi ni Papsi. Minsan kasi ang mga salita nito ay hindiakma sa mga taong wala sa paligid niya.)
"*****ina tol, nakaka ulol nga yang sitwasyon mo.."
(Trans: tol, nakaka baliw yang sitwasyon mo)
"Oo nga eh, pero may mga bagay pa atang hindi mo alam na nangyayari din eh."
"Dehins nga pre? Shareness naman diyan. *******, in full detail ah"
(Trans: Di nga pre? Kwento mo ng buong buo ah dahil menyak ako)
"Di ko na kailangang ikwento ng buo pero kasi... Para bang tinutukso ako nung ate niya eh. Para bang inaakit ako..."
"Oh, e anu naman ang problemness dun parekoy? Gusto ka nung isa, gusto ka din nung isa at alam kong gusto mo din sila pareho."
(Trans: i-two time mo na.)
"Nak ng tupa nmn Papsi, kailangan ko ng seryosong sagot, ikaw lang ang makakatulong sakin!"
Bagopa man din makapag salita si Papsi ay may narinig akong nakakairitangboses na bumatingaw mula sa harap ng silid-aralan patungo sa likod kungsaan kame naka upo.
"Mr. Madlangtuta and Mr. Hermano, maaga agang chismisan yan ah! Want to share it to the class?"
Napangiwi ang mukha ako. Yari nanaman kame. Ako na lang sana ang magsasalita para wala nang gulo, tahimik ka na lang Papsi.
"Hindi po.. Wala po to.."
"Oh ganun ba?" Sabay kunot ng noo ng titser namin. "But i insist, c'mon. Share it to the class."
Kahitba kaya kong barabarahin sa mga equations tong teacher ko ay meron parin akong hindi maipaliwanag na takot sa kanya. May pwerang humilasamin ni Papsi sa harap at pinatayo kame sa platform.
It must me his eyes. Nakakatakot na para bang kakainin kame sa tingin.
"Go on, tell us kung ano ba yang pinag uusapan niyo at baka mas importante pa yan sa parallelogram."
Nakayuko lang ako, tila nang hihintay ng milagro.
Nagsalita si Papsi.
"Kinukwentohan lang po ako ni Jon kung gano kahirap mamili."
"Mamili ng ano, Mr. Hermano?"
Puno ng pagka seryoso ang boses ni Papsi. Malalim at matigas. Pinakinggan ko lang kung ano ang gsuto niyang sabihin.
"Minsan daw napunta siya sa grocery. Nabili na niya lahat ng gusto niya. Isa na lang ang nasa listahan. Ang Cereal."
Nag simulang mag tawanan ang klase. Nakarandam ng pagka irita ang aming guro.
"Siguraduhin mong seryoso yan Mr. Hemano kung hindi dadalin ko kayong dalawa sa prefect."
"Opo sir, patapusin nyo lang po ako."
"Class, quiet. Go on Mr. Hermano"
"Edi yun nga, napunta siya sa piliian ng Cereal. May nakita siyang tatlong klase."
Nanahimik siya sandali at umubo. Tila nakatuon ang buong klase sa sinasabi niya.
"Angplano niya talagang bilin ay Coco Crunch. Una, dahil un tlaga ang gustoniya. Pangalawa, ito na ang nakasanayan niya. Pero sa pagkakataon nayon, tila ba inaakit o naakit siya sa Cereal sa tabing estante ng CocoCrunch."
"Ano yung katabi?" Hirit ng isa naming kaklase mula sa likod.
"HoneyStars. Hindi man madalas kumakain si Jon nito, natikman niya na ito atnasarapan din naman DAW siya. Pero kung yun lang ang pagbabasehan ehCoco Crunch na ang pipiliin niya. Ang kaso lang eh may libreng laruanyung Honey Stars."
******! Ano ba yang mga pinagsasasabi mo Papsi!
"Pero hindi doon natatapos yon. Sa bandang itaas na estante ay may isa pang Ceral na tila nagpapansin din."
"Ano naman yon?" Hirit ng teacher namin na parang naniniwala na sa mga pinagsasasabi ni Papsi.
"Fruitloops sir. Hindi gaanong matamis, hindi gaanong matabang. tamang tamalang. Pero kung lasa lang din ang pagbabasehan ay hindi ito pipiliin niJon. Kaso nga lang, may promo ata noon. Mas malaki ang kahon nito atmay nakalagay na 30% more. Yan ngayon ang problema ni Jon. Coco Crunch,Honey Stars, o Fruit Loops?"
Natahimik ang buong klase. Tila banagtataka sila at naninibago kay Papsi. Para bang naramdaman nila naibinigay ni Papsi sa kanila ang hinihingi nila pero ikikubli ito sakatotohanan. Pati ang teacher namin ay natahimik na lang at sinabing...
"Ok, you both may sit down."
Pag kaupo namin ay nagkanya kanya nang sigaw ang mga kaklase ko, lalo na ang mga lalake.
"Pre, i'd go for Honey Stars! May libreng laruan oh!"
"Tol ako, Coco Crunch, fave ko yun eh."
"Jon, d ba pwedeng all of them na lang?"
Mula sa malayo, tinanaw ko si Camille.
"Jon!! Coco Crunch! Mas nauna yun eh.."
Naintindihan nya ba ang kwento ni Papsi?
Tumango na lang ako sa sinabi niya...
*wink*
"Bakit ba kasi?"
P.E. Class namin ngayon. Hinila ako ni Papsi sa likod ng stage.
"Mag uusap lang tayo."
Naupoako sa sahig na nilatagan ko ng lumang kartolina na ginamit ata para saisang bulletin board. Si Papsi naman ay nanatiling nakatayo lang.
"Lufetness ng ginawa ko knina no!"
"Oo paps, di ko naisip na makakapag imbento ka ng ganun!"
"Alam mo kasi..." Naging seryoso bigla ang tono ng pananalita niya. "Pareho lang tayo eh."
"Panong pareho?" Sabi ko habang pinapagpag ang maggas ng t shirt ko.
"Pareho lang tayong matalino, pareho lang tayung wafuness! Nyahahaha!"
"Oo! Agree ako dyan! Pwera lang dun sa wafuness part... lamang ako sayu dun di hamak!" Pabiro kong sabi na medyo pasigaw.
"Kaya nga nagtataka ako eh... Bakit gusto ka ni Camille."
Tumalikod siya sakin habang nag sasalita. Hinaharangan niya ang ilaw na nangagaling sa gilid ng stage.
Nagpatuloy siya sa pagsasalita.
"Hindi mo siguro halata tol, pero gusto ko din si Camille. Noon pa."
Hindi ko alam kung paano ako mag rereact sa mga gantong pagkakataon. Seryoso ba siya?
"Kayanga.. Medyo nasaktan ako nung nalaman kong "kayo" na. Nabigla ako eh.Hindi man lang kita naramdamang manligaw sa kanya. Hindi konapaghandaan ang magiging reaksyon ko."
Tumingin siya sakin. Parang sinisilip niya kung anu ang sinasabi ng mukha ko. Nagpatuloy muli siya sa pagsasalita.
"Lalo pa akong nainis, hindi, nagalit pala, nung nakita ko yung ginawa mo kay Mae. Tol, katarantaduhan yon"
Ngayon ko lang naramdaman na ganto ka-seryoso si Papsi. Sa totoo lang, medyo natatakot na ako.
"Ayokolang makealam nung una eh, bilang respeto na din sayo dahil boyfriendka ni Camille. Pero pare, sobra na eh. Tang'na, kung alam ko lang natatarantaduhin mo lang si Camille edi sana noon pa lang e ipinaglabanko na ang nararamdaman ko sa kanya."
Ang tao nga naman pagnapuno. Magpupumilit ilabas ito sa kanya kanyang paraan. Damang damakong puno at naguumapaw na ang nararamdaman ni Papsi kaya siyanagkakaganto.
"Tek--" Pinigilan niya ako sa pagsasalita at ipinagpatuloy ang sinasabi ya.
"Ooalam kong bagsakin ako. Oo alam kong repeater ako ng ilang beses. Ooalam kong hindi ako sing gwapo miski ng kuko mo sa paa. Oo alam kongganto lang. Pare! Ganto lang ako!"
Humarap siya sakin paulitulit niyang sinabing "Ganto lang ako!" habang itinuturo ang sariligamit ang kanyang dalawang hinlalaki.
Tumahimik sandali. Pareho kameng huminga ng malalim. Nagpatuloy siya sa pagsasalita.
"Pero tang'na, kung ganyan lang din ang itatrato mo kay Camille, sa tingin ko e mas magiging masaya pa siya sakin.."
Hindiko na nakuhang magsalita. Tama si Papsi. Tama ang lahat ng sinabi nya.Kung patalim lang ang mga salitang binitawan ni Papsi, marahil patay naako ngayon.
Nilakad niya ang maliit na distansya sa pagitannamin. Dahil naka tayo siya at ako naman ay nakaupo, yumuko siya sakin.Sinulyapan ko lang ang mukha niya pero hindi ko kaya. Pati sa taong tonahihiya na ako sa mga pinaggagagawa ko.
"Alam mong problema sayo tol?" Pasigaw niyang sinabi sakin.
Umiling na lang ako habang naka yuko. Kala mo bang pinapagalitan ako ng magulang ko.
"Nilamon na ng lib0g yang utak mo eh. Nakakita ka lang ng umbok at kurbada nagkaganyan ka na!"
Aray..
"Prenaiisip mo na ba yang pinagagawa mo? Isipin mo ha. May syota ka, taposnakikipag landian ka sa iba? Ang masama pa don e hindi lang basta kungsino yung nilalandi mo, kapatid ng syota mo pre!"
Hindi ako nakaranas ng ganto sa mga magulang ko o kahit kanino pa man. May karapatan ba si Papsi na gantuhin ako?
"Hindilang relasyon nyong dalawa ang sinisira mo, pati yung relasyon nungmagkapatid pare. Galing. 2 in 1. Parang kape lang ah?"
Sapuntong ito, sinisipsip ko lahat ng pinagsasasabi ni Papsi sakin.Masakit, pero ano pa nga bang magagawa ko. Bigla ko na lang naramdamanang mabibigat niyang palad na hinawakan ng mahigpit ang balikat ko atpinilit akong itinayo.
"PUT*NG*NA ka!? Nakikinig ka ba sakin!?"
Nanatiling walang reaksyon ang mukha ko.
"Oo.."
"TANG*NA, ako ata pinaglololoko mo eh. Baka hindi mo pa napagtatanto, pwedeng pwede kitang saktan ngayon. Pare galit AKO."
Hindi na ako nakapagiisip pa ng matino..
"Jason, saktan mo na lang ako. Alam kong mali ako."
Maliitako. Malaki si Papsi. Lalong humigpit ang hawak niya sa malikat ko.Hinila niya ng malakas ang damit ko at inihampas ito sa kahoy na pader,siyempre kasama ako.
Damang dama ko ang pag tama ng likod ko sa haligi. Masakit. Inisip ko na lang na bayad-kasalanan tong ginagawa sakin ngayon.
Pero hindi pa sapat to.
"xxxxxx pre, tropa tayo eh. Di ko lang matiis na nakikitang nahihriapan si Camille. OO pre mas matimbang si Camille kesa sayo."
Nanatili akong walang imik. Lalong nainis si Papsi. Tumalikod siya, astang aalis na. Sumuntok sa pader at sinabing..
"Tang'na walang silbe!" Sabay lumabas patungo sa gym.
Nanatili lang ako kung san ako iniwanan ni Papsi. Sa sahig, nakasandal sa pader, pawis at iniinda ang sakit sa likod ko.
Tama ang lahat ng binitawang salita ni Papsi.
Ano ngayon ang kailangan kong gawin?
Pumili ng isa?
Pumili ng wala?
Pumili ng... Dalawa?
Para akong madumeng panyo..
Panyo.Ang panyo ay dapat manatiling malinis dahil ipinampupunas ito sa mukha.Ngayon, pag ang panyo mo ay nalaglag sa isang madumeng lugar, malamangsa hindi, hindi mo na ito gagamitin sa mukha mo. Pwede mo na ngayonitong gamitin para sa sapatos mo dahil madume na ito. Pag nalaban namanulit ito ay pwede na ulit sa mukha...
Pag madume na ang isang bagay, ok lang lalo pang dumihan. Lalaban naman eh.
Akala ko habangbuhay kong idedeklara sa sarili ko na mabuti akong tao, na malinis ang konsensya ko.
Siguro hanggang dito na lang yon ...
P.E. Class namin ngayon. Hinila ako ni Papsi sa likod ng stage.
"Mag uusap lang tayo."
Naupoako sa sahig na nilatagan ko ng lumang kartolina na ginamit ata para saisang bulletin board. Si Papsi naman ay nanatiling nakatayo lang.
"Lufetness ng ginawa ko knina no!"
"Oo paps, di ko naisip na makakapag imbento ka ng ganun!"
"Alam mo kasi..." Naging seryoso bigla ang tono ng pananalita niya. "Pareho lang tayo eh."
"Panong pareho?" Sabi ko habang pinapagpag ang maggas ng t shirt ko.
"Pareho lang tayong matalino, pareho lang tayung wafuness! Nyahahaha!"
"Oo! Agree ako dyan! Pwera lang dun sa wafuness part... lamang ako sayu dun di hamak!" Pabiro kong sabi na medyo pasigaw.
"Kaya nga nagtataka ako eh... Bakit gusto ka ni Camille."
Tumalikod siya sakin habang nag sasalita. Hinaharangan niya ang ilaw na nangagaling sa gilid ng stage.
Nagpatuloy siya sa pagsasalita.
"Hindi mo siguro halata tol, pero gusto ko din si Camille. Noon pa."
Hindi ko alam kung paano ako mag rereact sa mga gantong pagkakataon. Seryoso ba siya?
"Kayanga.. Medyo nasaktan ako nung nalaman kong "kayo" na. Nabigla ako eh.Hindi man lang kita naramdamang manligaw sa kanya. Hindi konapaghandaan ang magiging reaksyon ko."
Tumingin siya sakin. Parang sinisilip niya kung anu ang sinasabi ng mukha ko. Nagpatuloy muli siya sa pagsasalita.
"Lalo pa akong nainis, hindi, nagalit pala, nung nakita ko yung ginawa mo kay Mae. Tol, katarantaduhan yon"
Ngayon ko lang naramdaman na ganto ka-seryoso si Papsi. Sa totoo lang, medyo natatakot na ako.
"Ayokolang makealam nung una eh, bilang respeto na din sayo dahil boyfriendka ni Camille. Pero pare, sobra na eh. Tang'na, kung alam ko lang natatarantaduhin mo lang si Camille edi sana noon pa lang e ipinaglabanko na ang nararamdaman ko sa kanya."
Ang tao nga naman pagnapuno. Magpupumilit ilabas ito sa kanya kanyang paraan. Damang damakong puno at naguumapaw na ang nararamdaman ni Papsi kaya siyanagkakaganto.
"Tek--" Pinigilan niya ako sa pagsasalita at ipinagpatuloy ang sinasabi ya.
"Ooalam kong bagsakin ako. Oo alam kong repeater ako ng ilang beses. Ooalam kong hindi ako sing gwapo miski ng kuko mo sa paa. Oo alam kongganto lang. Pare! Ganto lang ako!"
Humarap siya sakin paulitulit niyang sinabing "Ganto lang ako!" habang itinuturo ang sariligamit ang kanyang dalawang hinlalaki.
Tumahimik sandali. Pareho kameng huminga ng malalim. Nagpatuloy siya sa pagsasalita.
"Pero tang'na, kung ganyan lang din ang itatrato mo kay Camille, sa tingin ko e mas magiging masaya pa siya sakin.."
Hindiko na nakuhang magsalita. Tama si Papsi. Tama ang lahat ng sinabi nya.Kung patalim lang ang mga salitang binitawan ni Papsi, marahil patay naako ngayon.
Nilakad niya ang maliit na distansya sa pagitannamin. Dahil naka tayo siya at ako naman ay nakaupo, yumuko siya sakin.Sinulyapan ko lang ang mukha niya pero hindi ko kaya. Pati sa taong tonahihiya na ako sa mga pinaggagagawa ko.
"Alam mong problema sayo tol?" Pasigaw niyang sinabi sakin.
Umiling na lang ako habang naka yuko. Kala mo bang pinapagalitan ako ng magulang ko.
"Nilamon na ng lib0g yang utak mo eh. Nakakita ka lang ng umbok at kurbada nagkaganyan ka na!"
Aray..
"Prenaiisip mo na ba yang pinagagawa mo? Isipin mo ha. May syota ka, taposnakikipag landian ka sa iba? Ang masama pa don e hindi lang basta kungsino yung nilalandi mo, kapatid ng syota mo pre!"
Hindi ako nakaranas ng ganto sa mga magulang ko o kahit kanino pa man. May karapatan ba si Papsi na gantuhin ako?
"Hindilang relasyon nyong dalawa ang sinisira mo, pati yung relasyon nungmagkapatid pare. Galing. 2 in 1. Parang kape lang ah?"
Sapuntong ito, sinisipsip ko lahat ng pinagsasasabi ni Papsi sakin.Masakit, pero ano pa nga bang magagawa ko. Bigla ko na lang naramdamanang mabibigat niyang palad na hinawakan ng mahigpit ang balikat ko atpinilit akong itinayo.
"PUT*NG*NA ka!? Nakikinig ka ba sakin!?"
Nanatiling walang reaksyon ang mukha ko.
"Oo.."
"TANG*NA, ako ata pinaglololoko mo eh. Baka hindi mo pa napagtatanto, pwedeng pwede kitang saktan ngayon. Pare galit AKO."
Hindi na ako nakapagiisip pa ng matino..
"Jason, saktan mo na lang ako. Alam kong mali ako."
Maliitako. Malaki si Papsi. Lalong humigpit ang hawak niya sa malikat ko.Hinila niya ng malakas ang damit ko at inihampas ito sa kahoy na pader,siyempre kasama ako.
Damang dama ko ang pag tama ng likod ko sa haligi. Masakit. Inisip ko na lang na bayad-kasalanan tong ginagawa sakin ngayon.
Pero hindi pa sapat to.
"xxxxxx pre, tropa tayo eh. Di ko lang matiis na nakikitang nahihriapan si Camille. OO pre mas matimbang si Camille kesa sayo."
Nanatili akong walang imik. Lalong nainis si Papsi. Tumalikod siya, astang aalis na. Sumuntok sa pader at sinabing..
"Tang'na walang silbe!" Sabay lumabas patungo sa gym.
Nanatili lang ako kung san ako iniwanan ni Papsi. Sa sahig, nakasandal sa pader, pawis at iniinda ang sakit sa likod ko.
Tama ang lahat ng binitawang salita ni Papsi.
Ano ngayon ang kailangan kong gawin?
Pumili ng isa?
Pumili ng wala?
Pumili ng... Dalawa?
Para akong madumeng panyo..
Panyo.Ang panyo ay dapat manatiling malinis dahil ipinampupunas ito sa mukha.Ngayon, pag ang panyo mo ay nalaglag sa isang madumeng lugar, malamangsa hindi, hindi mo na ito gagamitin sa mukha mo. Pwede mo na ngayonitong gamitin para sa sapatos mo dahil madume na ito. Pag nalaban namanulit ito ay pwede na ulit sa mukha...
Pag madume na ang isang bagay, ok lang lalo pang dumihan. Lalaban naman eh.
Akala ko habangbuhay kong idedeklara sa sarili ko na mabuti akong tao, na malinis ang konsensya ko.
Siguro hanggang dito na lang yon ...
"Eh anu bang alam ko? Highschool student lang naman ako." Sinabi ko kayMae ng pasungit. "Ikaw nga dapat ang may alam kasi ikaw tongnakakatanda at ikaw ang nag aya.."
"Taray mo ah!" Sabay tumingain siya sakin, pinasingkit niya ang singkit na niyang mata. "Gusto mo sampal!?"
"Ehh.. Joke lang nmn eh.." Sabay ngiting aso.
"Wagmo kong ngitian ng ganyan, lalamirutin ko yang pagmumukha mo!"Binitawan niya ang manibela ay kinurot ang magkabilang pisngi ko.
"Araaaaaay!!" Hinaplos haplos ko ang magkabilang pisngi ko. Seryoso, masakit ung lambing nya ah.
Umandar na ang sasakyan sa harap namin, iniabante na din ni Mae ang sasakyan.
Siguradokong nagtataka kayo kung nasan kame ngayon at ano ang ginagawa namin(baka nga sa punto na to, chineck mo kung may na miss kang update dahilakala mo hindi eto yung karugtong). Andito kame ngayon sa kotse nya.Nasa edsa kame, on the way papuntang Trinoma. Trinoma? Nagtataka ka no?Wala lang, inaya niya kasi ako. Labas lang daw kame, "chill" lang daw.Pasyal pasyal ng konti. E pano naman ako makakatanggi diba? Si MAE yaneh! At isa pa, Sabado ngayon at ayon sa kanya, walang alam si Camilletungkol dito.
Camille, Camille, Camille...
Bat nga ba akopimayag sa aya ni Mae? Eto ha, makinig ka sa sasabihin ko at sanamaintindihan mo ko at hindi magiba ang tingin mo sakin. Tao rin namanako. Kailangan ko rin namang lumigaya diba? At sa ngayon, eto angkinaliligaya ko, ang makapiling si Mae. Tama na muna ang pagpipilit kosa sarili ko. Naisip ko rin naman na kailangan kong pakinggan angtalagang gusto ko at kailangan ko rin namang lumigaya. Kailangan konamang gawin ang mga bagay na gusto ko, hindi para kanino man kundipara sakin lang talaga. Sarili ko naman diba?
E pano na nga si Camille?
Satotoo lang, hindi ko alam. Sa ginagawa kong to, malaking lamat angmagiging dulot kung malalaman niyang umalis kame ng ate niya. Baka ngamabasag pa eh.
Mabasag...
Hmm..
Tama. Mabasa.Binasag. Babasagin. Kung makakagawa ako ng isang bagay na hindiikakatuwa ni Camille eh maaaring mainis siya sakin at... Tapusin niyaang relasyon namin. Tama tama. Hindi tama, alam ko. Pero sa ngayon,wala na muna akong pakealam sa iba. Sabi ko nga kanina, AKO NAMAN.Sarili ko naman. Ngayon lang oh. Sana pagbigyan na ako ng tadhana.
Pero..
Kahitganto na nga... Ayoko pa rin namang maging masamang tao. Diba, mangtwo-two time ka na lang, sa kapatid pa ng girlfriend mo. Ang saklap napakiramdam siguro nun sa mga babae. Minahal ko naman si Camille kahitpapano kaya ayoko pa rin naman siyang saktan.
Hay nako... Aasana rin lang ako sa super hero. Bahala na si Batman. Gusto ko munangmagpakasaya ngayon. Go with the flow na lang. Things will work outnaman eh. Sana..
Right now, my heart is owned by a college girl.Hindi ko naman kayang sabihing mahal ko siya agad. Ayokong mag madali.Kahit na ganto ang mga nagyayari, gusto ko pa ring makasigurado sa mgasalitang binibitawan ko sa sarili ko. Sarili mo na lang lolokohin mopa? Hmm...
Di ko namalayan, kasalukuyan na pala siyang nag papark. Natauhan na lang ako nang inaya na niya ako palabas ng kotse.
"Jon, san mo muna gustong pumunta?" Habang iniuunat niya ang soot niyang fitted na pink shirt.
"Ikaw bahala, tutal ikaw naman nag aya sakin eh."
"Di ka pa ba nakakapunta dito??"
Tumingin ako sa sahig.. Kumamot ng ulo.
"Hindi pa eh.."
"Weeenks.. Hay tara na nga, ilang ektaryang lupain tong trinoma, siguro naman marame tayong pwedeng gawin dito no?"
Tumungokame papunta sa pintuan. Dama ko na ang malamig na hangin na nagmumulasa loob. Dumaan siya sa pambabae, ako naman sa panglalaki. Hinintayniya ako ng konti dahil mas maraming pumapasok na lalake ng mga oras nayon.
"Tara na" Ang sabi niya habang isinabit niya ang buhok niya sa kanyang kaliwang tenga.
Boom! Huli ako.
Satuwing ginagawa ni Mae sa harap ko yan, natitigil ang mundo ko. Minsannga pag alam kong gagawin na niya yon ay umiiwas na lang ako ng tingin.Alam kong mag hahang nanaman ang sistema ko. Talaga namang napaka cuteniya sa tuwing ginagawa niya iyon. Minsan nga pakiramdam ko sinasadyaniyang gawin sa harap ko yun. Ah ewan. Ang alam ko lang ay natutuwa akosa twing ginagawa niya yon. Kung pwede ko lang siyang kunan ng larawanhabang ginagawa niya yon ay ginawa ko na. Tapos ipiprint ko to. Maglalagay ako sa wallet ko. baka gawin ko pang cover ng notebook ko. O dikaya naman gawin kong unan o kurtina ng kwarto ko. Baliw? Oo. Ganyanpag umiibig.
Naglalakad na kame, walang tiyak na pupuntahan. Paikot ikot ang tingin, naghahanap ng gagawin.
Biglananamang pumalo sa isip ko. Sino ba tong kasama ko? Anong alam ko sakanya bukod sa pangalan niya? Hindi ko alam. Siguro kaya ako nanditongayon para malaman ang kasagutan.
Umakyat kame ng escalator.
Nagulat ako.
Humawak siya sa kamay ko.
Angmga daliri niya ay pumasok sa puwang sa pagitan ng mga daliri ko.Walang pagkakailang na namagitan samin. Akala mo ba matagal na namingginagawa ito. Kakaiba. Pero nakakatuwa.
Pagdating namin sa sumunod na palapag ay may nakita ako. "Powerbooks."
"Ay, dun muna tayo.." Itinuro ko ang nasabing tindahan.
"Ngekk!! Anu naman meron dyan?"
"Libro malamang.."
"Booooooooooooring... Ang nerd mo talaga." Sabay ihip sa bangs niya pataas. Kumaway ito sa hangin na tila ba nangaakit.
"Edi sige wag na.. Kanina lang tinatanong mo kung san ko gustong pumunta eh.. tapos..."
"Taray mo ah!" Sabay tumingain siya sakin, pinasingkit niya ang singkit na niyang mata. "Gusto mo sampal!?"
"Ehh.. Joke lang nmn eh.." Sabay ngiting aso.
"Wagmo kong ngitian ng ganyan, lalamirutin ko yang pagmumukha mo!"Binitawan niya ang manibela ay kinurot ang magkabilang pisngi ko.
"Araaaaaay!!" Hinaplos haplos ko ang magkabilang pisngi ko. Seryoso, masakit ung lambing nya ah.
Umandar na ang sasakyan sa harap namin, iniabante na din ni Mae ang sasakyan.
Siguradokong nagtataka kayo kung nasan kame ngayon at ano ang ginagawa namin(baka nga sa punto na to, chineck mo kung may na miss kang update dahilakala mo hindi eto yung karugtong). Andito kame ngayon sa kotse nya.Nasa edsa kame, on the way papuntang Trinoma. Trinoma? Nagtataka ka no?Wala lang, inaya niya kasi ako. Labas lang daw kame, "chill" lang daw.Pasyal pasyal ng konti. E pano naman ako makakatanggi diba? Si MAE yaneh! At isa pa, Sabado ngayon at ayon sa kanya, walang alam si Camilletungkol dito.
Camille, Camille, Camille...
Bat nga ba akopimayag sa aya ni Mae? Eto ha, makinig ka sa sasabihin ko at sanamaintindihan mo ko at hindi magiba ang tingin mo sakin. Tao rin namanako. Kailangan ko rin namang lumigaya diba? At sa ngayon, eto angkinaliligaya ko, ang makapiling si Mae. Tama na muna ang pagpipilit kosa sarili ko. Naisip ko rin naman na kailangan kong pakinggan angtalagang gusto ko at kailangan ko rin namang lumigaya. Kailangan konamang gawin ang mga bagay na gusto ko, hindi para kanino man kundipara sakin lang talaga. Sarili ko naman diba?
E pano na nga si Camille?
Satotoo lang, hindi ko alam. Sa ginagawa kong to, malaking lamat angmagiging dulot kung malalaman niyang umalis kame ng ate niya. Baka ngamabasag pa eh.
Mabasag...
Hmm..
Tama. Mabasa.Binasag. Babasagin. Kung makakagawa ako ng isang bagay na hindiikakatuwa ni Camille eh maaaring mainis siya sakin at... Tapusin niyaang relasyon namin. Tama tama. Hindi tama, alam ko. Pero sa ngayon,wala na muna akong pakealam sa iba. Sabi ko nga kanina, AKO NAMAN.Sarili ko naman. Ngayon lang oh. Sana pagbigyan na ako ng tadhana.
Pero..
Kahitganto na nga... Ayoko pa rin namang maging masamang tao. Diba, mangtwo-two time ka na lang, sa kapatid pa ng girlfriend mo. Ang saklap napakiramdam siguro nun sa mga babae. Minahal ko naman si Camille kahitpapano kaya ayoko pa rin naman siyang saktan.
Hay nako... Aasana rin lang ako sa super hero. Bahala na si Batman. Gusto ko munangmagpakasaya ngayon. Go with the flow na lang. Things will work outnaman eh. Sana..
Right now, my heart is owned by a college girl.Hindi ko naman kayang sabihing mahal ko siya agad. Ayokong mag madali.Kahit na ganto ang mga nagyayari, gusto ko pa ring makasigurado sa mgasalitang binibitawan ko sa sarili ko. Sarili mo na lang lolokohin mopa? Hmm...
Di ko namalayan, kasalukuyan na pala siyang nag papark. Natauhan na lang ako nang inaya na niya ako palabas ng kotse.
"Jon, san mo muna gustong pumunta?" Habang iniuunat niya ang soot niyang fitted na pink shirt.
"Ikaw bahala, tutal ikaw naman nag aya sakin eh."
"Di ka pa ba nakakapunta dito??"
Tumingin ako sa sahig.. Kumamot ng ulo.
"Hindi pa eh.."
"Weeenks.. Hay tara na nga, ilang ektaryang lupain tong trinoma, siguro naman marame tayong pwedeng gawin dito no?"
Tumungokame papunta sa pintuan. Dama ko na ang malamig na hangin na nagmumulasa loob. Dumaan siya sa pambabae, ako naman sa panglalaki. Hinintayniya ako ng konti dahil mas maraming pumapasok na lalake ng mga oras nayon.
"Tara na" Ang sabi niya habang isinabit niya ang buhok niya sa kanyang kaliwang tenga.
Boom! Huli ako.
Satuwing ginagawa ni Mae sa harap ko yan, natitigil ang mundo ko. Minsannga pag alam kong gagawin na niya yon ay umiiwas na lang ako ng tingin.Alam kong mag hahang nanaman ang sistema ko. Talaga namang napaka cuteniya sa tuwing ginagawa niya iyon. Minsan nga pakiramdam ko sinasadyaniyang gawin sa harap ko yun. Ah ewan. Ang alam ko lang ay natutuwa akosa twing ginagawa niya yon. Kung pwede ko lang siyang kunan ng larawanhabang ginagawa niya yon ay ginawa ko na. Tapos ipiprint ko to. Maglalagay ako sa wallet ko. baka gawin ko pang cover ng notebook ko. O dikaya naman gawin kong unan o kurtina ng kwarto ko. Baliw? Oo. Ganyanpag umiibig.
Naglalakad na kame, walang tiyak na pupuntahan. Paikot ikot ang tingin, naghahanap ng gagawin.
Biglananamang pumalo sa isip ko. Sino ba tong kasama ko? Anong alam ko sakanya bukod sa pangalan niya? Hindi ko alam. Siguro kaya ako nanditongayon para malaman ang kasagutan.
Umakyat kame ng escalator.
Nagulat ako.
Humawak siya sa kamay ko.
Angmga daliri niya ay pumasok sa puwang sa pagitan ng mga daliri ko.Walang pagkakailang na namagitan samin. Akala mo ba matagal na namingginagawa ito. Kakaiba. Pero nakakatuwa.
Pagdating namin sa sumunod na palapag ay may nakita ako. "Powerbooks."
"Ay, dun muna tayo.." Itinuro ko ang nasabing tindahan.
"Ngekk!! Anu naman meron dyan?"
"Libro malamang.."
"Booooooooooooring... Ang nerd mo talaga." Sabay ihip sa bangs niya pataas. Kumaway ito sa hangin na tila ba nangaakit.
"Edi sige wag na.. Kanina lang tinatanong mo kung san ko gustong pumunta eh.. tapos..."
"Wooh! Eto naman nag tampo agad! Sinundot niya ang tagiliran ko naparang kinikiliti ako. "Tara na nga, baka sumbong mo pa ako sa mama moeh."
Pumasok kame ng Powerbooks. Pagkapasok, dumiretso ako samga estante ng libro, nag hiwalay ang kamay namin dahil siya naman aytumungo sa couch.
Sinuri ko ang mga libro hanggang mahanap ko ang hinahanap ko. Tumungo na ako kung nasan si Mae.
"Anong libro yan?" Sabi nya.
"Paulo Coelho to, isa sa mga paboritong authors ko."
Kinuha niya ang libro, tiningnan ang pamagat.
"ByThe River Piedra, I Sat Sown and Wept?" Sabi niya, sabay tumingin sakinng nakataas ang isang kilay. "Napaka emo naman nitong libro na to."
Binuksan niya ang libro, nag hanap ng pahinang mababasa niya.
"Bythe river Piedra I sat down and wept. There is a legend that everythingthat falls into the waters of this river—leaves, insects, the feathersof birds—is transformed into the rocks that make the riverbed. If onlyI could tear out my heart and hurl it into the current, then my painand longing would be over, and I could finally forget."
Binigkas niya ng malakas ang mga nababasa niya.
"Ang emo naman nito."
Nanatili akong walang imik. Pinabayaan ko lang siyang suriin pa ang libro. Binigkas niya ang susunod na talata.
"Bythe river Piedra I sat down and wept. The winter air chills the tearson my cheeks, and my tears fall into the cold waters that course pastme. Somewhere, this river joins another, then another, until far frommy heart and sight all of them merge with the sea."
Isinarado niya ang libro at inihagis sakin.
"Di ko keri yang mga ganyang babasahin. Masyadong heavy. hahaha!"
"Well, it's an aquired taste. Di mo naman agad siya magugustuhan sa unang basa."
"Wuteveah Jonard, ur such a loooozer.." Ginaya niya ang karakter ni Ogie sabubble gang. Pero hamak naman na mas cute siya dun. "Bayaran mo na yankung bibilin mo nang makakain na tayo, nagugutom na ako."
Lumabaskame ng powerbooks at tumungo sa Teriyaki Boy. Alam kong masarap ditodahil nakakain na ako dito dati kaya lalo akong nasabik.
Umupokame, umorder at hinintay ang pagkain. Nagusap lang kame tungkol salahat lahat ng bagay na gusto namin pareho. Ragnarok. Ano pa ba? Itoang bagay na nag uugnay saming dalawa. Eto ang ginawa naming parangdiving board na nag simula nang pagkakakilanlan namin sa isa't isa.Pero ngayon, hindi lang absta simpleng laro ang naguugnay samin. Mayisang bagay na naguugnay saming dalawa. Isang bagay na hindi kita, peroramdam. Hindi na namin kailangang banggitin pa sa isa't isa. Hindi nanamin kailangan ng kahit anong bagay pa na maguugnay samin, magkaugnayna kame at mahirap na kameng paghiwalayin.
Alam ko..
Ramdam ko..
Mayamaya pa ng kaunti ay dumating na ang pagkain namin. Wow! Natatakam naako. Pagkarating ng pagkain namin, ang unang ginawa ni Mae ay kinuhaang lahat ng kutsara't tinidor at iniabot sa waiter.
"Paki palitan po ng Chopsticks."
"Sige po ma'am." Dali daling lumayo ang waiter.
"Teka teka teka!" Ang sabi ko kay Mae.
"Bakit anu yon?" Sinabi niya ng naka ngiti. Ngiting may laman.
"Ehh.. Hindi ako marunong mag chopsticks eh!!"
"Hahaha!! Alam ko.. Nabanggit na sakin dati ni.."
"Eh alam mo pala eh!! Bakit pinabalik mo ung mga kutsara?"
"Wala lang... Hahaha!!" Inilapit niya ang mukha niya sakin. "Gusto lang kiyang pahirahan! Nyahahha!!"
Seryosong tanong ko sa sarili ko: PANO AKO KAKAIN!?
Hindi talaga ako marunong mag chopsticks. Hindi ko naman pwedeng kamayin to, sige nga ikaw kamayin mo yung noodles.
Dumatingang chopsticks. Ibinigay ni Mae ang isang pares sakin. Binuksan niyaang sa kanya. Pinagmasdan ko siya kung pano niya gamitin. Talaganggamay na gamay niya. Mapa maliit o malaking pagkain, nakukuha niya. Akonaman, pinilit ko... Wala talaga. Para bang pupulikatin ang daliri kosa kakapilit.
Habang ako'y hirap na hriap sa ginagawa ko, si Mae naman ay nakatingin lang sakin at tuwang tuwa.
"Oi, hindi to nakakatuwa, masakit sa daliri.."
"Hahaha! Pansin ko nga eh..."
Kinuha ko ang isang pirasong Chopstick, tinusok ko ang isang California Maki, isinubo. Hay sa wakas..
"Oyy!! Madaya!!" Ang sabi niya habang iwinawagaywagy ang Chopsticks niya sa mukha ko.
"Eh ang hirap kasi eh!!" Ang sinabi ko na may halong gigil pa.
"Sige ganto na lang..."
Kinuhaniya ang chopsticks na hawak hawak ko, inilapag. Kumuha pa siya ngCalifornia Maki gamit ang chopsticks niya at inilapit sa mukha ko.
"Say aaaaaaahh"
Ngumanga naman ako. Ipinasok niya ang pagkain sa bibig ko. Nginuya ko at nilunok.
"Para naman akong bata.." Sinabi ko ng nakasumangot. "Pano yan, uubusin natin to ng sinusubuan mo lang ako?"
"Oh bakit, ayaw mo ba?"
Ayaw ko nga ba?
"Uhhm..."
"Ayaw mo ata eh.." Matamlay na sinabi ni Mae. "Sige, papakuha na ako kutsara.."
"Wait lang!" Pinigilan ko siya sa pag tayo.
"Oh bakit?" Sabi niya habang umuupo ulit.
"Syempre...Gusto ko! Hehehe.." Inilapag ko ang kamay ko sa hita ko. Iniabante angulo ko. Binuka ang bibig ko na parang bata at sinabing... "Aaaaaaahh.."
"Hahaha! Kala ko Aayaw ka eh."
"Ikaw pa, lakas mo sakin!"
Kahit pinagtitinginan kame ng mga tao, wala kameng pakealam. Kame lang ang nasa mundo at walang makakapigil sa kasiyahan namin.
Hindi naibibigay ni Camille sakin ang ganto.
Pumasok kame ng Powerbooks. Pagkapasok, dumiretso ako samga estante ng libro, nag hiwalay ang kamay namin dahil siya naman aytumungo sa couch.
Sinuri ko ang mga libro hanggang mahanap ko ang hinahanap ko. Tumungo na ako kung nasan si Mae.
"Anong libro yan?" Sabi nya.
"Paulo Coelho to, isa sa mga paboritong authors ko."
Kinuha niya ang libro, tiningnan ang pamagat.
"ByThe River Piedra, I Sat Sown and Wept?" Sabi niya, sabay tumingin sakinng nakataas ang isang kilay. "Napaka emo naman nitong libro na to."
Binuksan niya ang libro, nag hanap ng pahinang mababasa niya.
"Bythe river Piedra I sat down and wept. There is a legend that everythingthat falls into the waters of this river—leaves, insects, the feathersof birds—is transformed into the rocks that make the riverbed. If onlyI could tear out my heart and hurl it into the current, then my painand longing would be over, and I could finally forget."
Binigkas niya ng malakas ang mga nababasa niya.
"Ang emo naman nito."
Nanatili akong walang imik. Pinabayaan ko lang siyang suriin pa ang libro. Binigkas niya ang susunod na talata.
"Bythe river Piedra I sat down and wept. The winter air chills the tearson my cheeks, and my tears fall into the cold waters that course pastme. Somewhere, this river joins another, then another, until far frommy heart and sight all of them merge with the sea."
Isinarado niya ang libro at inihagis sakin.
"Di ko keri yang mga ganyang babasahin. Masyadong heavy. hahaha!"
"Well, it's an aquired taste. Di mo naman agad siya magugustuhan sa unang basa."
"Wuteveah Jonard, ur such a loooozer.." Ginaya niya ang karakter ni Ogie sabubble gang. Pero hamak naman na mas cute siya dun. "Bayaran mo na yankung bibilin mo nang makakain na tayo, nagugutom na ako."
Lumabaskame ng powerbooks at tumungo sa Teriyaki Boy. Alam kong masarap ditodahil nakakain na ako dito dati kaya lalo akong nasabik.
Umupokame, umorder at hinintay ang pagkain. Nagusap lang kame tungkol salahat lahat ng bagay na gusto namin pareho. Ragnarok. Ano pa ba? Itoang bagay na nag uugnay saming dalawa. Eto ang ginawa naming parangdiving board na nag simula nang pagkakakilanlan namin sa isa't isa.Pero ngayon, hindi lang absta simpleng laro ang naguugnay samin. Mayisang bagay na naguugnay saming dalawa. Isang bagay na hindi kita, peroramdam. Hindi na namin kailangang banggitin pa sa isa't isa. Hindi nanamin kailangan ng kahit anong bagay pa na maguugnay samin, magkaugnayna kame at mahirap na kameng paghiwalayin.
Alam ko..
Ramdam ko..
Mayamaya pa ng kaunti ay dumating na ang pagkain namin. Wow! Natatakam naako. Pagkarating ng pagkain namin, ang unang ginawa ni Mae ay kinuhaang lahat ng kutsara't tinidor at iniabot sa waiter.
"Paki palitan po ng Chopsticks."
"Sige po ma'am." Dali daling lumayo ang waiter.
"Teka teka teka!" Ang sabi ko kay Mae.
"Bakit anu yon?" Sinabi niya ng naka ngiti. Ngiting may laman.
"Ehh.. Hindi ako marunong mag chopsticks eh!!"
"Hahaha!! Alam ko.. Nabanggit na sakin dati ni.."
"Eh alam mo pala eh!! Bakit pinabalik mo ung mga kutsara?"
"Wala lang... Hahaha!!" Inilapit niya ang mukha niya sakin. "Gusto lang kiyang pahirahan! Nyahahha!!"
Seryosong tanong ko sa sarili ko: PANO AKO KAKAIN!?
Hindi talaga ako marunong mag chopsticks. Hindi ko naman pwedeng kamayin to, sige nga ikaw kamayin mo yung noodles.
Dumatingang chopsticks. Ibinigay ni Mae ang isang pares sakin. Binuksan niyaang sa kanya. Pinagmasdan ko siya kung pano niya gamitin. Talaganggamay na gamay niya. Mapa maliit o malaking pagkain, nakukuha niya. Akonaman, pinilit ko... Wala talaga. Para bang pupulikatin ang daliri kosa kakapilit.
Habang ako'y hirap na hriap sa ginagawa ko, si Mae naman ay nakatingin lang sakin at tuwang tuwa.
"Oi, hindi to nakakatuwa, masakit sa daliri.."
"Hahaha! Pansin ko nga eh..."
Kinuha ko ang isang pirasong Chopstick, tinusok ko ang isang California Maki, isinubo. Hay sa wakas..
"Oyy!! Madaya!!" Ang sabi niya habang iwinawagaywagy ang Chopsticks niya sa mukha ko.
"Eh ang hirap kasi eh!!" Ang sinabi ko na may halong gigil pa.
"Sige ganto na lang..."
Kinuhaniya ang chopsticks na hawak hawak ko, inilapag. Kumuha pa siya ngCalifornia Maki gamit ang chopsticks niya at inilapit sa mukha ko.
"Say aaaaaaahh"
Ngumanga naman ako. Ipinasok niya ang pagkain sa bibig ko. Nginuya ko at nilunok.
"Para naman akong bata.." Sinabi ko ng nakasumangot. "Pano yan, uubusin natin to ng sinusubuan mo lang ako?"
"Oh bakit, ayaw mo ba?"
Ayaw ko nga ba?
"Uhhm..."
"Ayaw mo ata eh.." Matamlay na sinabi ni Mae. "Sige, papakuha na ako kutsara.."
"Wait lang!" Pinigilan ko siya sa pag tayo.
"Oh bakit?" Sabi niya habang umuupo ulit.
"Syempre...Gusto ko! Hehehe.." Inilapag ko ang kamay ko sa hita ko. Iniabante angulo ko. Binuka ang bibig ko na parang bata at sinabing... "Aaaaaaahh.."
"Hahaha! Kala ko Aayaw ka eh."
"Ikaw pa, lakas mo sakin!"
Kahit pinagtitinginan kame ng mga tao, wala kameng pakealam. Kame lang ang nasa mundo at walang makakapigil sa kasiyahan namin.
Hindi naibibigay ni Camille sakin ang ganto.
"Pa heal naman.." Sinabi ko sa kanya habang kasalukuyan kongbinabanatan ang isang Marc na sarap na sarap sa pag atake sakin dahilmababa lang ang flee rate ko.
"Ayoko nga!" Sinabi niya ng pasungit. "Bahala kang ma deds dyan!"
Ngapala, nandito kame ngayon sa isang computer shop sa katabing may SMnorth. Wala kameng makitang shop sa trinoma kaya dito na lang kame naglaro. Pa lvl daw kame. Pero sa mga nangyayari, mu~g mauubos pa exp kodahil sa babaeng to.
"Nag priest ka pa kundi ka rin lang namanmagheheal?" Hindi pa man din ako nakakapag react ay may dumating naisang Swordfish. Nataranta na ako. "Heal mo na ako dali! Baka mawaterball pa ako nyan!"
"Ayoko nga!!"
Kalahati na lang ang HP ko.
"Dali na kasi!! Please!!"
"Pilitin mo ko.." Binitawan niya ang mouse at keyboard at inayos ang buhok.
"Pleaaaaaase!?"
"Kiss muna!" Humarap siya sakin at ngumuso na parang bata.
Tuminginako sa hotkey slots ko. May nakita akong pots! Kaso tatlong pirasongorange pots lang. Halos walang nadagdag sa buhay ko.
"Dali nakasi!!" Tinatapik ko na ang blaikat niya dahil talagang madededs na akopag nagwater ball tong swordfish na to. "Madededs na akO!!"
"Kiss lang eh ayaw pa. Bahala kang ma deds dyan." Inupo niya ang character niya na. Talagnag hindi ako iheheal nito.
"Promise mamaya pag hineal mo ako."
"Gusto ko ngayon na!"
Sobrana ang pagpapanic ko. Paulit ulit ko pa ring pinipindot ang f8 dahildoon nakalagay ang pots ko pero tulad nga ng sinabi ko kanina, wala naitong laman.
Napansin kong nag cacast na ang Swordfish, siguradong waterball na ang kasunod nito. Patay.
Tarantangtaranta na ako. Nakaupo pa rin ang priest niya. Sa hindi malamangkadahilanan ay pinindot ko ang alt + e at nakakita ako ng liwanag.
Life Insurance.
Agadko itong dinobol click at hinayaan na lang ang sarili kong mamatay.Hindi nagtagal ay humilata na ang character ko sa malamig na sahig ngbyalan.
"Ayan deds ka tuloy..." Sabi niya. "Isang kiss lang kasi ayaw pa.."
"Hehe! Naka insu ako!" Lumingon ako sa kanya. "Blehh! Kala mu naman..."
"Damot nito sa kiss."
"E nakakataranta kaya!"
"Wala ka nang kiss sakin mamaya! CHE!"
"Edi wag!"
"Talaga!"
"Amf ka!"
"Che!"
"Lul!"
"Anong 'lul' ha?! Gusto mong sampalin kita, kaliwa't kanan. Pataas at pababa?"
"Subukan mo lang, iuuntog kita sa abs ko!"
"Sabunutan na lang!"
"Tara! San ba? Sa buhok sa dibdib!"
"Wala akong buhok dun.." Sabi ni Mae habang umiiling iling.
"Sa buhok sa hita!"
"Yuck! Feeling mo naman meron ako dun!"
"Sa ilong na lang!"
"Asa ka boy. Wala din ako dun!"
"Scared ka lang!"
"Scared!? Tara sabunutan ng pilik mata!"
"Tara!"
"Tara! Ano ha!"
At sabay kameng nagtawanan. Malakas at masayang tawanan.
Mae,pag kasama kita... Para bang lumalabas ang talagang ako. Hindi kokailangang mag panggap, hindi ko kailangang mag isip. Naipapakita kosayo kung ano ako dahil tinutulungan mo akong ilabas ito. Masaya akopag kasama ka. Sana hindi na tayo mag hiwalay pa.
Matapos angmalakas naming tawanan, niresurrect na niya ako para masimulan na ulitang pagpapa level namin. Tumungo kame papalapit sa entrance dahilmadame kameng nakikitang mobs dun. Sa pagpunta namin ay maynakasalubong kame. Isang Agre na Assassin na babae. Talaga namangnapaka agre, nag sonicblow agad nang nakita ako.
"Yuck, damage ba yan! Hahaha!" 98 lang ang damage ng sonic blow niya sakin per hit.
"Baka naka knife! Hahaha!" Sinabi ni Mae habang tumatawa.
"Noob mo naman! Pwede bang mag sonic blow pag naka knife!? Katar class weapon lang po!"
"xxxxxx,whatever Jaube!" Tinawanan nya na lang ang nangyari. Pilit pa rinkameng nilalabanan nung assassin. Sonic blow, cloak. Paulit ulit lang.Dito ko nakita na ang galing mag FS ni Mae.
"Jon, bash bash mo lang."
Lumabas ang assassin sa pagkakatago sa pamamagitan ng ruwach ni Mae. Sinabayan ng Lex Divina at Decrease agi.
"Banat!!"
Hindiko inaasahan na tatama ang bash ko sa assassin na iyon dahil 34 pa langang aking dex pero laking gulat ko nang may lumabas na mga bitwin saulo niya. Tumama ang bash ko at na stun siya. Paulit ulit kong binashsa pamamagitan ng Double Saharic Twohand Sword ko ang walang kwentangassassin. Akala ko ay mamamatay na pero sa kasamaang palad, naka pagcloak pa siya dahil natanggal na ang duration ng silence.
"Potek nakatakas!"
Hindinagsaltia si Mae, sa halip ay nagpalabas siya ng Asul na bolang apoy(Ruwach) at lumakad papataas. Bigla ko na lang narinig ang "Pak!"
Sinalo ng ASAssin ang 300 dalage na ibinigay ng ruwach ni Mae.
"Hahahaha!! Namatay sa ruwak!" Sabi ko ng pasigaw.
"Ruwak? Eww.. Kadurdur mo nmn.. Its RuwaCH."
"Ruwach amp. Whatever. Galing mong chumamba ampf! Napatay mo pa yun!"
"Ehem..." Inilapit niya ang kamay niya sa kanyang bibig at umubo. "Abilidad ang tawag dun kaibigan at yon ang kulang ka."
Nandito na kame ngayon sa entrance at kasalukuyang inuubos ang Mobs. Medyo natagalan dahil naubos ang SP ko pang bowling bash.
Masaya kameg nagpapa level ni Mae nang biglang may nagrespawn na babaeng monk sa portal na malapit samin.
Natigilan kameng dalawa. Babanatan ba namin? Pano kung hindi naman siya agre?
Lumakadsiya ng dalawang cell papalapit samin. Lumakad din kame ng dalawangcell papalayo. Tina nagpapakiramdaman kame. Laking gulat namin ng umupolang siya at nagpakita ng bandila ng pilipinas at ng peace sign.
"Hindi naman pala agre eh. Hahaha!"
Nilapitan namin siya, mukha namang mabait kaya ninais naming makipag usap muna.
Jaube: hi po ate
creampuff!!: hi din kuya, ate
~*mae*~: lvl mo po ate?
creampuff!!: 90 po. pa buffs naman po ate.
Itinayo ni Mae ang character niya at binuffs ito. Kumpleto.
Mataposang ilang sandali ay tumayo na rin si creampuff!!. Hindi ko napansin,kumpleto pala ang spirit spheres niya at naka vigor explosion siya.
Hindi to maganda.
"Silence mo mae!"
Naramdamankong tatraydorin kame nitong monk na to at hindi nga ako nagkamali.Bago paman makapag react si Mae sa sinabi ko ay may lumabas nang mgaintsik na letra sa itaas ng ulo ng monk.
Extrimity Fist !!
Nakita ko na lang ang bangkay ng character ni Mae.
I tried to run from your side
But each place I hide
It only reminds me of you
Nadaan ako sa simbahan... Alam niyo naman siguro ang nangyari dito. Dito siguro nagsimula ang malaking parte ng problema.
Nadaan ako sa Gervacio, ang kanto bago ang street ng bahay ng magkapatid. Dito ako na lootan ng Hydra Card kung naaalala nyo pa.
Ang tindahan nila Aling Josie. Dito kame madalas tumambay ni Camille noon at dito ko rin unang nakita si Mae.
Atsiyempre, ang computer shop. Dito ko unang tinuruang mag RO si Camille.Naalala ko din nung dinalan niya ako ng sandwich. Kinikilabutan ako.
San man ako lumingon, may naaalala ako.
Papalapit na sana ako sa shop nang may isang bagay na hindi ko alam ang nag tulak sakin para mapatingin sa likod.
Itim na Honda Jazz.
Hay... Ganyang ganyan yung kotse ni Mae na kanina lang ay sinakyan ko.
Dahan dahang bumaba ang side mirror. Nanigas ako sa kinatatayuan ko.
Tama ba tong nakikita ko? Si Camille nasa passenger seat? Kung siya man yon e si Mae ang nasa driver seat?
Hindehinde, nababaliw lang ako. Siguro Hindi siya. Naka shades yung babaeeh, may hawak na isang baso ng Starbucks at nakikipag harutan sa loob.
Hindi pwedeng maging si Camille to... Kasi... Kasi...
Hindi ko malaman kung bakit lumayo ako mula sa puntuan ng computer shop at tumungo sa kotse.
Habang papalapit ako, tumingin sakin ang babaeng naka shades, ibinaba nito ang shades niya, ngumiti sakin at sinabing...
"Oh Jon! Anong ginagawa mo dito?
Si... Si... Si Camille nga! Pero bakit ganon? Parang may hindi tama.
Mula sa tabi niya ay sumilip ang isa pang babaeng katabi niya.
"Oi Jon! Napadpad ka dito?"
Si Mae!
Positibo akong si Camille at Mae nga yon pero...
...
May hindi tama.
"Oh, nanigas ka dyan?" Sabi ni Camille sakin na walang bahid ng pighati. Parang masayang masaya siya sa araw na to.
Tiningnan kong muli ang mukha ni Camille. Alam kong siya eto. kapansin pansin din na namumugto pa ang mga mata niya.
Hindi ako nananaginip, nangyari talaga ang nangyari kanina.
Pero bakit parang... May mali talaga.
Hindi pwedeng maging masaya siya ngayon...
Nablanko na ang utak ko. Nanatili lang akong nakatayo doon. Mistulangbata na nagtataka kung bakit nagiba ang itsura ng nanay niya.
"Hoy Jon mukha kang tanga dyan! Hahaha!!" Sabi ni Camille sakin habang ikinakaway ang kamay sa tapat ng mukha ko.
"Ca..Camille... Pwede ba tayong mag usap?"
"Ha? Bakit? Meron ba tayong dapat pagusapan? Hahaha!"
"Camille..."
"Jon, kung wala kang ibang gagawin dyan kundi tumayo e aalis na kame, may lakad pa kame ni ate."
"Oo nga Jon!"
Inalisan ako ngayon ng pagkakataong magisip at gumalaw. Napaka tanga ng tingin ko sa sarili ko ngayon.
Ilangsegundo pa ng pag titig sakin ay bumaba si Camille mula sa sasakyan.Wala pa rin akong malay sa mga nangyayari pero nakakarinig,nakakaramdam at nakaakkita naman ako.
"Jon.."
Hinawakan niya ang kaliwang kamay ko ng mahigpit. Ako, nananatili pa ding walang imik.
Dumampi ang mainit niyang labi sa aking pisngi.
Wala akong naramdaman.
Bumulong siya sakin.
"Eto na siguro ang huli...
...Bye"
Bumitawsiya sa aking kamay at pumasok sa kotse. Hindi na silang mulinglumingon sa kinatatayuan ko. Ang huling narinig ko na lang ay angmalakas na halakhak ng dalawang magkapatid ang isang sikat na kanta nanagmula sa kotse. Basa din ang pisngi ko, pero hindi ng sarili kongluha.
Naramdaman kong basa ang mukha ni Camille ng dumampi ito saakin.
"Anoang nangyari?" Bulong ko sa sarili ko na takang taka at walang kahitanong eksplanasyong maibigay para maibsan ang pagtatakang nararamdamanko.
"Camille..."
"Ayoko nga!" Sinabi niya ng pasungit. "Bahala kang ma deds dyan!"
Ngapala, nandito kame ngayon sa isang computer shop sa katabing may SMnorth. Wala kameng makitang shop sa trinoma kaya dito na lang kame naglaro. Pa lvl daw kame. Pero sa mga nangyayari, mu~g mauubos pa exp kodahil sa babaeng to.
"Nag priest ka pa kundi ka rin lang namanmagheheal?" Hindi pa man din ako nakakapag react ay may dumating naisang Swordfish. Nataranta na ako. "Heal mo na ako dali! Baka mawaterball pa ako nyan!"
"Ayoko nga!!"
Kalahati na lang ang HP ko.
"Dali na kasi!! Please!!"
"Pilitin mo ko.." Binitawan niya ang mouse at keyboard at inayos ang buhok.
"Pleaaaaaase!?"
"Kiss muna!" Humarap siya sakin at ngumuso na parang bata.
Tuminginako sa hotkey slots ko. May nakita akong pots! Kaso tatlong pirasongorange pots lang. Halos walang nadagdag sa buhay ko.
"Dali nakasi!!" Tinatapik ko na ang blaikat niya dahil talagang madededs na akopag nagwater ball tong swordfish na to. "Madededs na akO!!"
"Kiss lang eh ayaw pa. Bahala kang ma deds dyan." Inupo niya ang character niya na. Talagnag hindi ako iheheal nito.
"Promise mamaya pag hineal mo ako."
"Gusto ko ngayon na!"
Sobrana ang pagpapanic ko. Paulit ulit ko pa ring pinipindot ang f8 dahildoon nakalagay ang pots ko pero tulad nga ng sinabi ko kanina, wala naitong laman.
Napansin kong nag cacast na ang Swordfish, siguradong waterball na ang kasunod nito. Patay.
Tarantangtaranta na ako. Nakaupo pa rin ang priest niya. Sa hindi malamangkadahilanan ay pinindot ko ang alt + e at nakakita ako ng liwanag.
Life Insurance.
Agadko itong dinobol click at hinayaan na lang ang sarili kong mamatay.Hindi nagtagal ay humilata na ang character ko sa malamig na sahig ngbyalan.
"Ayan deds ka tuloy..." Sabi niya. "Isang kiss lang kasi ayaw pa.."
"Hehe! Naka insu ako!" Lumingon ako sa kanya. "Blehh! Kala mu naman..."
"Damot nito sa kiss."
"E nakakataranta kaya!"
"Wala ka nang kiss sakin mamaya! CHE!"
"Edi wag!"
"Talaga!"
"Amf ka!"
"Che!"
"Lul!"
"Anong 'lul' ha?! Gusto mong sampalin kita, kaliwa't kanan. Pataas at pababa?"
"Subukan mo lang, iuuntog kita sa abs ko!"
"Sabunutan na lang!"
"Tara! San ba? Sa buhok sa dibdib!"
"Wala akong buhok dun.." Sabi ni Mae habang umiiling iling.
"Sa buhok sa hita!"
"Yuck! Feeling mo naman meron ako dun!"
"Sa ilong na lang!"
"Asa ka boy. Wala din ako dun!"
"Scared ka lang!"
"Scared!? Tara sabunutan ng pilik mata!"
"Tara!"
"Tara! Ano ha!"
At sabay kameng nagtawanan. Malakas at masayang tawanan.
Mae,pag kasama kita... Para bang lumalabas ang talagang ako. Hindi kokailangang mag panggap, hindi ko kailangang mag isip. Naipapakita kosayo kung ano ako dahil tinutulungan mo akong ilabas ito. Masaya akopag kasama ka. Sana hindi na tayo mag hiwalay pa.
Matapos angmalakas naming tawanan, niresurrect na niya ako para masimulan na ulitang pagpapa level namin. Tumungo kame papalapit sa entrance dahilmadame kameng nakikitang mobs dun. Sa pagpunta namin ay maynakasalubong kame. Isang Agre na Assassin na babae. Talaga namangnapaka agre, nag sonicblow agad nang nakita ako.
"Yuck, damage ba yan! Hahaha!" 98 lang ang damage ng sonic blow niya sakin per hit.
"Baka naka knife! Hahaha!" Sinabi ni Mae habang tumatawa.
"Noob mo naman! Pwede bang mag sonic blow pag naka knife!? Katar class weapon lang po!"
"xxxxxx,whatever Jaube!" Tinawanan nya na lang ang nangyari. Pilit pa rinkameng nilalabanan nung assassin. Sonic blow, cloak. Paulit ulit lang.Dito ko nakita na ang galing mag FS ni Mae.
"Jon, bash bash mo lang."
Lumabas ang assassin sa pagkakatago sa pamamagitan ng ruwach ni Mae. Sinabayan ng Lex Divina at Decrease agi.
"Banat!!"
Hindiko inaasahan na tatama ang bash ko sa assassin na iyon dahil 34 pa langang aking dex pero laking gulat ko nang may lumabas na mga bitwin saulo niya. Tumama ang bash ko at na stun siya. Paulit ulit kong binashsa pamamagitan ng Double Saharic Twohand Sword ko ang walang kwentangassassin. Akala ko ay mamamatay na pero sa kasamaang palad, naka pagcloak pa siya dahil natanggal na ang duration ng silence.
"Potek nakatakas!"
Hindinagsaltia si Mae, sa halip ay nagpalabas siya ng Asul na bolang apoy(Ruwach) at lumakad papataas. Bigla ko na lang narinig ang "Pak!"
Sinalo ng ASAssin ang 300 dalage na ibinigay ng ruwach ni Mae.
"Hahahaha!! Namatay sa ruwak!" Sabi ko ng pasigaw.
"Ruwak? Eww.. Kadurdur mo nmn.. Its RuwaCH."
"Ruwach amp. Whatever. Galing mong chumamba ampf! Napatay mo pa yun!"
"Ehem..." Inilapit niya ang kamay niya sa kanyang bibig at umubo. "Abilidad ang tawag dun kaibigan at yon ang kulang ka."
Nandito na kame ngayon sa entrance at kasalukuyang inuubos ang Mobs. Medyo natagalan dahil naubos ang SP ko pang bowling bash.
Masaya kameg nagpapa level ni Mae nang biglang may nagrespawn na babaeng monk sa portal na malapit samin.
Natigilan kameng dalawa. Babanatan ba namin? Pano kung hindi naman siya agre?
Lumakadsiya ng dalawang cell papalapit samin. Lumakad din kame ng dalawangcell papalayo. Tina nagpapakiramdaman kame. Laking gulat namin ng umupolang siya at nagpakita ng bandila ng pilipinas at ng peace sign.
"Hindi naman pala agre eh. Hahaha!"
Nilapitan namin siya, mukha namang mabait kaya ninais naming makipag usap muna.
Jaube: hi po ate
creampuff!!: hi din kuya, ate
~*mae*~: lvl mo po ate?
creampuff!!: 90 po. pa buffs naman po ate.
Itinayo ni Mae ang character niya at binuffs ito. Kumpleto.
Mataposang ilang sandali ay tumayo na rin si creampuff!!. Hindi ko napansin,kumpleto pala ang spirit spheres niya at naka vigor explosion siya.
Hindi to maganda.
"Silence mo mae!"
Naramdamankong tatraydorin kame nitong monk na to at hindi nga ako nagkamali.Bago paman makapag react si Mae sa sinabi ko ay may lumabas nang mgaintsik na letra sa itaas ng ulo ng monk.
Extrimity Fist !!
Nakita ko na lang ang bangkay ng character ni Mae.
"Ay bastos ang bruha!"
Alam ko na ang gagawin ko. Tumakbo. Kayakong makaligtas dito dahil naka agi up naman ako at naka peco peco.Pero... Mabilis. Hindi pa man din ako nakakalayo sa lawak ng kita ngmonk ay nakapag cast na siya ng decrease agi sakin.
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Masyadonang mabilis mag cast ang monk para pa takbuhan. Kung mag vivigorexplosion pa siya at magcacast ulit ng limang vigor condensation ay maykakayahan pa akong makatakas. Pero hindi ko inaasahan ang susunodniyang ginawa.
Finger Offensive !!
Wapakpakpakpakpakpak!
Tumamasakin ang libang asul na bola. Nakakabigla dahil hindi masakit angbawas. Pero napansin ko na parang hindi ako makagalaw. Hindi naman akonaka freeze. Bakit hindi ako makagalaw?
"Sleep!!" Sigaw ni mae habang pinapanood niya ang umaatikabong pagtakas ko.
Lumapit siya sakin nag at sabay ginawa ang ritwal.
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Explosion !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Wala na, katapusan ko na. -5 na matinde nanaman ako.
Jaube: sapak na dali
Yan na lang ang nasabi ko. Wala na rin naman akong magagawa eh.
Kasabay ng paglabas ng mga intsik na salita sa ulo niya ang ang pagsabi niya ng mga katagang:
creampuff!: jon, simba tayo bukas ah.
Extrimity Fist!!
Alam ko na ang gagawin ko. Tumakbo. Kayakong makaligtas dito dahil naka agi up naman ako at naka peco peco.Pero... Mabilis. Hindi pa man din ako nakakalayo sa lawak ng kita ngmonk ay nakapag cast na siya ng decrease agi sakin.
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Masyadonang mabilis mag cast ang monk para pa takbuhan. Kung mag vivigorexplosion pa siya at magcacast ulit ng limang vigor condensation ay maykakayahan pa akong makatakas. Pero hindi ko inaasahan ang susunodniyang ginawa.
Finger Offensive !!
Wapakpakpakpakpakpak!
Tumamasakin ang libang asul na bola. Nakakabigla dahil hindi masakit angbawas. Pero napansin ko na parang hindi ako makagalaw. Hindi naman akonaka freeze. Bakit hindi ako makagalaw?
"Sleep!!" Sigaw ni mae habang pinapanood niya ang umaatikabong pagtakas ko.
Lumapit siya sakin nag at sabay ginawa ang ritwal.
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Explosion !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Vigor Condensation !!
Wala na, katapusan ko na. -5 na matinde nanaman ako.
Jaube: sapak na dali
Yan na lang ang nasabi ko. Wala na rin naman akong magagawa eh.
Kasabay ng paglabas ng mga intsik na salita sa ulo niya ang ang pagsabi niya ng mga katagang:
creampuff!: jon, simba tayo bukas ah.
Extrimity Fist!!
Wat tym u uwi anak?
From: Mama
Kaka out lang namin sacomputer shop. Mu~g nabadtrip si Mae nung pagpapaslangin kame nungmonk. Sabagay, sino ba naman ang matutuwa, -5% ako pati si Mae -5 din.Palamig na lang daw muna kame.
Medyo bawas ang badtrip ko ngayonkasi may mas iniisip ako. Kilala ko yung monk na yon eh. Pamilyar angpangalang creampuff!! Pero wala naman akong kilalang Monk talaga. Walanaman akong ingame friends pwera na lang sa mga kaibigan kong naglalarodin.
"Oh, bat ganyan pagmumukha mo?" Ang tanong sakin ni Mae habang hinihila niya ang manggas ng tshirt na soot ko.
"Wala wala, may iniisip lang ako."
"-5 lang yun noh! Wag mong masyadong isipin"
"Hindi hindi. Hindi yon eh."
"Saka alam mo..." Tumingin siya sakin at ininaas ang kaliwang kilay. "Ang noob mo din eh!"
"****, bakit nanaman?"
"Sanalumabas ka na lang ng portal nung nakita mong inasura ako." Iginuhitniya sa hangin ang ruta na inikot ng character ko nung mga oras na yon."Umikot ka pa pabalik eh, nahabol ka tuloy."
Sabagay, tama siya. Ngayon ko lang din naisip na sana nga lumabas na lang ako ng portal.
"At isa pa..."
"Aba meron pa?"
"Oo meron pa!" Pasigaw niyang sinabi sakin. "Nung na sleep ka sana naman nag insu ka na lang para atleast walagng -5%."
Dinudutdot niya ang hintuturo niya sa noo ko ng paulit ulit habang sinasabi ang salitang "Noob! Noob! Noob!" ng paulit ulit.
"E dapat sinabi mo sakin kanino noh imbes na nagtititili-tili ka lang dun na parang nasagasaang daga."
"Ang kapal mo! Hindi ako tumitili!" Sabay pali sa braso ko.
"Tumitili ka! Tumitingin na nga sayo ung bantay ng shop eh!"
"Hindi nga!! Grrr!"
Kinurot niya ang malaman na parte ng braso ko at sa totoo lang... Masakit! Nakakapanghina sa sakit.
"Aray naman! Masakiiiiiit!"
Sapagpigil ko sa kanya, lalo niyang dinidiinan at tulad kanina, halatangwala din siyang intesyon na bitawan at tigilan ang sakit na dinudulotniya sakin.
"Sinong tumitili ha?! Sino?!"
"Hindi ikaw! Hindi ikaw! Aray!!"
"E sino ha!? Sino?!"
"Ako!! Ako!" Namimilipit na ako sa sakit. Parang mapuputol na ung braso ko. "Ako yung tumitili!"
"Tumili ka ngayon!"
Walana akong nagawa, tumili na lang ako at umasang sa ginawa kong yon ebibitawan na niya ang braso ko na kasalukuyan nang namimilipit sasakit.
"EEEEEEEEEEEEEEEEEKK!!!"
Hindi na naging mahirapang pagtili sakin. Sabagay, ikaw ba naman ang kurutin hanggang magpasaang braso mo, mapapatili ka talaga. Maya maya pa, binitawan niya na rinang braso ko.
"Haha! Parang badeng!"
"Kala mo kasi hindi masakit eh..."
Sadistatong babaeng to. Una hindi ako pinakain ng maayos. Pangalawa pinabayaanakong ma deds habang nagpapa level. Pangatlo, sinaktan ng walangpakundangan at panghuli, pinatili na parang baklita. Ano bang trip nito?
"Wag ka nang ma badtrip.. Lambing q lang un.. Hehehe.."
"E kung ikaw kaya lambingin ko dyan ha!"
"Oooohh.. Sige!" Ipinatong niya ang kamay niya sa ulo ko at ginulo ang buhok ko. "Ang cute cute mo tlaga!"
Naglakad pa kame ng konti at nag aya siyang tumambay muna sa Starbucks.
Hindiko siya kinibo habang papunta kameng Starbucks dahil sa Monk na yon.Kilala ko talaga yon! Pero sino yon? Nakakapagtaka talaga kasi bakitalam niya ang pangalan ko?
"Jon, simba tayo bukas ah."
At bakit aayain niya akong mag simba bukas? E kasama kong magsimba bukas eh si...
OMG
Flashback..
"Ano yang nilalaro mo?"
"Ragnarok yan, online game"
"ahhh, so yan pala yon. turuan mo naman ako oh!"
"err... sure ka?"
"oo naman! bat hindi? tutulungan mo naman ako diba?" Sabay ngiti.
Si Camille!?
Tamatama... creampuff!! nga ung name na ginawa nya noon! Hindi ko alam nanaglaro pa din pala siya. Wala naman siyang kainteres interes noon.Tapos ang galint na niya, grabe ano ba tong nangyayare na to.
Nakaupona kame ngayon dito sa loob. Hinihigop ko ang paborito kong MocchaFrappe at siya naman ay ang kanyang Vanilla Frappe (ewww..)
"Mae... Parang kilala ko yung monk"
"Oh? Sino naman un nang masabunutan ko."
"Tingin ko si..."
Sasabihinko ba? Sure ako na si camille yun dahil sa name.. Pero ano naman kayamangyayari pag sinabi ko? Parang magaaway lang sila lalo. As if kulangpa AKO para pagawayan ng dalawang magkapatid (ehem). Sasabihin ko ba?
"Gag'u, wag mo nang sabihin sakin. As if naman kilala ko yan noh? Hahaaha!"
"Hehehe.. Oo nga."
Tumayo si Mae na parang nagmamadali.
"Jon teka lang, may kunin lang ako sa car."
Nakalayo na siya. Ano kaya kukunin nun?
Brrr.. Brrr...
Haberdey tol! Pa berger ka nmn!!
Sender: Fred
Ayoo nga pala, nakalimutan kong sabihin sa inyo. Birthday ko po ngayon.Wala lang. Simpleng araw lang, nothing special. Ayoko kasingsinecelebrate pa ang birthday. Minsan kasi maiinis ka lang. Akalamodadagsain ka ng pabati, pero sa katapusan ng araw, isa o dalawa langang babati sayo, miski nanay o tatay mo di ka nabati kasi hindi namankayo halos nagkikita sa bahay. So para sakin, simpleng araw lang angbirthday. Pero etong birthday ko na to, matinde. Syempre kasama ko siMae, may mas sasaya pa ba? Kaso nga lang miski siya ata e hindi niyaalam a birthday ko. Ok lang, atleast masaya naman ako. This is my bestbirthday so far.
"Wag kang titingin dito."
May biglang humawak sa ulo ko nang madiin. Pinigilan niyang umikot ang ulo ko. Alam kong si Mae yon dahil sa boses.
"Mae? Ano yon?"
"Wag kang malikot, kukurutin ulit kita."
Itinali niya ang panyo niya sa mata ko. Ano nanamang kalokohan to?
"Hoy ano to?"
"Wait lang..."
Sinigurado niyang mahigpit ang pagkakatali at sinigurado niyang wala akong nakikita.
"Pag sinabi kong game, alisin mo na yan."
Parang nakita ko na sa pelikula to ah.. Kaso nga lang lalaki ata ang kadalasang gumagawa nito.
"Game!"
Walang pagaalinlangan kong inalis ang piring sa mata ko. Kinuskos ang mata atu tumingin padiretso.
"Happy birthday jon!!"
Wow! Isang brown na teddy bear na may puso sa dibdib! Inabot niya sakina t kinuha ko naman nang walang pagdadalawang isip.
"Woah! Alam mo pala na birthday ko? Pano mo nalaman?"
"Kasikameng mga modernong tao e meron kameng tinatawag na komputer, at sakompyuter merong tinatawag na friendster.com at sa friendster.com enakikita namin ang mga birthday ng mga taong nagtatago."
"Ayyy.. oo nga pala. Hahahaha!" Pinagmasdan kong mabuti ang teddybear... "grabe thanx ah!"
"Press mo yung heart, pakinggan mo sasabihin.."
Pinindot ko ang puso nung bear.
"i love u jon~"
"Isa pa dali!" Sabi ni Mae.
"I miss u jon~"
Boses ni Mae yon na nirecord at inilagay don sa bear. Kakaibang regalo naman to. Nakakatuwa. Nakakakilig. Pero ayokong ipakita.
"Boses ko yan." Sabi ni Mae. "Yakapin mo yan pag wala ako ah. Hahaha!"
"Grabe Mae... Hindi ko alam sasabihin. Salamat. Salamat talaga!"
Lumapitako sa kanya at binigyan ko siya ng madiin na akap. Masayang masaya akongayon. Kung hindi ako nagpipigil ay baka tumutulo na ang luha ko sakasiyahan.
From: Mama
Kaka out lang namin sacomputer shop. Mu~g nabadtrip si Mae nung pagpapaslangin kame nungmonk. Sabagay, sino ba naman ang matutuwa, -5% ako pati si Mae -5 din.Palamig na lang daw muna kame.
Medyo bawas ang badtrip ko ngayonkasi may mas iniisip ako. Kilala ko yung monk na yon eh. Pamilyar angpangalang creampuff!! Pero wala naman akong kilalang Monk talaga. Walanaman akong ingame friends pwera na lang sa mga kaibigan kong naglalarodin.
"Oh, bat ganyan pagmumukha mo?" Ang tanong sakin ni Mae habang hinihila niya ang manggas ng tshirt na soot ko.
"Wala wala, may iniisip lang ako."
"-5 lang yun noh! Wag mong masyadong isipin"
"Hindi hindi. Hindi yon eh."
"Saka alam mo..." Tumingin siya sakin at ininaas ang kaliwang kilay. "Ang noob mo din eh!"
"****, bakit nanaman?"
"Sanalumabas ka na lang ng portal nung nakita mong inasura ako." Iginuhitniya sa hangin ang ruta na inikot ng character ko nung mga oras na yon."Umikot ka pa pabalik eh, nahabol ka tuloy."
Sabagay, tama siya. Ngayon ko lang din naisip na sana nga lumabas na lang ako ng portal.
"At isa pa..."
"Aba meron pa?"
"Oo meron pa!" Pasigaw niyang sinabi sakin. "Nung na sleep ka sana naman nag insu ka na lang para atleast walagng -5%."
Dinudutdot niya ang hintuturo niya sa noo ko ng paulit ulit habang sinasabi ang salitang "Noob! Noob! Noob!" ng paulit ulit.
"E dapat sinabi mo sakin kanino noh imbes na nagtititili-tili ka lang dun na parang nasagasaang daga."
"Ang kapal mo! Hindi ako tumitili!" Sabay pali sa braso ko.
"Tumitili ka! Tumitingin na nga sayo ung bantay ng shop eh!"
"Hindi nga!! Grrr!"
Kinurot niya ang malaman na parte ng braso ko at sa totoo lang... Masakit! Nakakapanghina sa sakit.
"Aray naman! Masakiiiiiit!"
Sapagpigil ko sa kanya, lalo niyang dinidiinan at tulad kanina, halatangwala din siyang intesyon na bitawan at tigilan ang sakit na dinudulotniya sakin.
"Sinong tumitili ha?! Sino?!"
"Hindi ikaw! Hindi ikaw! Aray!!"
"E sino ha!? Sino?!"
"Ako!! Ako!" Namimilipit na ako sa sakit. Parang mapuputol na ung braso ko. "Ako yung tumitili!"
"Tumili ka ngayon!"
Walana akong nagawa, tumili na lang ako at umasang sa ginawa kong yon ebibitawan na niya ang braso ko na kasalukuyan nang namimilipit sasakit.
"EEEEEEEEEEEEEEEEEKK!!!"
Hindi na naging mahirapang pagtili sakin. Sabagay, ikaw ba naman ang kurutin hanggang magpasaang braso mo, mapapatili ka talaga. Maya maya pa, binitawan niya na rinang braso ko.
"Haha! Parang badeng!"
"Kala mo kasi hindi masakit eh..."
Sadistatong babaeng to. Una hindi ako pinakain ng maayos. Pangalawa pinabayaanakong ma deds habang nagpapa level. Pangatlo, sinaktan ng walangpakundangan at panghuli, pinatili na parang baklita. Ano bang trip nito?
"Wag ka nang ma badtrip.. Lambing q lang un.. Hehehe.."
"E kung ikaw kaya lambingin ko dyan ha!"
"Oooohh.. Sige!" Ipinatong niya ang kamay niya sa ulo ko at ginulo ang buhok ko. "Ang cute cute mo tlaga!"
Naglakad pa kame ng konti at nag aya siyang tumambay muna sa Starbucks.
Hindiko siya kinibo habang papunta kameng Starbucks dahil sa Monk na yon.Kilala ko talaga yon! Pero sino yon? Nakakapagtaka talaga kasi bakitalam niya ang pangalan ko?
"Jon, simba tayo bukas ah."
At bakit aayain niya akong mag simba bukas? E kasama kong magsimba bukas eh si...
OMG
Flashback..
"Ano yang nilalaro mo?"
"Ragnarok yan, online game"
"ahhh, so yan pala yon. turuan mo naman ako oh!"
"err... sure ka?"
"oo naman! bat hindi? tutulungan mo naman ako diba?" Sabay ngiti.
Si Camille!?
Tamatama... creampuff!! nga ung name na ginawa nya noon! Hindi ko alam nanaglaro pa din pala siya. Wala naman siyang kainteres interes noon.Tapos ang galint na niya, grabe ano ba tong nangyayare na to.
Nakaupona kame ngayon dito sa loob. Hinihigop ko ang paborito kong MocchaFrappe at siya naman ay ang kanyang Vanilla Frappe (ewww..)
"Mae... Parang kilala ko yung monk"
"Oh? Sino naman un nang masabunutan ko."
"Tingin ko si..."
Sasabihinko ba? Sure ako na si camille yun dahil sa name.. Pero ano naman kayamangyayari pag sinabi ko? Parang magaaway lang sila lalo. As if kulangpa AKO para pagawayan ng dalawang magkapatid (ehem). Sasabihin ko ba?
"Gag'u, wag mo nang sabihin sakin. As if naman kilala ko yan noh? Hahaaha!"
"Hehehe.. Oo nga."
Tumayo si Mae na parang nagmamadali.
"Jon teka lang, may kunin lang ako sa car."
Nakalayo na siya. Ano kaya kukunin nun?
Brrr.. Brrr...
Haberdey tol! Pa berger ka nmn!!
Sender: Fred
Ayoo nga pala, nakalimutan kong sabihin sa inyo. Birthday ko po ngayon.Wala lang. Simpleng araw lang, nothing special. Ayoko kasingsinecelebrate pa ang birthday. Minsan kasi maiinis ka lang. Akalamodadagsain ka ng pabati, pero sa katapusan ng araw, isa o dalawa langang babati sayo, miski nanay o tatay mo di ka nabati kasi hindi namankayo halos nagkikita sa bahay. So para sakin, simpleng araw lang angbirthday. Pero etong birthday ko na to, matinde. Syempre kasama ko siMae, may mas sasaya pa ba? Kaso nga lang miski siya ata e hindi niyaalam a birthday ko. Ok lang, atleast masaya naman ako. This is my bestbirthday so far.
"Wag kang titingin dito."
May biglang humawak sa ulo ko nang madiin. Pinigilan niyang umikot ang ulo ko. Alam kong si Mae yon dahil sa boses.
"Mae? Ano yon?"
"Wag kang malikot, kukurutin ulit kita."
Itinali niya ang panyo niya sa mata ko. Ano nanamang kalokohan to?
"Hoy ano to?"
"Wait lang..."
Sinigurado niyang mahigpit ang pagkakatali at sinigurado niyang wala akong nakikita.
"Pag sinabi kong game, alisin mo na yan."
Parang nakita ko na sa pelikula to ah.. Kaso nga lang lalaki ata ang kadalasang gumagawa nito.
"Game!"
Walang pagaalinlangan kong inalis ang piring sa mata ko. Kinuskos ang mata atu tumingin padiretso.
"Happy birthday jon!!"
Wow! Isang brown na teddy bear na may puso sa dibdib! Inabot niya sakina t kinuha ko naman nang walang pagdadalawang isip.
"Woah! Alam mo pala na birthday ko? Pano mo nalaman?"
"Kasikameng mga modernong tao e meron kameng tinatawag na komputer, at sakompyuter merong tinatawag na friendster.com at sa friendster.com enakikita namin ang mga birthday ng mga taong nagtatago."
"Ayyy.. oo nga pala. Hahahaha!" Pinagmasdan kong mabuti ang teddybear... "grabe thanx ah!"
"Press mo yung heart, pakinggan mo sasabihin.."
Pinindot ko ang puso nung bear.
"i love u jon~"
"Isa pa dali!" Sabi ni Mae.
"I miss u jon~"
Boses ni Mae yon na nirecord at inilagay don sa bear. Kakaibang regalo naman to. Nakakatuwa. Nakakakilig. Pero ayokong ipakita.
"Boses ko yan." Sabi ni Mae. "Yakapin mo yan pag wala ako ah. Hahaha!"
"Grabe Mae... Hindi ko alam sasabihin. Salamat. Salamat talaga!"
Lumapitako sa kanya at binigyan ko siya ng madiin na akap. Masayang masaya akongayon. Kung hindi ako nagpipigil ay baka tumutulo na ang luha ko sakasiyahan.
"Ingatan mo yan ah!"
"Oo naman..!"
Hindi ko maipaliwanagang saya ko. Sana ganto na lang palagi. Sana palaging masaya, sanapalaging nakakakilig. Sana lagi tayong magkasama. Sana hindi na mataposang mga sandaling ito.
Brrr.. Brrr..
Umuwi k n d2. Bwal gumla pag bday.
Sender: Mama
"Mae... Pinapauwi na ako ni mama.."
"Ay sayang naman.. Sige hatid na kita, baka mabadshot pa ako kay 'mommy'. Hahaha!"
"Sige, hatid mo ko samin, pakilala na din kita sa family ko."
"Papakilala mo ko?" Nanlaki ang mata niya na nagpapakita na nabigla siya.
"Oo.."
"Bakit?"
"Para malaman nila kung sino ung lagi kong kasama." Tumingin ako pababa at sinabi kong "Bakit?.. Ayaw mo ba?"
"Hinde sige, tara na!! To naman eh."
Hinawakan niya ang kamay ko at naglakad kame patungo sa parking lot.
Habang nasa sasakyan, wala kameng ginawa kundi magkulitan at mag kwentuhan. Nagkantahan din kame ng mga kantang alam namin.
Ilangsandali pa ay nandito na kame sa bahay. Nagdoorbell ako at sinabihan kosi Aling Lucy na buksan ang gate dahil may papasok sa sasakyan. Sabaykameng bumaba ni Mae.
Pumasok kame sa pinto, parang antahimik ng bahay.
"Maaa~ Andito na ako."
"SURPRISE!!"
Totooba itong nakikita ko? Bigla na lang napuno ng ingay at confetti angbuong sala namin. Ang mga kaklase ko nandito lahat. May kanya kanyangdala ng lobo at party hats. Si papsi may dala ng cake na malaki, sifred at ang mga tropa may hawak ng banner na may nakasulat na "HappyBirthday Jon!". Nandito rin ang mga pinsan ko at ang ilan pa sa mgakapitbaghay at kamaganak namin.
"Ano to?!"
"Oh anak, baka pati sarili mong birthday nakalimutan mo na? Happy Birthday." Ang sabi sakin ni mama, sabay akap.
"Salamat ma. nga pala ma, si Mae po. Friend ko po."
"Good afternoon po."
"Oh good after noon din, kain muna kayo doon."
Grabe,andameng tao, magulo, maingay, masaya! Eto na talaga ang pinakamasayang birthday ko! Hindi kame naghiwalay ni Mae, ipinakilala ko siyasa mga kaklase at kaibigan ko, pati kela mama at papa. Hawak hawak kopa din ang teddy bear na ibinigay niya.
Kumuha ako ng punch para smaing dalawa ni Mae, nakita ko si Papsi na soot soot ang masang mukha niya na lagi naman niyang soot.
Nagtataka ako dahil hindi naman pwedeng si mama ang may pakana nito, dapat isa sa mga kaklase ko ang may gawa nito.
"Papsi, ikaw ba nag plano nito?"
"Hahaha! ga'gu ka ba? Inimbitahan lang ako. Hapi bertdey nga pala pre."
"Eh sino nag plan nito?"
"Ayun oh." Tinuro ni Papsi ang babaeng nakatayo sa may pintuan. Si Camille pala.
"Si Camille?"
"Sino pa ba? Hahaha!"
Nilamigakong bigla. Nakalimutan ko, nandito nga pala si Camille... At kasamako ngayon ang ate niya! Marahil nagkita na ang dalawa. At marahilnakita niyang magkasama kame. Tumakbo ako patungo sa kanya, dala dalako pa rin ang teddy bear na bigay ni Mae.
"Camz.."
Humarapsiya sakin, namumula ang mata at nakangiti. Mamasa-masa pa ang pisnginiya na nagpapakitang kakagaling lang niya sa pag iyak.
Tuminginsiya sa teddy bear na hawak ko. Kitang kita ko kung paano siya pumikitpara pigain ang natitiwang luka sa mata niya. Meron siyang hawak hawakna pulang kahon. Mu~g regalo. Nagulag ako nang nagsimula na siyanghumagulgol at punitin ang balot ng dala dala niyang kahon.
"Camz... Ok ka lang?"
Nanatilisiyang walang imik. Patuloy pa rin siya sa mabilis niyang pagpunit ngbalot ng kahon. Binuksan niya ang kahon at nakita ko ang laman nito attalaga namang nanigas ako sa kinatatayuan ko.
Isang teddy bearna katulad na katulad ng binigay ni Mae na kasalukuyang walang alam samga nangyayari. Parehas na kulay, parehas ng palamuti, parehas ng laki.
Palakas parin ng palakas ang pag iyak ni Camille sa harap ko.Ako naman walang magawa, o hindi ko lang alam ang gagawin. Gusto kosiyang patahanin pero parang hindi tama. Paano ko siya papatahanin kungako mismo ang dahilan ng pagiyak niya?
Inabot niya sakin ang teddy bear habang nakayuko.
Kinuha ko ito. Tumingin siya sakin.
"Happy birthday Jon, sana masaya kayo."
Pinunasan niya ang luha niya at tumakbo palabas ng bahay.
Tiningnan ko ang bear na binigay niya sakin. Itinapat ko ang hinlalaki ko sa puso nito at diniinan ko.
"i love u jon~"
Boses ni Camille, hindi maikakaila.
"i miss u jon~"
Namutla ako. Akala ko eto na ang pinakamasayang birthday ko...
Kakaiba talaga pag pinabayaan natin ang tadhana ang gumawa ng trabaho niya.
Sa daan ko papunta doom, pinilit kong hindi isipin ang nakaraangnangyari. Pero sadyang lahat ng makita ko ay naiuugnay ko kay Mae o kayCamille."Oo naman..!"
Hindi ko maipaliwanagang saya ko. Sana ganto na lang palagi. Sana palaging masaya, sanapalaging nakakakilig. Sana lagi tayong magkasama. Sana hindi na mataposang mga sandaling ito.
Brrr.. Brrr..
Umuwi k n d2. Bwal gumla pag bday.
Sender: Mama
"Mae... Pinapauwi na ako ni mama.."
"Ay sayang naman.. Sige hatid na kita, baka mabadshot pa ako kay 'mommy'. Hahaha!"
"Sige, hatid mo ko samin, pakilala na din kita sa family ko."
"Papakilala mo ko?" Nanlaki ang mata niya na nagpapakita na nabigla siya.
"Oo.."
"Bakit?"
"Para malaman nila kung sino ung lagi kong kasama." Tumingin ako pababa at sinabi kong "Bakit?.. Ayaw mo ba?"
"Hinde sige, tara na!! To naman eh."
Hinawakan niya ang kamay ko at naglakad kame patungo sa parking lot.
Habang nasa sasakyan, wala kameng ginawa kundi magkulitan at mag kwentuhan. Nagkantahan din kame ng mga kantang alam namin.
Ilangsandali pa ay nandito na kame sa bahay. Nagdoorbell ako at sinabihan kosi Aling Lucy na buksan ang gate dahil may papasok sa sasakyan. Sabaykameng bumaba ni Mae.
Pumasok kame sa pinto, parang antahimik ng bahay.
"Maaa~ Andito na ako."
"SURPRISE!!"
Totooba itong nakikita ko? Bigla na lang napuno ng ingay at confetti angbuong sala namin. Ang mga kaklase ko nandito lahat. May kanya kanyangdala ng lobo at party hats. Si papsi may dala ng cake na malaki, sifred at ang mga tropa may hawak ng banner na may nakasulat na "HappyBirthday Jon!". Nandito rin ang mga pinsan ko at ang ilan pa sa mgakapitbaghay at kamaganak namin.
"Ano to?!"
"Oh anak, baka pati sarili mong birthday nakalimutan mo na? Happy Birthday." Ang sabi sakin ni mama, sabay akap.
"Salamat ma. nga pala ma, si Mae po. Friend ko po."
"Good afternoon po."
"Oh good after noon din, kain muna kayo doon."
Grabe,andameng tao, magulo, maingay, masaya! Eto na talaga ang pinakamasayang birthday ko! Hindi kame naghiwalay ni Mae, ipinakilala ko siyasa mga kaklase at kaibigan ko, pati kela mama at papa. Hawak hawak kopa din ang teddy bear na ibinigay niya.
Kumuha ako ng punch para smaing dalawa ni Mae, nakita ko si Papsi na soot soot ang masang mukha niya na lagi naman niyang soot.
Nagtataka ako dahil hindi naman pwedeng si mama ang may pakana nito, dapat isa sa mga kaklase ko ang may gawa nito.
"Papsi, ikaw ba nag plano nito?"
"Hahaha! ga'gu ka ba? Inimbitahan lang ako. Hapi bertdey nga pala pre."
"Eh sino nag plan nito?"
"Ayun oh." Tinuro ni Papsi ang babaeng nakatayo sa may pintuan. Si Camille pala.
"Si Camille?"
"Sino pa ba? Hahaha!"
Nilamigakong bigla. Nakalimutan ko, nandito nga pala si Camille... At kasamako ngayon ang ate niya! Marahil nagkita na ang dalawa. At marahilnakita niyang magkasama kame. Tumakbo ako patungo sa kanya, dala dalako pa rin ang teddy bear na bigay ni Mae.
"Camz.."
Humarapsiya sakin, namumula ang mata at nakangiti. Mamasa-masa pa ang pisnginiya na nagpapakitang kakagaling lang niya sa pag iyak.
Tuminginsiya sa teddy bear na hawak ko. Kitang kita ko kung paano siya pumikitpara pigain ang natitiwang luka sa mata niya. Meron siyang hawak hawakna pulang kahon. Mu~g regalo. Nagulag ako nang nagsimula na siyanghumagulgol at punitin ang balot ng dala dala niyang kahon.
"Camz... Ok ka lang?"
Nanatilisiyang walang imik. Patuloy pa rin siya sa mabilis niyang pagpunit ngbalot ng kahon. Binuksan niya ang kahon at nakita ko ang laman nito attalaga namang nanigas ako sa kinatatayuan ko.
Isang teddy bearna katulad na katulad ng binigay ni Mae na kasalukuyang walang alam samga nangyayari. Parehas na kulay, parehas ng palamuti, parehas ng laki.
Palakas parin ng palakas ang pag iyak ni Camille sa harap ko.Ako naman walang magawa, o hindi ko lang alam ang gagawin. Gusto kosiyang patahanin pero parang hindi tama. Paano ko siya papatahanin kungako mismo ang dahilan ng pagiyak niya?
Inabot niya sakin ang teddy bear habang nakayuko.
Kinuha ko ito. Tumingin siya sakin.
"Happy birthday Jon, sana masaya kayo."
Pinunasan niya ang luha niya at tumakbo palabas ng bahay.
Tiningnan ko ang bear na binigay niya sakin. Itinapat ko ang hinlalaki ko sa puso nito at diniinan ko.
"i love u jon~"
Boses ni Camille, hindi maikakaila.
"i miss u jon~"
Namutla ako. Akala ko eto na ang pinakamasayang birthday ko...
Kakaiba talaga pag pinabayaan natin ang tadhana ang gumawa ng trabaho niya.
"Anak?"
*katok katok*
Bakit ba pinabayaan ko pang humantong sa puntong ito?
"Anak, ok na. Wala nang mga tao..."
*katok katok*
"Anak, pwede ba kameng pumasok ng papa mo?"
Hindi lang tuloy ako ang nahihirapan. Nandamay pa ako ng ibang tao.
"Anak... Bubuksan na namin ang pinto ah?"
Dahil sa pagiging mahina at marupok ko, kaya ako namomroblema ngayon. Ano bang problema? Bakit ko ba hinyaan pa?
Kasalukuyanakong nandito sa aking kwarto, nakatalukbong ng kumot habang nakahigasa aking kama. Matapos ang eksena sa baba ay wala akong nagawa kundiikubli ang mukha at pagkatao ko sa mga nakakita ng pangyayari. Ayokongmay makakita sakin, pati ang sarili ko.
Nalilito, nahihilo,naguguluhan. Para bang hindi ako ang gumawa ng mga bagay na yon dahilkahit kailan ay hindi ko naisip na magagawa ng isang kagaya ko angnangyari. Pero may ginawa ba talaga akong masama? Sabihin mo nga sakin,masama bang gumawa ng mabuti?
Nakakainis isipin na dahil sapag gawa ko ng mabuti ay makakasakit pa ako sa dulo. Ang intensyon kolang naman noon ay hindi masaktan si Camille sa pagtanggi ko sa inaalayniya saking pagmamahal. Pero bakit ganto? Nakakapagtaka tuloy.Napapaisip tuloy ako kung paano pa ako magdedesisyon sa mga natitirangmalaking parte pa ng buhay ko ngayong alam ko na kahit pala mabuti angintensyon mo s aisang bagay e hindi laging mabuti ang kalalabasan. Aasana lang ba ako sa "sana?"
Siguro ang pinaka kasalanan ko langdito ay ang magpahulog kay Mae. Pero hindi mo pwedeng sabihin na walaakong ginawa para hindi mangyari to. Umpisa pa lang ay hindi ko naginusto si Mae. Ginawan ko na ng malaking harang ang pagitan namin...Pero nangyari pa rin ang hindi dapat.
Kasalanan ko ba talaga?Dapat ko bang tanggapin ang sisi ko sa sarili ko? Ginawa ko naman lahatah. Siguro nga mas mahina lang talaga ang tao kaysa sa iniisip nito. Saisang iglap, kaya nitong baliin ang lahat ng mga pinaghahawakan niya ngmatagal na. Ang pangangalaga sa reputasyon at ang paninindigan sa mgapaniniwala ay pawang mga salita lamang na wala nang mas matibay pangpinagkakapitan. Siguro madali lang akong matukso. Sabagay, kung si Ebanga ay natukso ng ahas para kainin ang prutas at si Adan naman aynatukso ni Eba para samahan siya, ako pa kaya?
Palakas ng palakas ang mga tunog ng paglakad nila mama at papa. Nakaramdam ako ng bigat sa aking balikat.
"Anak?" Ang sabi ni mama. "Ok ka lang ba?"
"Sa tingin mo ba ok yang anak mo sa lagay niya? Sus ginoo naman ma.." Pabulong na sagot ni papa.
"Teka, let me handle this. Problemang lalaki to." patuloy pa niya
Naramdamankong pinilit alisin ni papa ang parte ng kumot na nakatakip sa mukhako. Tumambad sa kanya ang mga pisngi kong basa at ang mga mata kongnamumula. Ipinalibot niya sakin ang kanyang bisig at hinalikan angbumbunan ko.
"Anak naman kasi eh, hindi ka nag kukwento sakin. Ano na ba ang nangyayari sa inyo?
Hindiko kayang magsalita. Hindi ko alam kung ang dahilan ba e gulat pa dinako sa mga nangyayari o talagang mahirap lang mag kwento sa mgamagulang ng gantong bagay.
Tapos na akong umiyak. Kaya ko nangmagsalita ng diretso. Pero.. Bat nga ba ako umiyak? Dahil umiyak siCamille? Dahil napahiya ako sa harap ng maraming tao? Dahil napagtantoko na maling mali ako? O dahil ang inaakala kong pinakamaganda nangaraw ng buhay ko ay nasisira ng ganun ganun na lang? Ang totoo nyan ehindi ko rin alam.
Ipinunas ko ang mukha ko sa unan.
"Pa..." Nakita kong lumapit ang ulo nilang dalawa saakin. "Tatlong beses ko na pong napaiyak si Camille..."
"Ano?" Ang nalilitong sagot ni mama.
"Kwento mo nga ng buo sakin anak?"
Atnagsimula na akong mag kwento. Nakakatuwa, parang tropa ko lang angpinagkukwentuhan ko. Pero siyempre, alam ko naman lahat ng dapat kong ikwento sa hindi. Ikinwento ko ng buo sa kanila pero ikinukubli ko parin ang nga bagay na dapat ako lang ang nakakaalam. Ang lumalabas tuloyay parang sinulot ako ni Mae mula kay Camille. Hindi ko isinama ang mgaemosyon ko sa pagkukwento. Parang mali ata.
Matapos kong mag kuwento ay bigla nang nagsalita si mama.
"Nako nako nako, naalala ko tuloy yung manliligaw ko dati bago naging kame ng papa mo."
Natahimiksi papa na meron atang sasabihin kaso naunahan siya ni mama, pati akonatahmik dahil ngayon ko lang maririnig tong kwentong to.
"Nililigawanako nun eh. Araw araw, pinupuntahan ako sa silid aralan ko para dalaanako ng pagkain. Tapos malalaman ko lang e yung mga bibingka at putobongbong na binibigay niya sakin para suyuin ako e galing pala sakasintahan niya nung mga oras na yon!"
Hindi ko alam angmagiging reaksyon ko sa kwento ni mama. Para bang sinasabi ni mama natwo timer ako at galit siya sa mga tulad ko?
"Ma naman... You're not helping eh. Hala sige, dun ka na nga. Simula na ata ng El Cuerpo, manood ka na."
"Che!Anak, alis na ako. Si papa na alng kausapin mo. Pero kung gusto moakong kausapin, text mo lang ako, nasa kwarto lang ako."
"Yan wala nang istorbo" sabi ni papa na may halong ngiti.
"So, anong plano mo ngayon anak?" Patuloy ni papa.
"Hindi ko po alam.."
Umuposi papa sa tabi ko habang ako naman ay nakahiga. Ipinatong niya ang uloko sa dibdib niya at inakap ako gamit ang kanyang kanang braso.
"Satotoo lang anak, wala akong maitutulong sayo ngayon eh. Nandito langako para ipasilip pa sayo ang mga bagay na hindi mo pa nakikita. Minsankasi pag masyado tayong naka focus sa isang bagay e nahihirapan tayongmakita ang kabuuan ng mga pangyayari."
Nanatili akong tahimik.
"Ngayon, ayoko munang sabihin sayo kung ano ang palagay ko sa mga nangyayari. Kasi baka lalo ka pang malito. payo lang anak."
"Ano po yun, pa?"
"Isaisa lang ha? Please. Hindi kasi maganda sa mata ng tao yun eh. Siguroandun nga yung feeling "Adonis" tayo pag nagkataon... Pero alam natinghindi tama eh."
Nainis ako sa sinabi ni papa na yon. Ang nasabi ko na lang "ok"
Sinabi ko sa kanya na kailangan ko lang ng oras para mag isip. Ilang sandali pa ay umalis siya at naiwan na akong nag iisa.
Nahigaako sandali, maya maya nakaidlip ako. Mabigat pa din sa loob ko ang mgapangyayari. Kailangan ko ng distraction. Kailangan ko ngmapagbabalingan ng atensyon.
Ragnarok.
Nakatulog ako ngisang oras. Pagka gising ko ay naligo ako, kinuha ang wallet at umalisng bahay. Pupunta ako sa shop at maglalaro. Walang makakapigil sakin.
*katok katok*
Bakit ba pinabayaan ko pang humantong sa puntong ito?
"Anak, ok na. Wala nang mga tao..."
*katok katok*
"Anak, pwede ba kameng pumasok ng papa mo?"
Hindi lang tuloy ako ang nahihirapan. Nandamay pa ako ng ibang tao.
"Anak... Bubuksan na namin ang pinto ah?"
Dahil sa pagiging mahina at marupok ko, kaya ako namomroblema ngayon. Ano bang problema? Bakit ko ba hinyaan pa?
Kasalukuyanakong nandito sa aking kwarto, nakatalukbong ng kumot habang nakahigasa aking kama. Matapos ang eksena sa baba ay wala akong nagawa kundiikubli ang mukha at pagkatao ko sa mga nakakita ng pangyayari. Ayokongmay makakita sakin, pati ang sarili ko.
Nalilito, nahihilo,naguguluhan. Para bang hindi ako ang gumawa ng mga bagay na yon dahilkahit kailan ay hindi ko naisip na magagawa ng isang kagaya ko angnangyari. Pero may ginawa ba talaga akong masama? Sabihin mo nga sakin,masama bang gumawa ng mabuti?
Nakakainis isipin na dahil sapag gawa ko ng mabuti ay makakasakit pa ako sa dulo. Ang intensyon kolang naman noon ay hindi masaktan si Camille sa pagtanggi ko sa inaalayniya saking pagmamahal. Pero bakit ganto? Nakakapagtaka tuloy.Napapaisip tuloy ako kung paano pa ako magdedesisyon sa mga natitirangmalaking parte pa ng buhay ko ngayong alam ko na kahit pala mabuti angintensyon mo s aisang bagay e hindi laging mabuti ang kalalabasan. Aasana lang ba ako sa "sana?"
Siguro ang pinaka kasalanan ko langdito ay ang magpahulog kay Mae. Pero hindi mo pwedeng sabihin na walaakong ginawa para hindi mangyari to. Umpisa pa lang ay hindi ko naginusto si Mae. Ginawan ko na ng malaking harang ang pagitan namin...Pero nangyari pa rin ang hindi dapat.
Kasalanan ko ba talaga?Dapat ko bang tanggapin ang sisi ko sa sarili ko? Ginawa ko naman lahatah. Siguro nga mas mahina lang talaga ang tao kaysa sa iniisip nito. Saisang iglap, kaya nitong baliin ang lahat ng mga pinaghahawakan niya ngmatagal na. Ang pangangalaga sa reputasyon at ang paninindigan sa mgapaniniwala ay pawang mga salita lamang na wala nang mas matibay pangpinagkakapitan. Siguro madali lang akong matukso. Sabagay, kung si Ebanga ay natukso ng ahas para kainin ang prutas at si Adan naman aynatukso ni Eba para samahan siya, ako pa kaya?
Palakas ng palakas ang mga tunog ng paglakad nila mama at papa. Nakaramdam ako ng bigat sa aking balikat.
"Anak?" Ang sabi ni mama. "Ok ka lang ba?"
"Sa tingin mo ba ok yang anak mo sa lagay niya? Sus ginoo naman ma.." Pabulong na sagot ni papa.
"Teka, let me handle this. Problemang lalaki to." patuloy pa niya
Naramdamankong pinilit alisin ni papa ang parte ng kumot na nakatakip sa mukhako. Tumambad sa kanya ang mga pisngi kong basa at ang mga mata kongnamumula. Ipinalibot niya sakin ang kanyang bisig at hinalikan angbumbunan ko.
"Anak naman kasi eh, hindi ka nag kukwento sakin. Ano na ba ang nangyayari sa inyo?
Hindiko kayang magsalita. Hindi ko alam kung ang dahilan ba e gulat pa dinako sa mga nangyayari o talagang mahirap lang mag kwento sa mgamagulang ng gantong bagay.
Tapos na akong umiyak. Kaya ko nangmagsalita ng diretso. Pero.. Bat nga ba ako umiyak? Dahil umiyak siCamille? Dahil napahiya ako sa harap ng maraming tao? Dahil napagtantoko na maling mali ako? O dahil ang inaakala kong pinakamaganda nangaraw ng buhay ko ay nasisira ng ganun ganun na lang? Ang totoo nyan ehindi ko rin alam.
Ipinunas ko ang mukha ko sa unan.
"Pa..." Nakita kong lumapit ang ulo nilang dalawa saakin. "Tatlong beses ko na pong napaiyak si Camille..."
"Ano?" Ang nalilitong sagot ni mama.
"Kwento mo nga ng buo sakin anak?"
Atnagsimula na akong mag kwento. Nakakatuwa, parang tropa ko lang angpinagkukwentuhan ko. Pero siyempre, alam ko naman lahat ng dapat kong ikwento sa hindi. Ikinwento ko ng buo sa kanila pero ikinukubli ko parin ang nga bagay na dapat ako lang ang nakakaalam. Ang lumalabas tuloyay parang sinulot ako ni Mae mula kay Camille. Hindi ko isinama ang mgaemosyon ko sa pagkukwento. Parang mali ata.
Matapos kong mag kuwento ay bigla nang nagsalita si mama.
"Nako nako nako, naalala ko tuloy yung manliligaw ko dati bago naging kame ng papa mo."
Natahimiksi papa na meron atang sasabihin kaso naunahan siya ni mama, pati akonatahmik dahil ngayon ko lang maririnig tong kwentong to.
"Nililigawanako nun eh. Araw araw, pinupuntahan ako sa silid aralan ko para dalaanako ng pagkain. Tapos malalaman ko lang e yung mga bibingka at putobongbong na binibigay niya sakin para suyuin ako e galing pala sakasintahan niya nung mga oras na yon!"
Hindi ko alam angmagiging reaksyon ko sa kwento ni mama. Para bang sinasabi ni mama natwo timer ako at galit siya sa mga tulad ko?
"Ma naman... You're not helping eh. Hala sige, dun ka na nga. Simula na ata ng El Cuerpo, manood ka na."
"Che!Anak, alis na ako. Si papa na alng kausapin mo. Pero kung gusto moakong kausapin, text mo lang ako, nasa kwarto lang ako."
"Yan wala nang istorbo" sabi ni papa na may halong ngiti.
"So, anong plano mo ngayon anak?" Patuloy ni papa.
"Hindi ko po alam.."
Umuposi papa sa tabi ko habang ako naman ay nakahiga. Ipinatong niya ang uloko sa dibdib niya at inakap ako gamit ang kanyang kanang braso.
"Satotoo lang anak, wala akong maitutulong sayo ngayon eh. Nandito langako para ipasilip pa sayo ang mga bagay na hindi mo pa nakikita. Minsankasi pag masyado tayong naka focus sa isang bagay e nahihirapan tayongmakita ang kabuuan ng mga pangyayari."
Nanatili akong tahimik.
"Ngayon, ayoko munang sabihin sayo kung ano ang palagay ko sa mga nangyayari. Kasi baka lalo ka pang malito. payo lang anak."
"Ano po yun, pa?"
"Isaisa lang ha? Please. Hindi kasi maganda sa mata ng tao yun eh. Siguroandun nga yung feeling "Adonis" tayo pag nagkataon... Pero alam natinghindi tama eh."
Nainis ako sa sinabi ni papa na yon. Ang nasabi ko na lang "ok"
Sinabi ko sa kanya na kailangan ko lang ng oras para mag isip. Ilang sandali pa ay umalis siya at naiwan na akong nag iisa.
Nahigaako sandali, maya maya nakaidlip ako. Mabigat pa din sa loob ko ang mgapangyayari. Kailangan ko ng distraction. Kailangan ko ngmapagbabalingan ng atensyon.
Ragnarok.
Nakatulog ako ngisang oras. Pagka gising ko ay naligo ako, kinuha ang wallet at umalisng bahay. Pupunta ako sa shop at maglalaro. Walang makakapigil sakin.
I tried to run from your side
But each place I hide
It only reminds me of you
Nadaan ako sa simbahan... Alam niyo naman siguro ang nangyari dito. Dito siguro nagsimula ang malaking parte ng problema.
Nadaan ako sa Gervacio, ang kanto bago ang street ng bahay ng magkapatid. Dito ako na lootan ng Hydra Card kung naaalala nyo pa.
Ang tindahan nila Aling Josie. Dito kame madalas tumambay ni Camille noon at dito ko rin unang nakita si Mae.
Atsiyempre, ang computer shop. Dito ko unang tinuruang mag RO si Camille.Naalala ko din nung dinalan niya ako ng sandwich. Kinikilabutan ako.
San man ako lumingon, may naaalala ako.
Papalapit na sana ako sa shop nang may isang bagay na hindi ko alam ang nag tulak sakin para mapatingin sa likod.
Itim na Honda Jazz.
Hay... Ganyang ganyan yung kotse ni Mae na kanina lang ay sinakyan ko.
Dahan dahang bumaba ang side mirror. Nanigas ako sa kinatatayuan ko.
Tama ba tong nakikita ko? Si Camille nasa passenger seat? Kung siya man yon e si Mae ang nasa driver seat?
Hindehinde, nababaliw lang ako. Siguro Hindi siya. Naka shades yung babaeeh, may hawak na isang baso ng Starbucks at nakikipag harutan sa loob.
Hindi pwedeng maging si Camille to... Kasi... Kasi...
Hindi ko malaman kung bakit lumayo ako mula sa puntuan ng computer shop at tumungo sa kotse.
Habang papalapit ako, tumingin sakin ang babaeng naka shades, ibinaba nito ang shades niya, ngumiti sakin at sinabing...
"Oh Jon! Anong ginagawa mo dito?
Si... Si... Si Camille nga! Pero bakit ganon? Parang may hindi tama.
Mula sa tabi niya ay sumilip ang isa pang babaeng katabi niya.
"Oi Jon! Napadpad ka dito?"
Si Mae!
Positibo akong si Camille at Mae nga yon pero...
...
May hindi tama.
"Oh, nanigas ka dyan?" Sabi ni Camille sakin na walang bahid ng pighati. Parang masayang masaya siya sa araw na to.
Tiningnan kong muli ang mukha ni Camille. Alam kong siya eto. kapansin pansin din na namumugto pa ang mga mata niya.
Hindi ako nananaginip, nangyari talaga ang nangyari kanina.
Pero bakit parang... May mali talaga.
Hindi pwedeng maging masaya siya ngayon...
Nablanko na ang utak ko. Nanatili lang akong nakatayo doon. Mistulangbata na nagtataka kung bakit nagiba ang itsura ng nanay niya.
"Hoy Jon mukha kang tanga dyan! Hahaha!!" Sabi ni Camille sakin habang ikinakaway ang kamay sa tapat ng mukha ko.
"Ca..Camille... Pwede ba tayong mag usap?"
"Ha? Bakit? Meron ba tayong dapat pagusapan? Hahaha!"
"Camille..."
"Jon, kung wala kang ibang gagawin dyan kundi tumayo e aalis na kame, may lakad pa kame ni ate."
"Oo nga Jon!"
Inalisan ako ngayon ng pagkakataong magisip at gumalaw. Napaka tanga ng tingin ko sa sarili ko ngayon.
Ilangsegundo pa ng pag titig sakin ay bumaba si Camille mula sa sasakyan.Wala pa rin akong malay sa mga nangyayari pero nakakarinig,nakakaramdam at nakaakkita naman ako.
"Jon.."
Hinawakan niya ang kaliwang kamay ko ng mahigpit. Ako, nananatili pa ding walang imik.
Dumampi ang mainit niyang labi sa aking pisngi.
Wala akong naramdaman.
Bumulong siya sakin.
"Eto na siguro ang huli...
...Bye"
Bumitawsiya sa aking kamay at pumasok sa kotse. Hindi na silang mulinglumingon sa kinatatayuan ko. Ang huling narinig ko na lang ay angmalakas na halakhak ng dalawang magkapatid ang isang sikat na kanta nanagmula sa kotse. Basa din ang pisngi ko, pero hindi ng sarili kongluha.
Naramdaman kong basa ang mukha ni Camille ng dumampi ito saakin.
"Anoang nangyari?" Bulong ko sa sarili ko na takang taka at walang kahitanong eksplanasyong maibigay para maibsan ang pagtatakang nararamdamanko.
"Camille..."
Nakakalungkotisipin no? Kamakailan lang ang saya saya namin... Ngayon ganto na.
Rough road din yung pinagdaanan ko no? I mean... Parang kailangan pang ako angmagsabi ng feelings ko sa guy. Weird. Pero at least sumaya ako sa sandalingpanahon... Sanasumaya din siya.
Never kong inexpect na magkakaganito. All theses twists and turns? Kung iisipinko parang miracle nga na kinaya ko lahat eh. Now i know how it feels when yourheart was torn into bits. Tama ba grammar ko? Hahaha!! Oh.. by the way...
Si Camille to.
Siguro magandang pagkakataon na to para marinig nyo naman ang side ko. Hindiung puro assumptions lang ni Jon. First hand information to. Straight from itssource. Wala nang mas gaganda pa dito. Hahaha!
Simulan natin sa pinaka umpisa...
Sa Classroom? Nope...
Sa puno ng Chesa? Nopedin...
Nagsimula lahat nung grade 2 kame. Antagal na rin nun! But i can still rememberwhat REALLY happened like it just happened yesterday...
Dahil bata pa lang naman kame noon, I don't really put much interests on guys.Heck, tinataas ko nga sa ahrap nila ang palda ko noon and i don't care. Bata pakasi eh. Pero this guy who goes by the name of Jon was really extraordinary.Lagi niya akong pinapaheram ng pencil, lagi niya akong binibigyan ng papel. Youknow... Simple things like that. And if my memory serves me correct... I thinksiya ang unang guy na nakapagpakilig sakin.
Hahaha! Grabe tong reminiscing na to ah!
Chrismas party namin noon. Syempre, allowed kameng magdala ng laruan. Ako ibrought my 2 favorite barbies! Pati ung mga pamalit nilang damit at accessoriesdala ko din. Si Jon naman ay dala dala yung Remote Control na car niya which israther LARGE for him to carry.
Lunch time. Sa loob kame ng classroom kumakain. I felt something hitting myfoot. Pag tingin ko, ung laruan no Jon pala. binubunggo ung paa ko with a signthat says "sundan mo ako dito". Syempre i was curious kaya iniwananko ang pagkain ko saka ko sinundan... Pero bago ko sinundan nag masid muna akosa classroom kung sino ang nagcocontrol, wala akong nakita.
Sinundan ko palabas ng classroom... Down the hallway... Papasok ng ibangrooms... Eventually narating namin ang dulo ng hallway. Bumunggo siya sa paderat meron doong naka dikit na papel na todo ang tiklop na may nakalagay na To:Camille.
Kinuha ko yung letter pero bago ko buksan, pumunta muna ako sa CR ng girls kasialam kong may nagmamasid sakin. Pag pasok ko... Dun ko binuksan.
I felt my face turned red. I smiled involuntarily. I felt 'kilig' for the firsttime.
What was in the letter? Simple lang.
Merry Christmas Camille. Alam mo crush kita. Hehehehehehe.
Nakasulat to sa mabangong stationery na may mga drawing pang hearts.
Grabe! I was so happy that day. Kaso nga lang... Sobrang nahiya na ako sakanya. From that day... hindi ko na siya kinausap pero patuloy kong tinago sakanya ang tunay kong nararamdaman...
Doon na nagsimula yon. At ngayon... Heto na.
Ayun ...
Diba kinausap ko si Jon noon sa puno ng chesa? Kala mo ba madali yon? Inipon kolahat ng lakas ko para lang gawin yun noh! Inisip ko kasi na... Maybe he STILLlikes me? Maybe i STILL have a chance?
At ayun na nga... After kong malaman na gusto pa din niya ako... Siguro tamalang na sinabi kong gusto ko parin siya.
Hindi nagtagal... Naging kame rin. I was sooooooooo happy. I didn't want thatfeeling to end. Sobrang saya.
I feel so secured...
I feel so loved...
I feel so important...
I felt like he completed me.
Parang pakiramdam ko dati e katawan lang ako na walang kaluluwa. Noongmagkasama kame... I really felt like i was a HUMAN. Pakiramdam ko tao na ako.Nakita ko na ang silbi ko noon... At yon ay ang magmahal sa taong mahal dinako. Siguro at this moment... Masasabi kong iyon pa rin ang pinaka masasayangaraw ng buhay ko. Tulad ng sinasabi ng iba... "Kung maibabalik ko lang angoras." Sa totoo lang... Willing akong i-give up ang lahat ng meron akongayon maramdaman ko lang ang naramdaman ko dati...
Walang araw na hindi naguumapaw ang puso ko noon. Lagi akong masaya. Lagi akongmasigla. He brought out the best in me. I was happy. I KNOW he was happy too.
Halos batakin ko na ang oras tuwing magkasama kame. Handa akong limutin anglahat ng assignments, projects at meetings ko noon para lang makasama ko siya.
Pag magkahawak ang kamay namin... Ayokong bumitaw. Pakiramdam ko walangmakakasakit sakin pag nandiyan siya. Alam kong aalagaan niya ako.
Pag magkayakap kami... Para bang sinasabinamin sa isa't isa na... "Hindi kita iiwan kahit anong mangyari...."
Sa tuwing nag-kikiss kame... I can literally feel small bolts of electricitytravel though my spine.
Everyday i fall in love with this guy.
Everyday I thank God for giving him to me.
I praised the sunrise because it lets me know that this is another day that ican be with the man i love.
I curse the sunset for it signifies the end of another magical day.
I loved him.
Sa totoo lang... Masyadong mabilis lahat.
At tulad nga ng sabi nila...
Easy come, easy go.
Masaya ang lahat... Bago dumating si Ate Mae... And kapatid ko sa Ama. Perokahit half sister lang kame... Tinurin ko siya bilang tunay na ate ko.Sabagay... Buong buhay ko magkasama na kame. Siya na ang nakagisnan kong ate,barkada, bestfriend... Lahat na! Kaso nga lang... hay...
Matagal ko nang kinukwento kay ate tong si Jon. Binibigyan nya ako ng tips kungpano ko aakitin... E ayoko naman. Ampangit kaya ng ganun. So hinayaan ko nalang...
Minsan lumapit sakin si ate... May pinakitang friendster profile at lakinggulat ko nang nakita ko ang picture ni Jon. Nakilala daw ni ate sa RO at maypustahan daw sila na hindi ko maintindihan noon. Nagulat ako ng una kasi parang"Small World" eh. Pero hinayaan ko na lang.
Pero ang mas ikinagulat ko... Kinausap nanaman ako ni ate about kay Jon. Naisama niya daw si Jon saisang Club. Nakita niya daw si Jon na pakalat kalat sa daan. Noong una daw e wala siyangintensyon kundi tulungan lang kasi mukhang nawawala at napansin niya unguniform, same school daw kame. Pero nung makita niya daw ung ID at nalamanniyang si "Jon" nga yon... Naisipan niyang 'laruin' ng konti. Para din daw malaman ni ate ang ilang aspeto ng ugali ngtaong gusto ko na hindi ko nakikita. Hindi ko alam ang nangyari pero ang sabiniya na lang sakin:
"Crush ka din pala niya eh... Kaso crush lang."
Rough road din yung pinagdaanan ko no? I mean... Parang kailangan pang ako angmagsabi ng feelings ko sa guy. Weird. Pero at least sumaya ako sa sandalingpanahon... Sanasumaya din siya.
Never kong inexpect na magkakaganito. All theses twists and turns? Kung iisipinko parang miracle nga na kinaya ko lahat eh. Now i know how it feels when yourheart was torn into bits. Tama ba grammar ko? Hahaha!! Oh.. by the way...
Si Camille to.
Siguro magandang pagkakataon na to para marinig nyo naman ang side ko. Hindiung puro assumptions lang ni Jon. First hand information to. Straight from itssource. Wala nang mas gaganda pa dito. Hahaha!
Simulan natin sa pinaka umpisa...
Sa Classroom? Nope...
Sa puno ng Chesa? Nopedin...
Nagsimula lahat nung grade 2 kame. Antagal na rin nun! But i can still rememberwhat REALLY happened like it just happened yesterday...
Dahil bata pa lang naman kame noon, I don't really put much interests on guys.Heck, tinataas ko nga sa ahrap nila ang palda ko noon and i don't care. Bata pakasi eh. Pero this guy who goes by the name of Jon was really extraordinary.Lagi niya akong pinapaheram ng pencil, lagi niya akong binibigyan ng papel. Youknow... Simple things like that. And if my memory serves me correct... I thinksiya ang unang guy na nakapagpakilig sakin.
Hahaha! Grabe tong reminiscing na to ah!
Chrismas party namin noon. Syempre, allowed kameng magdala ng laruan. Ako ibrought my 2 favorite barbies! Pati ung mga pamalit nilang damit at accessoriesdala ko din. Si Jon naman ay dala dala yung Remote Control na car niya which israther LARGE for him to carry.
Lunch time. Sa loob kame ng classroom kumakain. I felt something hitting myfoot. Pag tingin ko, ung laruan no Jon pala. binubunggo ung paa ko with a signthat says "sundan mo ako dito". Syempre i was curious kaya iniwananko ang pagkain ko saka ko sinundan... Pero bago ko sinundan nag masid muna akosa classroom kung sino ang nagcocontrol, wala akong nakita.
Sinundan ko palabas ng classroom... Down the hallway... Papasok ng ibangrooms... Eventually narating namin ang dulo ng hallway. Bumunggo siya sa paderat meron doong naka dikit na papel na todo ang tiklop na may nakalagay na To:Camille.
Kinuha ko yung letter pero bago ko buksan, pumunta muna ako sa CR ng girls kasialam kong may nagmamasid sakin. Pag pasok ko... Dun ko binuksan.
I felt my face turned red. I smiled involuntarily. I felt 'kilig' for the firsttime.
What was in the letter? Simple lang.
Merry Christmas Camille. Alam mo crush kita. Hehehehehehe.
Nakasulat to sa mabangong stationery na may mga drawing pang hearts.
Grabe! I was so happy that day. Kaso nga lang... Sobrang nahiya na ako sakanya. From that day... hindi ko na siya kinausap pero patuloy kong tinago sakanya ang tunay kong nararamdaman...
Doon na nagsimula yon. At ngayon... Heto na.
Ayun ...
Diba kinausap ko si Jon noon sa puno ng chesa? Kala mo ba madali yon? Inipon kolahat ng lakas ko para lang gawin yun noh! Inisip ko kasi na... Maybe he STILLlikes me? Maybe i STILL have a chance?
At ayun na nga... After kong malaman na gusto pa din niya ako... Siguro tamalang na sinabi kong gusto ko parin siya.
Hindi nagtagal... Naging kame rin. I was sooooooooo happy. I didn't want thatfeeling to end. Sobrang saya.
I feel so secured...
I feel so loved...
I feel so important...
I felt like he completed me.
Parang pakiramdam ko dati e katawan lang ako na walang kaluluwa. Noongmagkasama kame... I really felt like i was a HUMAN. Pakiramdam ko tao na ako.Nakita ko na ang silbi ko noon... At yon ay ang magmahal sa taong mahal dinako. Siguro at this moment... Masasabi kong iyon pa rin ang pinaka masasayangaraw ng buhay ko. Tulad ng sinasabi ng iba... "Kung maibabalik ko lang angoras." Sa totoo lang... Willing akong i-give up ang lahat ng meron akongayon maramdaman ko lang ang naramdaman ko dati...
Walang araw na hindi naguumapaw ang puso ko noon. Lagi akong masaya. Lagi akongmasigla. He brought out the best in me. I was happy. I KNOW he was happy too.
Halos batakin ko na ang oras tuwing magkasama kame. Handa akong limutin anglahat ng assignments, projects at meetings ko noon para lang makasama ko siya.
Pag magkahawak ang kamay namin... Ayokong bumitaw. Pakiramdam ko walangmakakasakit sakin pag nandiyan siya. Alam kong aalagaan niya ako.
Pag magkayakap kami... Para bang sinasabinamin sa isa't isa na... "Hindi kita iiwan kahit anong mangyari...."
Sa tuwing nag-kikiss kame... I can literally feel small bolts of electricitytravel though my spine.
Everyday i fall in love with this guy.
Everyday I thank God for giving him to me.
I praised the sunrise because it lets me know that this is another day that ican be with the man i love.
I curse the sunset for it signifies the end of another magical day.
I loved him.
Sa totoo lang... Masyadong mabilis lahat.
At tulad nga ng sabi nila...
Easy come, easy go.
Masaya ang lahat... Bago dumating si Ate Mae... And kapatid ko sa Ama. Perokahit half sister lang kame... Tinurin ko siya bilang tunay na ate ko.Sabagay... Buong buhay ko magkasama na kame. Siya na ang nakagisnan kong ate,barkada, bestfriend... Lahat na! Kaso nga lang... hay...
Matagal ko nang kinukwento kay ate tong si Jon. Binibigyan nya ako ng tips kungpano ko aakitin... E ayoko naman. Ampangit kaya ng ganun. So hinayaan ko nalang...
Minsan lumapit sakin si ate... May pinakitang friendster profile at lakinggulat ko nang nakita ko ang picture ni Jon. Nakilala daw ni ate sa RO at maypustahan daw sila na hindi ko maintindihan noon. Nagulat ako ng una kasi parang"Small World" eh. Pero hinayaan ko na lang.
Pero ang mas ikinagulat ko... Kinausap nanaman ako ni ate about kay Jon. Naisama niya daw si Jon saisang Club. Nakita niya daw si Jon na pakalat kalat sa daan. Noong una daw e wala siyangintensyon kundi tulungan lang kasi mukhang nawawala at napansin niya unguniform, same school daw kame. Pero nung makita niya daw ung ID at nalamanniyang si "Jon" nga yon... Naisipan niyang 'laruin' ng konti. Para din daw malaman ni ate ang ilang aspeto ng ugali ngtaong gusto ko na hindi ko nakikita. Hindi ko alam ang nangyari pero ang sabiniya na lang sakin:
"Crush ka din pala niya eh... Kaso crush lang."
Hindiko naintindihan ang sinabi ni ate na iyon. Masyado akong natuwa nang marinig koang "Crush ka din pala niya eh" hindi ko na inintindi yung hulingparte ng sinabi niya, "Kaso crush lang"
Mula sa puntong to... Naging malabona sakin ang lahat.
Napansin ko na lang na nagiging malamig na sakin si Jon.
The next thing i know... He was going out with my sister!!
Ayoko nang idetalye ang mga nangyare. Masyadong masakit. Ayoko naman makitaniyo akong umiyak. Hahaha!
Pero sige na nga...
Nung nag meet kameng lahat sa netopia nagsimula ang lahat. Napansin kong ilangsi Jon kay ate pero hindi ko masyading binigyang diin yon.
Pero eto ang nagpabigat sa loob ko.
I saw them kiss.
I was just half asleep that time. Nakita ko kung pano dahan dahang nagdikit angmga labi nila.
I felt my heart literally CRACK.
Pero hindi ko kayang magalit kay ate... Lalong hindi ko kayang magalit kay Jon.
Sinabi ko na lang sa sarili ko na "This is war."
Matapang akong nagdeklara ng gera sa pagitan namin ni ate laban sa pag ibigni Jon dahil ALAM kong ako ang tunay na mahal ni Jon.
Nilabanan ko ng patas si ate. Kung mapangakit siya, mapangakit din ako.
Kaso...Mas matanda sakin si ate. Alam niya ang mga dapat gawin. He had Jon at herfingertips. At ako naman... Unti unti kong nararamdaman na papalayo siya ngpapalayo sakin.
Malakas ang pakiramdam ng mga babae. We can detect the slightest change in youguys. Sa kaso ko... Naramdaman kong nabawasan na ang nararamdaman niya sakin...
Nakakatawang isipin... Gano kadaling ibinasura ni Jon ang lahat ng pagmamahalannamin noon.
Still... Sinubukan ko pa ring lumaban. Inisip ko... Siguro kaya madalingnagustuhan ni Jon si Ate dahil meron silang common denominator... ang Ragnarok.
One day nagopen ako ng browser... Google.com. Nag type ako sa search bar"ragnarok online philippines".Eventually na punta ako sa official message borads ng pRO, ang Ragnaboards.Mula dito nag basa basa ako ng lahat. Mula sa mga characters... Papunta sabuilds... Papunta sa paraan ng pagpapalevel. Malaking tulong na rin si Mike,isa naming kaklase na naglalaro din nito. In a matter of weeks, meron na akongChampion na kaya nang pumatay ng mga 2nd job nang walang mintis.
Inakala kong etong ginawa kong ito ang magbibigay daan sa pagbabalikan namin.Pero hindi pala. naging tulay lang ito para mailabas ko ang galit kong hindi komabigyang pansin. Nang makita ko ang avatar ni Ate, hindi ako nakapag pigil nai-PK to. Naawa ako sa sarili ko dahil alam kong eto lang ang magagawa ko upangmakapaghiganti.
Ganun na rin kay Jon, meron akong kaunting galit. Sinaktan mo ako. Kung kaya kolang... sasaktan din kita. Kaso hinde... Mahal pa rin kita.
Nung araw na rin na yon... Birthday ni Jon. Ako ang kumausap sa mga parentsniya at ako ang nag imbita sa mga kaklase namin. I want this day for him. Isana rin tong paraan para... Suyuin siya... Baka nabulag lang siya kay ate... Idesperately want to win him back. I really do...
Kahit alam kong magkasama sila noong araw na yon, pinilit kong alisin sa isipko yon. i want this day to be ours. Wala na akong pakealam kung nagkukunwarilang siya na mahal niya ako... Basta iparamdam niya lang sakin na ganun na ngamasaya na ako.
Nagiging tanga na ako.
Nag handa ako ng gift... Stuffed Bear na pag pinindot mo ung dibdib aymaririnig mo ang boses ko saying all sorts of mushy stuff... Pinaghandaan kotalaga tong araw na ito. Walang makakasira...
Pero kahit gano mo gustuhin ang isang bagay, hindi lahat ng aspeto ay kaya mongkontrolin...
I saw a car went in thier driveway... Alam kong kay ate yon.
Without blinking... I felt my tears go down my cheeks. My knees are gettingweak. My grip is getting loose. Dumiretso ako sa banyo muna para mag tago.Sinubukan kong pumasan muna ang luha ko bago lumabas pero namumula na ang matako. Hindi maikakailang umiyak nga ako.
Masakit. Pero dapat kayanin ko to. Hindi nila pwedeng makita ang kahinaan kodahil AKO si Camille. Hindi ako basta basta.
Tinyempuhan kong walang tao sa aking dadaanan para madali akong makalabas. Uuwiako at magkukulong sa kwarto. Iiyak ako buong gabi hanggang hindi ko na kaya.Jon, ano bang ginawa ko sayo para saktan mo ko ng ganito? Ate, di ko inakalangmagagawa mo sakin to.
Nasa pintuan na ako nang narinig ko ang boses ni Jon na tinatawag ang pangalanko. Ilang sandali pa ay naramdaman ko na ang kamay niya.
Akala ko mapipigilan ko na ang luha ko hanggang makarating ako sa kwarto ko.Pero hindi.
Sa pangalawang pagkakataon, naramdaman ko nanamang nabasag ang puso ko.
Nakita ko ang hawak na stuff toy ni Jon, kapareho ng regalong hawak hawak kongayon AT ALAM KONG KAY ATE GALING YON.
Hindi ko na alam ang ginagawa ko. Pinunit ko ang balot ng regalo ko at inabotko kay Jon.
Alam ko may sinabi pa ako pagkatapos kong iabot pero hindi ko na matandaan.
Tumakbo ako pauwi nang hindi tumitingin sa dinaraanan ko. Agad akong pumasok ngkwarto, nagkandado at nagtalukbong ng kumot.
Umiyak ako hanggang sa puntong hindi na ako makahinga.
Inisip ko... Ano ang dahilan kung bakit ako nagkakaganto.
Si Jon?
Si Ate?
Ang totoo niyan.... Hindi ko rin alam.
Para bang pagkatapos kong umiyak ay bigla kongsinabi sa sarili ko na "Ang gaga mo!"
Natawa na lang ako sa sarili ko at sinabi kong... Iniyakan ko yang lalakingyan? Ang lalaking pasikreto kong minahal mula ng pagkabata ko. Ang lalaking nagingsentro ng buhay ko. Ang lalaking nagbigay ng silbi sa buhay ko? Ang lalakingnagpasaya sakin ng todo?
Oo siya nga ang dahilan.
Pero...
"Hinde hinde... Kailangan ko munang makausap si ate."
...
Ilang oras din akong umiyak... Pagkatapos noon ay nanood na lang ako ng TV athinintay si ate.
Narinig ko ang kotse niya. Narinig ko ang pagbukas ng pinto sa baba. Narinig koang marahan niyang yapak sa hagdan.
Narinig ko ang pagbukas niya ng pinto ng kwarto ko...
Tumambad sakin ang punaka malungkot na mukhang pwedeng isoot ng isang tao. Basaang mga pisngi at marahan na humihikbi.
Ilang segundo kameng nagtinginan bago siya tuluyang gumalaw. Tumakbo siyapapalapit sakin. Umakap at sinabing.
"Sis... Mahal na mahal kita."
Never sumagi sa isip ko namaiinlove ako sa isang guy na mas bata sakin. I mean... Ideal sa isangrelationship na yung guys ang mas matanda or mas may exprience. Guys dapat angna ggagabay. Wait, don't get me wrong ah. Sa lahat ng mga femenist diyan, hindiko naman sinasabi na dapat tayong idominate ng mga lalaki, i'm just saying naganoon ang ideal para sakin. Patriarchal ang lipunan natin. THEY dominate. THEYrule. THEY rock.
Inside my seemingly unbreakable outer covering lies a damsel in distresswaiting for his King to come... But to my surprise, a Prince came which broughtalong his ever-so-bright smile that lit up my dark and comfused surroundings.
Dawn Mae Santos, 19. i'm here to tell my side.
Alam kong kilala niyo ko bilang kontra bida sa storya na to. Parang si Gladys Reyes saMara Clara, o pwede ring female version ni Paquito Diaz. Kung ano man ang tinginniyo sakin, alam kong hindi madaling mabago yon. Gusto ko lang makita niyo angisa pang banda ng istorya na hindi niyo inaakalang makikita niyo. C'mon, let'sbe fair naman diba?
Where do you want me to start? Sa action na agad? Ba't hindi ko simulan sa mgapinaka unang yugto ng buhay ko? Tutal andito ka na lang rin e, might as wellmakinig na lang kayo sa sasabihin ko. At isa pa, wala naman kayong magagawa eh.
Tandang tanda ko noon...
Kakagaling ko lang sa school. Nursery pa lang ako, musmos na walang alam.Sinundo na ako ni Jeklat, ang service kong trysikel driver na putol ang isangkamay. Pag uwi ko nakita ko si Papa, may hawak na cute na baby girl.
*flashback*
Mae, si Camille nga pala. Baby sister mo.
Honestly, i was a little confused back then pero hindi ko na binigyang pansinang mga tanong ko noon. Basta ang alam ko, meron na akong little sister! Maykalaro na ako!
Tinuring ko si Camille bilang tunay na kapatid ko... Dahil kapatid ko namantalaga siya... Kahit magkaiba kame ng ina, wala na akong pakealam dun.
Napunta nanaman kay Camille, it's my time. Storya ko dapat pinakikinggan nyoah. Well, ok na siguro yan. Gusto ko lang idagdag since kung puro ako lang angpag uusapan e talagang wala kaung mapipiga sakin.
I define BORING.
From kinder to highschool, i spent my time with books, papers, pencils, chartsand "educational" toys around me. Constant honor student. Lagingpasok sa top 5. Matalino ako. Nerd ako.
Syempre meron din akong konting interes sa boys, lalo na nung 4th year highschool na ako. Bigla na lang akong dinagsa ng mga "manliligaw" nun.Pero meron lang talaga akong isang lalaking gusto. My Bestfriend.
Classic story. Nainlove si babae kay bestfriend na lalaki. Hindi masabi nibabae ang feelings niya dahil natatakot siya. Eventually, nalaman nilang maygusto pala sila sa isa't isa pero huli na ang lahat.
Very common story, walang kakaiba.
Mula sa pagiging nerd ko nung highschool, napagdesisyunan kong magibang anyo nasa pagpako ko bilang kolehiyala. Pero syempre, ayoko pa ring kalimutan angstudies ko.
Napakalaki ng pagbabago ko pag pasok ko ng kolehiyo. Mula sa babaeng hindi nagmamakeup at nagsosoot ng maiikling damit, ngayon, puno na ang bag ko ng iba'tibang klase ng blush-on at foundation.
I want to attract guys. I want to forget HIM.
And guess what? It worked.
Mabentang mabenta pala ang "pilit" image ko sa college. Andame nilaaaaa!! Dumatingpa nga sa puntong hindi na ako gumagastos para sa pagkain pati sa mga gastusinsa school dahil sa mga "boys" na yan. Nakakatawa nga kung iisipin eh,ililibre ka ng lunch na worth 250+php para lang makita kayo ng ibang taongkasama mo siya? Pathetic.
I felt like i was a princess and all these knights are lined up in a joustingtournament for my hand. Feeling ko ang ganda ganda ko. Feeling ko ibang tao naako.
Ipagdadala ka ng libro, ipagbubukas ka ng pinto, binibigyan ka ng importansiyanghindi mo naman hinihingi. Sinasayangan ka ng atensyon na kahit kailan ay hindimo naman pinangarap. Binibigyan ka ng kung ano ano na hindi mo naman pinangarapgustuhin (well, minsan
)
Guys, please don't think i'm that mean. Kung alam niyo na lang kung ano anginiisip naming mga babae eh baka mabigla kayo.
I was placed in the pedestal by these guys. I felt like i was THAT important tothem... Kala ko masaya na ako sa pa-fling fling ko ng ganto eh. Kala komakokontento na ako sa ganto eh.
Teka... Subukan kong alalahanin ang mga names nila...
Ric - 5'6, medium built. Typical alpha male. Ok sana kasama kaso ambagal pumickup ng jokes.
Clint - Typical tall, dark and handsome guy. may hawig kay supermankaso masyadong agressive. Siya ang unang guy na nag tangkang halikan ako sapubliko.
Gerald - Madameng pimples!! Pero ok siya. Mabait at gentleman. Oh, nasabi ko naba na madame siyang pimples!!
Hector - Sintu-sinto blockpresident namin na parang reincarnation ni Narcissus. Ka lalaking tao, napaka vain. Ok lang sana eh, kaso sananaman medyo presintable ung pagmumukha niya.
Vince - 2 words. Demented Rakista. He even offered me marijuana!!
Ramon - Kung akala kong wala nang mas nenerd sakin noon, ginising ako nitongtao na to sa katotohanan. Can you imagine? Ako pa ang nagdadala ng libro niyasa sobrang dame niyang dala?!
Ryan - Ano masasabi ko? PERFECT! 10/10. He can be the Edward Cullen of mylife anytiiiiiiiiiiiiiiiime!
Hay... Ilan lang yan sa mga naging "boylets" ko noon.
Masaya dahil andame kong benefits...
Exciting kasi halos araw araw e ibang guy ang kasama kong lumabas.
Pero isang umaga... Nagising na lang ako na parang may hinahanap. May kulang.May nawawala.
Kailangan ko ng tunay na pagibig.
Then came this little prince.
Jonard Madlangtuta.
Kung ano ang kinabaho ng pangalan niya, siya namang ikinabango ng pagkataoniya.
Ayan, dahil nabanggit ko na ung pangalan niya, kailangan ko nanamang ikwentoang nakakahilo at nakakalitong tagpo namin. Minsan nga ayoko nang ikinukwentosa iba to kasi parang ang hirap buuin sa isip ko yung mga pangyayari, d komaarange in order.
Pwedeng outline na lang ibigay ko? Ok.
I met Jon.
I fell inlove.
I cried.
Pero kung titingnan mo sa ganyang pamamaraan e para lang siyang tipikal na lovestory. Pero etong akin ay talagang kakaiba. Mas maraming twist kaysa sa CSI.Mas nakakaiyak kaysa sa MMK at mas maaksyon kaysa sa NBA.
I met Jon sa isang online game na tinatawag na Ragnarok. Nakakatawa eh. Mukhangnoob na noob. Iiscamin ko sanang neko mimi. Wala sanaakong balak kitain tong taong to pero nung malaman kong eto yung matagal nangikinukwento sakin ni Camille na crush niya daw, i decided to check him out.
Bago mangyari yon e siya ang naging tigasalo ng mga sinasabi ko eh. Guys etotip lang ha. Gusto niyong malaman ang ultimate strategy para mahulog sa inyoang isang girl? Simple lang. Just... Listen. Madaldal kameng mga babae.Pilit kameng naghahanap ng kahit sinong tao na kayang tumagal sa kadaldalannamin, makikinig sa mga sasabihin namin at pupuruhin kame sa mga pinagsasasabinamin. Importante ang lahat ng sinasabi namin kaya sana MAKINIG kayo!
Pero bukod doon, may isang dahilan pa talaga kung bakit ako masyadong napalapitka Jon.
He reminded me of someone.
Mula sa puntong to... Naging malabona sakin ang lahat.
Napansin ko na lang na nagiging malamig na sakin si Jon.
The next thing i know... He was going out with my sister!!
Ayoko nang idetalye ang mga nangyare. Masyadong masakit. Ayoko naman makitaniyo akong umiyak. Hahaha!
Pero sige na nga...
Nung nag meet kameng lahat sa netopia nagsimula ang lahat. Napansin kong ilangsi Jon kay ate pero hindi ko masyading binigyang diin yon.
Pero eto ang nagpabigat sa loob ko.
I saw them kiss.
I was just half asleep that time. Nakita ko kung pano dahan dahang nagdikit angmga labi nila.
I felt my heart literally CRACK.
Pero hindi ko kayang magalit kay ate... Lalong hindi ko kayang magalit kay Jon.
Sinabi ko na lang sa sarili ko na "This is war."
Matapang akong nagdeklara ng gera sa pagitan namin ni ate laban sa pag ibigni Jon dahil ALAM kong ako ang tunay na mahal ni Jon.
Nilabanan ko ng patas si ate. Kung mapangakit siya, mapangakit din ako.
Kaso...Mas matanda sakin si ate. Alam niya ang mga dapat gawin. He had Jon at herfingertips. At ako naman... Unti unti kong nararamdaman na papalayo siya ngpapalayo sakin.
Malakas ang pakiramdam ng mga babae. We can detect the slightest change in youguys. Sa kaso ko... Naramdaman kong nabawasan na ang nararamdaman niya sakin...
Nakakatawang isipin... Gano kadaling ibinasura ni Jon ang lahat ng pagmamahalannamin noon.
Still... Sinubukan ko pa ring lumaban. Inisip ko... Siguro kaya madalingnagustuhan ni Jon si Ate dahil meron silang common denominator... ang Ragnarok.
One day nagopen ako ng browser... Google.com. Nag type ako sa search bar"ragnarok online philippines".Eventually na punta ako sa official message borads ng pRO, ang Ragnaboards.Mula dito nag basa basa ako ng lahat. Mula sa mga characters... Papunta sabuilds... Papunta sa paraan ng pagpapalevel. Malaking tulong na rin si Mike,isa naming kaklase na naglalaro din nito. In a matter of weeks, meron na akongChampion na kaya nang pumatay ng mga 2nd job nang walang mintis.
Inakala kong etong ginawa kong ito ang magbibigay daan sa pagbabalikan namin.Pero hindi pala. naging tulay lang ito para mailabas ko ang galit kong hindi komabigyang pansin. Nang makita ko ang avatar ni Ate, hindi ako nakapag pigil nai-PK to. Naawa ako sa sarili ko dahil alam kong eto lang ang magagawa ko upangmakapaghiganti.
Ganun na rin kay Jon, meron akong kaunting galit. Sinaktan mo ako. Kung kaya kolang... sasaktan din kita. Kaso hinde... Mahal pa rin kita.
Nung araw na rin na yon... Birthday ni Jon. Ako ang kumausap sa mga parentsniya at ako ang nag imbita sa mga kaklase namin. I want this day for him. Isana rin tong paraan para... Suyuin siya... Baka nabulag lang siya kay ate... Idesperately want to win him back. I really do...
Kahit alam kong magkasama sila noong araw na yon, pinilit kong alisin sa isipko yon. i want this day to be ours. Wala na akong pakealam kung nagkukunwarilang siya na mahal niya ako... Basta iparamdam niya lang sakin na ganun na ngamasaya na ako.
Nagiging tanga na ako.
Nag handa ako ng gift... Stuffed Bear na pag pinindot mo ung dibdib aymaririnig mo ang boses ko saying all sorts of mushy stuff... Pinaghandaan kotalaga tong araw na ito. Walang makakasira...
Pero kahit gano mo gustuhin ang isang bagay, hindi lahat ng aspeto ay kaya mongkontrolin...
I saw a car went in thier driveway... Alam kong kay ate yon.
Without blinking... I felt my tears go down my cheeks. My knees are gettingweak. My grip is getting loose. Dumiretso ako sa banyo muna para mag tago.Sinubukan kong pumasan muna ang luha ko bago lumabas pero namumula na ang matako. Hindi maikakailang umiyak nga ako.
Masakit. Pero dapat kayanin ko to. Hindi nila pwedeng makita ang kahinaan kodahil AKO si Camille. Hindi ako basta basta.
Tinyempuhan kong walang tao sa aking dadaanan para madali akong makalabas. Uuwiako at magkukulong sa kwarto. Iiyak ako buong gabi hanggang hindi ko na kaya.Jon, ano bang ginawa ko sayo para saktan mo ko ng ganito? Ate, di ko inakalangmagagawa mo sakin to.
Nasa pintuan na ako nang narinig ko ang boses ni Jon na tinatawag ang pangalanko. Ilang sandali pa ay naramdaman ko na ang kamay niya.
Akala ko mapipigilan ko na ang luha ko hanggang makarating ako sa kwarto ko.Pero hindi.
Sa pangalawang pagkakataon, naramdaman ko nanamang nabasag ang puso ko.
Nakita ko ang hawak na stuff toy ni Jon, kapareho ng regalong hawak hawak kongayon AT ALAM KONG KAY ATE GALING YON.
Hindi ko na alam ang ginagawa ko. Pinunit ko ang balot ng regalo ko at inabotko kay Jon.
Alam ko may sinabi pa ako pagkatapos kong iabot pero hindi ko na matandaan.
Tumakbo ako pauwi nang hindi tumitingin sa dinaraanan ko. Agad akong pumasok ngkwarto, nagkandado at nagtalukbong ng kumot.
Umiyak ako hanggang sa puntong hindi na ako makahinga.
Inisip ko... Ano ang dahilan kung bakit ako nagkakaganto.
Si Jon?
Si Ate?
Ang totoo niyan.... Hindi ko rin alam.
Para bang pagkatapos kong umiyak ay bigla kongsinabi sa sarili ko na "Ang gaga mo!"
Natawa na lang ako sa sarili ko at sinabi kong... Iniyakan ko yang lalakingyan? Ang lalaking pasikreto kong minahal mula ng pagkabata ko. Ang lalaking nagingsentro ng buhay ko. Ang lalaking nagbigay ng silbi sa buhay ko? Ang lalakingnagpasaya sakin ng todo?
Oo siya nga ang dahilan.
Pero...
"Hinde hinde... Kailangan ko munang makausap si ate."
...
Ilang oras din akong umiyak... Pagkatapos noon ay nanood na lang ako ng TV athinintay si ate.
Narinig ko ang kotse niya. Narinig ko ang pagbukas ng pinto sa baba. Narinig koang marahan niyang yapak sa hagdan.
Narinig ko ang pagbukas niya ng pinto ng kwarto ko...
Tumambad sakin ang punaka malungkot na mukhang pwedeng isoot ng isang tao. Basaang mga pisngi at marahan na humihikbi.
Ilang segundo kameng nagtinginan bago siya tuluyang gumalaw. Tumakbo siyapapalapit sakin. Umakap at sinabing.
"Sis... Mahal na mahal kita."
Never sumagi sa isip ko namaiinlove ako sa isang guy na mas bata sakin. I mean... Ideal sa isangrelationship na yung guys ang mas matanda or mas may exprience. Guys dapat angna ggagabay. Wait, don't get me wrong ah. Sa lahat ng mga femenist diyan, hindiko naman sinasabi na dapat tayong idominate ng mga lalaki, i'm just saying naganoon ang ideal para sakin. Patriarchal ang lipunan natin. THEY dominate. THEYrule. THEY rock.
Inside my seemingly unbreakable outer covering lies a damsel in distresswaiting for his King to come... But to my surprise, a Prince came which broughtalong his ever-so-bright smile that lit up my dark and comfused surroundings.
Dawn Mae Santos, 19. i'm here to tell my side.
Alam kong kilala niyo ko bilang kontra bida sa storya na to. Parang si Gladys Reyes saMara Clara, o pwede ring female version ni Paquito Diaz. Kung ano man ang tinginniyo sakin, alam kong hindi madaling mabago yon. Gusto ko lang makita niyo angisa pang banda ng istorya na hindi niyo inaakalang makikita niyo. C'mon, let'sbe fair naman diba?
Where do you want me to start? Sa action na agad? Ba't hindi ko simulan sa mgapinaka unang yugto ng buhay ko? Tutal andito ka na lang rin e, might as wellmakinig na lang kayo sa sasabihin ko. At isa pa, wala naman kayong magagawa eh.
Tandang tanda ko noon...
Kakagaling ko lang sa school. Nursery pa lang ako, musmos na walang alam.Sinundo na ako ni Jeklat, ang service kong trysikel driver na putol ang isangkamay. Pag uwi ko nakita ko si Papa, may hawak na cute na baby girl.
*flashback*
Mae, si Camille nga pala. Baby sister mo.
Honestly, i was a little confused back then pero hindi ko na binigyang pansinang mga tanong ko noon. Basta ang alam ko, meron na akong little sister! Maykalaro na ako!
Tinuring ko si Camille bilang tunay na kapatid ko... Dahil kapatid ko namantalaga siya... Kahit magkaiba kame ng ina, wala na akong pakealam dun.
Napunta nanaman kay Camille, it's my time. Storya ko dapat pinakikinggan nyoah. Well, ok na siguro yan. Gusto ko lang idagdag since kung puro ako lang angpag uusapan e talagang wala kaung mapipiga sakin.
I define BORING.
From kinder to highschool, i spent my time with books, papers, pencils, chartsand "educational" toys around me. Constant honor student. Lagingpasok sa top 5. Matalino ako. Nerd ako.
Syempre meron din akong konting interes sa boys, lalo na nung 4th year highschool na ako. Bigla na lang akong dinagsa ng mga "manliligaw" nun.Pero meron lang talaga akong isang lalaking gusto. My Bestfriend.
Classic story. Nainlove si babae kay bestfriend na lalaki. Hindi masabi nibabae ang feelings niya dahil natatakot siya. Eventually, nalaman nilang maygusto pala sila sa isa't isa pero huli na ang lahat.
Very common story, walang kakaiba.
Mula sa pagiging nerd ko nung highschool, napagdesisyunan kong magibang anyo nasa pagpako ko bilang kolehiyala. Pero syempre, ayoko pa ring kalimutan angstudies ko.
Napakalaki ng pagbabago ko pag pasok ko ng kolehiyo. Mula sa babaeng hindi nagmamakeup at nagsosoot ng maiikling damit, ngayon, puno na ang bag ko ng iba'tibang klase ng blush-on at foundation.
I want to attract guys. I want to forget HIM.
And guess what? It worked.
Mabentang mabenta pala ang "pilit" image ko sa college. Andame nilaaaaa!! Dumatingpa nga sa puntong hindi na ako gumagastos para sa pagkain pati sa mga gastusinsa school dahil sa mga "boys" na yan. Nakakatawa nga kung iisipin eh,ililibre ka ng lunch na worth 250+php para lang makita kayo ng ibang taongkasama mo siya? Pathetic.
I felt like i was a princess and all these knights are lined up in a joustingtournament for my hand. Feeling ko ang ganda ganda ko. Feeling ko ibang tao naako.
Ipagdadala ka ng libro, ipagbubukas ka ng pinto, binibigyan ka ng importansiyanghindi mo naman hinihingi. Sinasayangan ka ng atensyon na kahit kailan ay hindimo naman pinangarap. Binibigyan ka ng kung ano ano na hindi mo naman pinangarapgustuhin (well, minsan
)Guys, please don't think i'm that mean. Kung alam niyo na lang kung ano anginiisip naming mga babae eh baka mabigla kayo.
I was placed in the pedestal by these guys. I felt like i was THAT important tothem... Kala ko masaya na ako sa pa-fling fling ko ng ganto eh. Kala komakokontento na ako sa ganto eh.
Teka... Subukan kong alalahanin ang mga names nila...
Ric - 5'6, medium built. Typical alpha male. Ok sana kasama kaso ambagal pumickup ng jokes.
Clint - Typical tall,
Gerald - Madameng pimples!! Pero ok siya. Mabait at gentleman. Oh, nasabi ko naba na madame siyang pimples!!
Vince - 2 words. Demented Rakista. He even offered me marijuana!!
Ramon - Kung akala kong wala nang mas nenerd sakin noon, ginising ako nitongtao na to sa katotohanan. Can you imagine? Ako pa ang nagdadala ng libro niyasa sobrang dame niyang dala?!
Ryan - Ano masasabi ko? PERFECT! 10/10. He can be the Edward Cullen of mylife anytiiiiiiiiiiiiiiiime!
Hay... Ilan lang yan sa mga naging "boylets" ko noon.
Masaya dahil andame kong benefits...
Exciting kasi halos araw araw e ibang guy ang kasama kong lumabas.
Pero isang umaga... Nagising na lang ako na parang may hinahanap. May kulang.May nawawala.
Kailangan ko ng tunay na pagibig.
Then came this little prince.
Jonard Madlangtuta.
Kung ano ang kinabaho ng pangalan niya, siya namang ikinabango ng pagkataoniya.
Ayan, dahil nabanggit ko na ung pangalan niya, kailangan ko nanamang ikwentoang nakakahilo at nakakalitong tagpo namin. Minsan nga ayoko nang ikinukwentosa iba to kasi parang ang hirap buuin sa isip ko yung mga pangyayari, d komaarange in order.
Pwedeng outline na lang ibigay ko? Ok.
I met Jon.
I fell inlove.
I cried.
Pero kung titingnan mo sa ganyang pamamaraan e para lang siyang tipikal na lovestory. Pero etong akin ay talagang kakaiba. Mas maraming twist kaysa sa CSI.Mas nakakaiyak kaysa sa MMK at mas maaksyon kaysa sa NBA.
I met Jon sa isang online game na tinatawag na Ragnarok. Nakakatawa eh. Mukhangnoob na noob. Iiscamin ko sanang neko mimi. Wala sanaakong balak kitain tong taong to pero nung malaman kong eto yung matagal nangikinukwento sakin ni Camille na crush niya daw, i decided to check him out.
Bago mangyari yon e siya ang naging tigasalo ng mga sinasabi ko eh. Guys etotip lang ha. Gusto niyong malaman ang ultimate strategy para mahulog sa inyoang isang girl? Simple lang. Just... Listen. Madaldal kameng mga babae.Pilit kameng naghahanap ng kahit sinong tao na kayang tumagal sa kadaldalannamin, makikinig sa mga sasabihin namin at pupuruhin kame sa mga pinagsasasabinamin. Importante ang lahat ng sinasabi namin kaya sana MAKINIG kayo!
Pero bukod doon, may isang dahilan pa talaga kung bakit ako masyadong napalapitka Jon.
He reminded me of someone.
Who? "susungkitin ko ang lahat ng bitwin mula sa kalangitan at tatahiin ko silagamit ang bahag-hari at gagawing kwintas para i alay sa iyo oh irog!" He reminded me of Jim. Jim... Bestfriend ko nung highschool. Bumalik pa nga sa bahay namin yan paraligawan ako pero... Ah ewan. Ayoko nang alalahanin si Jim. When we talk... I felt the warmth that i only felt before on Jim's hands. He's like Jim with an "O" And i just knew one thing... He's perfect for me. Kahit alam kong merong bagay na namamagitan sa kanila ng kapatid ko... Hindi koinintinde yon para sa sarili kong kapakanan. Yes alam ko at wag mo nangipagdutdutan sa mukha ko. Yes selfish ako. Mula noong magkita kame sa kalsada, dalin ko siya sa bar, maghalikan kame sakotse at kung saan saan pa, ayoko na siyang pakawalan. But one time... Talagang na konsensya ako sa ginawa ko... Birthday ni Jon. Inaya ko siyang umalis. May handa akong regalo sa kanya nanakatago sa likod ng kotse nun. Ikot ikot kame, RO, kain kung anu anuj pa. Coolyung gift ko na yon. Bear siya na pag pinress mo ung chest niya e maririnig moyung bagay na huling nirecord dun. Ayoko nang sabihin kung anu, baka makornihankau sakin. Hahaha! May nakita kasi akong ganun sa bahay e, tiningnan ko ung tagat pumunta sa store na yun at bumili. Alam kong magugustuhan niya to. Pumunta kame sa kanila after. Hindi ko alam na may inayos palang surprise partyang kapatid ko para sa kanya. Nabigla ako pero hindi ko pinahalata. Nagtagomuna ako sa mata ng tao, lalo na sa kapatid ko. Nagpaikot ikot muna ako sabahay, umaasahang hindi niya sana ako nakita. Bigla na lang nagkagulo ang mga tao sa labas... Si Camille umiiyak. Tumatakbo. Alam ko ang dahilan, pero masyado akong takot para aminin sa sarili ko. Tumakbi ako tungo saking kotse nang hindi nagpapaalam kahit kanino. Inistart ko ang makina. Sinundan ko si Camille. Hindi ko nakita kung san siya pumunta kaya napagdesisyunan kong umuwi na lang. Nagkulong ako sa kwarto, umiiyak. Alam kong ang pinakamamahal kong kapatid aynagdurusa ngaun dahil sa sarili kong kaswapangan. narinig kong bumukas ang gate. Sumilip ako sa bintana. Nakita ko si Camille,mabagal na naglalakad patungo sa pintuan. Nakapilas pa alng ilang minuto,tumayo ako sa kinauupuan ko. Tumungo sa kanyang kwarto dala dala ang mabigatkong dibdib ay nagluluha kong mata. Pumasok ako sa pintuan ng kwarto niya, agad tumungo sa kanya, inakap siya atsinabing... "Sis...Mahal na mahal kita." "Ohano? Basagan ba?! Hahaha!!" "P0taness tol, tinatanong pa ba yan? Hahaha!" Birthday ni tropang Mike. Leeeeeeeeeeeeets PAR-TEY! Sali kayo sa inuman? Asaboi, di pa akyo pwede, ilang taon na ba kayo? Katorse? D pa pwede oi. Hahaha! " wag mong gawing kaniiiiiiiinang amiiiiiiing pulutaaaaan~ ""Eh pano ko hindi kakaninin to e ambagal ng ikot?" "Magkwento ka na lang para hindi ka mainip, sagot ko na nga inom atpulutan, pati ba kwento sagot ko pa?" "Pa-tipsy-hin nyo muna ako ng konti saka ako amg kukwento" .... Iwan ko muna sila dun, nagkakakulitan na eh. Pagkakataon ko na para magkwentosa inyo. Alam kong na miss nyo ko! Who's your Papsi huh!! Siguro kilala niyo ako sa katawagan na "Papsi" pero alam nyo rinnaman siguro na Jason Hermano ang tunay kong pangalan. Alam kong nagtataka kayokung san nangaling yung "Papsi" na yon. Sige... doon ko na rinsisimulan ang kwento ng buhay ko... Paabot nung lighter. Ok. Game. Nagsimula akong tawaging "Papsi" ng mga kaklase ko noonggrade 4 ako. Ayon sa kanila e mahaba "DAW" ang baba ko. Tulad niBabalu. Noong mga panahon na yon e pinapalabas ang "Okidokidok" saABS-CSB. Mang Berto ang pangalan ni Babalu doon pero ang tawag sa kanya nila CamillePratts at Agot Isidro ay "Papsi" dahil anak sila ni Babalu. Taena, ang babaw no. Hahaha! Matalino ako nung elementary eh. Hindi man ako naghohonor, matataas ang gradesko. Hindi ako bumababa sa line of 8. Pero nung high school, nagiba ang takbo ngbuhay ko. Mula kasi sa public school noong elementary, nalipat ako sa isangprivate school noong high school sa pagaakala ng mga magulang ko na lalongmahahasa ang utak ko doon... Doon silanagkamali. Dahil karamihan sa mga kaklase ko ay mga magkaklase na rin noong elementary,outcast ako. Kinailangan ko ng maraming dahilan para hindi ako ma-bully,ma-uto, at paglaruan ng mga tao doon. Dahil matangkad naman ako, ginamit kong advantage yon. nagsimula akong mang"angas" sa mga taong alam kong kaya kong "angasan". Naging"astig" ang tingin sakin ng mga tao. Lahat gustong kumapit sakin.Naging institusyon ako. Hindi nagtagal napunta sa ulo ko ang lahat ng respeto at takot na ibinibigaysakin ng mga tao sa paligid ko. Alam kong mas nakakataas ako sa kanila kayakaya kong ipagawa sa kanila ang anu mang gustuhin ko. Tipikall na bully,nagpapagawa ng asayment, nanghihingi ng pera at nananakit ng walang dahilan. Ako ang pinaka malakas. Ako ang pinaka matigas. Sinabi ko sa sarili ko noon na mas madali palang gawin ang mga bagay bagay kapagmakapangyarihan at nirerespeto ka. Pananatilihin ko tong imahe kong itohanggang makatapos ako ng high school. Kung kaya, dadalin ko hanggang kolehiyo.Walang makakapigil sakin sa dame ng takot at rumerespeto sakin. Kahit saan ako pumunta, hindi ako nawawalan ng kakilala. May kakaway at kakawaysakin. May babati, aakbay, aaya ng counter strike, LAHAT! Madali lang naman eh, kumuha ka ng mahinang tao, saktan mo sa harap nila.Tapos! At kung may pumalag man, saktan mo din. Hindi ka kukuyugin sa highschool.Takot ang lahat ng tao doon. Kung mas matapang ka lang ng konti sa kanila,malaki ang ilalamang mo. At maganda rin kung malinis kang gumawa ng krimen.Pero tulad ng kahit anong bangkay na itago mo... sisingaw at sisingaw pa rinang amoy nito. Hindi ko naman akalain na yung taong isinubsob ko sa black board e may atepalang 3rd year. Yung ate nya na yun e nag sumbong sa boyfriend. Yung barkadanaman ng boyfriend... Taena pare, nakakawalang puri yung ginawa nila sakin.Akala ko hindi magagawa ng mga high school student yung ganto, kala ko sapelikula at anime lang. Nangyayari din pala sa tunay na buhay. Sumugod ako sa ulan noon dahil nagmamadali akong umuwi dahil manonood na ako ngZenki. Bago ako makalagpas ng Leono ay may pumatid sakin. Basa ang kalsada kayanadulas ako. Tatayo dapat ako para malaman kung sino ang pumatid sakin perobago ko pa man din mapalinaw ang mata ko, may matigas na sapatos nang tumama sapagitan ng dalawang mata ko. Pinalamon nila ako ng tadyak. Kinaladkad patungo sa sementeryo malapit sa skulat dun ako pinuruhan. Apat sila. Habang ung isa ay naka-"Master Lock" sakin, yung tatlonaman at pilit hinahasa ang mga kamao at paa nila sa iba't ibang parte ngkatawan ko. Pare, pati itlog ko hindi pinatawad. Pati ang maganda at makiniskong mukha! Nang mahina na ang ulan, nakita ko na ang mga mukha nila. Pero lahat silanakatalikod sakin. Sobrang sakit ng katawan ko hindi ko na nakita ang mgaginawa nila pero nalaman ko... Nakatalikod silang lahat, nakaharap sa lata ng pintura. Sabay-sabay silangumihi hanggang mapuno ito. Pinagmumura ako at sabay binuhos sa walang lakaskong katawan ang inipon nilang ihi. Bukod sa nakakadiri, nakakawalang dangal ang ginawa nila sakin. Anong ginawa ko? Nagsumbong sa nanay ko. Nakakatawa no? Tigasin taposmagsusumbong sa nanay? Hahaha. Pero sa pagkakataon na yon, naisip ko na bata paako na hindi kayang tumayo sa sarili kong mga paa. Naargabyado ako at kailangankong humingi ng tulong. Na expel ang tatlong pogi sa school. Syempre pati ako. Hahaha! Malalaman namannila ang dahilan kung bakit ako kailangang bugbugin nung mga yun eh. Sa sumunod na taon, binalikako ng nanay ko sa public. Hindiako pumapasok. Naglalagi lang ako sa mga computer shops noon para mag counterstrike at battle realms. Anong dahilan ko sa nanay ko? Namimiss ko yung lumakong school. Kaya next year ibinalik niya ako sa private pero hindi na sa dati. Doon ko nakilala si Camille. Heps heps heps. Teka lang. Shot lang ako saloob. ... Ano ba si Camille? Wala lang, Tipikal na maganda. Mukhang artista. Kaklase kopa! Syempre damoves na. Pero hindi pala siya ganung kadali. Mas madali palangsabihin sa nanay mo na nakick out ka kaysa sa sabihin mo sa babaeng gusto mo na"gusto" mo sya. Masmadali pang makipag upakan sa tatlong CAT officers kaysa sabihin sa babaenggusto mo na "gusto" mo siya. At... Mas madali pang intindihin ang math, chem, bio, algeb at physics kaysa sa isipng mga letseng babae na yan. Akala ko noong una e mapapansin niya agad ako. Sino ba naman ang hindimakakapansin sakin noon? Anlaki laki ko tapos mukha na akong masyadong matandapara mag 1st year high school. At alam kong alam nila na kaya ako nandito dahilnakick-out ako sa dalawang nakaraan kong huling paaralan. Novelty ako. Kakaibaako. Kung merong sino man sa klase na masarap pagchismisan, ako na yon. Kala kodahil kakaiba ako ay mag sstand out ako, mapapansin niya ako. Hindi pala. Walang nangyayari. Syempre wala akong ginagawa bukod sa baguhin ang alam kongimage ko sa mga tao. Hindi na ako bully at palaaway. makulit at pala-joke naako. Hindi naman pala mahirap maging masayahing tao lalo na pag masaya angpaligid mo. Oo masaya ako dito sa school ko ngayon, wala akong nakikitangkarapat-dapat saktan. Siguro dahil masyado na silang bata sa paningin ko. At syempre,ayokong maging ganun ang tingin ni Camille sakin no. Lumipas ang mga school year, walang nangyari. Tinago ko lang ang nararamdamanko. Hindi ko rin naman to gaanong binibigyan ng pansin dahil ayoko ringmahirapan eh. Stress lang yang mga babae na yan! Third year highschool. Dito na ngayon papasok etong poging poging bida niyo. SiJonard "Adonis" Madlangtuta. Medyo nakakausap ko tong si Jon dahilmagkatabi kame sa seatplan na ginawa ng matinde naming adviser. Ok naman siya.Mukhang kabully-bully pero tulad nga ng sinabi ko... Hindi na nga ako ganon. Ok siyang kabiruan kahit minsan masyadong seryoso yung ungas na yon. Kaso sa sobrang kakabiro koata... Napasama pa ang lagay ko. Minsan kasi tinukso ko siya kay Camille. Ayun. May gusto din pala si Camille sakanya. Ohh... Poor me. Nainis ako sa sarili ko nun. Nanghinayang na rin sa mgaoras na sinayang ko. Ah ewan. Naiinis ako pag naalala ko. Parang pinamigay kona yung bagay na matagal ko nang pinagiipunan ng lakas ng loob. Oo nasasaktan ako. Pero sabi ko na lang sa sarili ko na... Hindi ko naman talaga gustoyung babae na yun, marami pang babae diyan. Yung mga ganung bagay para atleasthindi ako gaanong masaktan kahit na alam kong nahihirapan ako. Dumating na nga sa punto na parang nabaliw na ako. Pag lunch time... Pumapasok ako sa classroom. Binubuksan ko yung bag niya atkinakalikot ko yung mga notebook niya. Nagbabakasakali ako na may nakasulat napangalan ko dun na nakapaloob sa drawing ng isang heart. Hahaha! Baliw anggag0. Minsan pimupunit ako ng mga page sa notebook nya tapos iniipit ko saextra notebook ko. Pinipili ko syempre yung may sulat niya. Pero ang pinaka matindi kong ginawa noon e... Nung minsan, PE time namin.Habang ang lahat ay nasa gym, pumasok ako ng classroom. Hinanap ko ang ID nyasa bag niya. Kinuha ko ang telephone number pati ang full address niya. Mulanoong araw na yon araw araw na akong tumatawag sa kanila at nagdadasal na sana siya ang sumagot. Pagnarinig ko na ang malambing at malamyos niyang "Hello.." Ay ibababako na ang telepono habang nakangiti. Marinig ko lang ang boses niya, ok na.Dumating nga sa puntong nalaman ko na nagpapalit na sila ng number dahil lagingmay nanlololoko daw. Na guilty ako bigla. Crushko talaga siya, pero hindi ko alam kung lagpaas ba doon ang nararamdaman ko. Para kasing ganto yan eh... Alalahanin nyo yunghighschool crush nyo. Una e hindi mo naman talaga crush yan. Napapansin mo alngsiya. Siguro dahil maganda, siguro dahil matalino. Iba-iba ang rason. Ngayon,magiging "crush" mo lang talaga yan kapag sinabi mo sa sarili mo na"crush" mo nga siya. Pero hangga't hindi mo idinidikta sa sarili mo,mananatili lang siyang kakaibang tao para sayo. Isa pa, una mong sasabihin mogusto mo ang isang tao, sa sarili mo. Susunod niyan sa ibang tao na. Bawattaong sabihan mo nito, mas lalong nagiging totoo. Pero sa kaso ko noon, walaakong sinabihan, kahit ang sarili ko. Siguro ayoko pa lang makealam sa ganungmga bagay. Pero eto ha, nung nalaman ko na mag-on na sila Jon at Camille, aaminin ko, nagselos ako ng kaunti. Mas matindi ang panghihinayang na naramdaman ko. Lalo napag nakikita ko silang naglulunch ng sabay at nagsasali sa isang baso ng icedtea na may dalawang straw... Hindi ko mapigilang isipin na... Sana ako ang nasa lugar ni Jon ngayon KUNGnaging mabilis at matapang lang ako. Saka kung nanahimik lang ako noon,malamang hindi pa rin sila nagpapansinan ngayon. Hayy... Ok na sana akoeh. Kaya ko nang kalimutan kaso gag0 tong si Jon. Two timer ang ungas. Hindilang yon, magkapatid pa ang nabingwit niya. Dumating dating pa kasi tong si Maeeh. Si Mae? Wala lang. Masyadong maganda, masyadong pa sosyal, masyadong mataaspara sa hinahanap ko. Tingin ko sa kanya... Siya yung tipong"maganda" pero maganda lang. Gets? Pero ewan ko din, base lang tongmga to sa mga nakita kong paglalandi niya kay Jon. Biturin mo noh, patisariling kapatid aahasin pa. Nakita ko silang naghalikan sa kotse nun, dun pa lang sa puntong yon kumulo naang dugo ko kay Jon pero pinigil ko. Hindi ko alam kung nakita ba ni Camilleang pangyayari pero wala na akong balak ipaalam sa kanya noon.. Ayokongmasaktan lang si Camille. Bugbugin ko na lang si Jon. Hahaha! Oy ha, pero umabot na ako sa puntong muntik ko nang pulbusin yang tuta na yan.Taenang yan. Doon ko parang na realize na mahal ko si Camille, hindi kohahayaang lokohin lang siya ng kahit sino. Buti na lang nakapag pigil akokundi... Nako, baka nalipat nanaman ako ng high school. Wala na nga akong balita sa mga nangyari eh. Ang pinaka huli na lang yung sabirthday. Intense yung araw na yon, punong puno ng emosyon. 2 weeks bago yung birthday ni Jon, pinagplanuhan na ni Camille to. Nag simulana siyang kausapina ng mga kaibigan at magulang ni Jon para sa isang surpriseparty. Ayos naman ang lahat, ako ang tinalaga niyang magdala ng Cake. Alam kong may mangyayaring hindi maganda kaya sinigurado kong makakapunta akosa event na yon. Hindi nga ako nagkamali. Mga bandang hapon, dumating si Jon, kasama si Mae. Syempre, si Camille iiyak. Gusto ko sanang tulungan kaso mas gusto kong makitaang gagawin ni tuta sa sitwasyon na to. Habang nakikita kong umaagos dahan-dahan sa mukha ni Camille ang maliliit napatak ng emosyon tila ba pakiramdam kong wala akong silbe sa mundo. Kung may tutulong kayCamille sa oras na yon, ako lang ang pwedeng makagawa. Pero ano ang ginawa ko?Nanood lang? Ayoko na kasing makadagdag pa. Hindi ko alam ang iniisip niya. Baka lalo paakong makasama. Hindi ko isusugal yon. Oo Camille, minahal ata kita sapuntong yon... Pero... Pero... Hindi ko rin alam. Sa dame ng sugat, pasa, bali ng buto... Iyon pa lang ang pinaka masakit nanaramdaman ko sa buong buhay ko. Bukod sa pakiramdam na pinupunit ang puso mosa maliliit na piraso, mararamdaman mo rin ang pagkawalang silbe. Mahal kita at ayokongnakikitang nasasaktan ka pero anong ginagawa ko ngayon? Pwede kong sugurin si Jon at bigla ko na lang sapakin. Makakabuti kaya yon? Pwede kong hilahin papalayo si Camille sa nangyayari. Makakabuti kaya yon? Pwede akong tumayo na lang nang walang imik at magkunwaring hindi alam ang mganangyayari. Makakabuti kaya yon? Tumayo lang ako. Pumikit, at nagpatuloy nguyain ang kapiraso ng manok na hawakhawak ko ng mga oras na yon. Tumkbo siya papalabas ng gate habang lumuluha. Si Jon nakatayo lang. Ang mga taong malapitsa eksena ay nagsimula nang mag bulungan. Ako? Andun sa kusina, kasalukuyang sumasandok ng buko salad at nagdadasal na sana sa pag lunok ko nitoay balutin nito ng lamig ang puso ko nang mamanhid at hindi makadama ng sakit. Pinilit kong patayin ang issue sa isip ko pero patuloy itong binubuhay ng mgatao sa paligid ko. Mula nung kaarawan ni Jon... Nakakapag taka. Hindi ko na sila nakita pang muli? Ano kayang nangyari sa kanila? Kamusta na kaya sila? Grabe!Na miss ko tong lugar na to! Ilang taon rin akong hindi nagawi dito... 5? 6years? Inosenteng Camille lang ako noong huli akong makatapak sa lugar na ako,adult na ako ngayon pero still, sariwa pa sa alaala ko lahat ng mga kaganapandito. “Manong,paki liko diyan sa pangalawang kanto.” “Peromam, sabi po ng sir, diretso daw tayo sa bahay.” “Bibisitahinko lang yung school ko noon.” “Okmam, basta sagot nyo ako sa daddy nyo.” Anong nangyari? Bakit biglang nag fastforward? Ewan ko rin eh, masyado talagang mabilis. Matagal nang naka plano na sa ibang bansa ko ipagpapatuloy angpagaaral ko pagkatapos ng high school, kagustuhan ni papa yon. Pero sa hindiinaasahang pagkakataon, napaaga ng 1 year ang pag alis kox. 3rd yearhigh school pa lang umalis na ako. Grabe. Biglang bigla ako. Nalaman ko langyon 1 week before kameng umalis. I cried…. A lot. Hindi ko na binangit sa mgakaibigan at kaklase ko, ayokong gawin nilang big deal ang pag alis ko. Atbongga din yun. Misteryo! O ha. Hahahaha! Di ko makakalimutan yung araw bago kameumalis. Birthday ni Jon yon. Alam kong alam niyo na kung ano ang nangyari doon. Kahit si Jon, hindi alam naaalis ako. Ayokong masaktan siya. Gusto ko lang siyang makasama sa huling arawko dito sa bansa natin pero hindi ko inaasahan na ganun ang mangyayari. Hindi lang naman yonang nagpasama ng loob ko. Since magkaiba kame ng nanay ni ate, naka schedule narin siyang lumipad papuntang Australia3 days after kong umalis. Masakit. Iiwanan ko ang lahat ng bagay na importantesaakin at pupunta sa isang lugar na hindi ko alam kung ano ang naghihintaydoon. Sobrang hirap. Knowing na lilisanin ko na ang lahat ngbagay na malapit sakin ngayon, dadagdagan ko pa ba ang bigat ng loob nanararamdaman ko? Syempre hindi na. Nung araw na yon, nakipag bonding na langako kay ate. Di ko na ininda kahit alam kong siya ang nagdulot ng pinakamasakitna bagay na naramdaman ko, siya pa rin naman ang ate ko. Habambuhay niya akongtinulungan, inalagaan at pinakinggan. Dahil ba sa pagkakamaling to ekakalimutan ko na lahat ng pinagsamahan namin? Bloodis thicker than water. Nagsaya na lang kame ni ate. Last day na namin to namagkasama, kailangang sulitin. Walang makakasira nito. Nagkita pa nga kame ni Jon bago kameumalis ni ate papuntang mall eh. Tinawanan na lang namin. Iiyakan ko pa ba yon?E huling araw ko na rin naman namin na magkikita eh diba? Pero ang huling sulyap ko sa kanya bago kotuluyang sinarado ang bintana ng kotse ay tinago ko sa damdamin ko. Kung panonakapinta sa kanya ang pagtataka at pagtatanong. Naawa rin ako sa kanya pero sapagkakataon na yon, inintindi ko naman ang sarili ko. Siguro hanggang ngayon nagtataka siya kungbat kame nagtawanan ni ate noon. Baka nga iniisip niya pa na niloko ko langsiya eh. Kung may pagkakataon lang akong sabihin sayo yon, ginawa ko na. Perosinubukan na kitang limutin habang malayo ako sayo. Mukha namang gumana. “Manong,paki park na lang dyan. Paki hintay na lang ako dito, may pupuntahan lang ako” Bumaba ako sa kotse. Tumayo lang, pumikitat pinilit alalahanin ko ano ba ang itsura nitong school namin nang huli akongumalis. Ang school, gumanda! Nadagdagan ngbuildings at nagmukhang mas karesperespeto. Nandoon pa rin ang spot ni AlingJosie. Ang simbahan, wow may new paint job! Hindi na siya mukhang ismbahan naginawang garrison ng mga hapon noon. Mas maayos na ang mga kalsada, may mganadagdag ding mga establishments sa lugar. Kahit madalim, kitang kita ko angmalaki, ngunit maliit na pagbabago ng lugar na to. Tumawid ako ng kalsada at dumiretso sa maysimbahan. Pero bago ako makarating doon dinaanan ko muna ang tindahan ni AlingJosie na ngayon ay nakasarado. Sa tapat nito, may bench… Naalala ko tong bench na to. Naging saksi itong bench na to kung paanomamunga ang pagiibigan namin ni Jon noon. Kung may bagay na makakapagkwentokung paano kame noon, eto lang ang makakapagbigay noon. Sayang lang at hindikayang magsalita ng bench. Uupo sanaako sa bench para mag “senti” ng konti pero dahil nga gabi noon at madilim,hindi ko napansin na may tao palang nakaupo na. nagkunwari na lang akongpatungo sa simbahan para hindi mapahiya. Tiningnan ko siya sa hindi malamangdahilan. Nag salubong ang aming mga mata. Nanlaki ang mga mata ko. Kinabahan ako. Bumilis ang pintig ng puso ko. Pinagpapawisan ako. Kilala ko tong taong to. Masyado akong nabigla dahil hindi koinaasahan ito. Iniwas ko ang aking tingin at dumiretso papuntang simbahan,nagdadasal na hindi sanatotoo ang nakita ko. Para bangsumalpok ako sa isang matigas na pader nang marinig kong magsalita ang lalaki… “Camille...?” Marahan kong inikot ang ulo ko tungo sapinangagalingan ng tinig. “Mustana?” ang sabi niya, animo’y kilalang kilala niya ako. Lumapit pa ako ng konti para maaninag kongmabuti ang mukha niya. Lumabas siya mula sa anino, patungo sakin. Hindi ako makapaniwala sa nakita ko. Superexcited ako! Finally, after 6 years magkikita ulit kami ng baby sis ko. Angmaganda doon, wala siyang kaalam alam na nakauwi na rin ako ng pilipinas. Nung hulikasing mag chat kame, ang sabi ko sa kanya ilang buwan pa ako bago makauwi ngpilipinas, ang hindi niya alam, nagpa schedule ako ng flight na mas mauunangmakarating sa kanya dito sa pilipinas ng ilang araw. Gusto ko siyang Isurprise. Kailan nga ba kame huling nag kita? Hmh…Ah oo… yung araw bago ang alis niya. Yung birthday ni Jon. Ayoko nang pagusapan yon, kung pwede langalisin sa ala ala ko yung yugto ng buhay ko na yon ay aalisin ko na. Pero… No.Hinde. Ayoko palang alisin. Isa si Jon sag ma pinaka matatamis na ala ala ngbuhay ko. Naalala ko tuloy, hindi nga akonakapagpaalam sa kanya bago ako umalis eh. After nung birthday nya, poof! Walana. Ano kaya nasa isip noon? Baka iniisip niya niloko ko lang siya. Lalo nanung piangtawanan namin siya ni Camille sa loob ng kotse? Hmm… Noong araw na yun, pareho kameng nakamaskara ni Camille. Alam namin na kameng dalawa ang dahilan ng pasakit ngnararamdamin namin pero hindi na namin ininda yon. Satotoo lang, naging selfish ako pagdating ko kay Jon. Alam ko naman kasi nailang buwan na lang ay aalis na ako ng bansa, pinangako ko na sa sarili ko nahindi na ako magiging clingy sa mga kaibigan ko at kahit kanino pa man. Untiunti ko nang dinistansya ang sarili ko sa mga kabigan ko para wala nang gaanongsakit pag alis ko. Dumating si Jon, sa di inaasahang tagpo, nainlove ako. Alamkong mahihirapan lang kameng dalawa sa huli pero wala eh, in love = t@nga.Hindi ko napigilan ang sarili kong bumitaw sa tali na dapat kong hawakan ngilang buwan. Sa huli, nasaktan lang kameng pareho. Sa maramingtaon na nilagi ko sa ibang bansa, halos makalimutan ko na rin siya. Oo nung mga unang buwanay medyo mahirap. Paulit ulit ko pa rin binibisita yung friendster niyangwalang laman. Pero banding huli wala na rin eh. Nalulong ako sa trabaho, walana akong iniisip kundi kung pano pa lumago sa napili kong karera. Pero hindi parin maiiwasan mga maliliit na bagay na magpapaalala sa iyo ng nakaraan. Sampol?Yung boss ko, name niya John. Nung mga unang lingo ko sa trabaho e ayaw kongnababasa yung pangalan niya na nakalagda sa ilalim ng mga memo pero dahil halos araw araw ko ring dapat pagdaanan yon, nasanay na rin ako. All I can say is, I’m over him! Hahaha!Tsaka bata pa ako noon, matured na ako ngayon! Say mo?! Love life doon? Wala. Sure, nakipag dateako sag ma office mates ko. Kasi nung pag dating ko dun eh para akong novelty.Ako lang ata ang asian sa kumpanya namin, ako ang naiiba. Lahat gusting dumikitsakin. Pero banding huli e nagsawa rin ata sila. Pinairal kosa kanila yung mala Maria Calara attitude ko eh. “Sorry, i have plans for tonight” Yan ang pinaka mabenta kong linyadoon. Tsaka kahit maputi sila, blonde ang buhok, asul ang mata, matangkad atmatipuno, sasabihin ko sa inyo na iba talaga ang mga tunay na PINOY guys. Kahitpapano, konserbatibo pa rin sila kumpara sa mga banyagang lalaki. 1st date, gusto makipagmake-out agad ? Gosh.. Nag park muna ako dito sa tapat ng 7-11,nagugutom ako after kong manggaling sa mall upang mamili ng mga iinumin naminpara sa surprise party ni Camille. Balita ko kasi umiinom na siya dun eh.Hahaha. Ang bunso kong kapatid... Umiinom na. Parang kahapon lang noh. Pumasok ako sa loob,dumiretso sa ref at kumuha ng isang bote ng mineral water. Dumaan sa estante ngmga ng mga chichirya at humanap ng kahit anong mangangata. Sa pag diretso ko sacounter upang bayaran ang mga pinamili ko, napasilip ako sa pinto. Hindi konamuhaan tong lugar na to kundi dahil sa simbahan. Tama, eto yung highschoolko. Dito kame nag highschool ni Camille. Wow, andame nang pinagbago huh. Kundisiguro sa malaking karatulang nakasulat na “St.James Academy” e hindi ko makikilala ang lugar. Matagal na rin naman akonghindi napadpad sa lugar na to kaya may excuse ako para hindi makaalala no! Lumabas ako ng 7-11, tumawid ng kalsada.Gusto kong Makita ang mga pagbabago sa lugar, lalong lalo na ang simbahan. Unang una kong napansin, wow! Angtindahan ni aling josie andun pa rin! Mas umayos nga lang. Ang mga posisyon ng mga benchandun pa din. Umabante pa ako ng konti, gusto kong aninagin ung lugar kung sanako nagpapark dati nung sinusundo ko si Camille. Sa pag abante ko, hindi ko napansin na maydalawang tao palang nandoon, nakatayo lang sila at hindi nagsasalita peromagkatinginan sila. Bastos ko naman kung tititigal ko lang silang dalawa. Hindiko na lang sila inintindi at nagpatuloy ako saaking paglalakad. Bago ko sila tuluyang nilampasan aydinukot ko ang cellphone ko para tingnan ang oras. Lumapat ang ilaw ngcellphone ko saaking mukha, sabay sambit ko sa sarili ng oras. “8:15” Bigla na lang may tumawag ng pangalan komula sa tinig na sobrang pamilyar, parang mula pagkabata ko ay naririnig ko naang boses na yon. “AteMae?” Agad akong humarap sa pinanggalingan ngtono at nabigla ako sa nakita ko. “P0taness,badtrip duty.” Yan ang araw araw kong sinasabi after kongmag duty. Pagod, gutom, uhaw, minsan puyat pa. Wala na muna akong gusting gawinkundi magpahinga. “Jz,uwi ka na?” “Ooeh, pagod na ako. Di muna ako makakasama sa pag shot natin” “Sige, ingat!” Marahilnagtatanong kau kung bakit Jz na ang tawag sa tao na nakilala nyo bilang papso,well… ewan ko rin eh. Bigla na lang akong tinawag ng mga pa-cool kong kaklsenyan hanggang matanggap ko na yan bilang pangalan ko. Jz = Jason. Pwede na. Hahaha. After duty, madalas talaga e sumashot munakame. Pampagpag lang ng stress pero sa pagkakataon na to, ayoko. Pagod talagaako. Wala kaming idle time ngaun sa ospital. Pabalik balik ako sa kungsaan-saang kwarto at sumusunod sa kung kani-kaninong utos. Oo, nga pala. Nag nursing ako. Bakit?Hindi ko rin alam. Nanay at tita ko ang nag desisyon para sakin eh. Sumunod nalang ako. After high school, nagpahinga muna ako ng 1 year bago ako ang aral.Pag pasok ko naman ng college, isa isa kong binagsak ang mga minor ko. Hahaha.Algebra, take 3. san ka pa? Sabi nga ng Adidas, “it takes 5” pero ako, 3 lang. Hahaha. Madaling gawing biro angbuhay lalo na kung masayahin ka naman. Kinaladkad ko ang paa ko patungo sasakayan ng jeep, talagang pagod na pagoda ko. Kulang na lang humilata ako sasahig eh. Agad sumakay sa pinaka unang jeep na nakita ko. Nagbayad ng pamasahe. “Ma,bayad ho, estudyante” Umakap sa bag. Isinandal ang ulo sa estribo. Atnatulog. Ganito madalas ang ginagawa ko pauwi,kadalasan nagigising ako, ilang kanto bago dumating sa bababaan ko. Hindi ko ramdam ang haba ng byahe sapagkatnatutulog nga ako. Hindi ko alam ang mga nangyayari sa jeep. Pwede ngangnaholdap na ang mga katabi ko at ako eh natutulog pa rin. Hindi ko alam kungbakit ako nakakatulog, baka pagod lang o talagang ang tunog ng makina atmaiingay na taong nagbabangayan at nagrereklamo sa patuloy na pagtaas ngpamasahe ay parang hele sa aking mga tenga. Ilang sandali pa ay nakatulog na ako. Alammo ung feeling na tulog ka pero alam mo yung nangyayari sa paligid mo? Yungtipong naririnig mo yung mga nagbabayad at minsan pahayyaw na naididilat mo paang mata mo para makita kung nasan ka na? Kakaiba no? Parang kalahati lang ngpagkatao mo ang tulog. Hindi naman kasi talaga ako nagkakaroon ng malalim natulog sa jeep, siguro kahit sino naman. Habang nakayuko ako, biglang may isanghindi ko maipaliwanag na pwersa na nagtilampon sakin pakaliwa. Dahil ditonagising ako na gualt na gulat. Napansin ko na hindi lang pala ako kundi anglahat rin ng pasahero sa loob. Inilabas ko ang ulo ko sa bintana at nakita kona bumunggo pala kame sa isa pang pampasaherong jeep sa aming harapan. Namanghaako kung gano kabilis nasambit nung driver ang lahat ng klaseng mura sa sarilinating wika nang walang paltos. Galit na galit niya itong sinabi namas mabilis pa sa kayang gawin ni glock9. Mukhang hindina kame makakausad, ang mga ibang pasahero na malapit lang doon ay nagsibabaanna, ang iba na malayo pa e pilit kinuha ang bayad nila sa driver na ngayon aypatuloy pa ring nagmumura sa kamalasang inabot niya. Ako naman, sinilip ko muna anglugar, nasa may simbahan pa lang pala ako, malayo layo pa. Hindi ko na pinilitkunin ang pamasahe ko dahil alam ko namang makakadagdag lang ako sa iniisip nimanong kaya bumaba na lang ako ay humanap ng ibang jeep na masasakyan. Sa kasamaang palad, nakagawa ng matindingtraffic ang naganap na bungguan, alam mo naman dito sa pilipinas, pag may nagkabungguan, walang gagalawin hanggat hindi napaguusapan kung sino ang magbabayadng natamong pinsala. Wala nang makaraan na jeep. Naipon ngnaipon ang jeep sa likod, at naipon na rin ng naipon ang mga pasaherong nagaantay. Sumandal muna ako sa pader ng 7-11 nilabasang kaha ko ng yosi, ay nakisindi sa mama na angyoyosi din satabi ko. Dahilmukhang hindi uusad ang trapiko ng matagal na panahon ay napagdesisyunan komunang maghanap ng mauupuan. Nakita ko ang simbahan sa kabilang panig ngkalsada, katabi ang highschool namin. Napangiti ako at sinabi ko sa sarili kona “Siyet,namiss ko tong lugar na to.” Araw araw ko mang dinadaanan ang lugar nato, ni minsan e hindi na ulit ako bumalik dito o binigyan ito ng pansin mataposkong makuha ang deploma at alumni ID ko. Sa pagkakataon na to, parang gustokong sariwain ang mga ala alang naiwan ko ng ilang taon na. Tumawid ako ng kalsada, inaninag kongmabuti ang itsura ng school namin. Madame nang nagbago pero hindi ko alam kungano. Nagiba na ang itsura nito mula sa huli ko pagkakakita dito pero hindi komaituro kung alin talaga ang nag bago. Ang tindahan I Aling Josie, andun pa rin! Saradonga lang kasi gabi na. Parang mas lumaki rin ito... Ang simbahan, nag mukhang mas elegante.Gumanda ang pintura at ang paligid nito ay nadagdagan ng mga puno at ilan pangmga upuan. Pumasok ako sa lupaing sakop ng simbahanpara maupo sa isang bakanteng silya. Lumampas ako sa unang puno, may nakitaakong ilang tao doon na nakatayo lang na parang may hinihintay. Dalawang babae,isang lalaki. Yung lalaki ay nakatayo sa tapat ng bench tapos yung dalawangbabae naman e medyo magkalayo na nakatingin sa isa’t isa. Oo aaminin ko, kahit lalaki ako eh likassakin ang pagiging chismoso, namana ko ata sa nanay ko. Alam kong maynangyayaring gulo at gusto kong malaman kung anu to. Siguro nahuli nung babaeng malayo sa upuanyung syota niya na nakikipag kita sa ibang babae? Nice! Aabangan ko kung panomangyari ang bukingan at kung pano magpapalusot yung lalaki. Dahan dahan akong nag lakad, alam konghindi nila ako iintindihin. Pero nakakapag taka na tahimik silang tatlo,nakayuko akong naglalagad dahil ayokong mapansin nila na tinitingnan ko sila. Pero nanatili silang tahimik. Hindi ako nakatiis, sinulyapan ko angmukha nung lalaki na kasalukuyang nasa gilid ko at yung isang babae na medyomalayo sa harap ko. Binilisan ko lang ang pagsulyap dahilparang nakakahalata na sila sakin. Hindi ko nakitang mabuti ang mga mukha nila.Naisipan kong bilisan na lang ang lakad ko at uupo na lang ako dun sa isangbench na malayolayo sa kanila ng konti para marinig ko pa rin ang pinaguusapannila. Paglampas ko sa babaeng kanina’y nasaharap ko, may narinig akong boses na kamuntikan na ikalaglag ng puso ko. “Jason!!” Natigilan akongunit hindi ko pinansin, natatakot akong lumingon sa likod. Ipagpapatuloy ko lang sana ang paglakad ko kunghindi sa huling tonong narinig ko. “Papsi!” Nagtayuanang lahat ng balahibo ko nang makita ko kung sino ang mga tumawag sakin… Satapat ng simbahan nakatayo ang tatlong nilalang, hindi kalayuan sa isa't isa.Isang lalaking naka puting pang-itaas at puting pantalon, isang babaeng nakamaong na pantalon at pink sa pang-itaas, isang babaeng kasalukuyang nakatapatang kanyang cellphone sa mukha at isang lalaking tila nagtatago sa sa anino ngpuno sa likuran nila. Walang gumagalaw, walang nagsasalita. Tila lahat sila ay litong-lito sasitwasyong inilatag sa kanila ng tadhana. Dahan-dahang lumabas mula sa pagkukubli sa dilimang lalaking kanina'y nakaupo sa bench. Unti-unting binalot ng liwanag ang buo niyangkatawan. "Ba't parang nakakita kayo ng multo?" Ang sabi ng lalaking nagkukublisa dilim. Matangos ang kanyang ilong, kulubot ang kanyang mukha, manipis angkanyang buhok at may makapal na bigote. "Tito Steve?" Malakas na tanong noong babaeng naka pink na pang itaas Siya nga. Esteban, Steve, Tebs at Teban. Napakaraming pangalan ngunit isang taolang, ang tatay ni Jon. "Oo, ako nga." At unti unti na silang nagsilapitan nang makita nilangkilala pala nila ang kakaling kanina lang ay nagtatago sa dilim. "Manong Tebs, anong ginagawa niyo dito?" Tanong nang lalaking nakaputi habang papalapit sa bench at akmang uupo. "Aba, ba'tako tinatanong niyo nyan? Siguro kayo dapat ang tanungin ko?" Muling umupoang matanda. "Bakit ho?" sabay umupo na rin ang babaeng naka pink. "Camille... Ang laki laki mo na... Kailan nga ba kita huling nakita?Pitong taon nang nakalipas, hindi ba?" Inilipat niya ang atensiyon niya sababaeng may hawak ng Cellphone, si Mae. "Ikaw, natatandaan kita. Ikaw yung kasama ni Jon noong huling kaarawanniya hindi ba?" Kumunot ang noo ni Mae at sinabing "Hulingkaarawan?" pero hindi ito binigyang pansin ng matanda. "Ikaw Jason, parang wala kang pinagbago ah." "Pogi pa rin ho, tulad ng dati!" Biro niya. Tumawa ng marahan angmatanda. Huminga ng malalim at tumingala ang matanda. "Pitong taon na nga ang nakalipas..." Nanatiling tahimik ang lahat sa likod ng marami nilang katanungan. Hindi nilamakuhang magtanong kahit alam nilang wala silang alam. "Asan nga ho pala siJon?" Binasag ni Jason ang katahimikan. "Hahaha... Sa lahat ng tao dito, ikaw pa ang hindi nakakaalam?" Tumayo agad ang matanda,inabot ang isang boquet ng bulaklak at isang kahon ng Krispy Kreme na nasailalim ng bench at nagsimulang mag lakad. "Tara, sumunod kayo." Agad sumunod ang tatlo. Nagtitinginan silang lahat pero ayaw nilang magsalita. Para bang nararamdaman nila na may makikita silangikabibigla nilang lahat. Nasasabik ngunit natatakot sila. Hindi na makapagpigil si Jason. Kumuha siya ng bagong stick ng menthol sa bulsaat sinindihan ito. Nakita ito ng matanda. Nilingon, at sinabing bago silapumasok sa pupuntahan nila at paki tapon muna ang nakasinding sigarilyo. Nilakad nila mula sa harap ng sumbahan, inikot papunta sa kaliwang banda nito.Tumigil sila sa harapan ng isang nakasaradong puting pinto. Hinanap nila angguardiya na nagbabantay nito. Noong una ay kala nila walang tao pero maya mayamaya sumigaw at nagmamadaling lumapit sa kanila. Ang guardiya. Humingi siya ngpaumanhin dahil nanigarilyo lang siya sandali. Agad naman nitong binuksan angpinto. Pumasok sa loob pinto, litong-lito at takang taka pa rin sa mga ginagawa nila. "Ano to? May gantong lugar pala dito?" Ang sabi ni Jason. Walang kibo ang matanda, nakatalikod lang sa kanila habang iniikot ang mata sabuong kwarto. Sa unang tingin ay aakalain mong simpleng kwarto lang ito na napapaligiran ngputing tiles. Pero pag inilapit mo pa ang mukha mo sa inaakala mong mga tiles,may makikita lang mga nakaukit na pangalan, edad, petsa at mga kataga na tuladng "Ala-ala ng mga naulila." Nasa loob sila ng Columbarium ngsimbahan ng San Bartolome. Ang Columbarium ay ang lugar kung saan nakatago ang mga abo ng mganagpacremate. Para itong sementeryo pero imbesna kabaong at bangkay ang nasa loob, banga at abo ang laman nito. "Oh my god! No!" ang sinabi ni Camille habang pinipilit niyang takpanang mukha niya sa pamamagitan ng dalawang kamay niya. Tumingin ang matanda sa diresyion nang tatlo at nagpatuloy sa paglalakad. Sumunodnaman ang tatlo. Makalipas ang ilang sandali, lumuhod ang matanda sa tapat ng pader, Inilapagniya ang bulaklak at ang isang kahon ng Krispy Kreme sa tapat niyo. Itiniklopang kamay na akmang nagsasadal. Hinawakan ang isang maliit na uspasyo sa pinakababa ng pader at sinabing... "Happy birthday anak, eto na yung donuts mo." Tumingin ang matanda sa direksyon ng tatlo, hindi kalayusn sa kanya. "Dinala ko pa yung mga kaibigan mo oh. Alam kong matagal na kayong hindinagkikita. Akalain mong nagkita-kita pa kame sa tapat ng simbahan." Muling tumingin ang matandasa direksyon nila. Nagsisimula nang pumatak ang luha ni Camille mula sa kanyangmata patungo sa maputing sahig. Si Mae naman ay panay ang pag hinga ng malalim,halatang nagpipigil ng iyak. Si Papsi? Nakatayo lang at nakapikit. Makikita namahigpit ang pagkasara ng kamay niya. Nangangatog rin ang mga kamao niya. "Hindi niyo ba kakamustahin si Jon? Alam kong namiss rin niya kayo." Lumayo ang matanda at umupo sa isang bakanteng upuan na medyo may kalayuan salugar kung nasan siya kanina. Sabay-sabay silang lumapit sa lugar ng matanda kanina at binasa kung anu angnakaukit sa marmol na pader na kanina niyang hinawakan at dinasalan. Dito, malinaw na nakaukitang buong pangalan ni JONARD MADLANGTUTA. May kaunting disenyo ng bulaklak angmarmol at may dalawang petsang naka-ukit. Ang petsa ng kapanganakan at petsa ngkanyang kamatayan. "P*t*ng ina! Bakit hindi ko nabalitaan to!" Ang sinigaw ni Papsisabay suntok sa sahig. Sabay namang umiyak ang dalawang magkapatid. Si Camille at todo hagulgol perosimay at nagpipigil humikbi. Ayaw magpakita ng kahinaan, ayaw magpakita ngemosyon. "Bakit hindi ko alam to!!" Pasigaw ngunit pa-pigil na sinabi naCamille. Si Mae naman, kahit umiiyak din ay tinutulungang kumalma angnakababatang kapatid. "Eksaktong... pitong taon na ang nakaraan..." Pabulong na sinabi ngmatanda. Nakuha nito ang atensiyon ni Mae. Tumingin sa puntod at lalo siyangnaiyak. Ang dalawang petsang nakaukit sa puntod ay pareho, taon lang ang nagkaiba. Ibigsabihin, namatay si Jon sa sarili niyang kaarawan. Pinilit pa ring pigilan ni Mae ang kanyang nararamdaman. Tinakpan niya angbibig niya habang tinuturo sa dalawa ang nakita niya na hindi nila pareparehonhnapansin kanina. Natigilan ang tatlo. Hindi nila maintindihan pare-pareho ang nararamdaman nila. "E pare-pareho tayong nasa bahay nila Jon noong araw na yan ah! Panonangyari yon?" Paputol putol niyang sinabi ang mensahe na yan dahilnagbabasa na ang ilong niya sa pagiyak. "Oo... Kasama tayong lahat ni Jon sa huling araw niya..." Sabi ng matanda. Lalong naiyak si Camille nang maalala niya ang lahat. Hindi niya lubos maisipna matapos lahat ng nangyari ng araw na iyon ay namatay na pala ang una'thuling taong minahal niya. Si Mae naman, pinilit sariwain ang huling pagsasama nila Jon sa Mall. Angkulitan nila, ang harutan nila... Hindi na napigilan ni Mae na umiyak tulad ngpagiyak ni Camille. "Lalabas muna ako." Ang sabi ng matanda. "Sabihin niyo na langsakin kung gusto niyong malaman ang buong kwento..." Marahangnag lakad ang matanda palabas pero bago pa man ito maka kumpleto ng tatlonghakbang ay tumayo agad si Jason. "Paki kwento ho, ngayon na." Ang matikas na binigkas ni Jason."Hindi ko ho talaga alam kung pano nangyari yon e kasama ko pa siya nungaraw na yon." "Oo nga ho, paki kwento ho samin ang lahat..." Sabi ni Camille. Marahang humakbang paatras ang matanda ng tatlong hakbang upang makabalik sakinauupuan niya kanina. "Sige... Makinig kayong mabuti..." "Matapos ang nangyari noong party ni Jon, nagkulong siya sa kwarto.Pinalamig muna namin ito pago namin kinausap ng asawa ko. Matapos ang pag uusap namin, umalis siya. Magcocomputer daw sa labas. Maynararamdaman na akong kakaiba eh. Pero hindi ko ininda, alam kong wala langiyon." Nakapikit ang magkapatid, inaalala nila ang mga huling salitang binitawan sakanila no Jon. Ang huling engkwentro nila sa kotse. Ang huling pagkikita nilabago sila lumisan... at bago sila nilisan. "Noong mga bandang alas siyete na, nagtaka na ako kung bakit wala pa siyasa bahay. Hindi naman madalas abutin ng dilim sa kalsada iyon eh. Itinanong kokay Lucy, sa isa ko pang anak at sa asawa ko kung alam nila kung nasan si Jon.Walang nakakaala. Magsisimula na sanakameng kumain nang biglang mag tumawag sa cellphone ng asawa ko. May usapankame sa pamilya bawal gumamit ng cellphone sa oras ng kainan. Pero sa pagkakataon na yon,naramdaman kong importante iyon kaya ako na mismo ang dumampot sa kabilanglamesa." "May malalim na bosesng lalaki na sumagot sa kabilang linya" *flashback* "Hello? Eto ho ba ang Nanay ni Jonard Madlangtuta?" "Ako ho ang ama, bakit may problema ho ba?" "Maaari niyo ho bang puntahan ang anak niyo dito?" "Kasalukuyan po siyang ipinasok sa ER dito po sa MCU. Mukhang malubha poang lagay niya." Sige, pupunta na kame agad." "Bilang ama ng pamilya namin, hindi ko ipinakita na binalot na ako ngtakot. Malay ko ba kung ano nang nangyari sa anak ko? Sinabi ko agad sa asawaat anak ko ang nangyari at dali-dali kaming nagmaneho papunta doon." "Sa labas ng emergency room, may isang pulis doon, nakatingin sa direksyonnamin. Agad akong nillapitan at kinausap." *flashback* "Kayo ho ba si Mr. Madlangtuta? Ako ho yung tumawag sa inyo kanina." "Anong nangyari sa anak ko? Nasan siya ngayon? Anong lagay niya? "Sir, mag hunos-dili po kayo. Kasalukuyan pong ginagamot ang anak ninyongayon" "Hindi nagsalita ang asawa ko, pero bigla na lang siyang hinimatay nangnarinig niya ang nangyari. Ang isa ko pang anak naman ay humahagulgol na rinhabang pinapaypayan ang asawa ko." Dahan-dahan nang tumulo angluha sa namimikit na mata ng matanda pababa sa kanyang kulobot na pisngi. "Nasagasaan daw si Jon ng Rumaragasang truck ng basura sa tapat ngComputer Shop na pinaglalaruan niya. May tama daw sa ulo at mukhang maliit daw angpag-asang makaligtas pa ito." "Bilang lalaki sa pamilya, pinilit ko pa ring maging matatag. Hindi akonagpakita ng senyales na bibigay na ako." "Hindi pa man nakakaalis ang pulis sa harap ko ay pumatak ang relo sa taasng pinto ng ER ng 8:30pm. Kasabay nito ang paglabas ng isang doktor na mukhangmerong malungkot na dinadala." "Tinuro ako ng isa pang pulis na malapit sa pinto ng ER, tumungo sakin angdoktor. Inalis ang maskara niya at sinabing..." "I'm Sorry sir, but we're unable to save your son." "Tumalikod ako noon at umupo sa silya kung san nakaupo ang isa ko panganak. Nawala ako sa sarili ko noon. Sinipa ko ang malaking flower vase sa tabing mga upuan, pinagtatadyakan ko daw ang mga wheelchair at pinagsusundok ko dawang mga pader hanggang magdugo at magpasa ang mga kamay ko. Matapos noon, hindiko na alam ang sumunod na nangyari. Para bangnabura ang lahat sa ala ala ko. Tila ba nagkaroon na lang ako ng malay noongsinusunog na ang bangkay ng anak ko." "Mula noon, taon-taon ko nang binibisita ang lugar na to para dalawangokasyon... Ang kaarawan ng anak ko, pati ang araw ng kamatayan niya. Dinadalanko rin ng Krispy Kreme kasi alam kong paboriyo niya to. Kahit alam kongkakainin lang to ng kungsinoman. Taon-taon din, dinadasalan ko ang puntod nganak ko eksaktong 8:30 ng gabi... 5... 4... 3... 2... 1..." Tumayo ang matanda, muling lumapit sa puntod ni Jon at mataimtim na nag dasal. Ilang sandali pa ay bumalik ang matanda sa kanyang pagkakaupo. "Nagulat nga ako eh, nandito kayong lahat sa araw na ito. Siguro itinakdanga ito. Sigurado akong masaya si Jon kung nasaan man siya ngayon." Matagal na katahimikan ang bumalot sa kanilang apat. Si Jason, nakaupo lang attulala. Si Camille at Mae, magka akap na umiiyak. "Mukhang wala na akong dapat pang gawin dito... Mauna na siguro ako sabahay, hihipan namin ang cake ni Jon ng alas diyes eh." Akmang tatayo na angmatanda nang biglang nagsalita si Jason. "Pano ko ho hindinalaman to? E kasama ko si Jon nung araw na... namatay siya." "Araw ng sabado namatay si Jon. Linggo ang susunod na araw. Nung lunes ngsumunod na linggo, piyesta ng San Bartolome, tatlong araw yon kaya wala kayongpasok. Pagkatapos naman noon ay nagka bagyo kaya walang pasok... Wala.... Alammo kasi... Kung hindi naman parte ng sistema mo ang isang bagay, madali langtong limutin. Ang nakaalam lang na namatay si Jon ay ang dalawang pinakamalalapit niyang kaibigan at inutusan ko sila na pag may nagtanong kung nasansi Jon, sabihin na lang na nangibang bansa.... Siguro hanggang ngayon, maraminghindi nakakaalam na... wala na ang anak ko..." Nanahimik na lang si Papsi at pinilit niyang buoin ang ala-ala niya. Nagpatuloy na sa paglalakad ang matanda. "Kung may mga tanong pa kayo, wag kayong mahiyang pumunta sa bahay... Waglang ngayong araw na to." Tuluyan nang lumabas ang matanda. Naiwan ang tatlo doon sa loob. Walanggumagalaw. Walang umiimik. "Teka..." Ang pabulong na sinabi ni Camille. Dali dali itong tumakbo palabas, tila hinahabol ang matanda. Agad naman ringsumunod si Mae at Jason. Naabutan ni Camille nakasasakay pa lang ng kotse ang matanda. "Wait lang po! Maygusto sanaakong itanong..." "Oh, ano yun iha?" Naka hawak si Camille sapinto ng kotse, tila pinipigilan ito sa pag-sara. "Gusto ko lang hotalagang malaman... ... .... minahal ho ba ako talaga ni Jon?" Ngumiti ang matanda, may kinuhang bagay sa compartment ng kotse at iniabot itokay Camille. Isang Notebook. "Anoho to?" Ang tanong ni Camille. "Palagay ko panahon na para bitawan ko isa-isa ang mga ala-alang naiwan niJon. Kailangan ko nang iwanan ang sakit ng nakataan at tanggapin na lang anglahat ng nangyari. Masasagot ng notebook na yan ang lahat ng katanungan mo...at isa pa, halos kayong apat rin lang ang nakasulat diyan eh. Siguro mabuti ngatalagang sa inyo na lang yan." Sumara ang bintan at humarurot paabante ang kotse. Bumalik si Camille kay Mae at Jason. "Ano yan?" Tanong ni Mae. "Ewan ko... Basta masasagot daw nito ang lahat ng tanong natin tungkol kayJon eh." Dahan-dahan nilang binuklat isa-isa ang mga pahina ng notebook. Sa unangpahina, may malaking nakasulat na ginamitan ng marker: Love Story Ko!! Sa pangalawang pahina, nagsimula na nilang basahin ang tunay na laman ngnotebook na yon. Ang laman ng unang pahina ng notebook ay tila walang kinalaman sa inaasahannilang lahat... pero nanatili sila doon buong gabi para ungkatin ang isangbahagi ni Jon na noon pa ay hindi nila nakita. QUOTE "Anaknang... 30 mins ko..." Yan na lang ang nasabi ko nang bigla akong i frost-JT-FB ng isang agre nawizard sa Byalan 4. "bad3p ampepe... bibili na nga ako ng insu bukas. Kainis!" Ako si Jaube. Isang lvl 59 na Knight at mukhang hindi na uusad. Andito akongayon sa right kaf ng prontera, naghihintay na merong mag online sa mga tropako... nang biglang may lumapit. "kua palimos po PLZ!" sabi ng isang novice na babae. "bakit?" lang ang sinabi ko. balak ko cyang kausapin pa ng kontidahil wala naman akong ginagawa. "palimospoh!" "ng ano?" "pera po" "para san?" "pambili po ng red potion" "hindi mo ba kaya mag isa?" "hindi po eh. kasi po mag a-acolyte ako so lahat ng stats ko po e nasaint. kaya po mahirap" "ediayus un! marami kang SP pang first aid!" Pero nanatili sila doon buong gabi para ungkatin ang isang bahagi ni Jon nanoon pa ay hindi nila nakita. .... ... .. . Grabe talaga tong si papa. Alam niyo, kahit pitong taon ko na siyang nakikitangpabalik-balik sa puntod ko, naiiyak pa rin ako tuwing ginagawa niya yon. Kahitna isang parte ko ay naaawa na sa kanya. Alam kong hindi niya agad-agadmabibitawan ang mga ala ala ko. Kasi sa totoo lang... Nahihirapan parin siyang tanggapin na wala ako eh. Minsan nga, pag binibisita ko sila sabahay, nakikita kong nililinis niya ang kwarto ko na wala na namang gumagamit. Good Boy ako eh! Minsan, binibigyan pa rin ako ng parole ni San Pedro paramakalaya sa langit upang bisitahin ang mga pamilya ko. Sa totoo lang, hindi ko namalayan na birthday ko na pala ngayon. Buti pinaalalasakin ni San Pedro kanina. Napasarap kasi poker namin ni Angel Gabriel eh. Tuwang tuwa ako nang makita ko silang lahat na kumpleto. Si Camille, si Mae atsi Papsi. Tadhana talaga. Hindi ko na kailangang hingin ka San Pedro ang paroleko dahil alam niyang importanteng parte ng "patay" na buhay ko tongmangyayari ngayon. Aba, kahit multo o spiritu na lang kame, marami pa rinkameng gustong makita at malaman sa mundong iniwanan namin. Wala naakong karapatang mag senti o mag emo ngayon. Patay na ako eh! Ano pang silbi?Hahaha. Natuto na akong tanggapin kung ano ang inihain sakin, natuto akonglumigaya sa mga nangyayari sakin, natuto akong makuntento sa kalagayan kongayon. Sabagay, wala namang paraan para mabuhay pa ako. Masaya na akongaraw-araw ko silang nagagabayan mula sa mga ulap. Maraming salamat sa pagiging parte ng buhay ko. Sana e hindi ka nanghinayang sa mga oras napinagsamahan natin. ------ Sa pagkamatay ng isang tao, napakaraming tanong ang maiiwan. Napakaramingmisteryo ang mabubuksan. Maraming bagay na kahit kailan ay hindi na mulingmasisilayan pa ng liwanag pag ito'y tinakpan pa ng dilim. Siguro nga parte nato ng buhay. Mahirap makita iyon dahil maliit na piyesa lang tayo sa makinangpinapatakbo ng tadhana... Pero kung sa mas malaking perspektibo mo itotitingnan, ang buhay ay paulit ulit lang, at tayong mga nilalang ay isanginstrumento lang ng tadhana upang maka apekto pa sa ibang nilalang. Para taong mga bola na nagtatalbugan sa loob ng isangmalaking garapon. Bawat bolang matalbugan pa natin at tatalbog muli sa iba pangbola at hindi siya tatalbog sa direksyon na tinalbugan niya kung hindi siyatumalbog sayo. Lahat ng taong nakasalamuha mo ay tumatak na sa puso't isipan monang hindi mo namamalayan. Maaaring may mga ginawa silang bagay na naka apektosa pang araw-araw mong buhay hanggang sa kasalukuyan. Ang galing ng tadhana no?O baka naman nakaka chamba lang. Ah ewan. Basta patuloy ka lang na mabuhay.Walang katuturan na sabihing "iibahin" mo ang ikot ng tadhana...Dahil ang tangka mong ibahin yan... ay tadhana na rin? Na gets mo? Lahat ngginagawa mo, naka tadhana yan... at nangyari yan para sa isang dahilan. Patieto... Etong pagbabasa mo ngayon, tadhana yan. May dahilan kung bakit mo tobinabasa ngayon. May dahilan kung bakit mo inipilit samsamin ang mga bagay na galinglang naman sa iba pang tao. Kung nakatating ka na sa puntong ito, maramingsalamat. At tulad ng sinabi ni Jon, sanahindi ka nanghinayang sa mga oras na pinagsamahan natin. Hanggang sa muli! -END- |
